เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 150 ฉันปล่อยเธอ แล้วใครปล่อยฉัน
บทที่ 150 ฉันปล่อยเธอ แล้วใครปล่อยฉัน
พ่อบ้านพูดขึ้น “ท่านจาง ท่านเปิง พวกคุณอย่าหาเลย ตามผมมาครับ ผมจะพาพวกคุณไปเจอคุณผู้หญิง”
เห็นเขาเปลี่ยนท่าทางกะทันหัน ท่านจางท่านเปิงมองหน้ากัน แล้วตามไปติด ๆ
ขึ้นมาที่ชั้นสามของคฤหาสน์ เขาพาทั้งสองคนมาที่หน้าประตูห้องของเวินเที๋ยนเที๋ยน
ท่านจางมองดูรอบ ๆ แล้วพูดขึ้น “พ่อบ้าน พวกเราจะมาหาสาวน้อย พาพวกเรามาที่นี่ทำไม?”
พ่อบ้านชี้ไปที่ประตูที่ถูกล็อกไว้
“คุณผู้หญิงอยู่ข้างใน”
ได้ยินดังนั้นทั้งสองจึงหันไปดู
ประตูห้องข้างหน้าแขวนล็อกกุญแจอันใหญ่ไว้ ประตูถูกล็อกแน่น ราวกับขังนักโทษไว้……
ท่านจางถลึงตาโต มองดูล็อกบนประตู แล้วหันไปมองดูพ่อบ้าน
“คุณบอกว่าสาวน้อยถูกขังอยู่ข้างใน?”
ต่อหน้าสายตาที่ตกตะลึงของทั้งสอง พ่อบ้านค่อย ๆ พยักหน้า
“ไร้สาระ!”
ท่านเปิงเห็นเขายอมรับ ตำหนิเสียงต่ำ
“ข้างในคือคน! ใครเป็นคนทำ? จี้จิ่งเชิน? หรือว่าคุณ?”
พ่อบ้านถูกประโยคนี้ของเขาทำให้ตกใจจนรีบโบกมือ
“ไม่ใช่ผม ไม่ใช่ผม ผมจะกล้าขังคุณผู้หญิงได้ยังไง”
“งั้นก็จี้จิ่งเชิน?”
พ่อบ้านไม่พูด ในตอนนั้นท่านจางกับท่านเปิงเดาออกแล้ว
พวกเขาเดินไปที่ข้างประตู มองไปที่ประตูสีหน้าเคร่งขรึม
“เปิดประตู!”
ท่านเปิงพูดเสียงไม่พอใจ
แต่ไม่มีการอนุญาตจากจี้จิ่งเชิน พ่อบ้านจะกล้าเปิดได้ยังไง?
คุณจางโมโหจนเป่าหนวดถลึงตาโต
“ข้างในคือคน! แถมยังเป็นภรรยาของจี้จิ่งเชิน!”
ท่านเปิงขี้เกียจจะเปลืองน้ำลายกับเขา จึงแย่งกุญแจในมือพ่อบ้านมา แล้วเปิดประตูตรงหน้า
ประตูห้องนอนถูกเปิดออก คนในห้องก็หันหน้ามาในเวลาเดียวกัน
ท่านจางกับท่านเปิงมองเห็นเวินเที๋ยนเที่ยนที่นั่งอยู่บนพื้น ก็สงสารจนสูดหายใจเข้า ในใจโมโหจี้จิ่งเชินมาก
“จี้จิ่งเชินสมควรตาย! เขาคิดว่าตัวเองคือใคร? ถึงได้ทำกับคนอื่นแบบนี้!”
“สาวน้อย ไม่เป็นไรนะ?”
“มา พวกเราพาหนูออกไป ที่แบบนี้ไม่อยู่ก็ดีแล้ว! กลับบ้านของพวกเรากัน”
“จี้จิ่งเชินไม่รักหนู แต่ก็มีคนที่รักหนูจริง ๆ!”
ท่านจางเดินเข้าไปพยุงเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นจากพื้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูผู้อาวุโสข้างหน้าทั้งสองคน
“ท่านจาง ท่านเปิง พวกคุณมาได้ยังไงคะ?”
ท่างเปิงถลึงตาโตมองลูกศิษย์รักข้างหน้า
“ถ้าพวกเรายังไม่มา หนูก็ใกล้จะโดนจี้จิ่งเชินขังไว้จนตายอยู่ที่นี่แล้ว!”
เขาพูดแล้วพยุงเวินเที๋ยนเที๋ยนออกมาข้างนอก
“ฉันเคยพูดไว้แล้ว จี้จิ่งเชินคนนี้ไม่ใช่คนอีกอะไร หนูไม่ยอมฟัง แต่ตอนนี้รู้แล้วใช่ไหม?”
“สาวน้อย อย่ากลัว พวกเราจะอยู่ข้าง ๆ หนู”
“ผู้ชายคนนึงทำกับภรรยาตัวได้เองขนาดนี้ จะให้คนอื่นเรียกเขาว่าผู้ชายได้ยังไง”
ทั้งสองด่าไปด้วย พยุงเวินเที๋ยนเที๋ยนออกไปข้างนอกช้า ๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปที่พวกเขาอย่างตะลึงและงงงวย เธอกลับดิ้น
“ท่านจางอย่าทำแบบนี้ หนูยังไปไม่ได้”
ท่านจางหันหน้ามา
“ไม่ไป? ถ้าไม่ไปหนูจะอยู่ที่ทำอะไรอีก? จี้จิ่งเชินไม่ใช่คนจริง ๆ!”
เขาด่าเสร็จ บันไดที่อยู่ข้างหลัง ก็ได้ยินเสียงเคร่งขรึมดังขึ้นมา
“ท่านจาง”
ในน้ำเสียงของจี้จิ่งเชินอดทนต่อความโกรธ
ตอนที่เขาได้ยินว่าท่านจางกับท่านเปิงบุกเข้ามาในคฤหาสน์ จึงรีบกลับมาอย่างเร็ว
เป็นไปอย่างที่คิดพวกเขาอยากจะพาคนกลับไป
สายตาของจี้จิ่งเชินหยุดอยู่ที่เวินเที๋ยนเที๋ยนครู่หนึ่ง แล้วย้ายสายตาออกไปอย่างไร้อารมณ์
ท่านจางเห็นเขาปรากฏตัว ไม่เพียงแต่ไม่หวาดผวา แต่กลับมีเหตุผลเต็มที่ที่จะพูดได้เต็มปาก
“นายมาได้จังหวะพอดี! ฉันจำได้ว่าตอนแรกนายเคยรับปากฉัน จะดีต่อสาวน้อย ตอนนี้มันเรื่องอะไรกัน?”
“นายดูว่านายทำอะไรไป? มีคนทำกับภรรยาของตัวเองแบบนี้ไหม?”
จี้จิ่งเชินยกเท้าขึ้น เดินขึ้นมาจากชั้นล่าง
สายตาของเขาขู่เข็ญเวินเที๋ยนเที๋ยน ให้เธอก้มหน้าลงอย่างกระวนกระวายใจ
ฉับพลันจี้จิ่งเชินหัวเราะเยาะ
“ภรรยาของฉัน? ท่านจาง บางทีคุณควรจะถามว่าเธอใช่ภรรยาของผมจริง ๆ เหรอครับ”
ท่านจางกับท่านเปิงถูกประโยคนี้ของเขาทำให้โมโห
“เจี่ยงเนี่ยนเหยาเธอจะไม่ใช่ภรรยาของนายได้ยังไง?”
“เหอะ เจี่ยงเนี่ยนเหยา?”
สายตาของจี้จิ่งเชินมองไปที่ท่านจางกับท่านเปิง
“พวกคุณไม่รู้แม้กระทั่งชื่อของเธอ เธอชื่อเจี่ยงเนี่ยนเหยาเหรอ?”
เขามองไปทางเวินเที๋ยนเที๋ยน “เธอบอกพวกเขาไป ว่าเธอคือใคร”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกัดริมฝีปาก ต่อหน้าสายตาที่ตั้งคำถามของท่านจางกับท่านเปิงกลับพูดไม่ออก
จี้จิ่งเชินพูดขึ้น “เธอไม่พูด? งั้นฉันช่วยเธอพูด!”
“คนตรงหน้าพวกคุณ ไม่ใช่เจี่ยงเนี่ยนเหยา เธอก็แค่ตัวแทน หลังจากทำการตกลงเจี่ยงหงซึ่ง ก็แต่งงานแทนเจี่ยงเนี่ยนเหยา หลอกความไว้ใจจากฉัน ใช่ไหม?”
เธอเงยหน้ามองเวินเที๋ยนเที๋ยน สายตาเฉยชาแต่กลับทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนใจฝ่อมากกว่าเดิม
ท่านจางมองจี้จิ่งเชินอย่างประหลาดใจ
จี้จิ่งเชินถึงแม้จะหยาบคายรุนแรง จิตใจเหี้ยมเกรียม แต่ทำงานได้ตรงไปตรงมา ไม่มีทางไร้เหตุผลใส่ร้ายคนอื่น
เขาหันหน้ามามองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยนที่ใจฝ่ออย่างเห็นได้ชัดที่ด้านหลัง
“สาวน้อย เขาพูดเรื่องจริงเหรอ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนก้มหน้ามากกว่าเดิม แทบจะมุดเข้าไปในหน้าอก
“ขอโทษค่ะ……”
ท่านจางกับท่านเปิงได้ยินแบบนั้นสีหน้าสับสนชั่วขณะ
จี้จิ่งเชินหัวเราะเยือกเย็นในเวลานี้ “ตอนนี้พวกคุณรู้แล้วยังครับว่าทำไมผมถึงต้องขังเธอไว้? ผมขังคนที่หลอกผม หลอกความไว้ใจจากผม ผิดตรงไหนครับ?”
“แต่ว่า……”
ท่านจางอ้าปากแต่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ใช่เจี่ยงเนี่ยนเหยา เรื่องนี้ทำให้พวกเขาตะลึงมากพอแล้ว
คนยศสูงศักดิ์แบบพวกเขาเกลียดที่สุดก็คือโกหกกับหักหลัง
โดยเฉพาะถูก “ภรรยา” ของตัวเองหักหลัง……
จี้จิ่งเชินรู้สึกกับเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้เสแสร้ง แต่ตอนนี้กลับ……
ถ้าหากในตอนนี้ท่านจางกับท่านเปิงเปลี่ยนไปเป็นตอนวัยรุ่น อาจจะทำเรื่องที่ร้ายแรงกว่าจี้จิ่งเชิน!
แต่ในตอนนี้พวกเขาอายุเยอะแล้ว สำหรับเรื่องมากมายเปลี่ยนไปเข้าใจเยอะแล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนหลอกจี้จิ่งเชินก็จริง แต่ในช่วงเวลาสั้น ๆ นี้ กลับไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่ผิดต่อเขา
แถมทุกครั้งที่เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปทางจี้จิ่งเชิน ในสายตาเต็มไปด้วยความรัก คนที่มีสายตาเฉียบคมก็ดูออก
ท่านจางถอนหายใจ
“ถึงจะเป็นแบบนี้ นายก็ไม่ควรจะขังคนไว้แบบนี้ ปล่อยเธอไปเถอะ”
จี้จิ่งชินกลับหัวเราะเยาะแล้วพูดขึ้น “ปล่อย? ผมปล่อยเธอ แล้วใครปล่อยผม?”
พูดจบเขาเดินมาข้างหน้าแล้วกระชากเวินเที๋ยนเที๋ยนมาอยู่ข้างหน้าตัวเอง
“นี่มันคนของผม ผมจะจัดการยังไงก็ได้ ไม่ต้องให้คนนอกมาสนใจ”
ท่านเปิงพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ “ฉันเป็นอาจารย์ของเธอ!”
“ท่านเปิง แม้กระทั่งชื่อของเธอคุณยังไม่รู้เลย ยังจะคุยเรื่องอาจารย์อะไรอีก?”
“นาย……”
จี้จิ่งเชินจับผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ ไว้แน่น น้ำเสียงเย็นชาสั่งพ่อบ้าน
“ส่งแขก!”
พ่อบ้านเดินไปข้างหน้าอย่างเป็นกังวลใจ
“ท่านทั้งสองกลับไปเถอะครับ”
ท่านจางกับท่านเปิงไม่ยอมกลับ ยืนหยัดความคิดมองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยน
“สาวน้อย ถ้าหนูพูดแค่ประโยคเดียวของหนู ถึงพวกเราต้องพังที่นี่ก็จะพาหนูออกไปให้ได้!”