วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 841 แม่ครับพ่อขอโทษนะครับ
ตอนที่ 841 แม่ครับพ่อขอโทษนะครับ
พอเด็กน้อยพูดจบ ก็กุลีกุจอลงมาจากตัวของธัชชัยทันที
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณจะได้แค่มองผม แต่กอดผม จูบผมไม่ได้ จนกว่าจะขอโทษแม่ของผม!”
เด็กน้อยพูดพลางเดินไปหาแม่ของเขา
ก่อนจะจับมือ “หม่ามี๊ครับ เราไปกันเถอะ! ”
วัสจาไม่ได้พูดอะไร ลูกชายของเธอนี่ก็ร้ายเหมือนกันนะ ทำแบบนี้เพื่อที่จะบังคับให้พ่อของเขามาขอโทษเธอ
ใบหน้าหล่อของธัชชัยปรากฏรอยยิ้มขึ้นทันที
เจ้าเด็กน้อยเอ๊ย….พ่อยอมแพ้ลูกเลยจริงๆ ”
ธัชชัยก้มลงไปอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา เด็กน้อยขัดขืนทันที แต่ก็แค่ขัดขืนเป็นพิธีเท่านั้นไม่ได้เยอะแยะอะไร
ธัชชัยกอดลูกชายเข้ามาในอ้อมกอดแน่น ไม่คิดว่าเลยว่าเจ้าตัวเล็กนี่จะทำให้ตัวเขาเองจะรักจนสุดหัวใจได้ขนาดนี้
“ไม่ต้องมากอดผมเลย ถ้ากอดผมอีกนะผมจะแจ้งความเลย!”
เด็กน้อยตัวจมอยู่กับร่างของธัชชัยแต่ปากก็ยังแย้งพ่อเขาอยู่
“งั้นเดี๋ยวให้พ่อกอดลูกหนึ่งที จูบลูกอีกทีให้เสร็จก่อนแล้วค่อยแจ้งความดีมั้ย?”
ธัชชัยแกล้งหอมแก้มเด็กน้อยไปหลายที “นี่พ่อยังจูบอยู่เลย ดูสิว่าลูกจะทำยังไง”
แน่นอนหล่ะว่าเด็กน้อยไม่ได้กล้าขนาดนั้น เขาจึงเอาหน้าผากกระแทกไปที่คางของพ่อเขา…
ธัชชัยหน่ะเจ็บนิดเจ็บหน่อยไม่เป็นอะไรเลย แค่เขากลัวว่าหน้าผากของลูกชายจะเจ็บเสียมากกว่า
ดังนั้นเขาจึงยอมทันที
“เอาหล่ะ ไม่ต้องทำร้ายตัวเองแล้ว เดี๋ยวพ่อจะขอโทษแม่เขาแล้วโอเคมั้ย? ”
ธัชชัยอุ้มลูกแล้วเดินไปด้านหน้าของวัจสาอย่างจริงจัง ก่อนจะก้มตัวน้อย “คุณแม่ครับ พ่อขอโทษนะครับ เป็นเพราะพ่อไม่ดีเอง ไม่ควรไปว่าแม่แบบนั้น! ”
ธัชชัยใช่คำว่า‘แม่’เพื่อใช้เรียกวัจสา ฟังดูแล้วมันเป็นการเรียกที่ค่อนข้างฟังดูดีเป็นพิเศษเลยทีเดียว
เมื่อเห็นว่าวัจสาไม่สนใจอะไร ธัชชัยจึงพูดต่อ “คุณก็รู้ว่าผมตั้งแต่เรียกไม่มีใครรัก พอเห็นทายาทของตัวเองถูกกำจัด ตอนที่เห็นคุณกินยานั่นผมก็เลยโกรธจนควันออกหู ขอโทษนะครับ ต่อไปจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกแล้ว”
“อือ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว จริงๆ มันก็เป็นความผิดของฉันด้วย….”
เมื่อเธอได้ยินเขาพูดแบบนั้นก็มองย้อนกลับไปว่าตัวเธอเองก็ว่าก็ตีเขาเหมือกัน ก็ถือว่าช่างมันก็แล้วกัน
เมื่อคิดถึงตอนที่ลูกของเธอโดนเขาตี ในของวัจสาก็เจ็บไปหมด
แต่สองวันมานี้ เธอค่อยๆ คิดดูเอาดีๆ มันก็แค่พ่อที่จะสั่งสอนลูกเฉยๆ แล้วเขาก็ไม่ได้ตีจริงๆ ก็แค่แกล้งทำเท่านั้น
เดิมทีวัจสาอยากที่จะขอโทษเขาเอง แต่หน้าเธอบางเกินไป ทำให้จะไปขอโทษเขาเป็นการส่วนตัว
แต่ตอนนี้มีลูกชายเป็นคนไกล่เกลี่ยให้แล้ว นั่นก็ถือว่าจบเรื่องแล้วก็แล้วกัน“ตะวัน ให้หม่ามี๊อุ้มลูกมา จะได้ให้พ่อลูกขับรถ”วัจสาก้มตัวเพื่อที่จะไปรับเอาลูกมาจากเขา แต่กลับถูกแขนยาวๆ ของธัชชัยจับเข้ามากอดเอาไว้ ดังนั้นมันก็เลยเป็นภาพสามคนพ่อแม่ลูกที่กอดกันเอาไว้แน่นธัชชัยจูบลงไปที่แก้มของวัจสาอย่างรวดเร็ว ด้วยเพราะเธอไม่คิดว่าอยู่ๆ เขาจะมาจูบเธอ ดังนั้นหน้าเธอก็เลยระเรื่อแดงขึ้นมาและเมื่อธัชชัยอยากที่จะจูบลงไปอีกครั้ง ตะวันน้อยก็เอามือของเขาผิดปากเอาไว้“หม่ามี๊เป็นของผม ไม่ให้จูบอีกหรอก ไม่อย่างนั้นก็จะเป็นอันธพาล!”ภายใต้แสงอบอุ่นของดวงอาทิตย์ เป็นภาพครอบครัวที่แสนจะสมบูรณ์แบบมันเป็นดั่งฝันของวัจสา ที่เจ้าชายขี่ม้าขาว ขับเบนซ์มารับเมื่อส่งลูกชายเข้าโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว ที่นี้ก็เหลือเพียงแค่ธัชชัยกับวัจสาสองคนเท่านั้นธัชชัยขับรถจนมาถึงหน้าศูนย์เต้นรำก็หยุดรถ ก่อนจะเอื้อมมาจับที่มือของเธอ“ยังโกรธผมอยู่มั้ย?”วัจสาส่ายหน้า แต่กลับไม่ได้พูดอะไร“จริงๆ สองวันที่ผ่านมานี้ผมก็คิดมาตลอด ว่าผู้หญิงคนหนึ่งไม่อยากที่จะมีลูกกับผู้ชายอีกคนหนึ่งนั่นก็เพราะว่าชายคนนั้นไม่ดี ดังนั้นวันนั้นผมขอโทษนะ เป็นผมที่ไม่ดีเอง”ธัชชัยขอโทษวัจสาอีกครั้งอย่างจริงจังและจริงใจอยู่ๆ วัจสาก็อยากร้องไห้ขึ้นมา ด้วยเพราะเธอทนฟังคำพูดที่แสนอ่อนโยนขอเขาไม่ได้จริงๆ“จริงๆ มันเป็นเพราะฉันกังวลเอง เพราะคุณได้รับยาตอนนี้รักษาตัวไปเดือนกว่า แถมยังกินยาด้วย ฉันกลัวว่าถ้าท้องลูกจะไม่แข็งแรง”เมื่อวัจสาคิดถึงลูกที่แท้งไปเมื่อครั้งที่แล้ว เธอก็ตาเรื่อแดงขึ้นมาจริงๆ แล้วลูกคนนั้นอำเภอพัดรักต้องรับผิดชอบ กนิษฐาก็ต้องรับผิดชอบ และตัวธัชชัยเองก็ต้องรับผิดชอบด้วย!แต่วัจสาไม่อยากที่จะคิดแค้น เธอเพียงอยากที่จะมีชีวิตที่ดีเท่านั้นเองธัชชัยเอาหญิงสาวที่ตาแดงเรื่อเข้ามาไว้ในอ้อมกอดเขาเองก็คิดถึงลูกคนนั้นเหมือนกัน….มันเป็นความผิดของเขาเอง!เขาจูบที่ผมของหญิงสาว แล้วย้ายมาจูบดูดที่น้ำตาของเธอ“แม่ครับ ไม่ต้องไปที่ศูนย์เต้นแล้ว มาเป็นเลขาส่วนตัวของผมเถอะ ผมจะได้เห็นคุณทั้งวัน…ได้จูบคุณด้วย ดีมั้ย?”เสียงของชายหนุ่มต่ำ แต่เต็มไปด้วยความรัก“ฉันไม่อยากจะทำงานกับคุณ ฉันยากหาเงินด้วยตัวเอง!”วัจสาผลักอกชายหนุ่มออกก่อนจะนั่งตัวตรงและเมื่อเตรียมจะลงจากรถ จู่ๆ ชายหนุ่มก็พูดประโยคคลุมเครือขึ้นมา “บ่ายวันนั้น พอใจแล้วหรือยัง? ”ไม่ทันให้หญิงสาวตอบอะไร เขาก็พูดเสริมขึ้นอีก ดูเหมือนจะแค่ลำพึงลำพัน“แต่ผมยังไม่หนำใจนะ เย็นนี้เรามาต่อกันอีกหน่อยมั้ย?”“ฉันไม่มีเวลาว่างให้คุณหรอกนะ ฉันต้องดูยัยแวว!”“เธอไม่ใช่ว่ามีคุณปู่คอยดูแลแล้วเหรอ?”ตั้งแต่วันนั้นมา ไม่รู้ว่าคุณปู่ทำยังไง ถึงได้หาบ้านของแวววัยเจอ แถมเหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดีด้วย“ฉันก็ไม่มีเวลาไปหาคุณอยู่ดีนั่นแหล่ะ!” วัจสาถากถาง“ผมไม่คิดเงินเลยนะ ขอเพียงได้เห็นหน้าลูกก็ให้บริการคุณฟรีได้เลยโอเคมั้ย? แล้วแน่นอนว่าผมรับประกันคุณภาพด้วย”วัจสาอยากจะหน้าหนาใส่ธัชชัยสักหน่อย แต่ก็ไม่อยากที่จะทำตัวเองให้ต่ำ เธอจึงไม่พูดอะไร แต่ก่อนจะลงรถเธอก็ทำในสิ่งที่เอก็ไม่คิดว่าตัวเองจะทำนั่นก็คือคว้าคอของธัชชัยเข้ามาก่อนจะจูบไปที่แก้มที่เธอตบเข้าไปในวันนั้น ก่อนจะวิ่งหนีเข้าศูนย์สอนเต้นไปท่าทางของเธอนั้นมันช่างเร้าใจเขายิ่งนักนี่มันเป็นวิธีการขอโทษของเธออย่างนั้นเหรอ? ไม่เลวเลยจริงๆดูเหมือนว่าการที่เขาทำตัวน่าสงสารนี้มันจะได้ผลดีมากทีเดียว ลูกรักของพ่อ เพื่อที่จะทำให้ลูกมีครอบครัวที่สมบูรณ์พ่อจะพยายามอย่างดีที่สุดแต่การที่หญิงสาวมาหอมแก้มเขานั้นนั่นทำให้ธัชชัยประหลาดใจในตอนเที่ยงวัน พอธัชชัยพาวัจสาไปกินข้าวแล้ว เขาก็รีบไปทำธุระต่อด้วยเพราะได้ข่าวมาว่าคุณปู่บ้านตระกูลดาราจักรป่วยวัจสาก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงคนอายุหกสิบกว่าอย่างอำเภอพัดรักแม้ว่าตัวเธอจะไม่มีคุณสมบัติอะไรที่จะแสดงความกตัญญูต่อเขา แต่ตะวันนั้นก็เป็นหลานแท้ของเขาเองถึงแม้จะภาพจำจะยังคอยก่อกวน แต่วัจสาก็คิดว่าเธอควรที่จะพาลูกของเธอไปหาเขาเพราะห้าปีที่ผ่านมาเขาก็เป็นคนที่ให้ที่หลบแดดหลบฝน เธอกับลูกจึงควรไปเยี่ยมเขาบ้างดังนั้นเมื่อเธอได้ต่อสู้กับใจของตัวเองเสร็จเรียบรอย เธอก็ตัดสินใจที่จะพาลูกไปเยี่ยมอำเภอพัดรักบ่ายๆ นั้นเป็นเวลาที่กำลังเหมาะ เพราะธัชชัยก็ไปเยี่ยมคุณปู่ คงจะไม่ได้กลับมาไวขนาดนั้น แค่เธอไปส่งลูกตอนก่อนเลิกเรียบได้ก็ถือว่าโอเคแล้วเมื่อเห็นว่าแม่มารับก่อนเวลากำหนด ตะวันก็เหมือนนกที่ออกจากกรง เป็นอิสระแล้ว เขาแทบจะกลิ้งลงกับพื้นด้วยความดีใจเมื่อเห็นท่าทางที่ดีใจของลูกชายแล้ว จู่ๆ วัจสาก็สงสัยขึ้นมาว่าการที่เธอส่งลูกมาเรียนนี่มันถูกแล้วใช่มั้ยแต่พ่อแม่ทุกบ้านก็ต้องส่งลูกเข้าเรียนนะ ดูท่าเธอนั้นไม่ควรจะตามใจเขามากเกินไป เพื่อที่จะให้เขาได้รู้วิธีที่จะสื่อสารกับผู้คนตอนนี้ทุกๆ อย่างมันได้จบลงไปแล้ว ตอนนี้พวกเธอมีชีวิตใหม่แล้ว และพวกเธอก็จะมีความสุขมากขึ้นกว่าเดิมด้วย“ตะวัน ลูกคิดถึงพ่อบุญธรรมมั้ย?” วัจสาจุบมือลูกน้อยก่อนจะถามขึ้นเด็กน้อยพยักหน้า ซักพักแล้วก็ส่ายหน้า“หืม? แบบนี้หมายความว่ายังไงหล่ะครับ? ”วัจสาหยุดฝีเท้าลงก่อนจะอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมา“หม่ามี๊ หม่ามี๊ว่าพ่อบุญธรรมจะทำร้ายธัชชัยอีกมั้ย?”เด็กน้อยถามอย่างใคร่รู้จริงจังเมื่อเห็นลูกชายดูเศร้า เธอก็เจ็บหัวใจ ดูท่าทางสงครามที่เกิดขึ้นระหว่างธัชชัยกับอำเภอพัดรักนั้นจะทำร้ายหัวใจของลูกเธอคนนี้ จนทิ้งเงาที่ไม่อาจจะลบไปจากหัวใจของเขาได้วัจสาจึงเอาลูกขึ้นมาจูบ “ตอนนี้พ่อบุญธรรมลูกกลับมาที่เมือง S แล้ว แต่เขาจะไม่ทำร้ายพ่อของลูกแล้วจ่ะ”“พ่อบุญธรรมกลับมาที่เมือง S แล้วเหรอ?”เด็กน้อยตาเป็นประกาย แต่ก็ซึมไปอย่างรวดเร็ว “หม่ามี๊รู้ได้ยังไงว่าพ่อบุญธรรมจะไม่ทำร้ายพ่อแล้ว?”“เพราะว่า…”เพราะว่าอะไรดีหล่ะ? ในช่วงเวลานี้เธอไม่รู้ว่าจะอธิบายความสัมพันธ์ที่ยุ่งเหยิงของพวกเขาสองคนอย่างไร แต่ตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลาที่จะพูดให้เขาเข้าใจ“เพราะว่าความแค้นของพ่อบุญธรรมกับพ่อของลูกจบสิ้นไปแล้วยังไงหล่ะจ้ะ”แต่มันจบแล้วจริงๆ มั้ยนะ? ถ้าธัชชัยรู้ว่าอำเภอพัดรักกลับมาแล้ว เขาจะแก้แค้นต่อมั้ยนะ?“จบแล้ว? ตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย? ”“จริงๆ นะ เพราะว่าเรื่องความแค้นระหว่างพวกเขาทั้งสองเป็นแค่เพียงการเข้าใจผิดเท่านั้น ตอนนี้คลี่คลายแล้วหล่ะ”หวังว่าการอธิบายแบบนี้จะทำให้เด็กน้อยสบายใจ ว่าจะไม่มีการต่อสู้ระหว่างพ่อของเขาและพ่อบุญธรรมแล้วแต่ความสัมพันธ์แบบนี้จะพูดมันก็ดูแปลกๆเพราะยังไงเสียเด็กน้อยก็ถามต่อไปอยู่ดี “แล้วเขามีเรื่องเข้าใจผิดอะไรกันเหรอครับ?”“เอ่อ….พูดไปลูกก็ไม่เข้าใจหรอก”นั่นแหล่ะคือคำตอบของทั้งหมด ไม่เพียงแต่สามารถหลอกผู้ใหญ่ได้ กับเด็กก็หลอกได้เหมือนกันวัจสาโบกมือเรียกแท็กซี่ให้หยุดลง“ไว้ถึงเวลาที่เหมาะสม เดี๋ยวหม่ามี๊จะเล่าให้ลูกฟังเองนั่งรถไปประมาณครึ่งชั่วโมง รถก็มาจอดอยู่ด้านหน้าอ่าวตื้น“หม่ามี๊ หม่ามี๊พาผมมาหาพ่อบุญธรรมใช่มั้ยครับ?”วัจสาจูบลูกน้อยก่อนจะตอบ “ลูกรักฉลาดจริงๆ เลย”พูดกันตามตรง เป็นเวลาเดือนกว่าแล้วที่ไม่ได้เจออำเภอพัดรักนั่นทำให้เธอออกจะประหม่าเล็กน้อยเด็กน้อยเดินๆ อยู่กลับหยุดฝีเท้าลงก่อนจะถามอย่างไม่ไว้ใจ “พ่อบุญธรรมจะขังเราไว้อีกมั้ยครับ? ”