วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 840 ความรู้สึกที่แสนเปราะบาง
ตอนที่ 840 ความรู้สึกที่แสนเปราะบาง
วัจสารู้ดีว่าร่างกายของธัชชัยนั้นอ่อนแอตอนนี้วิศาลไม่น่าจะทำจริงจังกับเขา แต่ธัชชัยหน่ะสิไม่รู้ว่าเขาจะทำจริงจังหรือเปล่า
“ตะวัน ไหนบอกหม่ามี๊ซิครับว่าทำไมวันนี้ลูกถึงซึมไป? เพราะหม่ามี๊เฉยเมยกับตะวัน? หรือเป็นเพราะพ่อของลูกเอาลูกไปไว้กับลุงวิศาล? ”
วัจสาโอบกอดลูกน้อยแล้วใช้มือลูบหลังเป็นการปลอบโยน
เด็กน้อยเพียงส่ายหน้าไม่พูดอะไร ดูเหมือนจะไม่อยากพูด แต่คิดอยู่สักพัก เขาจึงบ่นอู้อี้ขึ้น “เพราะกลัวว่าพาหม่ามี๊กลับมาแล้ว พ่อกับหม่ามี๊จะมีน้องใหม่มาแล้วจะไม่รักตะวันแล้ว….”
“ฮ่าๆๆๆ …”
วัจสาหัวเราะอย่างขมขื่น ทำไมลูกถึงกังวลเรื่องนี้หล่ะครับ ลูกจะเป็นยอดดวงใจของพ่อกับเสมอไม่ว่าเมื่อไหร่ หม่ามี๊กับพ่อของลูกต่างก็รักตะวันมากนะครับ”
“อื้อ ตะวันรู้แล้ว ตะวันเองก็รักหม่ามี๊มากๆ” แม้ว่าปากน้อยๆ จะพูดแบบนั้น แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเด็กน้อยไม่ได้คิดตาม
เมื่อเด็กน้อยพูดถึง วัจสาจึงคิดขึ้นมาได้ ว่าสองสามวันนี้มันเป็นระยะตกไข่ของเธอ แล้วเมื่อตอนกลางวันพวกเขาก็ไม่ได้ป้องกันด้วย
เมื่อคิดได้แบบนั้นเธอก็ตกใจ
บางทีเด็กน้อยที่เพิ่งแท้งไปนั้นอาจจะเป็นเงาในใจของเธอ
อีกอย่างช่วงนี้ธัชชัยก็ต้องใช้ยาด้วย มันไม่ใช่เวลาที่ปลอดภัยที่จะมี
ดังนั้นวัจสาจึงเลือกที่จะไปร้ายขายยาที่ไม่ห่างไป เพื่อที่จะซื้อยาคุมฉุกเฉิน
เด็กน้อยไม่รู้หนังสือที่เขียนบนกล่อง จึงถามขึ้น “หม่ามี๊ป่วยเหรอครับ? ทำไมต้องกินยาด้วย? ”
“ใช่ครับ”
วัจสาจูบไปที่แก้มของตะวันหนึ่งที ก่อนจะกินยาในมือพร้อมกับน้ำแร่
“กินยานี้เข้าไปแล้ว ตะวันก็จะไม่มีทั้งน้องชายหรือน้องสาวแล้วครับ”
พอสิ้นเสียงของวัจสา ร่างชายหนุ่มก็ครอบคลุมร่างของสองแม่ลูก วัจสาหันหน้าไปก็เผชิญหน้ากับชายหนุ่มที่ใบหน้าขุ่นหมอง
ร่างนั้นคือธัชชัยที่เพิ่งจะตีกับวิศาลเสร็จมา
“วัจสา นี่คุณหมายความว่ายังไง?”
เสียงของธัชชัยตอนนี้ดูอันตรายมาก มันเหมือนกับงูที่เตรียมจะฉกเธอตลอดเวลา
ในตอนนี้เขาก็ได้เห็นมันแล้ว จะต้องใช้คำอธิบายอะไรอีก?
ธัชชัยคำรามขึ้น “ถึงตอนนี้คุณยังคิดที่จะลงโทษผมอยู่อีกเหรอวัจสา? ทำไมต้องใช้วิธีนี้ด้วย! ”
ธัชชัยที่กำลังโกรธอยู่ตรงหน้านี้ทำให้วัจสาไม่อยากที่จะพูดอะไรด้วย ดังนั้นเธอจึงได้แต่เงียบ
เงียบไปสักแป๊ป เธอก็อุ้มลูกขึ้นเตรียมจะเดินไปที่ป้ายรถเมล์
“เมื่อกี้ยังมีความสุขอยู่บนเตียงกันอยู่เลย ตอนนี้พอใส่เสื้อผ้าก็เปลี่ยนหน้าอย่างนั้นเหรอ?”
“ธัชชัยพอได้แล้วหรือยัง?”“ไม่พอ คุณคิดว่าผมธัชชัยคนนี้ไม่ควรที่จะมีลูกอย่างนั้นเหรอ? ถึงไม่อยากที่จะมีลูกกับผมหน่ะ? ”ธัชชัยยังคงตวาดเสียงดังวิศาลหลังจากที่ทำการเช็คเอ้าท์เสร็จเรียบร้อยก็เตรียมตัวจะกลับ แต่ก็ดันไปเห็นสองสามีภรรยาที่เพิ่งจะนอนด้วยกันมายืนทะเลาะกันอยู่ที่หน้าร้านยาข้างทางแน่นอนหล่ะว่าความรู้สึกระหว่างชายหญิงมันค่อนข้างเปราะบาง มันง่ายต่อการแตกหักมีเพียงเด็กน้อยเท่านั้นที่จะผสานใจของคนทั้งคู่ได้แน่นอนหล่ะว่านั่นมันก็เพียงแค่ความคิดของวิศาล ในความจริงนั้นไม่เหมือนกัน ใครจะไปรู้หล่ะ“ธัชชัยไอ้คนเฮงซวย อย่ามาว่าแม่ผมนะ”เมื่อเห็นว่าพ่อเฮงซวยของเขากำลังด่าทอแม่ของเขา เด็กน้อยจึงกางมือทั้งสองข้างขวางหน้าแม่ของเขาเอาไว้“ไม่ใช่เรื่องของลูก พ่อต้องคุยับแม่ ไปยืนอยู่ข้างๆ เลย”ตอนที่ธัชชัยพูดกับลูกน้อยของเขานั้นเขาพยายามที่จะลดความโกรธลง แต่มันก็ยังฟังดูดุร้ายอยู่ดี“ไอ้เฮงซวยนี่อย่ามารังแกแม่ของผมนะ ผมจะไม่ช่วยตามตื๊อหม่ามี๊จองผมแล้ว คุณจะไม่มีทั้งภรรยา ไม่มีทั้งลูกเลย!”เด็กน้อยไม่ได้พูดพล่อยๆ เท่านั้นนิสัยของสองพ่อลูกเหมือนกันอย่างกับแกะ“เด็กเลวนี่ กล้าต่อปากต่อคำ ฉันเป็นพ่อแกนะ นี่จะหาเรื่องกันเหรอ!”ด้วยความโกรธทำให้สติของธัชชัยหายหดไป เขาดึงลูกชายที่อยู่ตรงหน้าของวัจสา มาจับตีตูดไปหนึ่งป้าบมองดูเหมือนจะตีแรงมาก แต่เมื่อลงบนตัวของลูกนั้นเขาก็ไม่ได้ใช้แรงทั้งหมดมันจึงค่อนข้างเบาเด็กน้อยเป็นเด็กรั้น เขาจึงไม่ร้องไห้ มันเป็นชั่วเวลาที่เขาปิดบังความรู้สึกเอาไว้ไม่คิดเลยว่าพ่อในฝันจะตีเขาได้ ดูเหมือนจะไม่เหมือนกับพ่อคนที่คอยเอาใจเขาเลยสักนิดแค่ตีเพียงครั้งเดียว แต่นั่นกลับทำให้หัวใจของวัจสาแตกสลายมันต้องแย่ถึงขนาดไหน ที่จะให้ความโกรธครอบงำจนตีลูกของตัวเอง หรือว่าการที่ทำเป็นรักนั้นมันก็เป็นเพียงแค่แกล้งทำ?เมื่อคิดถึงเพียงเท่านี้ หัวใจเส้นสุดท้ายของวัจสาก็ขาดออก“เพี๊ยะ”วัจสาตบเข้าไปที่หน้าของธัชชัยและดูเหมือนเธอจะใช้แรงทั้งหมดที่เธอมีด้วย เขากล้าดียังไงมาตีลูกชายของเธอ เธอฟูมฟักของเธอมากหลายปี แม้ว่าเขาจะซุกซนไปบ้าง แต่เธอก็ไม่คิดที่จะตีลูก แล้วเขากลับทำมัน!“ธัชชัย ทำไมคุณไม่ตายๆ ไปซะฮะ!”วัจสาอุ้มตะวันเดินไปอย่างไวไปที่ป้ายรถเมล์ด้วยความโมโหด้านธัชชัยเมื่อโดนตบเขาก็เหมือนจะได้สติขึ้นมา มองสองแม่ลูกที่เดินปรี่จากไปพร้อมกับจิตใจสับสนวุ่นวายนี่เขาเพิ่งจะตีลูกชายของตัวเองอย่างนั้นเหรอ? ทำไมถึงตีหล่ะ? เพราะว่าลูกชายปกป้องแม่ของเขาหน่ะนะ?วิศาลเองก็ถึงกับตกตะลึงไป ดูเหมือนว่าเหตุการณ์เมื่อกี้มันดูเกิดขึ้นไวไปหมดธัชชัยตีลูกชายที่เขารักปานชีวิตของเขา อีกทั้งวัจสาที่อ่อนโยนขนาดนั้นกลับตบหน้าธัชชัยอย่างนั้นเหรอ?แต่ไม่ใช่เป็นเขาคนเดียวที่เห็นนอกจากฝูงชนจำนวนหนึ่งที่เห็นเหตุการณ์ด้วยแล้ว ก็ยังมีชายร่างใหญ่คนหนึ่งที่นั่งอยู่ในรถฟิล์มกระจกดำด้วยเช่นกันแม้ว่าตัวเขาเองจะไม่ควรเข้าไปปลอบธัชชัยก็ตามที แต่เขาก็ไม่สามารถนั่งมองธัชชัยที่ยืนน่าโง่อยู่หน้าร้านยาแบบนี้“ให้ตายเถอะ โดนผู้หญิงตบเฉยเลย? มาสิให้ฉันดูหน้าแกหน่อย? ”จริงๆ วิศาลเพียงแต่อยากให้มันง่ายขึ้น ใครจะรู้หล่ะว่ามันจะทำให้ทุกอย่างดูแย่ลงธัชชัยคำรามออกมาเสียงดัง “ไสหัวไป! ”เสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธด้านวัจสา เธอพยายามที่จะเดินไปที่ป้ายรถเมล์ด้วยสภาวะใจที่ค่อนข้างแย่เธอพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง แต่ก็ไม่อาจห้ามน้ำตาที่ร่วงลงมาได้ จึงทำได้เพียงกอดลูกชายแน่น เพื่อที่จะบรรเทาความขมขื่นและความปวดใจที่เป็นอยู่นี้เด็กน้อยได้แต่ถูหน้าผากของเขาไว้ตรงคางของแม่“หม่ามี๊ไม่ร้องไห้นะครับ จริงๆ แล้วธัชชัยไม่ได้ตีผมจริงๆ ดูแล้วเหมือนตีแรง แต่จริงๆ มันเบามากเลยนะ เหมือนกับจั๊กจี้เลยครับ”การที่เด็กน้อยรู้ความนั้นยิ่งทำให้น้ำตาของวัจสายิ่งไหลมากขึ้นไปอีกลูกชายของเธออาจจะดื้อไปบ้าง แต่เธอรับไม่ได้ที่จะให้ลูกของเธอโดนชายหนุ่มตีแบบนั้นมันจะดีกว่าซะอีกถ้าเขาทำเธอ การที่เขาตีลูกชายเธอแบบนี้ มันทำให้หัวใจของเธอแทบแตกสลาย“ตะวัน เราไม่จำเป็นต้องมีเขาแล้วหล่ะ เราสองคนอยู่กันแค่สองแม่ลูกดีมั้ยจ๊ะ? ขอโทษนะ…..ตะวันแม่ขอโทษนะลูกนะ”ตั้งแต่ลูกน้อยอยู่ในท้องของเธอ เด็กน้อยก็อยู่กับเธอมาอย่างเนิ่นนาน แม้จะอยู่ต่อหน้ากนิษฐาเธอก็พยายามซ่อนเด็กเอาไว้ไม่ให้เธอรู้ไม่เพียงแต่เจ็บไปทั้งใจ ทั้งตัวของเธอก็ยิ่งเจ็บเธอทรหดทรกรรมเพื่อที่จะคลอดลูกชายของเธอออกมา แต่ก็กลับโดนพ่อของเขาตีเนี่ยนะ? วัจสารับไม่ได้จริงๆเด็กน้อยพยักหน้าอย่างว่าง่าย ก่อนจะใช้มือน้อยๆ ของเขาเช็ดน้ำตาของแม่ “หม่ามี๊ไม่ร้องไห้นะครับ ลูกชายสุดที่รักของหม่ามี๊เจ็บแทนจะแย่อยู่แล้ว….ธัชชัยนั่นก็แค่ทำให้ผมกลัวเฉยๆ ไม่ได้ตีผมจริงๆ ซะหน่อย”แม้ว่าเขาจะโดนตีจริงๆ แต่เขาก็ยังรักษาภาพลักษณ์ของธัชชัย“แต่เขาไม่ควรมาว่าหม่ามี๊! ”เด็กน้อยไม่เข้าใจว่าหม่ามี๊ของเขาป่วยแล้วกินยา ทำไมจะต้องโดนธัชชัยว่าด้วย……ในวันอาทิตย์ทั้งวันนั้น วัจสากับตะวันไม่ออกไปจากบ้านตระกูลเดิมขุนทดเลยเดิมทีเธออยากจะพาเขาไปที่อ่าวตื้นเพื่อไปหาอำเภอพัดรัก แต่วัจสาก็เลือกที่จะอยู่ที่บ้านเป็นเพื่อนภาวินีที่เพิ่งจะหย่าไปท้ายสุดเธอก็ได้หย่าขาดกับกวีวัธน์ โดยที่ฝั่งนั้นให้เงินเธอมากว่าพันล้านแต่เธอก็ยังบอบช้ำอยู่ การที่ได้เงินมามันจะไปมีประโยชน์อะไรหล่ะ?แต่วัจสาเองก็เลือกที่จะหลีกหนีเหมือนกัน ไม่ว่าจะเป็นอำเภอพัดรักหรือว่าจะเป็นธัชชัย ตอนนี้เธอไม่อยากจะเจอทั้งคู่นั่นแหละตอนนี้เธอเพียงอยากจะอยู่กับเงียบๆ สงบๆ กับลูกเท่านั้น“สา ไม่ใช่ว่าฉันบอกเธอแล้วหรอฮะ ว่าธัชชัยเขาเป็นพ่อเด็ก แค่ตีลูกทีเดียวเอง มันไม่ใช่ว่าตีเพื่อสั่งสอนหรอกเหรอ? ทำไมเธอต้องตบเขากลับทำให้เขาเสียหน้าต่อหน้าเด็กอีกหล่ะ? ”ภาวินีดื่มไปไม่น้อย ดังนั้นตอนนี้เธอจึงเมามายวัจสาเพียงแค่นั่งกอดเข่าตอบเสียงเรียบๆ ในสายตาฉัน ธัชชัยไม่ได้สำคัญไปหว่าลูกชายฉันซะหน่อย”“ก็นั่นแหล่ะ…มีแต่แม่เท่านั้นที่รู้ว่าลูกที่เกิดขึ้นมาจากตัวเองสำคัญแค่ไหน!”“ผู้ชายเนี่ย ความคิดทุเรศทั้งหมดนั่นแหละ!”ภาวินีร้องไห้ไปสักพักก็หัวเราะ เหมือนว่าเมาจนเป็นบ้าไปแล้วในเช้าวันจันทร์ วัจสาตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่ พอจัดการกับลูกชายจนเสร็จแล้ว เธอก็ออกก่อนเวลายี่สิบนาที เพื่อที่จะเตรียมไปที่ป้ายรถเมล์ธัชชัยที่รออยู่หน้าประตูบ้านมาตลอด เมื่อเห็นวัจสาพาลูกชายออกมา เขาก็รีบเข้าไปทักทายทันที“ลูกรัก มาให้พ่ออุ้มหน่อยเร็วเข้า”“ธัชชัย!”ไม่ได้เจอพ่อหนึ่งวันพ่อเจอเข้าตะวันก็ดีใจเป็นลิงโลดวิ่งเข้าไปกอดขาของธัชชัยเอาไว้ดูเหมือนว่าไม่ได้เสียใจที่โดนเขาตีเมื่อวันก่อนเลยจวบจนถึงตอนนี้วัจสาก็เข้าใจอย่างแจ่มชัดว่าไม่ว่าจะเลวร้ายสักแค่ไหน แต่เลือดก็ย่อมข้นกว่าน้ำ เธอจึงคิดว่าตัวเองคิดมากไปที่คิดว่าเด็กจะต่อว่าพ่อของเขา“ธัชชัย คิดถึงลูกชายสุดที่รักมั้ย?”“แน่นอนสิว่าคิดถึง ลูกชายสุดที่รักเนี่ยเป็นยอดดวงใจของพ่อเชียวนะ”หึๆๆ คิดถึงนั่นก็ถูกแล้ว เพราะผมต้องการให้คุณในอนาคตเฝ้าแต่คิดถึงลูกชายสุดที่รักคนนี้ทุกวี่ทุกวัน! ”