วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 460 ทิ้งเธอลงทะเลไป
ตอนที่ 460 ทิ้งเธอลงทะเลไป
สีหน้าของอำเภอพัดรักเริ่มส่อแววหงุดหงิด ดูเหมือนว่าเขาจะไม่อยากได้ยินเสียงรายงานจากเข้มอีก
แต่ปัญหาที่กำลังเผชิญนั้น มันบังคับให้เขาจำต้องสงบจิตสงบใจ และหาวิธีโต้
“เอาผู้หญิงทิ้งลงทะเลไป!ทำความสะอาดห้องโดยสารให้เกลี้ยงเกลา หากพวกนั้นเจอเราหล่ะก็มันจะได้ทำอะไรเราไม่ได้
อำเภอพัดรักสั่งการอย่างเงียบและสงบ ไม่แปลกใจที่เคยผ่านร้อนลมหนาวมานักต่อนัก เขาทำรวกับว่าสิ่งที่เผชิญอยู่นั้นเป็นแค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็เท่านั้น
ทิ้งเธอลงทะเลอย่างนั้นเหรอ? วัจสาไม่ได้ฟังผิดไปใช่มั้ยนะ?
เธอกำลังอยู่ในอาการตื่นตระหนก ไม่ต้องสงสารเลยว่าเขากำลังกำจัดคน เพื่อให้แม้แต่ศพของเธอพวกอีกฝ่ายก็หาไม่พบ ราวกับว่าเขาไม่ได้คิดเลยว่าเธอเป็นผู้หญิงที่กำลังท้องไส้อยู่!
ในสายตาของอำเภอพัดรักนั้น ชีวิตของวัจสาก็เป็นเพียงแค่มดตัวน้อยๆ ที่พอทำเรื่องหยุมหยิมใจให้ก็บี้ตายไปซะได้ง่ายๆ
แต่ขนาดธัชชัยที่เป็นสามียังทิ้งเธอกับลูกได้ลงเลยนับประสาอะไรกับคนอื่น
แม้ว่ามันจะเป็นด้วยเพราะธัชชัยนั้นไม่มีทางเลือกก็ตามที แต่ความจริงที่เขาได้ทิ้งลูกทิ้งเมียของตัวเองนั้น มันก็สุดแสนจะโหดร้ายอยู่ดี
“พวกคุณอย่าฆ่าฉันเลย…ฉันสามารถร่วมมือกับพวกคุณได้นะ…..จริงๆ นะ…คุณขังฉันเอาไว้ก็ได้!” ช่วงเวลาขณะนั้นสติสัมปชัญญะของหญิงสาวเพียงเฟ้นหาวิธีเอาชีวิตรอด เธอไม่ลืมว่าในท้องของเธอยังคงมีเจ้าตัวเล็กอยู่ด้วย พวกเธอจะต้องได้มีชีวิตอยู่ด้วยกัน
“เป็นเพราะธัชชัยทิ้งพวกเธอเอาไว้ เธอจึงเริ่มที่จะอาฆาตแค้นเขาแล้วใช่มั้ยหล่ะ? ” อำเภอพัดรักชำเลืองมาทางเธอแวบเดียว ก่อนจะหันกลับไปสนใจสร้อยข้อมือของเขาตามเดิม
ในขณะที่วัจสากำลังคิดหาวิธีต่อสู้เพื่อตัวเองและลูกในท้องอยู่นั้น เข้มก็เดินเข้ามาเอาเทปปิดปากเธอเอาไว้“คุณพ่อครับ ผมจะใช้เรือเร็วพาเธอไปทิ้งไว้ที่ไกลๆ หน่อย จะได้หาศพเธอไม่พบในรัศมีรอบเรือเราอำเภอพัดรักเห็นด้วยอย่างเงียบๆวัจสาถูกมัดมือมัดเท้า แม้แต่ปากก็โดนปิดสนิทเข้มขับเรือเร็วดิ่งออกไปด้วยความรวดเร็ว ในทิศทางตรงกันข้ามกับทิศที่พวกเขาล่องเรือวัจสาร้องไห้ออกมาไม่เป็นศัพท์พยายามขอความช่วยเหลือ แต่เสียงเรือที่ดังกระหึ่มนั้นก็กลบเสียงของเธอไปเสียหมดกลางทะเลอันกว้างใหญ่ เรือเร็วก็ชะลอเรือลง เมื่อถึงเป้าหมายที่คะเนไว้ เข้มก็จอดเรือและเดินไปที่วัจสาที่โดนมัดแขนขาเอาไว้วัจสาถอยหลังหนีด้วยความหวาดกลัว แต่มันไม่มีทางไหนที่เธอจะหนีได้เลย สิ่งที่ทำได้ตอนนี้ก็มีเพียงแต่หนีลงทะเลที่ลึกอย่างสุดจะคณามันแตกต่างจะทะเลปกติทั่วไป ด้วยเพราะทะเลนี้เป็นสีดำ ทั้งมีหนึ่งเพชฌฆาต ที่สามาารถพรากชีวิตของเธอกับลูกไปพร้อมๆ กันได้ในทีเดียว!“อื้อๆ …อื้อๆๆ ..”วัจสาพูดไม่ได้ด้วยปากของเธอถูกปิดเอาไว้ เธอจึงร้องออกมาอย่างสุ่มสี่สุ่มห้าเพื่อขอความเมตตาเข้มเหลือบมองไปที่เรือต้นทางที่เขาจากมา ก่อนจะเอาเทปที่ปิดปากเธอเอาไว้ออก“ขอร้องหล่ะ….ฉันขอร้องเถอะนะ ปล่อยพวกเราสองแม่ลูกไปเถอะ….ให้เราได้มีชีวิตต่อไปที….”เข้มมองหน้าเธอเงียบๆ อยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา เขาเหลือบมองขึ้นไปบนฟ้าด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย เขาเบื่อที่ต้องหลบหนีเบื่อที่จะต้องเข่นฆ่า“ให้เธอมีชีวิตต่อไปหน่ะได้ แต่มันขึ้นอยู่กับเธอว่าจะอยู่ในทะเลนี้ได้รึเปล่า ขึ้นอยู่กับพระเจ้าว่าจะเวทนาเธอสองแม่ลูกมั้ย”เข้มพูดพร้อมกับ แก้เชือกที่ข้อมือข้อเท้าของวัจสา จากนั้นก็ใส่ห่วงยางชูชีพให้เธอ ก่อนจะผลักเธอตกลงไปในทะเลอย่างไม่ลังเลสายตาของเธอถูกคลื่นน้ำซัดเข้าใส่ทำให้มองไม่ชัด น้ำเข้าจมูกและปากจนเธอต้องสำลักออกมา“goodluck!” เข้มพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะแล่นเรือไปยังเรือหลักที่กำลังล่องไปอีกฝั่งหนึ่งวัจสามองร่างของเข้มที่จากไป เธอร้องออกมาแต่ปราศจากน้ำตา เธออยากที่จะร้องเพื่อหยุดเขาไว้ แต่เธอเองก็รู้ดีว่าเขาไม่สามารถขัดคำสั่งของอำเภอพัดรักได้ แค่ห่วงยางชูชีพนี้ก้ถือเป็นของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่เขามอบให้เธอแล้ว!”ตอนนี้ร่างของเข็มได้หายไปจากสายตาของเธอแล้ว รอบอาณาบริเวณตกอยู่ในความเงียบ ภายในท้องเทเลยที่ใหญ่สุดลูกหูลูกตา เธอเปรียบดั่งใบไม้ใบหนึ่งที่ร่วงหล่นลงมา และถูกทะเลดำกลืนกินไปแ“ช่วยด้วย…ช่วยฉันด้วย….มีใครอยู่บ้าง? ”วัจสาเริ่มตะโกนขึ้นสองสามครั้ง แต่ก็พบว่ามันช่างไร้ประโยชน์ ที่นี่ไม่มีคนเลยแม้แต่คนเดียว หากจะขอความช่วยเหลือแบบไม่มีจุดหมายต่อไป ก็รั้งแต่จะเสียงพลังงานของเธอเองก็เท่านั้นดังนั้นเธอจึงไม่ตะโกนออกไปอีก เธอมองไปรอบๆ ตัว อย่างรอคอยปาฏิหาริย์ท้องทะเลที่เหน็บหนาว แต่ก็ไม่ได้หนาวถึงขั้วกระดูกของเธอ แต่งวัจสาก็รู้สึกถึงอุณหภูมิของร่างกายที่ค่อยๆ ลดลงๆเวลาค่อยๆ ผ่านไปเรื่อยๆ วัจสาเริ่มเห็นเพียงแต่ท้องฟ้าที่ค่อยๆ มืดลงๆ อย่างสวนทางกับความรู้สึกหมดหวังที่เพิ่มขึ้นๆความกลัว ความหิว และความหนาวเย็นปะดังขึ้นมาพร้อมๆ กันเธอรู้สึกกระทั่งอะไรบางอย่างผ่านรอบตัวเธอไป…ความกลัวในใจค่อยๆ ทวีขึ้น ทั้งความหิวและความหนาว วัจสาไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่รอบตัวได้อย่างถนัดตา ไม่รู้ว่าฝั่งไหนจะเป็นฝั่ง ไม่มีสิ่งไหนอ้างอิงกับเธอได้เลยภายในท้องทะเลมีเพียงแต่ความเงียบงัน บางครั้งก็มีแรงคลื่นประดังเข้ามาแต่ก็ยังโชคดีที่คลื่นไม่ได้ใหญ่มากนัก ด้วยลมวันนี้พัดเพียงแผ่วๆวัจสาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า มองฟ้าที่เต็มไปด้วยความมืดก่อนจะส่งเสียงถามขึ้น“พระเจ้าคะ ท่านเห็นฉันบ้างมั้ย? ทำไมถึงทำกับเราสองแม่ลูกแบบนี้? ฉันยังเจ็บปวดรวดร้าวไปพอหรอกเหรอ? หรือว่าชาติที่แล้วฉันดันพลั้งไปทำในสิ่งที่ไม่ควรมา? ท่านก็เลยกำลังลงโทษเราสองแม่ลูกแบบนี้? ”