วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 459 ฉันได้ยินเกี่ยวกับความรัก 2
ตอนที่ 459 ฉันได้ยินเกี่ยวกับความรัก 2
เพื่อที่จะปกป้องวัจสา ธัชชัยเอาเครื่องติดตามที่ติดไว้ที่แขนขวาของเขาขึ้นมาจริงๆ มันเจ็บจนชาแขนไปหมด แต่ด้วยเพราะร่างกายเขาเจ็บปวดระบมไปทุกส่วนอยู่แล้ว เขาจึงไม่รู้สึกว่ามันเจ็บอะไร
เขาเอาเครื่องติดตามของเขาวางไว้ที่มือของวัจสา ให้เธอจับและซ่อนมันไว้
“กรดล…จะได้มาช่วยคุณสองแม่ลูกได้…ดูแลตัวเองดีๆ ….ดูแลลูกของเราด้วย….”
เขาพูดประโยคนั่นเป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่จะหมดสติไป
หัวใจของวัจสาขณะนั้นเหมือนแตกเป็นเสี่ยงๆ มันเจ็บจนแทบหายใจไม่ออก
เธอกอดธัชชัยเอาไว้แน่น ก่อนจะร้องไห้ออกมาแทบขาดใจ
เธอไม่อยากจะหนีไปอีกแล้ว แม้แต่ในเสี้ยวความคิดก็ไม่อยาก เธออยากจะกอดชายคนนี้ และตายตามเขาไปด้วย เพื่อที่พวกเราสามแม่ลูกจะได้ไม่แยกจากกันไปไหนอีก!”
ขณะนั้นเองจู่ๆ เข้มก็วิ่งเข้ามา ก่อนจะหยุดอยู่ข้างๆ อำเภอพัดรัก
“คุณพ่อครับ ไผ่พาหน่วยกองปราบมาแล้ว!”
แต่ดูเหมือนอำเภอพัดรกยังคงจมอยู่กับบทกลอนของวัจสาที่ท่องไว้ก่อนหน้านี้ เขาจึงทำเพียงนั่งนิ่งเงียบอยู่ตามเดิม
“เหลือเวลาประมาณ40นาที เขาจะพากองกำลังเข้ามาถึงที่นี่ได้นะครับ”เข้มรองเตือนขึ้นอีกครั้ง
สติของอำเภอพัดรักกลับคืนมา เขาลูบคิ้วของตัวเองก่อนจะพูด
“กำจัดพวกสุนัขติดตามพวกนั้นก่อนที่จะเข้ามา!” อำเภอพัดรักพูดด้วยเสียงแหบแห้ง เต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย และเหนื่อยล้าคนของไผ่จะมาถึงอีก40นาทีนี้? แบบนี้หมายความว่าพวกเขาก็อาจจะรอดสิ!ความคิดแรกของเธอคือเธอจะต้องห้ามเลือดของธัชชัยเอาไว้ก่อน เธอจึงฉวยเอาเข็มขัดเพียงเส้นเดียวของธัชชัยรัดไว้ที่ตักเขาเพื่อห้ามเลือดที่ขาของเขาเอาไว้จากนั้นจึงเอามือวางไว้ที่อกของเขา เลือดอุ่นๆ นั่นยังคงไหลออกมาไม่หยุด แต่มันคงไม่โดนถึงแก่นหัวใจ ไม่อย่างนั้นธัชชัยก็คงอดทนอยู่ได้ไม่ถึงตอนนี้จากนั้นก็เกิดเสียงดังขึ้น มันเป็นเสียงแก้วแตก และมีวัตถุโลหะสองก้อนตกเข้ามา ก่อนที่จะมีควันสีขาวปกคลุมขึ้นมาด้านในก่อนจะตามมาด้วยเสียงดังๆ สองครั้งขึ้นและในเวลาเดียวกันนั้น ร่างเงาดำๆ ของอำเภอพัดรักก็เซไปนิดหนึ่ง“ปัง ปัง”อำเภอพัดรักหลบเลี่ยงลูกปืนในนัดแรกได้ แต่ไม่ทันในนัดที่สอง“คุณพ่อครับ เป็นยังไงบ้าง? ”เข้มเอ่ยปากถามขึ้น คุณแปดก็รี่วิ่งเข้ามาก่อนแล้ว“ไม่ต้องสนใจฉัน มองหาไอ้คนนั้น อย่าให้มันมาช่วยธัชชัยไปได้!”ในขณะที่เขาตะโกนขึ้นบอกเข้มนั้น วัจสาก็รู้สึกได้ถึงใครบางคนมาดึงตัวธัชชัยไปจากอ้อมแขนของเธอวัจสาปล่อยมือทันทีแม้ว่าเธอจะไม่อยากจะจากเขาไป แต่เธอรู้ว่านี่จะเป็นโอกาสเดียวที่เขาจะได้มีชีวิตอยู่ต่อไป“ตามฉันมา!”กรดลพูดขึ้นเสียงต่ำ ต่ำเบาจนแทบจะเป็นวัจสาคนเดียวที่ได้ยินเธออยากที่จะตามกรดลไปด้วย แต่ด้วยข้อเท้าของเธอถูกโซ่ล่ามเอาไว้ ดังนั้นเธอจึงลากโซ่ที่ติดเอาไว้ ไปในทิศทางตรงกันข้ามด้วยหมอกควันนั้นเต็มไปหมด จึงทำให้ได้ยินเพียงแค่เสียง วัจสาจึงอยากจะใช้โอกาสจากตรงนี้เพื่อที่จะเบี่ยงเบนความสนใจคนของอำเภอพัดรัก กรดลจะได้พาธัชชัยออกไปง่ายๆ“ฉันไปไม่ได้แล้ว…พวกคุณไปเถอะ เขา..เขาบาดเจ็บมาก รีบไปเถอะ ไม่ต้องสนใจฉัน!”“คุณสอง ปิดตามกระท่อมไปซะ อย่าให้ใครออกไปได้”สามคนให้หลังนั้น ควันจากห้องโดยสารก็กลับมามองเห็นได้ชัดตามเดิม เขามองเห็นเพียงวัจสาที่นั่งชิดอยู่ที่ผนังแต่เพียงผู้เดียวมีเพียงผู้หญิงอ่อนแอที่ไร้ซึ่งอำนาจถูกทิ้งเอาไว้แต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น อีกทั้งยังท้องสี่เดือนอีกต่างหากวัจสาไม่รู้ว่าอำเภอพัดรักจะทำยังไงกับเธอ แต่ที่รู้แน่คืออำเภอพัดรักผู้ที่เลือดเย็นและร้ายกาจคนนี้ไม่มีทางที่จะให้พวกเธอสองแม่ลูกอยู่ดีอย่างแน่นอน!ด้านอำเภอพัดรักนั้นกำลังนั่งเงียบๆ อยู่ที่โซฟา กำลังเล่นข้อมือเม็ดจันทน์ที่อยู่ในมือสายตาของเขาไม่ได้มองมาที่วัจสา ส่วนวัจสาก็มองเขาเพียงเสี้ยววิก่อนจะก้มหน้าลง รู้สึกถึงการมีชีวิตอยู่ของเธอเองนั้นลดลงขึ้นทุกขณะในมือของวัจสานั้นยังคงกำเครื่องติดตามที่ธัชชัยให้มาแน่นตอนที่ธัชชัยส่งมันมาให้แก่เธอ มันยังทำงานอยู่ แต่ตอนนี้เหมือนจะไม่แล้วไม่รู้ว่ามันพังไปแล้วหรือเปล่า หรืออาจจะถูกปิดจากอีกฝ่ายไปแล้วแต่เธอก็ยังคงกำมันเอาไว้แน่นอยู่ อย่างน้อยมันก็ยังเป็นความหวังของชีวิตเธอสองแม่ลูก“คุณพ่อครับ เราหาไปทั่วเรือแล้ว ไม่เจอแม้แต่เงาของพวกเขาเลยครับ ธัชชัยน่าจะถูกกรดลนำตัวไปแล้ว!”การรายงานของเข้มไม่ได้ทำให้อำเภอพัดรักโกรธเคืองแต่อย่างใด เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะโบกมืออย่างเหนื่อยล้าข่าวที่ว่ากรดลได้พาธัชชัยหนีไปแล้วนั้น ทำให้วัจสาดีใจมากแต่เมื่อกลับมาคิดถึงตัวเธอเองกับลูกที่ยังอยู่ในน้ำมือของอำเภอพัดรักแล้ว วัจสายิ่งรู้สึกกลัว และไม่สบายใจหนักเข้าไปอีกเมื่อเห็นเลือดที่ไหล่ซ้ายของเขา วัจสาก็นึกขึ้นมาได้ว่าอำเภอพัดรักได้รับบาดเจ็บ แต่ก็ไม่ได้ให้คุณแปดทำแผลให้แต่อย่างใดดูจากการเคลื่อนไหวของเขาแล้ว กระสุนเพียงนัดเดียวทำอะไรเขาไม่ได้เลย“คุณพ่อครับ พวกกองกำลังนั้นห่างเราเพียง20ไมล์ทะเลเท่านั้นแล้ว อีกเพียงครึ่งชั่วโมงก็จะมาถึง แต่ด้านหน้าของเราก็มีอีกสองลำกำลังกวดเข้ามา น่าจะเพื่อดักทางเราไว้ครับ!”