ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - ตอนที่ 424 เธอมันเลว
เฉียวอีเหรินกับเฉียวเหวยอีมองหน้ากัน จากนั้นจึงยิ้มด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน แล้วตอบว่า ขอบคุณสำหรับความหวังดีค่ะพี่สาว”
“ฉันหวังดีหรือเปล่า ฉันเองก็ไม่รู้” เฉียวเหวยอีมองอีกฝ่ายด้วยสายตาประชดประชัน
“แต่เธอน่ะไม่ได้มีความหวังดีอะไรเลย นี่คือเรื่องจริง”
“ฉันไม่เข้าใจว่าพี่กำลังพูดถึงอะไร” เฉียวอีเหรินขมวดคิ้วและไอเล็กน้อย
เฉียวเหวยอีก้าวเข้าไปในประตูอย่างช้าๆ พูดว่า “ลี่เย่ถิงไม่อยู่ เธอมาแสดงละครต่อหน้าฉันแบบนี้เพื่อให้ใครดูงั้นเหรอ ? ในบ้านนี้ยังมีใครไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเธออีกหรือไง”
เฉียวอีเหรินสัมผัสการเคลื่อนไหวของโทรศัพท์อย่างเงียบ ๆ เพื่อปลดล็อกหน้าจอและหยุดชั่วคราว
เดิมทีเธอต้องการโทรหาลี่เย่ถิง แต่เมื่อเฉียวเหวยอีพูดเช่นนี้ แน่นอนว่าคงมีบางคำที่ไม่ควรให้ลี่เย่ถิงได้ยินเป็นอันขาด
“มันเป็นความผิดของฉันเองที่ขอให้เซียวเซิ่งลักพาตัวพี่ ฉันหมกมุ่นมาก มันเป็นเพราะฉันสนใจเย่ถิงมากเกินไป แต่ฉันไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่คุณพูดแย่ๆ ขนาดนั้น” เฉียวอีเหรินพูดต่ออย่างเฉยเมย
“ฉันเพิ่งจะพูดความจริงไปไม่กี่คำเอง” เฉียวอีเหรินอดยิ้มไม่ได้ “คำพูดแย่ๆ ยังมีอีกนะ อยากฟังไหมล่ะ?”
“พอแล้ว อีเหรินเหนื่อยมากแล้ว ปล่อยเธอขึ้นไปข้างบนเถอะ” เฉียวเจิ้งกั๋วได้ยินเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาลเมื่อวานนี้ และก้าวไปข้างหน้าและหยุดการสนทนาของทั้งคู่
“ฉันก็เกิดมาจากคุณเหมือนกัน” เฉียวเหวยอีจ้องมองเฉียวเจิ้งกั๋วอย่างเฉยเมย พูดเบา ๆ ว่า “คุณเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าเฉียวอีเหรินเป็นคนยังไง ก็ยังช่วยเหลือเธอ”
“ถ้าคุณกล้าที่จะห้ามฉันอีก อย่าโทษฉันที่หยาบคายก็แล้วกัน”
ทุกคำพูดของเฉียวเหวยอีทำให้เฉียวเจิ้งกั๋วรู้สึกผิด
ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากการลักพาตัวเฉียวเหวยอีของเซียวเซิ่ง ใครไม่รู้บ้างว่าเฉียวเหวยอีมีความสำคัญกับลี่เย่ถิงมากแค่ไหน?
เนื่องจากสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งล่าสุด ซ่งชิงหรูบังคับให้เฉียวอีเหรินแต่งงานกับเซียวเซิ่ง เธอตกใจกลัวจนแทบบ้า ถึงขั้นต้องกินยาทุกวันเพื่อระงับอาการประสาท
เมื่อวานเพราะได้ยินว่าเฉียวอีเหรินเกือบทำเรื่องงามหน้าอีกครั้ง ทำให้เธอไม่สบาย ไม่ได้นอนทั้งคืนและถูกส่งไปโรงพยาบาลแต่เช้า
เฉียวเจิ้งกั๋วและดวงตาที่เย็นชาของเฉียวเหวยอีสบกันไม่กี่วินาที และเสียงก็ค่อยๆ หายไป และเขาไม่กล้าที่จะรุกรานเธออีกต่อไป
เฉียวเหวยอีเดินไปหาเฉียวอีเหรินที่อยู่ข้าง ๆ เฉียวเจิ้งกั๋ว ค่อย ๆ เชยคางเธอขึ้นมาเบาๆ
แม้ว่าเฉียวอีเหรินจะรู้สึกกลัวเล็กน้อย แต่พวกเขาก็ยังแสร้งทำเป็นว่าสงบและจ้องมองเฉียวเหวยอีอย่างเฉยเมย
เฉียวเหวยอียิ้มให้เธอ และบีบคางของเธออย่างแรง “ใครอนุญาตให้เธอมองมาที่ฉันด้วยตาแบบนี้? คู่ควรหรือไง !”
“เธอมันเลว คงไม่มีใครสอนสินะว่าทำผิดก็ต้องชดใช้ ต่อจากนี้พี่สาวจะสอนเธอเอง”
“ปล่อยฉันนะ !” เฉียวอีเหรินดิ้นรน
“เหวยอี…” ที่ด้านข้าง เฉียวเจิ้งกั๋วกำลังจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดเธอ และเฉียวเหวยอีมองกลับมาที่เฉียวเจิ้งกั๋ว “คุณกล้าที่จะช่วยเธอ ! ฉันจะเรียกคนมา ระวังเมียกับลูกคุณไว้ให้ดีเถอะ !!!”
“ไม่ต้องช่วยหรอก ฉันก็แค่จะสั่งสอนเธอนิดหน่อยเอง”
ใครจะเจ้าแผนการเท่าเฉียวอีเหรินอีกล่ะ?
ในเมื่อกล้ามายุ่งกับเธอ ก็ต้องตาต่อตาฟันต่อฟันแบบนี้แหละ !
เฉียวเจิ้งกั๋วตกใจกับรังสีอำมหิตของเฉียวเหวยอีจนไม่กล้าพูดอะไรต่อ เขาจ้องเธอด้วยความงุนงง ไม่กล้าส่งเสียงอีก
เฉียวเหวยอีเหลือบมองดูเวลา ใกล้ถึงเวลาแล้ว ยังมีเวลาหนึ่งชั่วโมง และเป็นเวลาที่เธอนัดกับลู่เจ๋อไว้
พอดีกับตอนนี้ที่ลี่เย่ถิงจากไปแล้ว
เธอคว้าเฉียวอีเหรินบนรถเข็น หันหลังกลับและดึงผมของเธอ