ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 81 งูสีเทา
จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกปากแห้งกับทรวงอกเต่งตึงที่อยู่ด้านหน้า ไม่คิดว่าจะบังเอิญได้ขนาดนี้ตอนล้มลงไปเขาจะจับโดนตรงน้องชายตนพอดี
จ้าวเสี่ยวหลิงใช้แรงมากเกินไปจนจ้าวเสี่ยวกังต้องหายใจเฮือกใหญ่
"พี่หลิง พี่โอเคไหม"
จ้าวเสี่ยงกังพยุงจ้าวเสี่ยวหลิงขึ้นมาพร้อมกับนวดเป้าตัวเองไปด้วย
จ้าวเสี่ยวหลิงแสร้งทำเป็นเขินอายเมื่อเห็นจ้าวเสี่ยวกังถูเป้าของเขาและถามอย่างเขินอายว่า: "นาย…ตรงนั้นของนาย…ไม่เป็นไรใช่ไหม"
"เฮอเฮอ ไม่เป็นไรยังแข็งแรงดีไม่เชื่อลองจับดูสิ"
หลังพูดจบจ้าวเสี่ยวกังเอามือที่หยาบกร้านของจ้าวเสี่ยวหลิงวางขึ้นไป
ตอนแรกจ้าวเสี่ยวหลิงก็ดิ้นรนไปมา แต่เมื่อสัมผัสถึงความสั่นไหวอันทรงพลังบวกกับอุณหภูมิที่อบอุ่นทำให้เธอไม่อยากเอามือออกมาในเวลานั้นเหมือนกัน
จ้าวเสี่่ยวกังแอบปลื้มใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายเป็นแบบนี้ ขณะเดียวกันเขาก็อดคิดไม่ได้ว่าเมื่อล้างเห็ดเสร็จน่าจะผลักเธอล้มลงในถ้ำได้ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกตื่นเต้น
"เสี่่ยวกัง นายใหญ่ขนาดนี้ได้ยังไงมันใหญ่กว่าสามีที่ตายไปแล้วของฉันหลายเท่า ฉันคิดมาตลอดว่าของเขาใหญ่ที่สุดแล้ว"
จ้าวเสี่ยวหลิงเช็ดไปมองจ้าวเสี่ยวกังไปและถามด้วยสายตาที่อ่อนไหว
"เฮอเฮอ พี่หลิงคงเป็นพรสวรรค์ ว่าแต่พี่หลิงชอบของใหญ่ๆ แบบนี้ไหม?"
ขณะที่จ้าวเสี่ยวกังพูดอยู่ มือก็ค่อยๆ เอื้อมเข้ามาที่คอเสื้อของจ้าวเสี่ยวหลิงที่เปิดอยู่ ในช่วงที่สัมผัสทำให้จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกไม่อยากเอามือออกมาเลย
มันแข็งแรงและยืดหยุ่น แม้ว่ามันจะนุ่มนวลแต่ก็รู้สึกสบายมากกว่านั้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งมือขนาดใหญ่ของเขายังไม่สามารถจับหมดได้ มันยิ่งทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะนวดลงไปอีกหลายครั้ง
อื้อ…หือ…
มีอารมณ์คล้อยตามอยู่แล้วของจ้าวเสี่ยวหลิงจะทนกับการกระทำของจ้าวเสี่ยวกังเช่นนี้ได้อย่างไร เธอล้มลงอ้อมอกของจ้าวเสี่ยวกังทันในแววตาดูมีความสุข ปากที่สวยงามเธอค่อยๆเปิดออกมา
พูดว่า: "เสี่ยวกัง พี่ชอบเธอมากชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเมื่อวานแล้ว ให้พี่เลยดีไหม"
"ที่นี่เลยเหรอ?" จ้าวเสี่ยวกังมองเธอด้วยความสงสัย
เดิมเขาต้องการไปในถ้ำ เพราะใต้ร่มไม้นี้ถึงแม้จะร่มเย็นกว่าข้างนอกอยู่บ้างแต่มันก็ยังอบอ้าวอยู่ดี แต่ถ้ามันเป็นจริงได้จ้าวเสี่ยวกังก็คงรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก
เวลานี้จ้าวเสี่ยวหลิงโดนมือที่หนาใหญ่ของจ้าวเสี่ยวกังนวดจนตัวสั่นหมดแล้ว จะปฏิเสธลงได้อย่างไร
"เสี่ยวกัง เอาตรงนี้แหละพี่ทนไม่ไหวแล้ว"
จ้าวเสี่ยวหลิงพูดไปพร้อมยกตัวขึ้นมา เริ่มถอดเสื้อผ้าของจ้าวเสี่ยวกัง
ซุนหรานหรานที่อยู่ไม่ไกลนักเมื่อเห็นภาพนี้ แอบบ่นในใจว่าจ้าวเสี่ยวหลิงทำไมย่องกินเงียบเงียบคนเดียว
เธอตัดสินใจไม่ปรากฏตัว เพราะเธอต้องการให้จ้าวเสี่ยวกังจัดการจ้าวเสี่ยวหลิงจนร้องขอชีวิตจนจ้าวเสี่ยวหลิงไม่ไหวถึงจะพอใจ
จ้าวเสี่ยวกังกับจ้าวเสี่ยวหลิงไม่รู้ว่าซุนหรานหรานแอบมองอยู่ไม่ไกลนัก เวลานี้พวกเขาสองคนก็เริ่มเสพสุขกันอย่างใจกล้า
จ้าวเสี่ยวหลิงได้ถอดหมวกบนหัวออก ผมสั้นเท่าติ่งหูของเธอและใบหน้าที่สวยงามได้ประกายออกมา ยิ่งเทำให้จ้าวเสี่ยวกังอยากพิชิตเธอให้สำเร็จ
"พี่หลิง พี่สวยมากเลย"
หลังได้ยินจ้าวเสี่ยวกังหยอดคำหวานแบบนี้ จ้าวเสี่ยวหลิงใช้สายตาอ่อนหวานมองไปยังจ้าวเสี่ยวกัง สายตาเช่นนี้แทบกระชากวิญญานจ้าวเสี่ยวกังเสมือนถูกมนต์สะกด
"ในเมื่อปากหวานขนาดนี้ พี่็จะยอมเสียสละตัวเอง… ปัง…"
จ้าวเสี่ยวหลิงดูดเข้าไปอย่างแรง ดูดจนขาสองข้างของจ้าวเสี่ยวกังเริ่มสั่นขึ้นมา
"พี่หลิง พี่เก่งมาก ฉันรู้สึกจะทนไม่ไหวแล้ว"
"กลั๊ค… นายคงไม่ใช่ประเภทหัวเทียนบอดนะ แบบนั้นพี่ไม่ชอบ"
จ้าวเสี่ยวหลิงพูดและเล่นไปด้วย เธอกลัวว่าจ้าวเสี่ยวกังจะเป็นประเภทดูดีแต่ใช้ไม่ได้จริงถ้าแบบนั้นเธอก็จะดีใจเก้อ
เมื่อได้ยินจ้าวเสี่ยวหลิงสงสัยความสามารถของเขา จ้าวเสี่ยวกังเริ่มไม่ค่อยพอใจ
"เหอะเหอะ พี่หลิงหัวเทียนบอดไม่บอดพี่ลองดูก็รู้เอง สักพักพี่อย่าร้องขอชีวิตแล้วกัน"
หลังจากพูดเสร็จจ้าวเสี่ยวกังก็เอาน้องชายวางไว้ข้างปากจ้าวเสี่ยวหลิงอีกครั้ง
คำพูดของจ้าวเสี่ยวกังทำให้จ้าวเสี่ยวหลิงเริ่มข่มตาลง ขณะเดียวกันหัวใจก็เต้นเร็วขึ้นเธอได้กลิ่นความแมนของจ้าวเสี่ยวกังจ้าวเสี่ยวหลิงใช้ปากพุ่งเข้าไปอีกครั้ง
นานนับสิบกว่านาทีจนเธอรู้สึกปากเมื่อย เวลานี้จ้าวเสี่ยวหลิงถึงเชื่ออย่างสุดใจในความเก่งกาจของจ้าวเสี่ยวกัง
"เสี่่ยวกัง พี่ทำให้เธอนานแล้วเปลี่ยนเธอมาขึ้นพี่บ้างล่ะ"
เมื่อเห็นเสน่ห์แพรวพราวของจ้าวเสี่ยวหลิง จริงๆจ้าวเสี่ยงกังเองก็อยากขึ้นเธอตั้งนานแล้ว
"พี่หลิง เดี๋ยวฉันช่วยถอดกางเกงออกก่อน"
หลังจากพูดจบจ้าวเสี่ยวกังก็ถอดกางเกงของเธอออกอย่างง่ายดาย
เขาต้องตกตะลึง เมื่อเห็นต้นขาแสนขาวและสะโพกกลมเด้งของจ้าวเสี่ยวหลิง
"พี่หลิง นี่พี่ไม่ใส่ชุดชั้นในเลยเหรอแล้วขาของพี่ก็ขาวขนาดนี้"
เมื่อจ้าวเสี่ยวหลิงได้ยินอีกฝ่ายว่าตนไม่ใส่ชุดชั้นใน ความดีใจกับความตื่นเต้นทำให้เธอสั่นตามมาด้วยน้ำไหลออกมาในที่ตรงนั้น
"เพราะพี่อยากให้เธอสะดวกไง ไม่อย่างงั้นพี่จะไม่ใส่ได้ไงส่วนพี่ทำไมถึงขาวแบบนี้ บอกเลยพี่เป็นคนขาวอยู่แล้วแค่ปกติทำงานที่บ้านเลยทำให้ผิวคล้ำไปบ้าง"
เธอพูดไปตั้งท่าไป ตรงนั้นของเธอตั้งอยู่ต่อหน้าจ้าวเสี่ยวกัง
เมื่อจ้าวเสี่ยวกังเห็นแบบนี้ ไม่รอช้าที่จะถาโถมเข้าหามัน
แต่ยังไม่ทันได้เริ่ม เขาได้อุ้มจ้าวเสี่ยวหลิงขึ้นมามุ่งหน้าไปทางกองใบไม้ที่อยู่ไม่ไกลนัก
เตรียมจัดการให้เสร็จสิ้นภายในอึดใจเดียว จ้าวเสี่ยวหลิงเองก็รู้สึกตกใจกัท่าทางของเขาเหมือนกันแต่เมื่อเธอเห็นจ้าวเสี่ยวกังเหยียบงูสีเทาอยู่เธอตกใจและถอยไปหลายก้าว ขนาดกางเกงยังไม่ได้ดึงขึ้นมา
จ้าวเสี่ยวกังจับจุดสำคัญของงูแล้วยกขึ้นมา
"พี่หลิงไปหากระสอบให้ฉันใบนึง ในตระกล้ามีกระสอบอยู่หยิบให้ฉันทีนี่มันของดีชัดๆ"
จ้าวเสี่ยวหลิงตกใจมากกับงูตัวนี้ เธอรีบใส่เสื้อผ้าแล้วไปเอากระสอบมาให้จ้าวเสี่ยวกัง
ซุนหรานหรานที่ซุ่มอยู่ไม่ไกลนักเกือบออกมาเมื่อเห็นงูตัวนี้แต่เมื่อเห็นจ้าวเสี่ยวหลิงยังไม่โดนจัดการรู้สึกดีใจมาก จังหวะที่จ้าวเสี่ยวกังกำลังจะจัดการเธอมันเหมือนของรักตัวเองกำลังจะโดนผู้อื่นแย่งไป
แต่ที่มีมากว่าในตอนนี้คือความห่วงใย ทำให้เธอมุ่งหน้าไปหาจ้าวเสี่ยวกังอย่างรวดเร็ว
จ้าวเสี่ยวกังเพิ่งเอางูใส่เข้าไปในกระสอบ จากนั้นหาเถาวัลย์มัดปากถุงไว้หันไปพูดกับจ้าวเสี่ยวหลิงอย่างภูมิใจว่า "พี่หลิงนี่ไงงูตัวที่พี่เห็นตะกี้"
"อืม เสี่ยวกังเก่งมากงูตัวใหญ่เท่าแขนกลับไม่กลัวเลย"
"หืมหืม ไม่ได้เก่งไรหรอกงูตัวนี้ต่างหากที่เก่ง ตัวขนาดนี้อย่างน้อยๆก็ต้องใช้เวลาสิบปีไม่งั้นไม่ใหญ่ขนาดนี้แน่นอน น่าจะขายได้ราคาดีเลย"
หลังจากพูดจบ เสียงของซุนหรานหรานดังมาแต่ไกล
"นายเห็นแก่เงินมากนักหรือไง ถ้าโดนงูกัดขึ้นมาจะให้พี่สะใภ้อยู่ยังไง"
ขณะพูดซุนหรานก็พุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของจ้าวเสี่ยวกัง และขาทั้งคู่ของเธอก็ค่อยๆถูไถขึ้นมา