ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 241 คำสารภาพของหวังลี่
ปัง……..
ก่อนที่ว่านเจี๋ยจะพุ่งเข้ามาถึง ผู้ติดตามที่อยู่ด้านข้างของเฟิงเซียนหรุได้ชิงลงมือก่อนแล้ว พวกเขาจับว่านเจี๋ยกดลงไปที่พื้น
เมื่อเห็นว่านเจี๋ยโดนสยบ เฟิงเซียนหรุพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "ตัดขาของมันข้างหนึ่ง ภายในสามวันให้คืนเงินที่ยักยอกไปทั้งหมด ต่อไปอย่ามาปรากฏตัวขึ้นที่นี่อีก ไม่อย่างนั้นจุดจบของนายไม่สวยแน่นอน"
หลังจากที่พูดจบ เฟิงเซียนหรุหันไปพูดกับเจิ้งจื่อหรุ "ไปกันเถอะ พวกเราไปดูเสี่ยวกังก่อน ครั้งนี้ถ้าไม่ได้เขา บางทีผมอาจจะต้องทิ้งชีวิตไว้ที่นี่แล้ว"
"อิม ไปกันเถอะ นิสัยใจคอของไอ้หนูนี่ผมก็ถือว่าชอบเหมือนกัน"
หลังจากที่เฟิงเซียนหรุและคนอื่นขึ้นรถ ภายในร้านขายของเก่ามีเสียงกรีดร้องที่เจ็บปวดของว่านเจี๋ยดังออกมา สำหรับเสียงนี้ เฟิงเซียนหรุไม่มีท่าทีที่จะสงสารเลยสักนิด
ในโรงพยาบาล หลิวหรุยี่ยืนรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินเงียบๆ แรกเริ่มเขาคิดว่าอาการบาดเจ็บของจ้าวเสี่ยวกังไม่ได้สาหัสขนาดนั้น แต่ทันทีที่ประคองเขาขึ้นรถ เขาเพิ่งจะรู้ว่าถ้าหากส่งจ้าวเสี่ยวกังไปที่โรงพยาบาลช้าอาจจะอันตรายถึงชีวิต โดยเฉพาะบาดแผลที่อยู่ตรงหน้าอกลึกจนสามารถมองเห็นกระดูก
โชคดีที่ภายในโรงพยาบาลมีคนรู้จัก ดังนั้นจ้าวเสี่ยวกังจึงได้รับการเข้าผ่าตัดอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นเฟิงเซียนหรุและเจิ้งจื่อหรุรวมไปถึงจั่วจวินซั่งยังมาถึง หลิวหรุยี่ยังคงเป็นเหมือนก่อนหน้านี้ เยือกเย็นและนิ่งสงบ เขาเพียงแค่หันไปมองแว๊บหนึ่งด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย แต่ไม่คิดที่จะทักทายอะไร
"เสี่ยวหลิว เสี่ยวกังเป็นยังไงบ้าง? ไม่เป็นอะไรใช่หรือเปล่า?"
ทันทีที่เฟิงเซียนหรุสังเกตเห็นหลิวหรุยี่จึงเอ่ยปากถามขึ้นทันที
"อืม โชคดีที่ส่งตัวมาทันเวลา ไม่อย่างนั้นคงอันตรายถึงขั้นชีวิต"
หลังจากที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ เฟิงเซียนหรุยิ่งรู้สึกเป็นห่วงมาก เดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน
เจิ้งจื่อหรุและจั่วจวินซั่งเพียงแค่ยืนรออย่างเงียบๆ ถึงแม้พวกเขาก็รู้สึกเป็นห่วงเสี่ยวกังเช่นกัน แต่ไม่ได้ดูกระวนกระวายเหมือนกับเฟิงเซียนหรุ อย่างไรก็ตามความสัมพันธ์ของพวกเขากับจ้าวเสี่ยวกัง ยังไม่สนิทสนมกันถึงขั้นนั้น
หลังจากนั้นผ่านไปหนึ่งชั่วโมงกว่า
ทันทีที่ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก เฟิงเซียนหรุรีบเดินเข้าไปจับมือของหมอแล้วถามด้วยความกระวนกระวายทันที "คุณหมอ เด็กหนุ่มที่ส่งตัวเข้าไปเมื่อกี้ไม่เป็นอะไรใช่หรือเปล่า?"
"เหอเหอ โชคดี สามารถช่วยชีวิตเอาไว้ได้ เด็กหนุ่มคนนี้ถือว่าเป็นคนดวงแข็ง ถึงแม้จะมีบาดแผลมากมายบนร่างกาย แต่ไม่อันตรายถึงขั้นชีวิตมาก พวกคุณรออยู่ที่นี่ก่อน เดี๋ยวก็จะมีคนพาออกมาแล้ว"
หลังจากที่พูดจบ หมอได้เอาเอกสารการรักษาฉบับหนึ่งออกมาให้ญาติเซ็นชื่อ
ในเมื่อเป็นปัญหาของเรื่องเงิน เฟิงเซียนหรุเซ็นชื่อลงไปยังไม่ลังเลทันที เขาอยากจะเห็นจ้าวเสี่ยวกังให้เร็วที่สุด
หลังจากที่หมอเดินเข้าไปอีกครั้ง จ้าวเสี่ยวกังที่นอนอยู่บนเตียงถูกเข็นออกมา
บนร่างกายของจ้าวเสี่ยวกังเต็มไปด้วยผ้าพันแผล ยิ่งไปกว่านั้นบาดแผลพวกนั้นยังรู้สึกเจ็บเล็กน้อย ถึงแม้จะได้รับการเย็บแผลเรียบร้อยแล้ว
ทันทีที่ออกมา เขาสังเกตเห็นเฟิงเซียนหรุและเจิ้งจื่อหรุเดินเข้ามารุมล้อมทันที
"เสี่ยวกัง ช่วงนี้ก็พักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลก่อน เรื่องอื่นนายไม่ต้องสนใจแล้ว ฉันจะเป็นคนรับผิดชอบเรื่องทุกอย่างของนายเอง ว่าไง?"
จ้าวเสี่ยวกังที่ได้ยินคำพูดของเฟิงเซ๊ยนหรุ แสยะยิ้มแล้วพูด "พี่เฟิง ผมมีมือมีเท้าทำไมต้องให้คุณรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดของผมด้วย ใช่แล้ว พี่ลี่ล่ะ? เธอเป็นพวกเดียวกับผม"
หลังจากที่ได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง ทุกคนเพิ่งจะนึกถึงเรื่องของหวังลี่
เฟิงเซ๊ยนหรุรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาโทร ไม่นานเขาก็ได้รับข่าว ตอนนี้คนของเขาและหวังลี่กำลังเดินทางมาที่โรงพยาบาล เนื่องจากเสื้อผ้าของหวังลี่โดนว่านเจี๋ยทำจนขาดหมด ดังนั้นเขาจึงไปเลือกซื้อเสื้อผ้าก่อน ส่วนหวังลี่รออยู่บนรถ
แรกเริ่มเดิมทีหวังลี่ยังรู้สึกทำตัวไม่ค่อยถูก แต่เนื่องจากต้องการเจอเสี่ยวกังให้เร็วที่สุด เธอจึงตัดสินใจเลือกที่จะไปซื้อเสื้อผ้าก่อน ตอนที่เปลี่ยนเสื้อผ้าบนรถ เธอสั่งให้อีกฝ่ายออกไปแล้วทำการเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอไม่อยากให้คนอื่นมาเห็นเรือนร่างของเธอ นอกจากจ้าวเสี่ยวกัง เธอไม่ต้องการให้คนอื่นเห็น
เมื่อนึกถึงท่าทางที่บ้าคลั่งของจ้าวเสี่ยวกังที่ทำเพื่อเธอ หวังลี่รู้สึกซาบซึ้งจนถึงแม้ต้องตายก็คุ้มค่าแล้ว
ไม่นาน หวังลี่วิ่งเข้าไปในห้องพักฟื้นของจ้าวเสี่ยวกังโดยตรง ทันทีที่เธอเห็นสภาพของจ้าวเสี่ยวกัง เธอเดินเข้าไปสวมกอดจ้าวเสี่ยวกังแล้วปล่อยโฮออกมาทันที
เมื่อเห็นหวังลี่ที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา จ้าวเสี่ยวกังแสยะยิ้มแล้วพูด "พี่ลี่ ผมก็ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยไม่ใช่เหรอ? ไม่ต้องร้องแล้ว เดี๋ยวจะไม่สวยเอานะ"
ต่อหน้าทุกคน จ้าวเสี่ยวกังยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้กับหวังลี่ ถึงกับทำให้เธอรู้สึกเขินอายจนทำอะไรไม่ถูก
"ฮ่าฮ่า……..ผมว่าพวกเราออกไปก่อนดีกว่า คู่รักคู่นี้คงจะมีอะไรที่ต้องคุยกันอีกเยอะ"
คำพูดประโยคนี้ของเฟิงเซียนหรุทุกคนล้วนแต่เห็นด้วย หลังจากนั้นมองไปทางจ้าวเสี่ยวกังด้วยสายตาที่อ่อนโยนแล้วเดินออกจากห้องไป
เมื่อเห็นทุกคนทำแบบนี้ หวังลี่รู้สึกเขินอายจนหน้าแดงขึ้นมาทันที
ที่มุมปากของจ้าวเสี่ยวกังก็มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นไม่หยุด ถึงแม้เขาจะยังรู้สึกเจ็บบาดแผล แต่เมื่อได้เห็นใบหน้าที่แดงก่ำของหวังลี่ มันทำให้เขารู้สึกอารมณ์ดีขึ้นอย่างกะทันหัน
"ฮึ่ม ยังจะหัวเราะอีก ไม่รู้หรือยังไงว่านายเกือบโดนฆ่าแล้ว?"
"เหอเหอ รู้สิ แต่ถ้าจะตายผมก็ต้องตายก่อน ผมไม่อยากเห็นคุณต้องมาเจ็บปวดต่อหน้าต่อตาผม โดยเฉพาะได้รับความเจ็บปวดจากคนอื่น ต่อไปถ้าหากใครทำให้คุณเสียใจ ผมจะเป็นคนสั่งสอนมันเอง สั่งสอนไม่ได้ผมก็จะแลกด้วยชีวิต โชคดีที่ผมเป็นคนดวงแข็ง"
หลังจากที่พูดจบ จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปจับมือของหวังลี่ด้วยความอ่อนโยน
หลังจากนั้นใช้นิ้วเขี่ยเล่นบนฝ่ามือของหวังลี่ เธอถึงกับรีบถลนตาขาวใส่จ้าวเสี่ยวกังทันที
"เจ็บขนาดนี้แล้วยังคิดจะทะลึ่งกับฉันอีก ไม่กลัวฉันทำร้ายนายหรือยังไง?"
"เหอเหอ พี่ลี่ถ้าหากคุณทำร้ายผมได้ลงคอก็เชิญเลย ผมรับไหวอยู่แล้ว"
เมื่อเห็นท่าทางของจ้าวเสี่ยวกังไม่กลัวเลยสักนิด หวังลี่ถลนตาขาวใส่จ้าวเสี่ยวกังอีกครั้ง "ต่อไปนายห้ามทำแบบนี้อีก ถ้าเกิดนายเป็นอะไรขึ้นมาฉันจะทำยังไง ฉันอายุยังน้อยไม่อยากเฝ้าสุสานไปตลอดชีวิตหรอกนะ"
หลังจากที่พูดจบ หวังลี่ล้มตัวลงไปนอนทับอยู่บนหน้าอกของจ้าวเสี่ยวกัง แล้วฟังเสียงหัวใจของเขาอย่างเงียบๆ
จ้าวเสี่ยวกังมองดูหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า ภายในใจรู้สึกซาบซึ้งมาก มีเหรอที่เขาจะไม่เข้าใจความหมายของหวังลี่
ตอนที่เขายื่นมือออกไปลูบผมของหวังลี่จนไปถึงคอของเธอ เขาเกิดความคิดที่จะยื่นมือเข้าไปในเสื้อคอวีที่เธอเพิ่งซื้อมาใหม่ทันที
ครั้งนี้หวังลี่ปล่อยให้จ้าวเสี่ยวกังทำตามใจชอบ ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ เต็มไปด้วยอารมณ์ที่ลึกซึ้ง
"เสี่ยวกัง พอได้แล้ว หลังจากที่ไหนหายดี ฉันจะให้นายดีหรือเปล่า"
หลังจากที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ จ้าวเสี่ยวกังหัวเราะเหอเหอทันที "พี่ลี่อย่าโกหกผมนะ ผมจะบอกอะไรให้ ผมเป็นคนที่ร้ายกาจมาก"
หลังจากที่พูดจบจ้าวเสี่ยวกังดึงมือของตัวเองออกมา หวังลี่ลุกขึ้นมาจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามยังมีคนรออยู่ข้างนอก เมื่อกี้เธอเกือบจะเคลิ้มจนส่งเสียงครางออกมาแล้ว โชคดีที่จ้าวเสี่ยวกังยั้งมือเอาไว้ก่อน
"ฉันรู้อยู่แล้วว่านายร้ายกาจ ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยลองสักหน่อย แต่ว่าหลังจากที่นายมีฉันแล้วห้ามมีคนอื่น เข้าใจหรือเปล่า?"
คำพูดของหวังลี่ทำให้จ้าวเสี่ยวกังอึ้งเล็กน้อย หลังจากนั้นมีรอยยิ้มแห้งๆปรากฏขึ้นบนใบหน้า