​

หลังจากวันนั้น วันที่วาคาดะ ซายูริปั่นหัวอาจารย์ของตัวเอง มันก็ผ่านไปหลายปีแล้ว

ตอนนี้เธอกลายเป็นเด็กมัธยมปลาย อายุสิบห้า และตอนนี้เธอกำลังยิ้มอย่างพึงพอใจเมื่ออ่านข่าวในหนังสือพิมพ์

[ข่าวด่วน พบศพรายที่สามของวันนี้ คาดว่าเป็นฝีมือของฆาตกรคนเดิม ขอให้ประชาชนทุกคนอยู่แต่ในบ้าน ห้ามออกไปไหนเพียงลำพัง]

ใช่แล้ว นั่นคือข่าวของเธอเอง เธอเติบโตมาในฐานะฆาตกรต่อเนื่อง เริ่มฆ่าคนตั้งแต่มัธยมต้น และฆ่าต่อเนื่องโดยที่ไม่ทิ้งหลักฐานใดๆ ไม่มีใครสามารถจับกุมเธอได้ และไม่มีใครสงสัยเธอเช่นกัน

เธอฆ่าไปเท่าไหร่แล้วนะ สิบ ไม่สิ ยี่สิบงั้นเหรอ เอาเถอะ มันเยอะจนเธอจำไม่ได้แล้ว ผู้คนต่างหวาดกลัว และประชาชนตั้งคำถามกับตำรวจว่าทำบ้าอะไรกันอยู่ มีหลายคนตั้งข้อสงสัยว่านี่เป็นฝีมือของฆาตกรคนเดียวแน่หรือ จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะฆ่าไปเป็นร้อย ๆ คนโดยที่ไม่ทิ้งหลักฐาน

แน่นอน ฆาตกรธรรมดาไม่อาจทำได้แน่ แต่เธอนั้นแตกต่างออกไป เธอไม่ค่อยลงมือฆ่าด้วยตัวเอง ส่วนใหญ่จะยุยงให้คนฆ่ากันเอง ฆ่าตัวตาย จากนั้นก็ทำสัญลักษณ์เพื่อให้คนรู้ว่า ทั้งหมดนี่เป็นฝีมือของฉัน

ในกรณีที่ลงมือเอง เธอจะสวมชุดกราวด์แบบคลุมทั้งตัวเพื่อไม่ให้มีเศษขนหรือผมของเธอหล่นลงไปล่ะนะ แน่นอนว่าเธอพยายามอย่างมากที่จะไม่ให้กล้องวงจรปิดจับได้ด้วย บางครั้งก็ทำให้เกิดอุบัติเหตุ

เธอไม่มีเป้าหมายในการฆ่าเป็นพิเศษ ไม่เลือกว่าเป็นเด็ก คนแก่ วัยรุ่น หรือผู้สูงอายุ เธอไม่เลือกเป้าหมายแบบเจาะจงแบบนั้น ทำให้การตามจับเธอนั้นยากมาก

น่าเบื่อ เธอมักใช้ชีวิตประจำวันไปกับความเบื่อหน่ายของตัวเอง โลกใบนี้มันไม่ให้อะไรเลยนอกจากความรู้สึกว่างเปล่า เธอยังจำได้ดีถึงอดีตอันมืดมนของตัวเอง

ในตอนนั้นเธอถูกแกล้ง ถูกผู้ชายในห้องทำร้ายร่างกาย พวกนั้นไม่สนว่าจะเป็นหญิงหรือชาย ทุกคนสามารถโดนอัดจนตาบวมได้หมด

พอจะสวนกลับก็มักจะถูกคุณครูและบรรดาอาจารย์ดุด่า เธอสงสัยเหลือเกิน ทำไมเธอถึงเป็นฝ่ายผิดกันล่ะ ในเมื่ออีกฝ่ายเริ่มก่อนและเธอป้องกันตัวแท้ๆ

เมื่อพึ่งคุณครูไม่ได้ก็ต้องหันไปพึ่งครอบครัว แต่พวกมันกลับบอกว่าเพื่อนๆ ก็แค่เล่นด้วย เหตุผลบ้าอะไรกัน แล้วทำไมถึงบอกว่าที่พวกนั้นแกล้งก็เพราะเธอไปมีปฏิกิริยาต่อต้านกัน? มันไม่แฟร์เลย เธอเป็นเหยื่อไม่ใช่รึไง

แถมยังบอกว่าพวกนั้นแค่อยากเป็นเพื่อน และสอนให้เธอหัดควบคุมอารมณ์ และด้วยความที่เป็นเด็ก เธอเลยพยายามทำตาม แต่การกลั่นแกล้งและการทำร้ายร่างกายกลับรุนแรงขึ้น พอเรื่องมันเริ่มบานปลาย แทนที่พ่อของเธอจะฟ้องร้องหรือจัดการอีกฝ่าย ดันบอกให้ขอโทษกันและกันซะงั้น ทำไมกันล่ะ เธอไปทำอะไรผิดถึงต้องขอโทษ

และตอนนั้น วาคาดะ ซายูริ ก็เริ่มคิดขึ้นมาได้ว่า สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์นั้นชั่วร้าย พวกมันมีเหตุผลมากมายในการทำร้ายคนอื่น เหตุผลร้อยแปดที่นำมาอ้างเวลามีคนเจ็บตัวเพราะพวกมัน

แถมครอบครัวยังทอดทิ้งเธอ แทนที่จะช่วยเป็นกำลังใจ กลับมาทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองผิดอยู่ฝ่ายเดียว ไม่ยุติธรรมอย่างแรงเลยล่ะ

ปีต่อมาเธอย้ายโรงเรียน แต่เพราะปมเก่าทำให้เธอไม่กล้าคุยกับใคร สุดท้ายก็ถูกทอดทิ้งให้โดดเดี่ยว ไม่ค่อยมีใครอยากเข้าใกล้ แม้ว่าจะไม่มีคนมาแกล้งแล้ว แต่มันก็ช่าง…โดดเดี่ยว

เฮ้อ เอาเถอะ เธอคิดแบบนั้น เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วนี่น่า เธอฆ่าคนที่แกล้งเธอไปแล้ว และพลักพ่อกับแม่ของตัวเองให้ถูกรถชน และหลังจากนั้นเธอก็ค้นพบว่าตัวเองจะมีความสุขถ้าได้ทำลายหรือฆ่าใครสักคน

ความสุขที่ได้เห็นผู้อื่นเจ็บปวด

ความสุขที่ได้เห็นหรือทำให้ใครสักคนตกต่ำ

ความสุขเพียงหนึ่งเดียวที่เธอสามารถหาได้ นอกจากนั้น เธอก็ไม่รู้สึกกับอะไรทั้งสิ้น ไม่รู้จักความรัก ไม่เข้าใจเรื่องความเห็นใจ และไม่เข้าใจเรื่องการยับยั้งชั่งใจ มีครั้งหนึ่งที่เธอจับหมาของเพื่อนบ้านกดน้ำจนตายเพราะมันเห่าตลอดเวลา และจากนั้นก็วางเพลิงหมู่บ้าน แน่นอนว่าด้วยความฉลาด เธอใส่ความแม่บ้านในบ้านหลังหนึ่งว่าเป็นต้นเหตุวางเพลิง และแถเอาตัวรอดได้สำเร็จ

ไม่เคยมีนักสืบคนไหนตามจับเธอได้

 

และหลายปีต่อมา เธอก็ตายเพราะว่าพวกนักสืบรู้แล้วว่าเธอคือฆาตกร การต่อสู้และหักเหลี่ยมเฉือนคมกับพวกนั้นมันสนุกจริงๆนะ

ปืนหลายกระบอกยิงมาทางเธอ และเธอที่ยืนอยู่ริมหน้าผา ก็ตกลงไปตายพร้อมกับรอยยิ้มเยาะ ยิ้มเยาะให้กับชะตากรรมของตัวเอง

 

“หุหุ นี่สินะที่เรียกว่ากรรมตามสนองน่ะ” เสียงๆ หนึ่งดังกังวาน โสตประสาทของเธอยังไม่ดับไปอย่างสมบูรณ์ หรือว่าดับไปแล้วกันแน่นะ

“เน่ ลืมตาได้แล้วมั้งคุณฆาตกร หรืออยากนอนหลับไปตลอดกาลล่ะหืม?”

อะไรกันเนี่ย วาคาดะ ซายูริคิด คงไม่ใช่สถานการณ์ที่คุ้นเคยแบบในไลท์โนเวลต่างโลกใช่ไหม?

“ช่ายยย เจ้านี่ฉลาดดีนะ” เสียงนั้นเอ่ยอีกครั้ง วาคาดะ ซายูริลืมตาขึ้น

ภาพเบื้องหน้าคือห้องบัลลังก์สีทอง หญิงสาวผมสีทองนั่งอยู่บนนั้น สวมชุดสีขาวเบาสบาย และมีที่คาดหัวเป็นดอกไม้สีทอง ดวงตาสีทองดูทรงอำนาจจับจ้องมาที่เธอ

​

 

 

“สวัสดี” วาคาดะ ซายูริเอ่ยคำแรกออกมา “ท่านเทพธิดา”

เทพธิดาเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

“เจ้าฉลาดก็จริง แต่ข้าไม่นึกเลยว่าเจ้าจะตามสถานการณ์ได้เร็วขนาดนี้”

วาคาดะ ซายูริเหยียดยิ้ม

“เหอะ ไอ้ของแบบนี้มันพบได้บ่อยๆ ในนวนิยายแนวต่างโลก ฉันเติบโตมากับอะไรแบบนั้นเลยรู้ดีน่า ขอเดานะ ว่าระหว่างที่ฉันกับแกกำลังคุยกันอยู่ก็มีไอ้นักเขียนคนหนึ่งกำลังเขียนเหตุการณ์นี้ลงไปในเว็บแต่งนิยายหรืออะไรแบบนั้นแน่ๆ”

เทพธิดาหัวเราะ

“ฮะฮะฮ่าฮ่า นี่เธอคิดว่าเหตุการณ์ทั้งหมดนี่มันเป็นแค่นิยายรึไง ไร้สาระน่า” ดวงตาของเทพธิดาดูสนอกสนใจ “เชื่อว่าชีวิตของตัวเองมันไม่ใช่ของจริงงั้นเหรอ?”

“ก็เออไง” ยูริเอ่ยอย่างท้าทาย “คิดว่าฉันจะเชื่อเรอะว่าอะไรแบบนี้มันมีอยู่จริงอะ มันเกิดขึ้นบ่อยๆ เวลาตัวเอกนิยายไปเกิดใหม่ที่ต่างโลก เจ้าพวกนั้นจะพูดว่า ‘ว้าว เกิดใหม่ต่างโลกล่ะ นึกว่าเหตุการณ์แบบนั้นจะมีแต่ในนิยายซะอีก แต่มันมีจริงเหรอเนี่ย’ ทั้งๆ ที่ชีวิตของพวกมันก็เป็นเพียงของปลอมแท้ๆ”

เทพธิดาดูประทับใจ

“ข้าประทับใจในความเชื่อของเจ้า” นางเอ่ย “แต่อย่างที่บอก ไร้สาระ ข้าคือเทพ ไม่มีสิ่งใดอยู่เหนือกว่านั้น”

ดูเหมือนว่าเทพธิดาจะไม่หลงไปกับคารมของวาคาดะ ซายูริ

“ฉันเองก็ไม่มีทางพิสูจน์ นอกจากว่าไอ้คนที่เขียนเรื่องราวนี้มันจะส่งอวตาร์มาหรืออะไรแบบนั้น”

ยูริยักไหล่ ใช่ เธอไม่มีทางพิสูจน์ถึงการมีอยู่ของคนที่เขียนเรื่องราวนี้ได้

“เดี๋ยวสิ ทำไมจู่ๆ พวกเรามาถกกันเรื่องปรัชญาของชีวิต เอาล่ะ เข้าเรื่องเลย วาคาดะ ซายูริ เจ้ามันนังแพศยาโรคจิตที่ฆ่าคนเพียงเพื่อความพอใจของตัวเอง”

เทพธิดาชี้หน้าอีกฝ่าย

“ถูกครึ่งหนึ่ง ใช่ ฉันฆ่าเพื่อความสุขของตัวเอง แต่แพศยาอะไม่ ฉันไม่เคยมีเซ็กส์ และไม่คิดจะมีด้วย” วาคาดะ ซายูริแย้ง

“เออ เอาเถอะ อย่างที่เจ้าน่าจะรู้ ข้าจะส่งเจ้าไปต่างโลก ความจริงแล้ววิญญาณบาปเช่นเจ้าสมควรถูกส่งไปทาทารัส (นรกขุมที่มืดมิดที่สุด) แต่ข้าสนใจในตัวของเจ้า” เทพธิดาเอ่ย

“สนใจในตัวของฉัน?”

“ใช่ เจ้าช่างน่าสนใจ สติปัญญาในระดับที่ข้าไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อน และความสามารถในการบงการผู้คนที่เหนือมนุษย์ เจ้าไม่มีพลังเวทด้วยซ้ำ แต่กลับกลายเป็นตัวตนที่แม้แต่ผู้นำของประเทศญี่ปุ่นยังต้องการตัวมากที่สุด”

ต้องการนำไปประหารซะมากกว่า วาคาดะ ซายูริคิดแบบนั้น

“ไม่อะ ทำไมฉันต้องไป” แม้ว่าข้อเสนอในการไปต่างโลกจะน่าสนใจ แต่… “ฉันไม่อยากถูกชักใยโดยเทพธิดาแบบแกหรอก และไม่อยากเป็นตัวนำความสนุกให้ใครด้วย เลือกคนอื่นเถอะ”

เทพธิดายิ้มกริ่ม

“โอ้ ข้ามั่นใจว่าเจ้าไม่มีทางเลือกอื่น ถ้าเจ้าไม่ไปต่างโลก ข้าจะส่งเจ้าไปยังมหานรกทาทารัส”

“ก็ตามใจ”

“แต่ข้าจะไม่ทำแบบนั้น”

วาคาดะ ซายูริทำสีหน้างุนงง

“อ่า ข้าอยากเห็นเจ้าทำหน้าแบบนั้นแหละ งั้นอธิบายให้ฟังก็ได้ ชีวิตในฐานะเทพธิดาของข้ามันช่างน่าเบื่อ”

เทพธิดาเริ่มสาธยาย

“วันๆ ไม่ทำอะไร ได้แต่คัดกรองดวงวิญญาณเพื่อส่งไปเกิดใหม่ยังโลกต่างๆ ตามแต่บาปและค่ากรรมที่ดวงวิญญาณนั้นๆ ได้ทำเอาไว้”

เทพธิดาสะบัดมือเบาๆ หน้าจอปรากฏขึ้นกลางอากาศ มันมีภาพของผู้คนที่กำลังใช้ชีวิต ทั้งคนที่กำลังถูกทรมานจนไปถึงคนที่กำลังสร้างฮาเร็ม

“ข้าได้แต่ส่งคนพวกนั้นไปใช้ชีวิตในรูปแบบต่างๆ และจากนั้นข้าก็จะว่างงานไปนาน กว่าจะมีดวงวิญญาณที่ถูกส่งมาที่นี่สักตัว”

เทพธิดาเริ่มเดินไปเดินมา

“หลังจากนั้นข้าก็คิดได้ว่า ทำไมชีวิตข้ามันถึงวนลูปแบบนี้นะ ส่งคนที่ชั่วช้าไปเกิดใหม่แล้วให้ใช้ชีวิตลำบาก ส่งคนที่เป็นคนดีไปใช้ชีวิตเยี่ยงราชาในต่างโลก บางทีก็ส่งคนไปเกิดเป็นผู้กล้า มีคนยกย่องสรรเสริญ พลังอำนาจ และความรวยล้นฟ้า รวมไปถึงพลังที่แข็งแกร่ง อย่างที่มนุษย์แบบพวกเจ้าชอบพูดกัน ตัวเอกเทพ”

“บางทีก็เรียกว่าบัคเกมเดินได้ ตัวบัค บลาๆๆ” เทพธิดาถอนหายใจ แววตานั่นไร้ความรู้สึกอารมณ์ “มันช่าง…น่าเบื่อเหลือเกิน”

ใช้ชีวิตที่ยาวนานชั่วนิรันด์ในการส่งคนไปเกิดใหม่ นัยน์ตาบ่งบอกถึงความว่างเปล่า เทพธิดาเอ่ยปากพูดอีกครั้ง

“ทุกอย่างมันน่าเบื่อหน่าย จนกระทั่ง ข้าได้มาพบเจ้า” เทพธิดาเริ่มยิ้ม มันคือรอยยิ้มของพวกโรคจิตที่อยากหาความสนุกให้กับชีวิตด้วยวิธีการที่ชั่วช้า ในจังหวะนั้น วาคาดะ ซายูริเผลอคิดไปว่า อีกฝ่ายคงจะเป็นแบบตน

ตัวตนที่เน่าเฟะเกินกว่าจะมีชีวิตอยู่

“ฉันมีอะไรน่าสนใจ?”

วาคาดะ ซายูริถาม

“อะไรงั้นรึ งั้นข้าบอกให้เอาไหม เริ่มจากการรับรู้ด้วยตนเองไงล่ะ เจ้ารู้ในทันทีว่าตัวเองเผชิญอยู่กับอะไร ถ้าเป็นคนอื่นๆ ก็คงตั้งตัวไม่ทันแน่ๆ ตอนที่เจ้ามาที่นี่เจ้าก็รู้ได้ในทันทีใช่ไหมล่ะว่าข้าคือใคร ใช่ ใช่แล้ว เจ้าช่างชาญฉลาด ข้าประทับใจในวิธีการใช้ความชาญฉลาดของเจ้า”

เทพธิดาปรบมือ

“หักเหลี่ยมเฉือนคมกับพวกนักสืบและอาชญากรคนอื่นๆ มาตลอดชีวิต เจ้าสามารถเอาชนะนักสืบที่ควบคุมหน่วยงานfbiได้ เอาชนะแชมป์หมากรุก เอาชนะAiได้ในการแข่งหมากรุกสากล แถมเป็นAiตัวที่เก่งที่สุดเท่าที่โลกเคยมีมา วาคาดะ ซายูริ เจ้ามันจอมมารในคราบมนุษย์ชัดๆ”

เทพธิดาดูท่าทางดีอกดีใจ

“ข้าไม่เคยเจอตัวตนที่ทั้งเจ้าเล่ห์และชั่วร้ายแบบเจ้ามาก่อน พวกชั่วร้ายส่วนใหญ่ข้าส่งไปทาทารัสเพราะพวกมันไม่น่าสนใจ ฆ่าคนโดยใช้อำนาจของตัวเองปกปิดความผิด ฆ่าคนโดยไม่ได้ตั้งใจ ฆ่าคนโดยไม่วางแผน ฆ่าคนโดยความประมาทของตัวเอง”

เทพธิดาพ่นลมอย่างดูถูก

“พวกมันช่างน่าสมเพชนัก”

วาคาดะ ซายูริมองอีกฝ่ายด้วยความเกลียดชัง

“อ้อ สรุปก็คือเบื่อเลยอยากส่งฉันไปต่างโลกเพียงเพราะว่าฉันแตกต่างงั้นเหรอ เป็นเทพธิดานี่น่าเศร้าจังเนอะ”

“ถูกต้อง” เทพธิดาเหยียดยิ้ม “ดังนั้น ช่วยสร้างความบันเทิงให้ข้าทีล่ะ วาคาดะ ซายูริ”

“น่ารังเกียจซะจริง” ยูริเอ่ย “ฉันไม่รับคำสั่งจากใคร โดยเฉพาะพระเจ้าเสร็งเคร็ง”

“โว้ว เจ้านี่เกลียดตัวตนอย่างพวกข้าซะจริงนะ”

“ก็ใช่ไง พวกแกมันก็แค่ขยะที่สร้างนรกที่เรียกว่าโลกขึ้นมา” วาคาดะ ซายูริเริ่มพูดอย่างฉุนเฉียว “ผู้คนทุกข์ทรมาน รู้รึเปล่าว่าทำไมฉันถึงมาเป็นฆาตกรต่อเนื่อง และทำไมหลายๆ คนถึงกลายเป็นอาชญากร”

ยูริกางแขนออก

“เพราะนรกที่เรียกว่าโลกที่พวกแกสร้างไง ไอ้พวกผู้สร้างไร้ความรับผิดชอบ”

ความทุกข์ทรมานของผู้คน ความเจ็บปวด ความโดดเดี่ยวและอ้างว้าง ความตาย การถือกำเนิด ทุกอย่างมันเป็นเพราะพระเจ้าพวกนี้ทั้งนั้น

“พวกแกมันก็แค่ตัวตนน่ารังเกียจที่อ้างนามว่าตัวเองเป็นพระผู้สร้าง”

วาคาดะ ซายูริถ่มน้ำลาย เทพธิดาเหยียดยิ้มมากกว่าเดิม

“เจ้าอยากได้อะไรไหม? ข้ามั่นใจว่าข้าสามารถส่งมอบพลังโกงๆ ให้กับเจ้าตอนที่ไปต่างโลกได้นะ เจ้าอาจจะได้เอาพลังนั่นมาแก้แค้นข้าไงล่ะ”

เทพธิดาหัวเราะ มันเป็นเสียงหัวเราะที่ทรงอำนาจอย่างไม่น่าเชื่อ แต่วาคาดะ ซายูริกลับไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อย

“ไม่ ส่งฉันไปต่างโลกทั้งๆ ที่ฉันไม่มีพลังนี่แหละ” วาคาดะ ซายูริชูนิ้วกลาง “ฉันจะกลับมากระทืบแกและกระชากพระเจ้าทุกองค์ให้ลงจากบัลลังก์ ก่อนจะถึงตอนนั้น เตรียมใจเอาไว้ซะ”

เทพธิดาเบิกตากว้าง

“สมแล้ว ไม่ทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ” นางแสยะยิ้ม ก่อนจะดีดนิ้ว “มาแก้แค้นข้าเลย วาคาดะ ซายูริ ข้าจะรอเจ้าที่นี่ กระชากข้าให้ลงจากสรวงสวรรค์ให้ดูหน่อยสิ”

“เออ” วาคาดะ ซายูริมองด้วยสายตาเกลียดชัง “เชิญรับชมเหตุการณ์ในชีวิตของฉันให้สนุกไปเลย นั่นจะเป็นความสุขสุดท้ายของแก อีโรคจิต”

แสงสีทองเริ่มปกคลุมร่างกาย เทพธิดามองส่งเป็นครั้งสุดท้าย

“ไว้เจอกันอีกครั้ง วาคาดะ ซายูริ”

​