ฆาตกรต่อเนื่องเกิดใหม่ไปล้างบางพระเจ้ายังต่างโลก - ตอนที่ 3 แผนการของวาคาดะ ซายูริ
- Home
- ฆาตกรต่อเนื่องเกิดใหม่ไปล้างบางพระเจ้ายังต่างโลก
- ตอนที่ 3 แผนการของวาคาดะ ซายูริ
ณ หมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง
มันเป็นหมู่บ้านที่อยู่ใจกลางป่าที่เต็มไปด้วยมอนเตอร์ดุร้าย
ก็อปลิน นั่นคือมอนเตอร์ที่มาเยือนหมู่บ้านนี้บ่อยๆ จนมันกลายเป็นเรื่องปกติของที่นี่ไปแล้ว
วันนั้น เด็กทารกคนหนึ่งได้ถือกำเนิดขึ้น
“คุณคะ…ดูสิ ลูกของเรา คลอดแล้วนะคะ” หญิงสาวผู้หนึ่งพูด เธอมีผมสีน้ำตาลอ่อนและมีดวงตาสีน้ำตาลทอง
“อ่าใช่ ลูกที่น่ารักของพวกเรา” คนเป็นพ่อพูดด้วยเสียงซาบซึ้งใจ “ต้องขอบคุณเทพธิดาอโลวีนัสจริงๆ พวกเราถึงรอดมาจนถึงตอนนี้ได้ แถมยังได้ลูกสาวที่แสนจะน่ารักอีก! โชคดีเกินไปแล้ว”
ฝ่ายชายมีผมสีดำ ดวงตาสีฟ้าใส ตอนนี้กำลังยิ้มด้วยใบหน้ามีความสุข น้ำตาไหลออกมา ท่าทางราวกับคนที่พึ่งค้นพบวิธีรักษามะเร็งและมีแม่ป่วยเป็นมะเร็งอย่างงั้นแหละ
ทารกน้อยไม่ร้องไห้ และจ้องมองทั้งสองด้วยแววตาเฉยเมย
‘นี่คือพ่อแม่ของฉันงั้นสินะ’ ทารกน้อยคิด ‘หวังว่าจะผ่านชีวิตทารกไปได้นะ แบบว่าขอให้ไม่ตายซะก่อนหรืออะไรแบบนั้น’
เอาอีกแล้ว ความคิดในแง่ลบมันกลับมาอีกแล้ว คงต้องเลิกคิดอะไรแย่ๆ ซะบ้างแล้วสิ เธอคิดแบบนั้น
“ลูกของพวกเราจะชื่อว่าอะไรดี” คนเป็นพ่อถามภรรยาของตัวเอง
“แน่นอนสิคะ ระหว่างที่ฉันสลบไประหว่างที่พักฟื้นจากการคลอดลูก ท่านเทพธิดาก็มาเข้าฝันฉันค่ะ”
“โอ้ว เข้าฝันงั้นรึ งั้นนางบอกว่าอะไรล่ะ”
ภรรยากุมมือราวกับสวดอธิษฐาน
“วาคาดะ ซายูริ ท่านบอกมาแบบนั้นน่ะค่ะ”
“วาคาดะ ซายูริรึ? มีมนุษย์คนไหนชื่อยาวแบบนั้นบ้าง?” ฝ่ายชายคิ้วขมวดเล็กน้อย “นั่นต้องเป็นปัญหาแน่ถ้าต้องเรียกชื่อยาวๆ แบบนั้นตลอดเวลา”
วาคาดะมันนามสกุลต่างหากโว้ย ไอ้แก่โง่ ยูริคิดแบบนั้นพลางจ้องเขม็ง
“ท่านเทพธิดาย้ำมาค่ะว่าให้ใช้ชื่อนั้นเท่านั้น” หญิงสาวบอก “ท่านแนะนำว่าให้เรียกสั้นๆ ว่ายูริ หรือยูริจังไปก่อน เวลาสำคัญๆ ให้เรียกว่าวาคาดะ ซายูริ”
“อย่างงั้นเองหรอกรึ” พ่อพึมพัม “ยังไงก็ช่างเถอะ งั้นต่อจากนี้เราจะเรียกเจ้าตัวน้อยว่ายูริจัง ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะลูก”
หมอนั่นยิ้มอย่างมีความสุข พลางเอานิ้วมาเขี่ยแก้มของเธอเล่น วาคาดะ ซายูริมองภาพตรงหน้าอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะแกล้งทำเป็นหัวเราะอ้อแอ้เยี่ยงเด็กทารก
ตอนนี้คงต้องแกล้งทำเป็นเด็กทารกธรรมดาไปก่อน เธอคิดแบบนั้น
“น่าแปลกจังนะ ทำไมลูกของเรามีสีตาไม่เหมือนกับพวกเราสักคน” คนเป็นพ่อพูดอย่างสงสัย “ดูอย่างเธอสิเชียตตร้า เธอมีดวงตาสีน้ำตาลทอง ส่วนฉันเป็นสีฟ้า แต่ทำไมของยูริจังเป็นสีแดง?”
สรุปก็คือแม่ของฉันชื่อเชียตตร้างั้นสินะ ยูริคิด
“ท่านเทพธิดาบอกว่านางมีความพิเศษน่ะค่ะ” เชียตตร้าบอก “แต่ท่านไม่บอกว่ามีความพิเศษยังไง แต่คงไม่เป็นอันตรายหรอกค่ะ”
“งั้นหรอกรึ”
เอาอีกแล้ว เล่นแก้มของเธออีกแล้ว นี่ไม่มีอะไรจะทำแล้วรึไง
“โอ้ย ยูริจัง อย่ากัดนิ้วพ่อแบบนั้นสิ!”
ก็มันน่ารำคาญนี่น่า ตอนนี้เธอยังพูดไม่ได้เลยไม่สามารถห้ามปรามอะไรได้อะนะ
จากนั้นวันเวลาก็ผ่านไปหลายปี นับตั้งแต่ที่วาคาดะ ซายูริเกิดมาบนโลกใบใหม่
ตอนนี้เธออายุห้าขวบ กลายเป็นเด็กสาวน่ารักน่าชังสำหรับคนในหมู่บ้าน
ผมสีขาวเงิน ดวงตาสีแดงชาด นั่นทำให้เธอกลายเป็นเด็กสาวที่โดดเด่นที่สุดในหมู่บ้าน
และตอนนี้ วาคาดะ ซายูริก็กำลังเดินเล่นอย่างเบื่อหน่ายในหมู่บ้านของตัวเอง
“อ้าว ยูริจัง ออกมาเดินเล่นเหรอ” คุณยายเจ้าของร้านขายขนมของหมู่บ้านทัก เธอมีใบหน้าที่ยิ้มแย้มตลอดเวลา ดูใจดีและน่าเข้าหา
“ออกมาเดินเล่นแก้เบื่อนิดหน่อยน่ะค่ะ” ยูริตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มสดใสของเด็กสาวไร้เดียงสา อย่างน้อยก็ที่เธออยากให้คนอื่นเห็นล่ะนะ
“งั้นเหรอ แต่ช่วงเย็นหนูต้องรีบกลับบ้านนะจ๊ะ” คุณยายเตือน “ช่วงนี้มีข่าวโจรออกปล้นสะดมไปทั่วเลย ต้องระวังนะจ๊ะ”
วาคาดะ ซายูริพยักหน้าตอบรับ
“ค่ะ หนูจะระวัง”
“ดีแล้วๆ จากนี้อย่าไปไหนคนเดียวนะ” คุณยายเตือน เธอนั้นหวังดีต่อวาคาดะ ซายูริจริงๆ สำหรับเธอแล้ว เด็กๆ ทุกคนในหมู่บ้านก็เป็นเหมือนหลานๆ ของเธอนั่นแหละ
จากนั้นคุณยายก็กลับเข้าไปในบ้าน คงจะไปนอนพัก ช่วงนี้โรคปวดหลังมันเริ่มจะเรื้อรังแล้ว วาคาดะ ซายูริเดินต่อไปพลางครุ่นคิดอะไรหลายๆ อย่าง
[ฉันควรจะทำอะไรต่อดีนะ เป้าหมายชีวิตของฉันคือการฆ่านังเทพธิดานั่น ดูเหมือนจะชื่ออโลวีนัสสินะ]
เทพธิดา เธอรังเกียจตัวตนแบบนั้น ตัวตนที่สร้างนรกที่เรียกว่าโลกออกมา สร้างความทรมานในชีวิตของมนุษย์ ทำไมกันล่ะ สร้างมาแล้วทำไมไม่ดูแลให้ดีกว่านี้นะ
หมู่บ้านที่เธออยู่เป็นหมู่บ้านที่ตั้งอยู่ใจกลางป่า ที่นี่เกิดขึ้นมาเพราะผู้คนที่ไม่อยากอยู่ภายใต้การปกครองของลอรด์ที่กดขี่ข่มเหง พวกเขาเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดาๆ ที่รายได้ไม่มากพอที่จะจ่ายภาษีแล้วดำรงชีวิตต่อไปได้ ทำให้บางส่วนย้ายถิ่นฐานมาอยู่ที่นี่ แม้ว่าจะอันตราย แต่การมาอยู่ที่นี่ทำให้พวกเขาไม่ต้องจ่ายภาษี ทำให้สามารถเลี้ยงดูครอบครัวต่อไปได้
ความจริงแล้วไม่มีใครอยากเอาตัวเองมาอยู่กลางป่าเขา แต่เพราะจำเป็น ทำให้ต้องมาอยู่ที่นี่
วาคาดะ ซายูริเคยซื้อแผนที่ที่พ่อค้าเร่นำมาขาย มันเป็นแผนที่ราคาถูกที่บ่งบอกได้ว่าเธออยู่ที่ไหน
หมู่บ้านแห่งนี้ชื่อว่าหมู่บ้านวาเนล ตั้งอยู่ใจกลางป่า และอยู่ภายใต้การปกครองของราชอาณาจักรยูโทเปีย ซึ่งเป็นประเทศที่ปกครองด้วยระบบการปกครองแบบฟิวดัล หรือก็คือระบบที่พระมหากษัตริย์มีฐานะเป็นลอรด์สูงสุด รองลงมาก็พวกขุนนางอะไรแบบนั้นนั่นแหละ
ที่นี่ไม่ถูกขุนนางคนไหนปกครองทั้งนั้น พวกชาวบ้านต่างปกครองตัวเอง ซึ่ง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นี่รอดจากการถูกทางการพบเจอหรือรอดจากการถูกมอนเตอร์ถล่มได้ยังไง ว่ากันว่ามันถูกเทพธิดาปกป้องเอาไว้นับร้อยปี
แผนการของเธอคือการเดินทางออกจากหมู่บ้าน ถ้าจะสร้างชื่อเสียงและอำนาจ หมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้มันไม่ดีพอ
“ฉันต้องทำยังไงนะ” เธอพึมพำเบาๆ แผนการแรกของเธอคือการสร้างเส้นสายกับเหล่าชนชั้นสูง แสวงหาอำนาจให้กับตนเอง ใช่ แม้ว่าเธอจะแค่ห้าขวบ แต่เธอก็มีความทรงจำของชาติก่อน ดังนั้นจิตใจจึงไม่ต่างไปจากคนแก่มากนัก เออ ก่อนหน้าเธอตายตอนอายุยี่สิบ ไม่น่าจะแก่ แต่ก็ไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว
หมู่บ้านนี้อนุญาตให้คนเดินทางออกได้อีกทีก็ตอนอายุสิบห้า แต่เธอคิดว่านั่นมันช้าเกินไปแล้ว อัจฉริยะอย่างเธอสมควรได้ออกไปเปิดโลกให้ไวกว่านี้ แต่สเตตัสของเธอก็ต่ำเตี้ยเรี่ยดินเกินกว่าจะสู้กับมอนเตอร์ตัวใดได้ ครอบครัวไม่อนุญาตแน่นอน
ชื่อ:วาคาดะ ซายูริ
สถานะ:ผู้กลับชาติมาเกิด/ฆาตกรที่อันตรายที่สุด
คลาสอาชีพ:ไม่มี
เลเวล:0
สกิลประจำตัว:ลอบสังหาร,ยุยง,ก่อความแตกแยก,ทำลายหลักฐาน,ใส่ความ,ประจบประแจง
อบิลิตี้พิเศษ:รับสกิลได้ไม่สิ้นสุด
พลังเวท:0
ความแข็งแกร่งทั้งหมดโดยรวม:E
ความแข็งแกร่งทางกายภาพโดยรวม:E
ความแข็งแกร่งในการยกน้ำหนัก:F
ความคล่องแคล่วว่องไว:E
ความเร็วในการวิ่งระยะทางยาวๆ:F
ค่าความฉลาด:A/มีแนวโน้มมุ่งไปสู่S
ฉายา:ไม่มี
ก็ตามนั้น นั่นคือค่าสเตตัสของเธอ ใช่แล้ว โลกนี้มีระบบเกมด้วยนะ มันเป็นระบบที่เทพธิดามอบให้มนุษย์เมื่อสองพันปีก่อนเพื่อความสะดวกสะบายในการใช้ชีวิตล่ะนะ
เธอไม่มีคลาสอาชีพ ปกติแล้วมนุษย์และสัตว์ หรือแม้แต่มอนเตอร์ทุกตัวล้วนมีคลาสอาชีพ มันเป็นสิ่งที่ทำให้ความสามารถในการทำงานของคลาสอาชีพนั้นๆ ดีกว่าปกติ เช่นคลาสอาชีพดาบจะเก่งการใช้ดาบมากกว่าคนปกติ
แต่เธอนั้นไร้คลาสอาชีพ ไม่รู้เป็นเพราะอะไรเหมือนกัน ตอนแรกที่รู้เรื่องคลาสอาชีพและหน้าต่างสเตตัส เธอก็นึกว่าจะได้คลาสอาชีพนักฆ่าหรืออะไรแบบนั้นซะอีก
ส่วนอบิลิตี้พิเศษ มันคือความสามารถพิเศษที่มีได้เฉพาะหนึ่งอย่างสำหรับหนึ่งคนเท่านั้น ว่ากันว่ามันเป็นพรจากเทพธิดาล่ะนะ
ส่วนสกิล ของพวกนี้มันคือความสามารถในการทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งจนถึงระดับผู้เชี่ยวชาญ เช่นฟันดาบซ้ำๆ จนกลายเป็นปรมจารย์ดาบก็จะได้รับสกิลผู้บรรลุวิถีแห่งดาบหรืออะไรแบบนั้น สกิลเป็นสิ่งที่ต้องฝึกมาเพื่อให้ได้มัน และเนื่องจากมนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ได้สมบูรณ์แบบ ดังนั้นแต่ละคนจึงมีสกิลได้ไม่เกินสิบถึงยี่สิบอย่าง เช่น มนุษย์ไม่สามารถทำความเข้าใจสูตรแคลคูลัสได้ถ้าก่อนหน้านั้นไม่เคยเรียนมาอย่างจริงจังมาก่อน
หรือก็คือ มันคือขีดจำกัดทางปัญญานั่นแหละ
แต่เธอนั้นแตกต่าง เธอสามารถรับสกิลได้ไม่จำกัด หรือก็คือฝึกทุกอย่าง เก่งได้ทุกอย่าง แถมสุดแทบทุกอย่างนั่นแหละ มันอาจจะดูเป็นความสามารถที่โกง แต่บางสกิลกว่าจะได้รับมาก็ใช้เวลาหลายสิบปี ไม่ใช่ง่ายๆ เลย
ตอนนี้เธอต้องหาทางออกไปจากที่นี่ ออกไปจากที่ห่างไกลความเจริญแบบนี้และเข้าเมืองหลวงไปหางานทำ สร้างเส้นสาย แต่จะทำยังไงล่ะ…
นึกออกแล้ว พ่อค้าเร่ไงล่ะ พวกนั้นจะผ่านมาที่นี่ในอีกสองถึงสามวัน เมื่อถึงเวลานั้นเธอจะแอบติดรถม้าไปด้วย
ตอนนี้เย็นแล้ว เธอกลับไปที่บ้าน พ่อกับแม่กลับมาจากทำฟารม์แล้ว
“ยูริจังงง!” พ่อของเธอพุ่งเข้ามาสวมกอด “คิดถึงจังเลย ไม่ได้เจอกันทั้งวัน มาให้ป๊ะป๋ากอดหน่อยเร็ว!”
“ปล่อยนะคะ” เธอพยายามผลักออก “ไปอาบน้ำก่อนสิคะ”
“คุณคะ ตัวเหม็นแบบนั้นยังจะไปกอดยูริจังอีกนะ” เชียตตร้า หรือก็คือแม่ของเธอพูดอย่างเย็นชา
“อะไรกันๆ ทำไมทั้งสองคนเย็นชาจังเลย” พ่อพูดด้วยเสียงเศร้านิดๆ “นี่ยูริจังเป็นผู้ใหญ่แล้วเหรอเนี่ย ถึงวัยต่อต้านแล้วสินะ ฮะฮะ”
แน่นอน ชาติที่แล้วเธออายุยี่สิบนะ
จากนั้นพ่อก็เดินไปอาบน้ำ
“ยูริจัง อย่าไปสนใจพ่องี่เง่าเลย มาเล่นกับแม่นี่ม๊ะ” เชียตตร้านั่งขัดสมาธิก่อนจะตบไปที่ต้นขา
“โม้วว แม่คะ หนูไม่ใช่เด็กแล้วนะ”
“จ่ะ แม่รู้จ่ะ” เชียตตร้าแย้มยิ้ม ในตอนนั้นยูริจังได้คิดภายในใจว่า ไอ้พวกเห่อลูกเอ้ย!
เฮ้อ ช่วยไม่ได้ล่ะนะ เธอคิด ก่อนจะเดินเตาะแตะไปนั่งบนตักของอีกฝ่าย จากนั้นเชียตตร้าก็ลูบหัวเธอเบาๆ สัมผัสนั้นช่างนุ่มละมุนและอ่อนโยน เธอสัมผัสได้ถึงความรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยของอีกฝ่าย คิดไปคิดมา นี่มันก็คล้ายกับแม่ในโลกเก่าอยู่นะเนี่ย
ครอบครัวในโลกเก่าน่ะรักเธอ ใช่ แต่ถึงอย่างนั้นพวกนั้นก็ทำให้เธอรู้สึกเดียวดายอยู่ดี ดังนั้นเธอเลยฆ่าพวกนั้นทิ้ง
‘ฉันไม่อยากเสียเวลาพิสูจน์ว่าครอบครัวนี้จะเหมือนกันรึเปล่า’ เธอคิดในหัว ต้องหาทางออกจากหมู่บ้านนี้ให้ได้
“แม่คะ หนูอยากกินพายแอปเปิ้ล ทำให้หน่อยได้ไหมคะ ขอเยอะๆ เลยค่ะ” เธอเอ่ย
“ได้สิจ๊ะลูกรัก” แม่ของเธอขยี้หัวด้วยความเอ็นดู ก่อนที่จะลุกไปทำพายแอปเปิ้ล พ่อของเธออาบน้ำเสร็จแล้ว เธอตัดสินใจไปอาบต่อ
“ทำพายให้เจ้าหญิงของเราเหรอ?”
“ใช่ค่ะ แต่อย่าเรียกเธอว่าเจ้าหญิงนะคะ เจ้าตัวไม่ชอบ”
เสียงของพ่อกับแม่ดังมาจากในห้องครัว ตามด้วยเสียงจู๋จี๋กันเล็กน้อย
“ฮะฮะ แต่คนในหมู่บ้านพากันเรียกเธอว่าแบบนั้นนะ”
ใช่ สำหรับคนในหมู่บ้าน ยูริจังน่ะคือนางฟ้าตัวน้อยๆ ที่แสนจะงดงามเลยล่ะ บางคนก็เรียกเธอว่าเจ้าหญิงล่ะนะ เพราะดวงตาสีแดงชาดและเส้นผมสีขาวเงินมันให้ความรู้สึกเข้ากัน งดงามและทรงสเน่ห์
วาคาดะ ซายูริอาบน้ำและฟังที่พ่อกับแม่คุยกัน เธอมีแผนการบางอย่างในใจ มุมปากยกขึ้นอย่างชั่วร้าย
วันพรุ่งนี้แหละ ที่แผนของเธอจะเริ่มต้นขึ้น