คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 210 วันต่อมา ความสุขสองเท่า
ตอนที่ 210 วันต่อมา ความสุขสองเท่า
เธอกลัดกลุ้มจนเกือบจะอาเจียนเป็นเลือดเพราะเผชิญหน้ากับการป่าวประกาศสารภาพรักอย่างกะทันหันของเขา แอนน่าเพียงรู้สึกว่ามีฝูงอีกาดำบินผ่านหน้าของเธอแล้วยังมีเสียงร้องประมาณว่า กา กา กา……
หลงเซียวโดนของหรือเปล่า? ควรจะทำการขับไล่อะไรไหม?
เมื่อได้เผชิญกับแววตาที่เต็มไปด้วยความนอบน้อมและจริงใจของเขา มันอ่อนโยนไปถึงซอกกระดูก แอนน่าไม่ยอมให้ความร่วมมืออย่างมาก นิ้วขาวๆ ของเธอแนบไปที่หน้าผากของเขา ท่วงท่าดูมาตรฐานอย่างกับคุณหมอตรวจคนไข้เลย ผลปรากฏว่า “ก็ไม่มีไข้นะ หรือว่าภายในของคุณหลงเกิดข้อผิดพลาด?”
ภายใน ก็คือภายในสมอง เธอบอกอย่างเป็นนัยๆ ชัดเจนมาก
การประชดประชันและยั่วยุของเธอนั้น เดี๋ยวนี้สำหรับเขาแล้วเธอคือภรรยาที่รักขี้อ้อนเจ้าบทบาท ไม่ว่าเธอจะทำอะไร ขอเพียงแค่นึกถึงแก้มดอกบัวตูมบนในหน้าเธอ ที่ซ่อนอยู่นั้นในก้นบึ้งของหัวใจเขารักคนนี้อย่างสุดซึ้ง เขาก็สามารถยอมรับได้ในทุกๆ ด้านและยังรักสุดขั้วหัวใจ
ดังนั้นท่านเซียวก็ยังคงยิ้ม เขาอยากจะเอารอยยิ้มนี้ที่เป็นเวลาสองปีกว่าแล้วไม่เคยยิ้มแบบนี้มอบให้แก่เธอทั้งหมด
อ่อ ภายในมีปัญหาจริงๆ ปัญหาค่อนข้างจะหนักพอสมควร ในฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญอาวุโส แอนน่าน่าจะลองทำดู ฉันไม่รู้ว่าป่วยด้วยโรครัก จะมีทางรักษาให้หายได้ไหม
แอนน่ากะพริบๆ ตา อู้ว? ดังนั้นคุณหลงกับภรรยาก็คือรักสุดหัวใจจริงๆ สิ่นะ น่าประทับใจและเลื่อมใสมากเลยค่ะ
เขายิ้ม และยังฟังว่าเธอจะพูดยังไง
ฉันกับภรรยาของฉันรักกันสุดหัวใจแน่นอน สามีภรรยาอ่ะนะ ก็ต้องแบบนี้แหละ
การสนทนาของคนสองคน ดูเหมือนจะเป็นคนคนเดียวกัน แต่ท่านเซียวเพียงฝ่ายเดียวที่คิดว่าแอนน่าเป็นลั่วหาน แค่ผู้หญิงคนนี้ยังไม่สามารถรับรู้ได้ถึงคำพูดที่ลึกซึ้ง ซ่อนความอบอุ่นเอาไว้ ทั้งหมดนี้เพื่อเธอคนเดียว
แอนน่าเบะปาก “ในใจคิดถึงภรรยาของคุณ ตอนนี้คุณกลับมาบอกความในใจกับฉัน คุณหลงมีรักแบบเพื่อนร่วมโลก”
เธอเอนหลังพิงโซฟา เมื่อกี้เกือบโดนเขาลากแล้ว ตอนนี้ครึ่งท่อนโดนห้อยไว้ที่มุมโซฟา คือถ้าไม่พลาดนิดหนึ่งก็จะตกได้ และยังตกลงไปพอดีกับขาใหญ่ๆ ที่กำลังนั่งยองๆ อยู่ของเขา
นั่งยองๆ ตั้งนาน นึกไม่ถึงว่าขาของเขาไม่ชา?
ภรรยาที่หายไปของหลงเซียว ตอนนี้ได้มาอยู่ตรงหน้าแล้ว เขามองอะไรก็ว่าดีไปหมด อากาศยังหวานเลย เอ่อ ไม่สิ ปนๆ กันไปอากาศที่มีกลิ่นกุหลาบฉุน!
“ใช่ ฉันไม่เพียงแค่รักแบบเพื่อนร่วมโลก แถมยังตกหลุมรักคนง่ายอีก ไม่เพียงแค่ตกหลุมรักคนง่าย และยังชอบไปรักคนอื่นอีกด้วย เมื่อกี้คุณก็ได้ยินแล้วว่าฉันอยากจะเป็นผู้ชายของเธอ”
เอ๊ย! น้ำเสียงอันธพาลแบบนี้เป็นอะไรที่เกินต้านมาก คิดว่าตัวเองเป็นฮ่องเต้เลือกนางสนม?
แอนน่าไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด แต่ว่าเธอก็ไม่ได้รีบร้อนที่จะโกรธเขา สองคนรำไทเก๊กไปมา “แท้ที่จริง คุณหลงเป็นเจ้านายที่หนักแน่นในความรัก ในใจยังมีแต่ภรรยาที่เสียชีวิตไปแล้ว ในบ้านก็เลี้ยงคนไว้เฝ้าฉัน ข้างนอกก็ยัง ด้านนอกมีสาวสวยรอใส่ชุดแต่งงานของคุณอยู่ ”
หลงเซียวฟังคำพูดถากถางของเธอด้วยความเพลิดเพลิน หูเขากลับรู้สึกเหมือนลมในฤดูใบไม้ผลิพัดผ่านอย่างสบายหู นี่ก็คือลั่วลั่ว! ราวกับผู้หญิงที่ลงมาจากสวรรค์อีกครั้ง!
ได้ยินเพียงแค่เสียงของเธอ ท่านเซียวก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรจะทำให้มีความสุขไปมากกว่านี้แล้ว
เขาวางมือลงวางโซฟา เลือดไม่หมุนเวียน ขาชาแล้ว “ใช่แล้ว คุณอ่านวรรณกรรมจีนมาก็เยอะ อาจจะเคยเห็นประโยคนี้ มือสองมือต้องจับไว้ มือสองมือต้องแข็งแกร่ง”
แอนน่าเบะปาก “อ่อ? ดังนั้นงานหมั้นคุณกับคุณโม่ยังคงนับใช่ไหม?”
ท่านเซียวยกคิ้ว ยิ้มด้วยความรักและผูกพัน “คำนี้ ฉันดูเหมือนว่าคุณกำลังหึงฉันอยู่ใช่หรือไม่?”
แอนน่าไม่ได้ว่าใช่ไหม เงยคางเล็กน้อย บัวเล็กๆ ที่บอบบางจะแสดงมุมแหลมคมจากน้ำเหมือนดวงตาของพระจันทร์ยิ้ม “งั้นความสามารถในการเข้าใจของคุณก็คงจะแย่มากสิ”
หลงเซียวขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆ แอนน่า ผ่อนคลายหัวเข่า ก็เพื่อที่จะได้ใกล้ชิดกับเธอ “คุณล่ะ? เมื่อไหร่จะยกเลิกงานหมั้นกับผู้ชายแบบนั้นของคุณ”
ห๊ะ? ท่านเซียวให้คำจำกัดความกับเควิน เหอเหอ
แอนน่ากลับเสพสุขอยู่อย่างนั้น พูดง่ายๆ ก็คือ ชอบถกเถียงทะเลาะกันกับหลงเซียว เธอรู้สึกมันสนุกดี
เขาคือผู้ชายที่ฉันจะแต่งงานด้วย ทำไมต้องถอนหมั้นด้วย? หลงเซียว คุณคิดว่าที่คุณกำลังทำนั้นมันจะทำให้ฉันเปลี่ยนใจได้เหรอ? หยุดใสซื่อสักทีจะได้ไหม? โตๆ กันแล้วนะ โง่หรือเปล่า?
เธอจะแต่งงานกับเควินนะ ลางสังหรณ์บอก ผู้ชายแบบเควินเท่านั้นถึงจะเหมาะที่จะใช้ชีวิตด้วย หลงเซียวอ่ะเหรอ มีออร่ามากเกินไปแถมยังฐานะดีเกินไปอีก
หลงเซียวเกี่ยวเส้นผมของเธอวนไปหนึ่งรอบ ลูบผมที่เหมือนเส้นไหมผ่านระหว่างซอกนิ้ว “เชื่อฉัน ต้องมีสักวัน ไม่งั้นก็รอเวลาเธอถอนหมั้น บอกฉันสักคำ ฉันก็จะถอนหมั้นเหมือนกัน เมื่อเทียบกับการสู้คนเดียวนั้น ฉันชอบการมีความสุขทั้งคู่มากกว่า”
ตอนนี้เขาก็สามารถที่จะมั่นใจในสถานะของแอนน่า แต่ทางโม่หรูเฟยแค่หมั้นเท่านั้น แค่แหวนหมั้นเขายังไม่ให้เลย อย่างดีก็แค่เป็นตอนนึงที่เขาเผยหน้าออกมาในพิธี ยิ่งไปกว่านั้นไม่ถึงสองนาทีเขาก็จากไปแล้ว
ในวันนี้ เขายังคงจำสิ่งที่พูดไว้ตอนที่จากไปได้ “ละครที่พวกคุณกำกับ จะชวนฉันไปเป็นดารารับเชิญ? อย่างงั้น ฉันขอบอกพวกคุณเลยนะ รายการการแสดงวันนี้ เขาจะได้รับผลอะไรยังไง ฉันก็ไม่รู้นะ”
เขาเดินจากไป โดยทิ้งโม่หรูเฟยที่สวมชุดเดรสและผู้ใหญ่ของตระกูลหลงและตระกูลโม่อีกด้วย
เหอะ!
เรื่องแบบนี้ เขายังจะมาบรรยายแบบนี้อีกเหรอ? แอนน่ามองเขา ยิ้มแล้ว “คุณหลง คุณจำคนผิดแล้วค่ะ ไม่ต้องถูกนะคะ เวลาเดินออกจากประตูก็อย่าไปเดินผิดทางอีกนะ”
มือขาวๆ ของเธอโบกเบาๆ เหมือนกับนายหญิงกำลังส่งแขก
ไม่ต้องสงสัยว่าทำไม แอนน่าสุขุม ฉลาด มีไหวพริบกว่าลั่วหาน
ต้องสงสัยว่าทำไมตอนนี้ท่านเซียวถึงชอบแอนน่า ลั่วหานถูกเพิ่มเข้ามายังความสงบของแอนน่า
“สบายใจได้ เดินผิดทางแล้วยังไง? เดินอ้อมหนึ่งรอบโลกฉันก็ยังกลับมาที่นี่ได้”
มาหาคุณ
แอนน่าไม่คุ้นชินกับความรู้สึกลึกซึ้งของหลงเซียวในวันนี้เลย รู้สึกทนไม่ไหวแล้ว รู้สึกว่ามันท้าทายความอดทนของหัวใจเธอมากๆ เลย
โชคดีที่ว่าตอนเธอกำลังคิดหาวิธีที่จะหยุดสงครามล้อยังไงดี โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมาพอดี
มองเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามา ท่านเซียวก็ตัดสายทันที
“ทำไมนะ? ไม่รับโทรศัพท์เหรอ?”
เธอจงใจยิ้มแบบไม่ใส่ใจ ในฐานะที่เป็นคนนอก ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง
ท่านเซียวขมวดคิ้ว “ผู้หญิงคนเดียวที่ทำให้คุณหึงได้”
อย่างงี้ ก็คงเป็นโม่หรูเฟยแล้วแหละ
โทรศัพท์ดังรอบที่สองแล้ว ครั้งนี้ ไม่ต้องรอหลงเซียวกดวาง เธอรีบคว้าโทรศัพท์มาเลย เธอยิ้มแล้วพูดว่า “ว่าที่เจ้าสาวโทรมาก็ต้องรับนะ คุณจีบฉันไม่ติด ก็อย่าละทิ้งทางนั้นเลย ถึงเวลาที่อยากร้องไห้จะหาซบไหล่ใครก็ไม่มี”
นิ้วมือก็ของเธอก็กดไปที่ปุ่มรับสาย ยกโทรศัพท์แนบไปที่ข้างหูของเขา ยกขึ้นมาให้ด้วยความใจดีและอารมณ์ที่ดี
“อืม”
“ยุ่งอยู่”
“วันนี้?”
มองดูที่นาฬิกาข้อมือ
“โอเค”
ยังจะมีการคุยโทรศัพท์ที่สั้นกว่านี้ไหม? อย่างน้อยแอนน่าก็ไม่เคยเห็นมาก่อน สรุปสายตัดไปแล้ว
เซียวไม่ใช่คนเลี่ยนๆ กับแอนน่านั้นก็ไม่สามารถใช้กลยุทธ์ที่รวบรัดนี้ได้สำเร็จ ดังนั้นท่านเซียวก็ยืนอย่างเข้มงวด “ฉันมีธุระข้างนอกนิดหน่อย คุณอยู่บ้านก็ดูแลตัวเองให้ดีนะ”
แอนน่ากลั้นไม่อยู่ ขำจนไหล่สั่น “ระบบความปลอดภัยในบ้านคุณหลงดีขนาดนี้ จะมีอะไรน่าห่วงอีกคะ?”
หลงเซียวบีบดั้งของเธออย่างไร้ยางอายด้วยนิ้วยาวๆ ท่าทางแบบนี้คือสุดจริงๆ แต่ความรู้สึกที่เขาสัมผัสได้นั้นแตกต่างจากตอนที่บีบลั่วหานนิดหน่อย จมูกของแอนน่าตรงมาก หนึ่งในหัวใจ การทำศัลยกรรมของเธอประสบความสำเร็จอย่างมาก!
“ถึงกรงทองจะปลอดภัยแค่ไหน ก็ขังหมาป่าที่มีความทะเยอทะยานไม่ได้”
ยังคงคิดถึงหมาป่าตาขาวของเธอ? ความจำดีจริงๆ
แอนน่าใช้สองมือหยิบหนังสือมาอีกครั้ง ก้มหน้าพลิกหนังสือ “ขอให้เดทของคุณหลงราบรื่น หวานชื่นและมีความสุขนะคะ! ” ร่างสูงใหญ่ของท่านเซียวยืนพิงแสงไฟ เงาหล่อในที่มืดๆ ก็ก้มลงมาใกล้ๆ “คุณหนูแอนน่ามีความสุขในการอ่านหนังสือนะ หาความรู้เพิ่มเยอะๆ”
ในเวลาเดียวกัน นิ้วยาวๆ ของเขาก็หยิบหนังสือที่ แอนน่าถือกลับหัวให้อยู่ในด้านปกติ
แอนน่า : “……”
ขายหน้ามาก
ชายผู้สวมชุดสูทสีดำอันสง่าเดินออกไป ดึงเสน่ห์ความเป็นผู้ชายออกมา แต่กลับก้าวห่างออกไปไกลเรื่อยๆ ทำให้มันสลักอยู่ที่แอนน่าแบบลึกซึ้งมาก
นิ้วมือเขาก็ค่อยๆ แตะที่ริมฝีปากของเธอ
ปากของเขา ราวกับไวน์ที่มีกลิ่นหอมนุ่มนวลเต็มไปด้วยความแข็งแกร่ง ครั้งนี้เธอรู้สึกว่าแก้มสองข้างของเธอร้อนผ่าว
ส่ายหัว หลับตา หยุดคิด
เป็นไปไม่ได้ หลงเซียวต้องล้อเล่นแน่ๆ! ฉันโตที่อเมริกาและทุกคนรอบตัวฉันพิสูจน์ได้! ภรรยาที่เสียไปแล้วของหลงเซียว?
เกินไปแล้ว!
คิดว่าจะฆ่าเวลาเบื่อๆ ไปถึงเวลาอาหารเย็น แต่ไม่คิดเลยว่าถึงเวลาหกโมง โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา
เบอร์แปลกจีนโทรมาแต่ที่นี่เป็นเขตโตเกียว ถึงแม้ไม่รู้ว่าคนที่โทรมาเป็นใคร แต่ดูจากเลขท้ายเบอร์โทรแล้วมีเลขแปดและหก เท่านี้ก็พอจะบ่งบอกถึงฐานะทางสังคมของเจ้าของเบอร์แล้ว
ความรู้สึกแรกคือคิดว่าเป็นทางโรงพยาบาลโทรมา เวลานี้ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดนะ ถังจิ้นเหยียนก็คงกำลังนั่งเครื่องเพื่อกลับประเทศละ ยากนะที่โรงพยาบาลจะมีธุระต้องติดต่อกับเธอ
: “ใครคะ?”
แอนน่าลองถามไปหนึ่งประโยค รอฟังฝ่ายตรงข้ามตอบกลับมาอย่างเงียบๆ
เกินคาดมาก ฟังเสียงจากทางนั้นคือเป็นเสียงผู้ชายหัวเราะ สามส่วนเหมือนว่ารู้จักเป็นอย่างดี สามส่วนเหมือนว่าจะไม่ดี ส่วนที่เหลือก็คือตัดออกไป
เธอรู้ทันทีว่าเจ้าของเสียงคือใคร เกาจิ่งอาน
“คุณหนูแอนน่า รับโทรศัพท์ผม ไม่รู้ว่าคุณรู้สึกเซอร์ไพรส์หรือเปล่า?” ตอนนั้น ผู้ชายคนนั้นก็ยังคงหัวเราเบาๆ ค่อนข้างอารมณ์ดีเลยทีเดียวล่ะ
แต่แอนน่าไม่ได้รู้สึกว่ามันน่าสนใจอย่างที่เขาคิด ตรงๆ เลยนะ “คุณเกา ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรคะ? ถ้าจะมาพูดแบบครั้งที่แล้ว คุณกดวางซะตอนนี้จะดีกว่า”
“อย่ารีบร้อนสิ่คุณหนูแอนน่า วันนี้ฉันเชิญคุณเป็นพิเศษ และหวังว่าคุณจะไม่ทำให้ฉันเสียหน้านะ เชิญด้วยความจริงใจ รับรองไม่มีความคิดอื่นแอบแฝงแน่นอน”
เกาจิ่งอานพูดไปก็เริ่มไม่ขำแล้ว สุภาพและยังอ่อนน้อมถ่อมตนด้วย แม้แต่ความเย่อหยิ่ง การดูถูกเหยียดหยามผู้คนทั้งหมดนี้ถูกถอดออกหมดแล้วเหลือแต่ความเป็นคุณชายที่แสนจะถ่อมตัว
แอนน่าขมวดคิ้ว “เชิญฉันไปทำไม?”
เกาจิ่งอานเปิดประตูรถมาเซราติ เดินไปที่วิลล่าอาคารหลัก ขายาวๆ ก้าวขึ้นบันได นิ้วอยู่เหนือออก แบบนี้สิถึงจะเรียกว่ามีมารยาท “คุณหนูแอนน่า ครั้งที่แล้วที่ชนคุณ ฉันรู้สึกเสียใจจริงๆ วันนี้ฉันจะมาขอโทษคุณด้วยตัวเอง ก็หวังว่าคุณจะให้โอกาสนี้กับฉัน”
แอนน่าอดไม่ได้ที่จะยิ้มแหยๆ เพลย์บอยเกาจิ่งอานเปลี่ยนไปแล้ว? นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นฝ่ายมาขอโทษมาก่อน? เธอก็เชื่อ? หรือว่าไม่เชื่อล่ะ?
“ขอโทษเหรอมันไม่จำเป็นแล้ว ฉันขอแค่อย่าเกิดเรื่องแบบนี้อีกก็พอคุณเกา ถ้าไม่มีธุระแล้วฉันขอวางนะคะ” พูดอยู่แอนน่าก็อยากจะวางสายแล้ว
“แป๊บสิ! จะวางสายก็ได้ แต่คุณเปิดประตูให้ก่อนได้ไหมอ่ะ?”
อ่อ?
สายตาลอยไปที่ประตูบานคู่ แอนน่าลุกขึ้น เกาจิ่งอานเกมนี้ไม่ง่ายอย่างที่คิด แท้จริงแล้วจอแสดงผลเห็นเกาจิ่งอานยืนตรงๆ อยู่ที่บันได ในภาพแสดงความเห็นถึงความหล่อเหลาไม่ธรรมดาแต่กลับมีใบหน้าที่อันธพาล
คุณมาทำอะไรที่นี่?
คุณหนูแอนน่า มีหลักการไหนที่รับแขกข้ามประตูบ้าง? อย่างน้อยก็ควรเปิดประตูนะ? ฉันขับรถมาเป็นชั่วโมงกว่าจะถึงที่นี่ ไม่ให้ฉันกินน้ำสักหน่อยเหรอ?
แอนน่าขมวดคิ้ว ไม่ได้คิดอะไรพร้อมเบะมุมปาก เกาจิ่งอานกำลังจะเล่นกลอะไรกันแน่?
เปิดประตู แอนน่าวางโทรศัพท์ลง แล้วก็พิจารณาเกาจิ่งอาน “เรื่องอะไรพูดมา?”
เกาจิ่งอานมองเข้าไปข้างใน ริมฝีปากบางๆ ยิ้มแบบขี้เล่น “หลงเซียวไม่อยู่บ้าน งั้นฉันไม่เข้าไปแล้วล่ะ ไม่งั้นหญิงหม้ายกับผู้ชายพูดออกไปมันจะไม่มีผลไม่ดีต่อชื่อเสียงของคุณหนูแอนน่า แบบนี้คุณหนูแอนน่าพอจะเดินไปที่รถของผมได้หรือไม่ ผมมีเรื่องจะพูดกับคุณ”
แอนน่ากอดอกและยิ้มอ่อนๆ “เข้าบ้านดูไม่เหมาะสม? แล้วขึ้นไปบนรถนี่เหมาะสมเหรอ? งั้นก็คุยกันตรงนี้แหละ”
เกาจิ่งอานยิ้มแบบลำบากใจ “พูดความจริงเลยแล้วกัน ผมอยากชวนคุณหนูแอนน่าขึ้นรถ ดูอะไรบางอย่าง ฉันรับรอง คุณไม่ผิดหวังแน่นอน และผมก็จะไม่ทำอะไรไม่ดีกับคุณเด็ดขาด”
เกาจิ่งอานชูสองนิ้วพร้อมสาบานอย่างตั้งใจ
แอนน่ากำลังสับสนในใจ “คุณเกา หลอกฉัน มันก็ไม่ได้มีอะไรดีกับคุณเลยนะ”