คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 1169 วันดีก็ต้องกินบัวลอยจีน
ตอนที่ 1169 วันดีก็ต้องกินบัวลอยจีน
นอกหน้าจอ…..
ลั่วหานเอามือปิดตาอย่างแน่น! เธอไม่กล้ามองดูจางหย่งต่อสู้คนเดียว เพราะนักฆ่าป่าเถื่อนของCresคนนั้นต้องทำร้ายเขาจนตายแน่
"สามี ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้! มือปืนซุ่มยิงล่ะ! ทำไมไม่มีมือปืนซุ่มยิง! อาหย่งคนเดียวจะเอาชนะลูกน้องของCresเยอะขนาดนั้นได้ยังไง!
หลงเซียวลูบหัวของลั่วหาน แล้วดึงเธอมาโอบกอดในอ้อมอก "ที่รัก ผมนั่งอยู่ตรงนี้ ผมจะยอมให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นได้ยังไง?"
"ฮ่าฮ่าฮ่า!"
ภายในหน้าจอได้ยินเสียงหัวเราะอันบ้าคลั่งและเย่อหยิ่งของMaxดังขึ้น "คุณหมอแอนน่า ถ้าคุณไม่ลืมตาดู แล้วคุณจะดูฉากสนุกได้ยังไง?"
ลั่วหานแทบไม่สนใจเขาเลย แต่พูดกับหลงเซียวเบาๆว่า "ที่รัก คุณยังมีแผนสำรองอะไรอีกใช่ไหม รีบช่วยจางหย่งหน่อยเถอะค่ะ เขากับอิสซาพบเรื่องลำบากมาเยอะมากแล้ว พวกเขาเป็นพี่น้องที่ดี คุณคงไม่ยอมให้เขาตายทั้งที่ยังไม่แต่งงานหรอกใช่ไหม?"
หลงเซียวลูบเส้นผมของเธอ พร้อมพยักหน้าต่อMaxเล็กน้อย จากนั้นคนทางนั้นก็พยักหน้าตอบกลับ
"จางหย่งกับอิสซาต้องไม่เป็นอะไร แต่ทางที่ดีคุณอย่าดูจะดีกว่านะครับ"
พูดจบ หลงเซียวก็ปิดเสียงของโน็ตบุคลง
……
จางหย่งคนเดียวต้องต้านทานกับสี่หมัด พรมแดงกลายเป็นสนามรบแล้ว และบนกลีบกุหลาบสีแดงมีเลือดแดงสดหยดอยู่ แก้วไวน์ และเครื่องเงินตกแตกกระจายบนพื้น
เจ้าชายเจมส์เดินมาที่ด้านข้างพ่อของอิสซา "ท่านลุงครับ ท่านเห็นหรือยังครับ? นี่ถึงจะเป็นผู้ชายที่พี่สาวของผมชอบ นี่ถึงเป็นลูกผู้ชายที่แท้จริง! คนที่กล้าเสี่ยงชีวิตเพื่อพี่สาวแบบนี้ ถึงจะเป็นคนที่รักเธอจริง"
"เจ้าชายเจมส์ ท่านต้องการพูดอะไรหรอ?"
"ยังต้องให้กระผมพูดอะไรอีกหรอ? ไม่ใช่ว่าท่านล้วนเห็นหมดแล้วหรอกหรอ?"
ใช่ เห็นหมดแล้ว ทุกคนล้วนเห็นประจักษ์ถึงความสามารถของผู้ชายจีนคนนี้ และยังเห็นความกล้าหาญที่ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเจ้าหญิงอิสซาด้วย
อิสซาร้องไห้จนสายตาเลือนราง และทนมองดูจางหย่งไม่ได้
ความจริงใจของเขา เธอรู้มาตั้งนานแล้ว ไม่ต้องเอาชีวิตของเขามาเป็นเครื่องพิสูจน์ เธอรับไม่ได้ ทนไม่ได้ เธอไม่ต้องการ!
"ตึบ––"
จู่ๆมีกระสุนลูกหนึ่งยิงเข้ามาผ่านหน้าต่างกระจก แล้วฝังเข้าไปอยู่ในหัวของCres!
ปิ้ว!
วินาทีที่กระสุนฝังเข้าไปในหัว Cresเบิกตากว้างด้วยสายตาตกใจขึ้น จากนั้นก็ปล่อยมือที่จับคอของอิสซาอย่างหมดเรี่ยวแรง
อิสซาโซซัดโซเซเล็กน้อย จากนั้นผู้ชายที่อยู่เบื้องหลังก็ร่วงตกลงบนพื้นดังตูมขึ้น
มือปืนซุ่มยิง!
ข้างนอกมีมือปืนซุ่มยิง!
Cresอ้าปากค้าง พร้อมกับตะโกนเสียงในลำคออย่างแหบแห้งว่า "Ma…..x หลอก…..ฉัน……"
เลือดแดงสดไหลออกมาจากปากของเขา และเลือดที่ไหลออกมาจากข้างหลังศีรษะกลายเป็นบึงเลือด Cresเบิกตากว้าง ตายโดยไม่หลับตา
เมื่อเห็นCresถูกยิงตาย ลูกน้องของเขาก็นิ่งอึ้งทันที
ไม่นานกระสุนก็ซอกซัดลงมาจากฟ้าที่ยิงลงมาในห้องโถงดังปังปังปัง!
นักฆ่าที่ไร้หัวหน้ากลุ่มไม่ถึงสิบวินาทีก็ถูกยิงตายหมดคาที่ยี่สิบกว่าคน
กลีบดอกกุหลาบถูกลมพัดพลิ้วไปทั่วสารทิศ จนกลบเกลื่ยนใบหน้าสวยของผู้หญิง ราวกับเป็นความฝัน อิสซาดึงผ้าขาวโปร่งที่ยุ่งเหยิงบนหัวออก แล้วรีบวิ่งเข้าไปหาจางหย่งทันที
"จางหย่ง!"
ทั้งตัวของจางหย่งเต็มไปด้วยเลือด จนแยกแยะไม่ออกว่าคนไหนเป็นตัวเอง คนที่นั้นเป็นคนอื่น บนใบหน้ามีคราบเลือดเต็มไปหมด เขายืนนิ่งอึ้งอยู่ตรงนั้น "อิสซา……"
อิสซาเดินกระโจนเข้าไปโอบกอดคอของเขา "เจ้าคนโง่!"
จางหย่ง : "……"
เขาไม่พูดอะไรเลยสักคำ เพราะริมฝีปากถูกริมฝีปากสีแดงของอิสซาประกบอยู่ จากนั้นทั้งสองคนก็จูบด้วยกันอย่างยาวนาน ราวกับไม่ได้หายใจ เหมือนกับวินาทีนี้จะต่อเนื่องตลอดไป
……
ลั่วหานค่อยๆเงยหน้าขึ้น "ทำไมไม่มีเสียงแล้วล่ะ?"
หลงเซียวยิ้มจางๆ "คุณดูเองสิ"
ห่ะ?
ลั่วหานหันหน้าไปมองดูอย่างไม่เข้าใจ บนหน้าจอ––
"เกิดอะไรขึ้นหรอ?"
จางหย่งสวมชุดเครื่องแบบทหารของประเทศM บนบ่ามีตราประทับทหารของประเทศMประดับอยู่ พร้อมกับเดินบนพรมแดงอย่างอกผายไหล่ผึ้ง ส่วนตรงพรมแดง อิสซาที่ยิ้มแย้มอย่างสวยงามกำลังรอเจ้าบ่าวของเขาอยู่
นี่….นี่…..ตกลงเกิดอะไรขึ้นหรอ?
Maxเอาภาพบรรยากาศงานแต่งงานออก แล้วใบหน้าของตัวเองเอามาเต็มกล้อง "หลงเซียว ฉันทำสัญญาของพวกเราสำเร็จแล้ว ถึงตานายแล้วหรือยัง?"
หลงเซียวเปิดลิ้นชักออก แล้วหยิบเอกสารฉบับหนึ่งขึ้นมา และเปิดให้เขาดู "แน่นอน"
บนเอกสาร เป็นเอกสารตัวอักษรภาษาอังกฤษเขียนถึงMaxที่เคยลักลอบของหนีภาษีผิดกฎหมายในตอนนั้น เอกสารมีทั้งหมดสิบแผ่น ซึ่งเอกสารนี้สามารถทำให้เขาเข้าคุกสิบแปดชั้นได้เลย
Maxถอนหายใจอย่างโล่งใจออก เขาคิดไม่ถึงว่าตัวเองที่เป็นคนรอบคอบ กลับถูกหลงเซียวกลับมาเล่นงาน ซึ่งเขาแทบไม่รู้เลยว่าหลงเซียวลงมือตั้งแต่ตอนไหน
"ใช่ อันนี้แหละ"
หลงเซียวก็ใช้เท้าเหยียบเปิดฝาถังขยะ แล้วจุดไฟขึ้น จากนั้นก็เผาเอกสารต่อหน้าMax
ไฟเผาไหม้เอกสารสีขาวจนกลายขี้เถ้าสีดำทันที
ลั่วหานไม่ค่อยเข้าใจ แต่การตกลงของระหว่างผู้ชาย เธอไม่ซักถามมาก
เหตุการณ์ใจหายใจคว่ำในวันนี้ ในที่สุดก็ปิดฉากลงตอนที่ไฟที่เผาไหม้มอดดับ ลั่วหานลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ แล้วเดินไปมองดูท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวที่สุดลูกหูลูกตา
Cresตายแล้ว ต่อไปก็จะไม่มีใครสามารถข่มขู่หลงเซียวแล้ว และอีกไม่นานMaxก็จะเกษียณ ก็จะไม่มีใครบีบบังคับพวกเขาอีก
ดีจัง…..
หลงเซียวเดินเข้ามาข้างหลังของเธอ แล้วโอบกอดเอวของภรรยา "มองอะไรอยู่หรอ?"
ลั่วหานโน้มตัวพิงไปข้างหลังกระทบบนหน้าอกของเขา "สามี กลุ่มดาวสิงโตอยู่ตรงไหนหรอ?"
"ห่ะ?" หลงเซียวรู้สึกมึนงงเล็กน้อย ไม่นานก็ยิ้มแย้ม แล้วจับนิ้วมือของลั่วหานขึ้น พร้อมกับชี้ไปที่บนท้องฟ้าหนึ่ง "ตรงนั้นเป็นกลุ่มดาวสิงโต ดาวดวงนี้ ดาวดวงนี้…..เชื่อมต่อกันกลายเป็นกลุ่มดาวสิงโต"
"ดวงดาวช่างสวยเหลือเกิน"ม่านท้องฟ้าสีน้ำเงินครามดำมีดวงดาวมหาศาล สวยงามกว้างใหญ่
หลงเซียวก้มหน้าลงวางคางบนบ่าของเธอ "ต่อให้ดวงดาวจะสวยแค่ไหนก็เทียบกับคุณที่อยู่ในใจของผมไม่ได้หรอก คุณสวยกว่าดาวหลายล้านดวงอีก"
ลั่วหานยิ้มหวานหยาดเยิ้ม พร้อมใช้มือเขาออก และพยักหน้าเล็กน้อย "ที่รัก หลังจากที่อาหย่งและอิสซาแต่งงานกัน พวกเขาต้องอยู่ที่ประเทศMแล้วใช่ไหม?"
หลงเซียวครุ่นคิดสักพัก และพูดขึ้นว่า "คงงั้นมั้ง เดิมทีอาหย่งก็เป็นคนไม่มีพ่อไม่มีแม่ ดังนั้นหากอยู่ที่นั่นก็ดีเหมือนกัน"
แบบนี้ก็ดีแล้ว สมบูรณ์แบบมาก!
"ส่ายแล้ว ไปนอนกันเถอะไหม?" หลงเซียวโน้มตัวกระซิบข้างหู และซักถามเธอขึ้น
ลั่วหานจับมือของเขาและพูดขึ้นว่า "ที่รัก คุณอยากกินอาหารว่างรอบดึกไหมคะ?"
"ถ้าหากคุณอยากกิน ผมกินเป็นเพื่อนคุณ"
อันที่จริงผมไม่ค่อยหิวมากหรอก แต่ถ้าคุณหิว ผมสามารถหิวได้เลยทันที
"โอเค! พวกเราลงไปต้มกันเถอะ!"
ในตู้เย็นมีอาหารแช่แข็งอย่างเกี้ยว ขนมเปาะเปี๊ยะ เกี๊ยวนึ่ง ซุปไข่ปู…..
ลั่วหานพลิกหา และเห็นบัวลอยที่ยังไม่ได้เปิดอยู่กล่องหนึ่ง เธอเผยสายตาเป็นประกาย "ที่รัก พวกเราต้มบัวลอยกินกันเถอะ!"
หลงเซียวอยากพูดว่า กินบัวลอยตอนกลางคืนย่อยอาหารไม่ดี แต่เมื่อเห็นภรรยาอยากกินขนาดนั้น เลยไม่ต่อต้าน "ครับ!"
ต้มบัวลอยสะดวกมาก ตั้งน้ำให้ร้อนเสร็จก็เอาบัวลอยลูกกลมๆใส่ลงไป จากนั้นก็รอหม้อเดือด
เมื่อหลงเซียวเห็นเขายุ่งอยู่ในครัวก็ยิ้มแย้มอย่างพอใจ "ที่รัก….."
ลั่วหานเปิดฝาขึ้น แล้วค้นบัวลอยที่อยู่ในหม้อเล็กน้อย "ต้มเสร็จแล้ว คุณอยากกินกี่ลูกหรอ?"
สิ่งที่หลงเซียวอยากพูดยังไม่ได้พูดเลย เลยยิ้มและพูดว่า "คุณอยากให้ผมกินกี่ลูก ผมก็กินเท่านั้นแหละ"
ลั่วหานทำปากมุ่ย "ทั้งหมดสิบหกลูก คนละแปดลูก โอเคไหม?"
"ครับ"
ในจานกระเบื้องสีขาวมีบัวลอยอยู่แปดลูก ทั้งสองคนนั่งบนโซฟา แล้วต่างคนต่างเหลือบมองจานของกันและกันแวบหนึ่ง ลั่วหานยิ้มเล็กน้อย "ที่รัก พวกเราทำแบบนี้โง่หรือเปล่า?"
หลงเซียวใช้ตะเกียบคีบบัวลอยหนึ่งลูกขึ้นมา แล้วเป่าเล็กน้อย จากนั้นก็ป้อนใส่ปากเธอ เธอกัดหนึ่งคำ ขณะเดียวกันไส้งาดำก็ไหลออกมา
"คุณไม่เคยได้ยินมาก่อนหรอ? ความสุขก็คือการทำกิจกรรมที่มีความสุขกับคนรัก ไม่ต้องถามว่าโง่หรือเปล่า"
ลั่วหานเลียไส้งาดำบนริมฝีปาก และหรี่ตาเล็กน้อย การทำกิจกรรมความสุขกับคนรักไม่ใช่ว่าเป็นวาสนาหรอ?
แต่เมื่อถูกเขาแก้ไข บรรยากาศที่โศกเศร้าก็เหลือเพียงความงดงามเต็มไปหมด
บัวลอยก้อนกลมอบอวลอยู่ในปาก ขณะเดียวกันก็แผ่กระจายความหอมหวาน และรสชาติติดปาก