ตอนที่ 2 ─ หัวหน้าห้องเจ้าปัญหา

 

                โรงเรียนมัธยมปลายอิจิโนเสะ เป็นชื่อของโรงเรียนที่ผมเข้า และเป็นโรงเรียนเตรียมสอบที่มีคะแนนเฉลี่ยระดับท็อปของจังหวัด นอกจากนี้ยังมีชื่อเสียงโดงดังในท้องถิ่น ด้วยผลงานการส่งนักเรียนเข้าศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงหลายแห่ง อาทิ มหาวิทยาลัย〇ได ฯลฯ และไม่หย่อนยานด้านวิชาการ

 

                กล่าวคือผมได้เลือกเส้นทางที่แย่ที่สุดไปแล้ว ถึงอย่างนั้นผมก็เรียนที่นี่มาได้ 1 ปีแล้ว เอาเป็นว่ามาลองย้อนดูสถานการณ์ปัจจุบันหน่อยละกัน

                

                ตอนที่เข้าเรียนแรก ๆ มันก็ราบรื่นดี เพื่อนในห้องต่างคุยกับผมในระดับผิวเผินเหมือนคุยงานกลุ่มเท่านั้น ผมคิดว่าความสัมพันธ์ของเราจะดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ ในลักษณะนี้

                อย่างไรก็ตาม ในทุกครั้งที่ผมโต้ตอบกับนักเรียนไปเยอะ ๆ ผมก็จะกระซิบกับตัวเองไว้ว่า

 

                ‘เราจะถูกหักหลังอีกรอบ’

 

                พอคิดได้อย่างนั้นผมก็จะเลิกยุ่งของพวกเขา การถูกหลอกลวงเป็นสิ่งที่น่าขนลุก

                ตอนอยู่ ม.ต้น ผมเป็นมิตรแท้แห่งความเที่ยงธรรมและใส่ใจรูปร่างหน้าตาตัวเอง แต่เพราะผมขาดเรียนไปช่วงหนึ่งทำให้ทรงผมของผมเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา หรือก็คือผมของผมยาวจนแทงเข้าตาทำให้ดูเหมือนผี แถมยังไม่มีโอกาสได้ออกกำลังกายทำให้กล้ามเนื้อลดลงไปอีก

                คนที่เข้ามาคุยกับผมเพราะอยากรู้อยากเห็นในตอนแรก สุดท้ายจบลงด้วยการไปเป็นเพื่อนกับคนอื่นและไม่ได้ข้องเกี่ยวกับผม หรือจะบอกว่าเริ่มหลีกเลี่ยงผมอย่างเปิดเผยก็คงไม่ผิด

 

                ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ได้มีปัญหา

 

                ผมเป็นคนตัดสินใจเองว่าจะอยู่ตัวคนเดียว ผมไม่อยากเข้าไปเป็นเพื่อนกับเหล่านักเรียนที่หลงเชื่อในสิ่งงมงายอย่างมิตรภาพ แม้ว่าเขาจะกลายเป็นเพื่อนร่วมงานกันหลังจากออกไปสู่สังคมแล้ว กล่าวอีกอย่างคือผมไม่ต้องการมีเพื่อนอีกต่อไปแล้ว

 

                หลังจากผมไม่ได้สังกัดเข้ากับชมรมไหนเลยและเอาแต่เรียนอย่างเดียว เวลา 1 ปีก็ได้ผ่านไปอย่างรวดเร็วแบบที่ผมคาดไม่ถึงเลยทีเดียว ครูประจำชั้นมีเป็นห่วงเรื่องของผมนิด ๆ แต่นี่ก็คือแนวทางการใช้ชีวิตที่ผมตัดสินใจไว้ ผมไม่อยากให้ใครมาควบคุมชีวิตของผมอีกต่อไปแล้ว

 

                (ขอโทษนะยาย ผมขอใช้ชีวิตแบบที่ตามใจตัวเองละกัน)

 

                ผมจำหน้าตาของยายที่เคยดูยิ่งใหญ่ไม่ได้อีกแล้ว ต่อให้ได้ขึ้นไปเจอกันบนสวรรค์ผมก็ไม่คิดจะขอโทษยายหรอกนะ ยิ่งไปกว่านั้นผมไม่อยากจะเจอหน้าของเขาด้วยซ้ำ

                

                ผมได้กลายเป็นนักเรียนปี 2 ไปทั้ง ๆ แบบนั้น และเดินเข้าไปที่ห้องเรียนใหม่

 

※

 

                “ดีจ้า~!”

                “ยินดีที่ได้รู้จัก”

 

                เมื่อผมมาที่ห้องเรียน ก็ปรากฏว่านักเรียนหลายคนได้มาถึงก่อนผมไปแล้ว ในโรงเรียนนี้เมื่อขึ้นปี 2 ก็จะมีการเปลี่ยนแปลงห้องเรียน และวันนี้ก็เป็นวันประกาศผลการจัดห้อง

                ผมไม่คิดว่าวันประกาศผลการจัดห้องแบบนี้เป็นเรื่องดีสำหรับผม ดูเหมือนว่านี่จะเป็นระบบเฉพาะของโรงเรียนนี้ที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อส่งเสริมให้มีการพูดคุยกัน เป็นระบบที่ไม่เกี่ยวข้องกับผมที่ไม่อยากจะคุยกับใคร

 

                “?”

 

                ทันใดนั้นก็ได้มีสายตาหนึ่งพุ่งตรงมาหาผม หลังจากประสบการณ์เลวร้ายในวันนั้น ความรู้สึกต่อการจ้องมองของใครบางคนของผมก็ได้เฉียบคมขึ้น ผมไม่รู้ว่ามันเป็นสายตาที่สื่อความรู้สึกยังไง ที่ผมรู้มีเพียงอย่างเดียวว่าผมกำลังถูกจับตามอง

                แปลกจังนะ ทั้งที่ผมเข้ามาในห้องเรียนแบบเงียบ ๆ ตอนที่ไม่มีใครเฝ้าดูแล้วแท้ ๆ ถึงแม้จะมองไปรอบ ๆ ก็ไม่มีเพื่อนร่วมชั้นคนไหนที่สนใจผมเลยสักนิด

 

                และเมื่อผมพยายามมองหาดูรอบ ๆ…อ๊ะ ตรงนั้นไง

 

                “…”

 

                สาวผมสั้นได้ทำตาเอียงและจ้องมองมาที่ผม ทำไมละ ผมได้ไปทำอะไรให้คนในโรงเรียนนี้เกลียดเลยนี่

 

                เธอเดินตรงมาหาผม ทว่าครูประจำชั้นคนใหม่กลับมาถึงห้องเรียนเสียก่อน จากนั้นเธอก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าผม ถอนหายใจ และกลับไปนั่งโต๊ะที่ห่างจากผมอย่างไม่ค่อยเต็มใจ

 

                (อะไรฟะ…ยัยนั่น)

 

                อย่างน้อยผมก็แน่ใจว่าจำเธอไม่ได้ แถมไม่มีความทรงจำว่าเคยคุยกับเธอที่โรงเรียนนี้ด้วย แต่ว่า…

 

                (ถ้าเกิดเธอคิดจะเข้ามาก่อกวนความสงบสุขของฉันละก็…ไม่มีการปราณีแน่)

 

                ถ้าเกิดผู้หญิงคนนั้นคิดพรากชีวิตอันแสนสงบสุขที่ในที่สุดผมก็ได้รับมันมา ผมก็จะโต้กลับขั้นเด็ดขาด นั่นคือวิถีธรรมของผม

                ในขณะที่ผมกำลังย้ำเตือนปณิธานของตัวเอง คุณครูที่ยืนอยู่บนโพเดียมก็เริ่มพูดออกมา

 

                “เริ่มเลยนะคะ ครูชื่อชิจิมิยะ โคฮารุ จะมาเป็นครูประจำชั้นของพวกเธอตั้งแต่บัดนี้ วิชาที่สอนก็คือวิชาคณิตฯ บางทีตอนปี 1 อาจจะมีบางคนเคยเรียนกับครูมาแล้ว”

 

                อย่างที่ครูชิจิมิยะบอก ผมเคยเรียนคณิตฯ กับครูชิจิมิยะมาก่อน สไตล์การสอนของเธอนั้นค่อนข้างตรงไปตรงมาง่าย ๆ แต่ก็ขึ้นชื่อในเรื่องความเกลียดเรื่องยุ่งยากในบางครั้งด้วย ถึงกระนั้นเธอก็ดูเหมือนว่าจะจำชื่อนักเรียนทุกคนได้ และได้รับการนับถือว่าเป็นครูที่มีความพยายามกับเรื่องไร้สาระ หนำซ้ำเธอยังเป็นครูที่ได้รับความนิยมจากนักเรียนชายหลาย ๆ คนเนื่องจากรูปร่างหน้าตาที่เป็นผู้ใหญ่อีก เอาจริง ๆ แล้วนักเรียนชายที่นั่งอยู่ใกล้เธอก็กำลังชูกำปั้นใต้โต๊ะอยู่

 

                “งั้นเอาเป็นว่าครูขอรีบเลือกหัวหน้าห้องเลยนะค้า~ มีใครอยากจะขออาสาไหม”

 

                ครูชิจิมิยะพยายามตัดสินใจเลือกว่าใครจะได้เป็นหัวหน้าห้องด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

 

                (หัวหน้าห้อง…งั้นเหรอ)

 

                น่าคิดถึงจังนะ ตอนที่ยังอยู่ ม.ต้น ผมเคยวิ่งตามตำแหน่งที่ไม่มีใครอยากทำนี้ แถมยังคิดอย่างจริงจังด้วยว่ามันเป็นประโยชน์กับนักเรียนในชั้น เหอะ นั่นมันก็แค่เด็กวิ่งทำธุระเท่านั้นแหละ

 

                (ใครที่ไหนจะไปโง่อยากทำงานแบบ…)

                

                “ค่ะ! หนูขอทำเองค่ะ!”

                

                อะไรนะ

                แถมถ้ามองชัด ๆ นั่นมันผู้หญิงที่จ้องเรามาก่อนหน้านี้นี่หว่า

                แม้แต่ครูชิจิมิยะก็ยังไม่คาดคิดว่าจะเลือกได้เร็วขนาดนี้จนเผลอเบิกตาร้องว้าว แต่เธอก็กลับมายิ้มอย่างอ่อนโยนทันทีและเรียกนักเรียนสาวคนก่อนหน้านี้มายังหน้าห้อง

 

                “มีนักเรียนมีไฟวิ่งเข้าหาตำแหน่งเองด้วย~ งั้นก็ช่วยแนะนำตัวกับทุกคนหน่อยได้ไหมจ๊ะ”

 

                นักเรียนสาวคนนั้นขึ้นไปยืนบนหน้าโพเดียมอย่างงดงาม สีหน้าของเธอไม่ใช่สีหน้าน่าสงสัยแบบก่อนหน้านี้อีกแล้ว แต่เป็นรอยยิ้มที่ราวกับดวงอาทิตย์

 

                “ฉันชื่อว่า คิซารางิ ยู แล้วก็เอ่อ อยู่ชมรมกรีฑาค่ะ”

                

                ช่างเป็นประโยคสามัญทั่วไปเหลือเกิน และในขณะที่ผมตัดสินใจว่าไม่มีอะไรน่าตื่นตาเป็นพิเศษและมองออกไปดูทิวทัศน์นั้นเอง

 

                “ทุกคนคะ… ฉันมีเรื่องที่ขอประกาศให้ได้รู้”

                

                บรรยากาศเปลี่ยนไปจากก่อนหน้านี้เป็นอย่างมาก

                เสียงของคิซารางิได้ดึงดูดสายตาของทุกคน รวมถึงครู และตัวผมด้วย

                จากรอยยิ้มที่ราวกับดวงอาทิตย์ก่อนหน้านี้ ได้กลายเป็นรอยยิ้มอันหาญกล้าและชัยชนะ

 

                “ตอนนี้ฉันเป็นหัวหน้าห้องแล้ว ฉันจะไม่ปล่อยให้ใครใช้ชีวิตในโรงเรียนอย่างน่าเบื่อทั้งนั้น เราจะอยู่ห้องเดียวกันไปอีก 2 ปีข้าง และสร้างความทรงจำร่วมกันอีกมากมาย! ฉันจะเป็นสะพานเชื่อมโยงให้ทุกคนเอง เพราะงั้นทุกคน จากนี้อีก 2 ปีขอฝากเนื้อฝากตัวด้วย!”

 

                ในขณะที่ทุกคนกำลังอึ้ง เสียงปรบมือแปะ ๆ ก็เริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ จนกลายเป็นเสียงเชียร์กระหึ่มในไม่ช้า

 

                “ฝากตัวด้วย หัวหน้าห้อง!”

                “ฮะ ๆ ยัยนี่กล้าชะมัด”

                “เฮ้อ… ช่วยไม่ได้นะ”

                “ฉันดีใจที่ได้เรียนห้องเดียวกับคุณคิซารางินะ!”

 

                แปะ ๆ ๆ…

 

                เสียงปรบมือได้ดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ จนกระทั้งครูชิจิมิยะพูดหยุด หลังจากดูพอใจกับเสียงปรบมือ คิซารางิก็ได้เดินออกมาจากโพเดียมกลับไปยังที่นั่งตัวเอง

 

                ในขณะที่ทุกคนกำลังปลื้มปริ่มอย่างคาดหวัง ผมก็ก้มหน้าลงและทำสีหน้าเคร่งเครียด

 

                (คิซารางิ ยู…เองเรอะ)

 

                จำได้แล้ว ในที่สุดผมก็นึกชื่อออกแล้ว

 

                ยัยคิซารางิ ยูนั่น ก็คือผู้หญิงเฉิ่ม ๆ ที่ผมเคยช่วยไว้เมื่อตอนประถมไงละ

 

                ดูเหมือนว่ากาลเวลาจะทำให้นิสัยของเธอเปลี่ยนไปแล้ว และกำลังจะกลายเป็นตัวปัญหาในชีวิตของผม

 

                (…ถึงอย่างนั้นสิ่งที่เราจะทำมันก็ไม่เปลี่ยน)

 

                ผมก็แค่ต้องปกป้องดินแดนของตัวเอง และใช้วิธีขั่วร้ายทุกอย่างหากว่ามันจำเป็น

 

                “…”

                

                ขณะที่ผมกำลังคิดอยู่นั้น ก็เป็นครั้งแรกที่ผมไม่ทันสังเกตเห็นสายตาที่จดจ้องมาจากที่นั่งข้าง ๆ