[WN] ผมถูกสาวที่เคยช่วยเอาไว้เกลียดและเลือกที่จะอยู่ตัวคนเดียว ~แต่ตลกดีนะ ทั้งที่ตอนนั้นผมเป็นคนที่ช่วยเธอเอาไว้แท้ ๆ~ - ตอนที่ 1 ผมและฉัน
ตอนที่ 1 ─ ผมและฉัน
การไม่รู้เป็นบาปที่ไม่น่าให้อภัยที่สุดในบรรดาบาปทั้งหมด
ทาจิบานะ คานาตะ ได้รับรู้ถึงเรื่องนี้เมื่อเขามาถึงช่วงครึ่งทางของ ม.ต้น
จากสายตาที่อิจฉาเพราะอยากเป็นเหมือนเขาได้แปรเปลี่ยนเป็นสายตาริษยาและดูถูกเหยีดหยาม วันแห่งโชคชะตานั้นได้พรากสถานะทุกอย่างไปจากเขา
ทั้งที่ผมก็แค่อยากช่วยคนอื่น
ผมเป็นเด็กที่ติดยายมาก ยายของผมสุขภาพแข็งแรงไม่เคยเจ็บป่วยเลยจนวาระสุดท้าย ผมมักจะถูกเอาไปฝากไว้ที่บ้านยายบ่อย ๆ เพราะแม่ของผมเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ยายของผมได้เสียไปก่อนที่ผมจะขึ้นชั้นประถม ทว่าคำพูดทุกคำของยายก็ยังติดอยู่ภายในใจผมเสมอ
การทำดีกับคนอื่นก็คือการทำเพื่อตัวเอง
มันเป็นคำพูดติดปากของยาย เป็นภาษิตญี่ปุ่นที่มีความหมายคือ สิ่งที่ทำให้ผู้อื่นจะส่งผลลัพธ์ที่ดีกลับมาหาตนเอง
ด้วยการที่เชื่อในคำพูดเหล่านั้น เมื่อขึ้นชั้นประถมผมจึงกลายเป็นฮีโร่ผู้ผดุงความยุติธรรม ทั้งไล่ปราบอธรรมและช่วยเหลือผู้อ่อนแอ ซึ่งแน่นอนว่ามันทำให้หลายครั้งผมถูกเกลียดและต้องลำบาก แต่นั่นมันก็เป็นคืนวันที่ผมมีความสุขที่สุด
ได้พบพานกับเพื่อนใหม่ ได้เปิดโปงเรื่องอื้อฉาวทั้งที่เป็นแค่เด็ก ทว่าสิ่งเหล่านั้นมันก็อันตรธานหายไปทั้งหมด
อดีตสหายทำตัวเป็นศัตรูและเกลียดชังผม ทุกคนในอดีตที่ผมเคยช่วยเหลือส่งสายตาหวาดกลัวมาหาผม
ผมเถียงและอ้อนวอนพวกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่พวกเขาก็ไม่ฟังผมเลยสักนิด จากนั้นการกลั่นแกล้งเพื่อทำให้ผมขายหน้าก็ได้เริ่มต้นขึ้น
ทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะการทำเพื่อความพอใจในตัวเองของผม
ไม่นานผมก็ยอมแพ้และใช้ชีวิตในช่วง ม.ต้น อีกครึ่งอยู่ที่บ้าน จะเรียกว่าไม่ไปโรงเรียนก็ว่าได้ แม่ไม่เคยถามผมเลยว่าเพราะอะไรและปล่อยให้ผมใช้ชีวิตในช่วง ม.ต้น อยู่ที่บ้านโดยไม่ถามอะไรสักคำ นั้นคงเป็นการตัดสินใจของแม่ผม
‘แม้แต่ฮีโร่ก็ต้องการพักผ่อนนี่เนอะ’
นี่คือคำพูดในอดีตของแม่ คำพูดนี้ได้แทรกซึมเข้าไปในหัวใจที่อ่อนแอของผม แต่ในขณะเดียวกันมันก็ทำให้ผมรู้สึกถึงความไม่ลงรอยบางอย่าง
ฮีโร่นี่มัน…คืออะไร
ผมไม่เคยอยากเป็นฮีโร่เลย ผมก็แค่อยากจะช่วยเหลือผู้คน มันเป็นเพียงแค่การสนองความพอใจตัวเอง
ท้ายที่สุดสิ่งที่ทำมาทั้งหมดมันก็สูญเปล่า
‘ฮีโร่นั่น…มันไม่มีจริงหรอก’
ก่อนอื่นผมไม่ใช่ฮีโร่สักหน่อย แล้วฮีโร่ที่จะมาช่วยผมมันอยู่ที่ไหนละ ไม่เห็นมีอยู่จริงเลย งี่เง่าสิ้นดี สำหรับผมโลกนี้มันช่างโหดร้ายเหลือเกิน
และแล้วช่วง ม.ต้น ก็ได้ผ่านไปอย่างไร้ปรานี ฮีโร่ที่พาผมออกจากห้องไม่โผล่ตัวออกมา นั่นเป็นช่วงเวลาที่ผมมั่นใจว่าในโลกนี้ฮีโร่ไม่มีอยู่จริง
จากนั้นเมื่อผมขึ้นปี 3 ผมก็ได้รับสายโทรศัพท์ที่เหมือนกับยักษ์มารมาจากครูประจำชั้น จากที่ฟังมาคือเขากำลังทำแบบสำรวจเส้นทางในอนาคต ที่จริงแล้วมีนักเรียนหลายคนที่ไม่ได้เข้าห้องเรียนเหมือนผม แต่คนที่ไม่ได้ส่งแบบสำรวจนั้นมีเพียงผมเท่านั้น
ผมไม่เคยละเลยการเรียนเลย และแล้ววันเวลาอันมืดมนที่ไม่ผมไม่รู้จะเรียนไปทำไมก็ได้ดำเนินต่อไป ถึงจะบอกแบบนั้นแต่ผมก็สอบจำลองโรงเรียน ม.ปลาย แถวบ้านได้เกรด S
เพราะเหตุนี้ผมจึงเลือกโรงเรียน ม.ปลาย ที่มีคะแนนเฉลี่ยสูงที่สุดและถูกรับเข้าเรียนแบบง่ายดาย คนจากโรงเรียน ม.ต้น ของผมไม่ค่อยฉลาด ผมจึงแน่ใจว่าจะไม่มีใครมาที่นี่แน่ นับตั้งแต่วันอันเลวร้ายวันนั้น นั่นเป็นเพียงครั้งเดียวที่ผมออกมาจากห้องตัวเอง และหลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ออกไปข้างนอกอีกเลยแม้แต่ในพิธีจบการศึกษา
“เราทำอะไรพลาดไปกันนะ”
เมื่อตอนกำลังจะขึ้น ม.ปลาย ผมก็ได้นึกถึงเรื่องนี้ จากผมที่ไม่สามารถลุกขึ้นยืนหยัดได้เริ่มกลายเป็นผู้ใหญ่ขึ้นนิด ๆ
นอกจากนี้สภาพแวดล้อมครอบครัวของผมก็เริ่มซับซ้อนขึ้นด้วย
น่าแปลกที่แม่ของผมตัดสินใจแต่งงานใหม่ ส่วนอีกฝ่ายเป็นสุภาพบุรุษหน้าตาอ่อนโยนที่ทำงานในสถาบันวิจัย และมีลูกสาวอายุไล่ ๆ กับผมติดมา แม่ของผมเริ่มมีคนให้แบ่งปันความรักมากขึ้น และตั้งแต่มีลูกเลี้ยงเป็นลูกสาวเธอก็เริ่มหัวเราะเสมือนกับลืมลูกชายตัวเองไปแล้ว ในทางกลับกันแม่ก็เริ่มปฎิบัติตัวกับผมหยาบกระด้างขึ้น
ก่อนวันนั้น นี่คือคำที่แม่บอกกับผม
“อ๊ะ จริงสิคานาตะ เดี๋ยวนามสกุลของลูกจะเปลี่ยนแล้วนะ จำเอาไว้ด้วย”
จู่ ๆ ผมก็ถูกเปลี่ยนชื่อ จากนามสกุลที่ผมคุ้นเคยอย่างทาจิบานะ เป็นนามสกุลชิอินะ กล่าวอีกอย่างก็คือต่อจากนี้ผมจะชื่อ ชิอินะ คานาตะ ผมไม่ได้เกลียดชื่อนี้เป็นพิเศษ แต่ในขณะเดียวกันผมก็เริ่มมีความคิดอย่างหนึ่ง
(เราเอง…ก็เปลี่ยนมั่งดีกว่า)
ด้วยเหตุนี้ผมจึงตัดสินใจทิ้งความไร้เดียงสาที่เคยมีมาจนถึงตอนนี้
ผมจะไม่เข้าหาคนเดือดร้อนที่อยู่ตรงหน้าอีกแล้ว
จะไม่ทำเพื่อใครนอกจากตัวเอง
จะมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเองเท่านั้น
แม่ผู้แสนใจดีได้มอบความรักให้กับครอบครัวใหม่ราวกับลืมลูกชายไปแล้ว การที่ผมอยู่ในบ้านนี้เป็นเพียงตัวเกะกะเท่านั้น
ผม (ทาจิบานะ คานาตะ) ผู้แสนใจดีได้ตายจากไปแล้ว
จากนี้ไปผมจะรักแค่ตัวเอง และพยายามเต็มที่เพื่อกำจัดภัยคุกคามกับโลกของผมออกไปให้หมดสิ้น
ผมตั้งปณิธานไว้เช่นนั้นและออกจากบ้านเป็นครั้งแรกในช่วงสักพัก วันนี้เป็นพิธีเปิดการศึกษาแรก
ยืดอกภูมิใจเข้าไว้
และแล้วฉัน (ชิอินะ คานาตะ) ก็ได้ตัดสินใจที่จะอยู่คนเดียวด้วยเหตุนี้