ตอนที่ 5 ─ ปี 1 ผู้เจิดจรัส

 

                “ฮ้าว~”

 

                ในขณะที่ผมคิดแผนการต่าง ๆ จนดึกดื่นอยู่นั้น รู้ตัวอีกทีก็เช้าแล้ว ผมเป็นพวกช็อตสลีปเปอร์ก็เลยไม่จำเป็นต้องนอนมาก ขอแค่ได้งีบหลับไปสักชั่วโมง ผมก็สามารถสดชื่นและทำกิจกรรมตลอดทั้งวันได้

                ทั้งอย่างนั้นผมกลับรู้สึกเหมือนนอนไม่พอเพราะเหตุการณ์เมื่อวานทำให้ผมรู้สึกสั่นคลอนไปทั้งร่างกายและจิตใจ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่าผมอายุมากขึ้น หรือเป็นเพราะว่าผมรู้สึกสั่นไหวเป็นครั้งแรกในรอบสักพักกันแน่

                

                (ก็เมื่อก่อนเราตื่นตั้งแต่ตี 4 แล้ววิ่งเต้นเป็นผู้ผดุงความยุติธรรมไปทั่วเลยนี่นะ)

 

                ถึงส่วนหนึ่งจะเป็นเพราะตอนนั้นผมเป็นพวกบ้า ๆ บอ ๆ ด้วย แต่นี่อาจจะเป็นครั้งแรกตั้งแต่ขึ้น ม.ปลาย ที่หัวใจของผมรู้สึกสั่นคลอนได้ขนาดนี้ นอกจากนี้ยังเป็นเครื่องพิสูจน์ได้ดีว่าผมชอกช้ำจากเหตุการณ์ในอดีตมาก

                เมื่อวานนี้ผมก็กินข้าวเย็นกับแม่ตอนที่เพิ่งกลับบ้าน ในขณะที่นึกถึงอดีตพร้อมกับมองพี่กับแม่ล้างจานด้วยกันอย่างมีความสุข

 

                (คิดมาตรการรับมือออกแล้ว)

 

                ผมตัดสินใจที่จะพักเรื่องชินไคเอาไว้ก่อน ตามปกติช่วงเวลานี้ของทุกปีจะเป็นช่วงที่สภานักเรียนยุ่งที่สุด เพราะสภานักเรียนจำเป็นจะต้องคอยให้คำแนะนำกับนักเรียนเพื่อช่วยจัดหาชมรม ถึงจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะจดจำผมได้ไหม แต่คงจะเป็นไปไม่ได้ที่ยัยนั่นจำเริ่มดำเนินการในไม่อีกกี่วันข้างหน้า

                อย่างเร็วสุดก็คือ 1 สัปดาห์ แต่นั่นก็นับว่าเป็นระยะเวลาเพียงพอกับผมแล้ว หรือไม่ก็อาจจะไม่ได้เข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องเลยด้วยซ้ำ

 

                ดังนั้นสิ่งที่ผมจะทำตอนนี้ก็คือ…

 

                “ภายในสัปดาห์นี้ เราต้องสร้างบรรยากาศภายในห้องไม่ให้คิซารางิมายุ่งกับเราให้ได้”

 

                เมื่อวานผมได้คิดแผนการออกมาหลาย ๆ อย่างทั้ง

                

                ・หลบเลี่ยงคิซารางิไปเรื่อย ๆ

                ・ทับภาพจำของ ทาจิบานะ คานาตะ ให้กลายเป็น ชิอินะ คานาตะ

                ・ทำให้คิซารางิลาออก

                ・คิซารางิ…

                

                อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ผมคิดมาทุกอย่างมันสร้างภาระหนักอึ้งให้กับผม แถมยังหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ผมกับเธอต้องไปข้องเกี่ยวกันด้วย นอกจากนี้จะให้ผมเข้าไปเผชิญหน้ากับคารางิตัวต่อตัวมันก็เป็นเรื่องยากไปหน่อยด้วย

 

                ผมต้องดูท่าทีก่อนว่าวันนี้จะมีอะไรเกิดขึ้น เพราะเมื่อวานนี้ปาร์ตี้สังสรรค์โดยมีคิซารางิเป็นจุดศูนย์กลางเพิ่งจัดไป ไม่แน่ว่าคิซารางิอาจจะสร้างมิตรภาพแน่นแฟ้นกับเพื่อนร่วมชั้นที่นั่นไปแล้วหลายคน

                ถ้าเกิดเป็นแบบนั้นจริงผมก็คงไม่มีความจำเป็นที่ต้องไปยุ่ง ถ้าเกิดซารางิหาเพื่อนได้เยอะ ชีวิตของเธอก็คงจะถูกเติมเต็มไปแม้ไม่มีผม ทว่าใบหน้าของยัยนั่นที่ผมเห็นตอนที่แยกจากกันกลับแวบเข้ามาในหัวของผม

 

                (ดวงตาของยัยนั่นเมื่อวาน…มันเป็นดวงตาที่ตั้งคำถามถึงตัวตนการมีอยู่ของเรา)

 

                ภายในตัวของ ชิอินะ คานาตะ มันยังมีตัวตนของ ทาจิบานะ คานาตะ หลงเหลืออยู่ ผมมั่นใจว่าคิซารางิคงจะสังเกตเห็นและเข้ามาคุยกับผมแน่ แล้วก็วนลูปแบบนั้นไปเรื่อย ๆ

 

                “ยัยนั่นยิ่งเป็นพวกชอบตั้งคำถามแล้วตรวจสอบจนกว่าจะเข้าใจอยู่ด้วย แถมนิสัยยังดูเป็นแบบเดิมอีก จะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่แปลก”

 

                แต่ผมก็ได้ตัดสินใจแล้วว่าจะทำอะไรเป็นอย่างแรก

                ก่อนอื่นวันนี้ในคาบโฮมรูม คงจะมีอีเวนต์แนะนำตัวที่คิซารางิแย่งไป เพราะงั้นก่อนอื่นต้องทำ…

 

                “เอาละ ที่เหลือก็คือลงมือทำละนะ”

 

                คงจะดีถ้าเกิดผมจำเพื่อนร่วมชั้นตอนเรียนเอาไว้ และดูว่าพวกเขามีความสัมพันธ์กันแบบไหน เพราะอาจจะมีคำใบ้ในการแก้ปัญหาซ่อนอยู่ในนั้น

 

                ※

 

                ผมออกจากบ้านไปโรงเรียนประมาณ 1 ชม. หลังจากพี่ออกจากบ้าน จากบ้านไปที่โรงเรียนนั้นใช้เวลาไม่ถึง 15 นาทีเท่านั้น แต่พี่ก็ออกจากบ้านไปก่อน 7 โมงเช้าทุกวันเพื่อไปห้องสภานักเรียนเพราะงานสภานักเรียนของพี่

 

                “…”

 

                ขณะกำลังเดินอยู่ ผมก็ได้ทำกิจวัตรตอนเช้าในรอบ 1 ปีไปด้วย สิ่งแรกก็คือการตรวจสอบสถานะการเดินทางของนักเรียนโดยรอบ

                แต่ละคนไปโรงเรียนกี่โมงและไปกับใคร ผมพยายามตรวจสอบมันเสมอทุกครั้งที่สภาพแวดล้อมเปลี่ยนไป การกระทำแบบนี้ทำให้ผมไม่ต้องพบปะผู้คนเกินจำเป็น และยังช่วยบอกใบ้ให้ผมรับรู้ถึงความสัมพันธ์ของแต่ละคน

 

                เพราะงั้นผมถึงทำแบบนี้ในรอบ 1 ปี…

                

                (เด็กปี 1 เด่นชะมัด… สภาพแวดล้อมเปลี่ยนไปมาก ดูท่าทางคงจะยาก)

 

                ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่เด็กปี 1 จนถึงปีที่แล้วผมยังไม่เคยเห็นหน้า เพราะงั้นผมเดาว่าเมื่อก่อนพวกเขาคงจะอยู่ ม.ต้น ปี 3

                

                ถ้าเกิดเป็นเด็กปี 1 จริงก็หายห่วง เพราะแทบไม่มีใครรู้จักผม และความเป็นไปได้ที่เขาจะรู้จักผมก็แทบเป็นศูนย์ เว้นแต่ผมจะเข้าไปหา

                

                แต่แล้วพักหนึ่งสายตาของผมก็จับจ้องไปที่จุดจุดหนึ่ง เมื่อมองไปรอบตัวก็เห็นนักเรียนหลายคนกำลังจ้องไปที่จุดเดียวกับผม

 

                “…”

 

                นักเรียนหญิงใส่เครื่องแบบนักเรียนเหมือนกับพวกเรา แต่กลับแตกต่างจากนักเรียนหญิงทั่วไป ผมเป็นประกาย ตาสีฟ้า ถึงแม้จะไม่ได้แต่งหน้า (ไม่แน่ชัด) แต่ความงามของเธอกลับดึงดูดคนอื่น ๆ มาก

 

                (ผมทอง…เพิ่งเคยเห็นที่โรงเรียนนี้เป็นครั้งแรกนี่แหละ)

 

                ผมไม่เคยเห็นเธอคนนี้มาก่อนด้วย ดังนั้นเธอต้องเป็นนักเรียนปี 1แน่ ๆ เพราะโรงเรียนนี้ห้ามย้อมผมเพราะงั้นน่าจะเป็นสีตามธรรมชาติ ถ้าดูจากหน้าตาแล้วน่าจะเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นกับรัสเซียละมั้ง

 

                “ฮะ เฮ้ย นั่นมัน นัตสึเมะ นานาเสะ นี่…”

                “ที่เป็นนางแบบไม่ใช่เหรอ!?”

                “สุดยอด อยู่โรงเรียนเราด้วย!!”

 

                “……”

 

                คงเพราะได้ยินเสียงของนักเรียนชายเมื่อกี้ นักเรียนหญิงที่ชื่อนานาเสะจึงรีบก้าวเท้าไปโรงเรียนเร็วขึ้น ดูท่านักเรียนชายเหล่านั้นคงจะรู้ตัวว่าตัวเองผิดแล้ว ทำให้พวกเขามีสีหน้าอยากขอโทษ

 

                (ถ้าเกิดมีคนแบบนี้เมื่อวานคงวุ่นวายตายชัก หมายความว่าโดดพิธีเปิดสินะ)

 

                ไม่ก็อาจจะมีงานถ่ายแบบหรือติดปัจจัยอื่น ๆ พอผมมองหน้าเธอสักพักก็ได้รู้ว่าใต้ตาเธอมีรอยคล้ำ แวบแรกผมมองว่าเธอไม่ได้แต่งหน้า แต่ดูเหมือนว่าที่จริงแล้วเธอจะซ่อนมันไว้ได้เนียนมาก

 

                จากหน้าแข้งและน่องที่ผมเห็นจากใต้กระโปรงแล้ว เธอคงไม่ใช่แค่นางแบบธรรมดาแน่ ๆ อย่างน้อยเด็กผู้หญิงที่ชื่อนานาเสะคนนี้ก็น่าจะแข็งแรงกว่าเด็กผู้ชายคนก่อนหน้านี้ด้วย ถ้าเกิดไปทำตัวแย่ ๆ ใส่ต้องโดนเธอเล่นงานแน่

 

                หรือบางทีเธออาจจะฝึกมาต่างจากนางแบบคนอื่นก็ได้ ไม่ยูโดก็คงเป็นคิกบ็อกซิ่ง

 

                “นานาเสะ นัตสึเมะเหรอ… จะจำเอาไว้ละกัน”

 

                ผมกับเธอไม่ควรจะรู้จักกัน เห็นได้ชัดว่าการเข้าไปยุ่งกับนักเรียนที่เป็นที่นิยมนั้นอาจสร้างปัญหาได้ ถ้าเกิดผมถูกสังเกตเห็นด้วยเหตุผลนั้น ความพยายามทั้งหมดใน 1 ปีของผมก็จะสูญเปล่า

 

                ทันใดนั้นผมก็เกิดคิดขึ้นมาว่า

 

                (รอบตัวเรานี่มีแต่ระเบิดชัด ๆ…)

 

                ตอนเด็กผมมั่นใจว่าตัวเองคือมิตรแท้แห่งความเที่ยงธรรม ผมอยากให้ยายสอนผมให้เจียมเนื้อเจียมตัวมากกว่านี้ หรือเรียนรู้ความชั่วร้ายเท่าที่จำเป็นบ้าง

                ถ้าเป็นไปได้ผมอยากกลับไปชกตัวเองตอน ม.ต้น กับประถม แล้วก็บอกตอนที่ชกว่าการทำเรื่องเสแสร้งแบบนั้นมันทำให้เขาใช้ชีวิตลำบาก

 

                “หืม”

 

                ในขณะที่ผมหรี่ตาโดยคิดว่าเรื่องแบบนั้นมันคงไม่มีวันเป็นจริง ผมก็เห็นคนที่คุ้นเคยทันที บุคคลนั้นยังคงทักทายเพื่อนร่วมชั้นด้วยรอยยิ้มและมีส่วนร่วมกับผู้คนมากมาย

 

                “ทุกคน~ อรุณสวัสดิ์”

                “อ๊ะ คุณคิซารางิ! เมื่อวานสนุกมากเลยละ!”

                “โย่ วันนี้ก็ฝากตัวด้วย”

 

                ดูท่าคิซารางิจะมีสายสัมพันธ์กับนักเรียนในห้องเยอะอย่างที่คิด ก็หวังว่าเจ้าหล่อนจะพอใจที่แค่นั้น

 

                “เดี๋ยวจะแสดงให้ดูเอง”

 

                ผมตัดสินใจแล้วว่าจะเอาชนะระลอกแรกให้ได้ และเดินไปโรงเรียนตามคิซารางิ