ตอนที่ 3 ─ ชีวิตประจำวันเปลี่ยนไป

 

                เนื่องจากการแนะนำตัวอย่างหนักแน่นของหัวหน้าห้อง ทำให้ทุกคนรวมถึงผมไม่มีเวลาได้แนะนำตัวเองเลย แต่แทนที่จะรู้สึกผิดหวังผมกลับรู้สึกขอบคุณเธอมากกว่า แถมผู้คนโดยรอบเองก็ดูจะผ่อนคลายจากความประหม่าด้วย

                

                ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าจะมีเวลาพักหายใจ เพราะผมก็กำลังเดินกับเพื่อนร่วมชั้นใหม่ไปที่โรงยิม อนึ่ง ผู้ที่ยืนอยู่ต่อหน้าทุกคนและเป็นผู้นำก็คือคิซารางิที่เพิ่งได้เป็นหัวหน้าห้อง

 

                นี่เป็นวันเปิดภาคเรียนใหม่ของชั้นปี 2 กล่าวอีกอย่างก็คือพิธีเปิดการศึกษาที่นักเรียนทุกคนมารวมตัวกัน แม้ว่าผมจะดีใจที่คาบเรียนถูกยก แต่นี่ก็เป็นหนึ่งในกิจกรรมที่ผมอยากรีบทำให้จบ ๆ เพราะไม่อยากอยู่กับคนเยอะ ๆ

 

                “…”

 

                ถ้าเกิดเป็นในมังงะอีเวนต์บางอย่างจะเกิดขึ้นในช่วงนี้ แต่พิธีเปิดก็ดำเนินไปได้โดยไม่มีปัญหาใด ๆ เกิดขึ้น แม้แต่คิซารางิที่กระตือรือร้นมาจนถึงก่อนหน้านี้ก็ยังจดจ่ออยู่กับพิธีแบบเงียบ ๆ เท่านั้น

 

                “อา สำหรับหน้าที่ของนักเรียน…”

 

                ครูใหญ่ที่อยู่บนเวทีกำลังกล่าวสุนทรพจน์ยืดยาวแบบตามสูตร ดูเหมือนเขาจะบอกว่านักเรียนใหม่ปีนี้มีความประพฤติที่แย่มากกว่าปกติ บางทีซารางิที่กล่าวสุนทรพจน์เข้าใจยากก่อนหน้านี้ก็คงเป็นหนึ่งในตัวอย่างพวกนั้นด้วย

 

                สำหรับพวกนักเรียนแล้วเธอคงจะเป็นวีรสตรีผู้กล้า แต่สำหรับผมกับครูแล้วมันเหมือนกับระเบิดมากกว่า

 

                “งั้นก็ สุดท้ายนี้จะให้ประธานนักเรียนออกมาทักทายนะ”

 

                หลังจากครูใหญ่พูดอย่างยืดเยื้อเสร็จ ประธานนักเรียนซึ่งเป็นตัวแทนนักเรียนก็ได้ขึ้นมายืนบนหน้าเวทีแทนครูใหญ่

 

                (…ลองนึก ๆ ดู เรายังไม่ได้พูดแสดงความยินดีไปเลยนี่นา)

 

                นั่นคือสิ่งที่ผมคิดขณะมองดูประธานนักเรียนที่ยืนอยู่บนด้านหน้าเวที แต่ประธานนักเรียนก็ไมได้รับรู้ถึงความคิดนั้น และออกไปยืนบนเวทีต่อหน้านักเรียนทั้งโรงเรียนด้วยท่าทีสง่างามยิ่งกว่าคิซารางิ

 

                “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ดิฉันชื่อ ชิอินะ ฮารุกะ ขอแสดงความยินดีกับเหล่านักเรียนปี 1 ที่เพิ่งเข้าใหม่ แล้วก็ขอแสดงความยินดีกับนักเรียนปี 2 และปี 3 ที่ได้เลื่อนชั้นด้วยค่ะ”

 

                ประธานนักเรียนที่ยืนอยู่บนหน้าเวทีก็คือพี่ฮารุกะ พี่สาวต่างแม่ของผมที่ได้มาจากการที่แม่แต่งงานใหม่เมื่อฤดูใบไม้ผลิปีก่อน

                

                ทั้งหน้าตาดีและเรียนเก่ง ผมก็ดูแลอย่างดีจนยาวสลวยไม่เหมือนกับหัวยุ่ง ๆ ของผม หากจะนึกถึงนิยามของคำว่าสมบูรณ์แบบแล้วไม่ว่ายังไงก็ต้องนึกถึงคนคนนี้ พี่ของผมได้รับตำแหน่งประธานนักเรียนมาเมื่อประมาณฤดูใบไม้ร่วงปีที่แล้ว ผมเฝ้าดูการทำกิจกรรมและความพยายามของพี่จากใกล้ ๆ มาตลอด ไม่ว่าจะเป็นการเลือกตั้งหาเสียง และกิจกรรมอาสาสมัครของโรงเรียน

 

                ระหว่างลูกสาวที่สวยสมบูรณ์แบบและขยันขันแข็ง กับลูกชายสุดมืดมนไม่สนใจผู้อื่นที่ไม่อยากเล่าให้ใครฟัง ไม่ต้องบอกก็คงรู้ว่าแม่กับพ่อบุญธรรมของผมจะรักใครมากกว่ากัน กล่าวอีกอย่างก็คือผมรู้สึกไม่คุ้นเคยกับครอบครัวใหม่ของตัวเอง

 

                “ในโรงเรียนนี้นักเรียนจะต้องมีความกระตือรือร้นค่ะ ต่อให้จะเป็นปี 1 ก็ใช่ว่าจะได้เลื่อนชั้น หรือก็คือคนที่ไม่มีความพยายาม…”

 

                (พี่ครับ นี่กำลังจะสื่อถึงผมอยู่สินะ)

                

                ใช่แล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับพี่ไม่ค่อยจะดีนัก

                สำหรับผมขอแค่ได้รางวัลจากการพยายามเพียงน้อยนิดก็เพียงพอแล้ว แต่สำหรับพี่เธอให้ค่ากับความพยายามและวิธีการมากกว่า และไม่ยอมให้มีการผ่อนปรนเด็ดขาด หรือก็คือนิสัยตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิงกับผม 

                แต่ก็ใช่ว่าพี่จะรังเกียจรังชังผมแบบเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่เมื่อไหร่ที่ได้พูดคุยกับเธอ เธอก็มักจะประชดประชันกลับมา

 

                ‘นี่นายคะแนนห่วยแตกอีกแล้วเหรอ! เพราะงี้แหละนายถึงต้องตั้งใจเรียน…’

                ‘ทำไมไม่เข้าชมรมละ ต่อให้ฉันยุ่งก็ยังฝึกยิงธนูที่ชมรมตลอดเลยนะ…’

                ‘รอเดี๋ยว! ฉันบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าตอนพิธีเปิดให้นายไปตัดผม…’

 

                แม้แต่วันนี้ตอนออกมาจากบ้านผมก็โดนพูดใส่ราว ๆ นี้ แต่มันก็อาจจะเป็นเพราะพเป็นห่วงผม ผมก็เลยไม่ได้พูดอะไรกลับไปนัก ต่อให้ผมจะเป็นครอบครัวกับพี่มา 1 ปีแล้วมันก็ยังไม่ได้สงบลงสักนิด

 

                ในที่สุดเธอก็เลือกที่จะอยู่แบบตัวใครตัวมันไม่เข้ามากวนผม ถึงอย่างนั้นก็ยังมีเข้ามาคุยด้วยเป็นบางครั้ง เพราะยังไงเธอก็ยังเป็นพี่บุญธรรมของผม เธอคงไม่อยากจะตัดสัมพันธ์กับผมแบบเด็ดขาด เพราะรู้ว่าถ้าทำแบบนั้นจะโดนแม่ใหม่เกลียด

 

                แม่เองก็รักพี่สาวบุญธรรมฮารุกะเหมือนกัน เพราะงั้นผมเลยพยายามไม่ทำอะไรแบบไร้หัวคิดให้เห็น ผมกะว่าจะทำแบบนี้จนเรียน ม.ปลาย จบและยืนด้วยลำแข้งตัวเองได้ 

 

                “เรื่องที่ดิฉันจะพูดก็มีเท่านี้ค่ะ อ๊ะ แต่สุดท้ายนี้ขอแจ้งให้ทราบว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงสมาชิกสภานักเรียนของปีการศึกษาใหม่นะคะ ดังนั้นดิฉันจึงขอหยิบยืมสถานที่ที่นักเรียนทุกคนมารวมตัวกันเพื่อแนะนำตัวพวกเขาให้ทุกคนได้รู้จักค่ะ”

 

                (เปลี่ยนสมาชิกเหรอ… อ๋อ หมายถึงระบบทาบทามสินะ)

 

                สภานักเรียนของโรงเรียนนี้ได้มีระบบพิเศษอย่างหนึ่ง นั่นก็คือระบบการทาบทามโดยตรงจากประธานนักเรียน

                โดยผู้ที่เป็นประธานนักเรียนจะสามารถเสนอชื่อรองประธานนักเรียนจากนักเรียนในโรงเรียนนี้ได้ 1 คน อย่างไรก็ตาม นอกจากคนคนนั้นจะต้องผ่านเงื่อนไขสารพัดอย่างให้ได้แล้ว เขายังต้องเผชิญหน้ากับสายตาของพี่บุญธรรมของผมด้วย ด้วยเหตุนี้ระบบนั้นจึงไม่ได้ถูกนำมาใช้เมื่อปีที่แล้ว

                

                กล่าวอีกอย่างก็คือโรงเรียนนี้มีรองประธานนักเรียน 2 คน ได้แก่ รองประธานที่ได้รับการรับเลือกจากการเลือกตั้ง และรองประธานที่มาจากการเสนอชื่อของประธานนักเรียนในขณะนั้น

                

                (ว่าก็ว่าเถอะ เป็นคนที่พี่บุญธรรมคนนั้นถึงกับแต่งตั้งเองเลยงั้นเหรอ)

 

                มั่นใจได้เลยว่าจะต้องเป็นคนที่ขยันและยอดเยี่ยมไม่เหมือนกับผม ในขณะที่ผมกำลังคิดเรื่องนั้น รองประธานนักเรียนคนใหม่ก็เดินออกมาจากขอบเวที นั่นเป็นรายละเอียดไม่สำคัญที่ปกติแล้วผมจะเลือกเมินมันไป แต่ทว่าผมกลับเผลอเบือนสายตาไปทางนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

 

                “เฮือก!?”

 

                ผมแทบจะตะโกนลั่นเมื่อได้เห็นหน้าคนคนนั้น ทว่าผมก็พยายามอดกลั้นและสงบสติอารมณ์เอาไว้อีกครั้ง นี่คือสิ่งที่แย่ที่สุดของพิธีนี้ ถ้าเกิดเป็นไปได้ผมอยากจะรีบเดินออกไปทันทีเลยด้วยซ้ำ

 

                “ขึ้นมาได้เลยค่ะ คุณชินไค”

                “ขอบคุณค่ะ ประธาน”

 

                เธอขึ้นไปยืนอยู่หน้าเวทีหลังจากได้ยินคำพูดของพี่ผมแล้วมองลงมาพร้อมกับรอยยิ้ม แต่จากที่เห็นทุกคนก็รู้ว่าเธอกำลังประหม่าอยู่และหน้าตาดูเกร็ง ๆ หน่อย ๆ

                เป็นคนที่สวยเหมือนกับพี่ของผม เธอพูดขึ้นพร้อมกับใช้มือสะบัดผมที่ยาวสลวย

 

                “ดิฉันคือคนที่ได้รับการเสนอชื่อจากประธานนักเรียน และจะดำรงตำแหน่งรองประธานนับตั้งแต่ปีการศึกษานี้ ชินไค ซากุระ ค่ะ เอ่อ ถึงจะยังไร้ความสามารถอยู่ แต่ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ!”

                

                ทันทีที่เธอพูดทักทายเสร็จ ผู้คนรอบข้างและคุณครูก็เริ่มต้อนรับด้วยเสียงปรบมือ ผมเองก็ปรบมือให้เธอที่อยู่บนเวทีแบบไม่ให้เด่นด้วยเช่นกัน

ผมมั่นใจว่าพวกเขาคงจะมองเห็นเธอเป็นเทพธิดาแน่ ๆ

 

                (บ้าเอ๊ย ทำไมยัยนั่นถึงมาอยู่ที่นี่…)

 

                ผมเรียนอยู่ที่นี่มาได้ 1 ปีแล้ว แต่กลับไม่เคยได้ยินชื่อของเธอเลยสักครั้ง ไม่รู้ว่าแอบซ่อนตัวอยู่หรือเป็นความซวยของผมเองกันแน่ ผมพยายามนึกเรื่องของเธออกมาให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้โดยไม่เปลี่ยนสีหน้า

                

                ชินไค ซากุระ

 

                ตอนที่อยู่ ม.ต้น ปี 1 เธอเรียนอยู่ในโรงเรียนเดียวกับผม เธอเป็นคนที่ผมไว้ใจมากที่สุดยิ่งกว่าเพื่อนคนไหนในห้อง แต่ผมก็ไม่เคยคิดว่าเธอจะมาที่โรงเรียนนี้ด้วย

 

                (ดูเหมือนว่าความสามารถด้านการเรียน… ไม่สิ ความเป็นมนุษย์ของยัยนั่นจะผลิบานขึ้นแล้วสินะ)

 

                เธอที่อยู่ในความทรงจำของผมเป็นคนที่ขี้อายและเรียนไม่เก่ง แต่รูปลักษณ์ของเธอในปัจจุบันไม่รู้สึกถึงรูปลักษณ์เดิมนั่นเลยสักนิด ผมมั่นใจได้เลยว่าเธอคงต้องใช้ความพยายามหนักมาก กว่าจะสอบเข้าโรงเรียนที่มีคะแนนสอบเฉลี่ยสูงเช่นนี้ได้

 

                (จะแบบไหนก็น่ารำคาญทั้งนั้น)

 

                ผมเองก็คิดไว้บ้างว่าอาจจะมีคนที่รู้จักผมในตอนนั้นโผล่ออกมา แต่ผมไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นหนึ่งในนั้นด้วย แถมยังโตขึ้นมาปรากฏตัวต่อหน้าผมในรูปแบบนี้

                เธอมักจะซ่อนตัวอยู่ข้างหลังผม…ไม่สิ ตัวผมคนเก่าและไปไหนต่อไหนกับผมอย่างมีความสุข บุคคลที่อยู่ตรงหน้าของผมนั้นคือตัวตนอันน่ารำคาญซึ่งเป็นอิสระไปแล้วอย่างสมบูรณ์แบบ

 

                (นี่มันไม่เหมือนกับปีที่แล้ว…)

 

                หลังจากได้สติกลับคืนมา ผมก็มองไปที่เธอจากระยะไกลอย่างใจเย็น เธอดูมีความมั่นใจเพื่มมากขึ้นกว่าในตอนนั้นมาก

                

                ใช่แล้ว เธอก็คือคนที่ผมเคยช่วยเหลือเอาไว้เหมือนกับคิซารางิ เพื่อนเก่าที่ผมอาจเรียกได้ว่าเพื่อนสนิท

 

                แล้วก็ยัง…เป็นเพื่อนที่เคยช่วยเหลือผู้อื่นร่วมกันกับผม