The Soul Purchasing Pirate - บทที่ 292:เขาอันตรายเกินไป
บทที่292:เขาอันตรายเกินไป
S.P.P: บทที่ 292: เขาอันตรายเกินไป!
ในเวลาเดียวกันหมายเลข 8 เองก็ได้ฟาดฟันดาบของเขาออกมา
“วารีทมิฬ!”
ท่ามกลางความชุลมุนวุ่นวายจู่ๆก็ได้มีเสียงน้ําไหลปรากฏขึ้นมาและในตอนนั้นเองเหล่าผู้คุมก็ได้เห็นน้ําสีดําที่กําลังไหลเข้ามาพวกเขาและใน พริบตาเดียวพวกเขาก็ถูกมันกลืนหายไป
“ดาบนี้มีชื่อว่าวารีทมิฬ,ยาวสามฟุตสามนิ้วและมีอายุมากกว่าพันปี!”
หมายเลข 8 ได้กล่าวออกมาอย่างแผ่วเบาพร้อมกับหวนนึกถึงอะไรบางอย่าง
“ไปกันได้แล้ว”
แต่ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้เข้ามาขัดจังหวะของหมายเลข 8 อย่างโหดร้ายพร้อมกับก้าวไปข้างหน้า
ทั้งสองได้เดินผ่านเลเวล 5 ไปอย่างรวดเร็วมันไม่มีอะไรในคุกนรกนี้ที่สามารถห้ามไม่ให้พวกเขาก้าวไปข้างหน้าได้และในพริบตาทั้งสองก็ได้มา ถึงเลเวล 2
“คาถาเพลิง,ลูกบอลเพลิงยักษ์!”
“คาถาน,กําแพงวารี!”
โรแกนนั้นได้ประสานอินอย่างรวดเร็วพร้อมกับปลดปล่อยคาถานินจาออกมาเหล่าผู้คุมที่เข้ามา ขวางทางของพวกเขานั้นต่างก็ถูกคาถานินจาของเขากลืนหายไปและตายลงในที่สุดนอกจากนี้แล้วมันก็ยังมีเรื่องที่น่าประหลาดใจอยู่อีกเรื่องหนึ่งซึ่งนั่นก็คือเหล่าสัตว์ร้ายที่อยู่ที่ด้านหลังของ หมายเลข 8
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกมันทุกตัวถูกควบคุมโดยโรแกน
ทุกๆครั้งที่ผ่านมาได้ชั้นหนึ่งพวกเขาก็จะได้สัตว์ร้ายพวกนี้มาเพิ่มตลอดแม้ว่าพวกมันจะไม่ได้มีประโยชน์ในการต่อสู้มากนักแต่พวกมันก็สามาร ถทําการเก็บกวาดสถานที่ได้ดี
ความสําเร็จของพวกเขาทั้งสองนั้นมันได้ไปกระตุ้นให้เหล่านักโทษรู้สึกตื่นเต้น
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า,มีคนแหกคุก!!”
“พวกเขาต้องทํามันได้แน่!”
“ไอ้พวกกองทัพเรือซวยแน่งานนี้!”
และในที่สุดพวกเขาทั้งสองก็ได้มาถึงที่เลเวล1ของอิมเพลดาวน์แล้ว
“ผ่านที่นี่ไปก็จะเป็นทางออกแล้วงั้นสินะ”หมายเลข 8 ได้มองไปข้างหน้าด้วยความตื่นเต้น
ฉันถูกขังอยู่ที่นี่มากี่ปีแล้วนะ?,คงตั้งแต่ตอนที่ผมของฉันมันยังเป็นสีดําอยู่จนตอนนี้มันขาวหมดแล้วแต่ในที่สุดฉันก็จะได้ออกไปสักที!”
โลกจะเปลี่ยนไปมากขนาดไหนนะ? ,ภรรยาและลูกๆของฉันจะยังอยู่มั้ยนะ?”
ในตอนนั้นเองโรแกนนั้นได้ก้าวออกไปข้างหน้า 1 ตลอดทางที่ผ่านมาพวกเขายังไม่ได้เจอคู่ต่อสู้ ที่สูสีเลยสักคนเดียวแม้แต่โรเบิร์ตคนที่เขาคิดว่า เป็นปัญหาที่สุดก็ยังไม่โผล่หัวออกมาให้เห็นเลย
จากการประเมินของเขาไอ้หัวไชเท้ายักษ์นั่นน่าจะมีความแข็งแกร่งพอๆกับพวกเซนโงคุและ การ์ป
อย่างไรก็ตามแม้ว่าพวกเขาทั้งสองจะเดินมาถึงที่หน้าประตูของเลเวล 1 แล้วแต่พวกเขาก็ยังไม่เจออีกฝ่ายอยู่ดี
สิ่งนี้ทําให้เขารู้สึกงงมากแต่ในเวลาเดียวกันเขาก็รู้สึกโล่งใจแม้แต่หมายเลข 8 เองก็ยังรู้สึกสงสัย
ภายในห้องพัศดีของอิมเพลดาวน์ได้มีเตียงขนาดใหญ่อันหนึ่งตั้งอยู่ตรงกลางห้องพร้อมกับร่างของโรเบิร์ตที่กําลังนอนหลับสบายใจเฉิบอยู่บนเตียง
“พวกโรแกนมาถึงหน้าประตูแล้ว!”
“อ้ากก, ฉันอยากจะบ้าตายคนแบบนี้เป็นพัศดีได้ยังไงกัน?”
“จบสิ้นแล้ว! พัศดีโรเบิร์ตไม่ยอมตื่นเลยรีบแจ้งไปที่ศูนย์ใหญ่กองทัพเรือให้พวกเขาหาทาง จัดการเร็วเข้า!”
ท่ามกลางกลุ่มของพวกเขามีชายหนุ่มร่างใหญ่คนหนึ่งที่ยืนอยู่อย่างเงียบๆ
“แมคเจลแลน, ไปที่ศูนย์ใหญ่แล้วบอกให้พวกเขาส่งใครสักคนมาที!อย่ามัวแต่อึ้งรีบไปแล้ว เข้า!”
เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของชายคนนั้นแมคเจลแลนก็ได้หมุนกายและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
ในเวลานี้โรแกนและหมายเลข 8 ได้มาถึงประตูทางเข้าของอิมเพลดาวน์แล้วพวกเขาได้ยกมือนมากันแสงแดดบนหัวอย่างไม่รู้ตัวและยืนอยู่เฉยๆเกือบสิบนาทีเพื่อปรับตัว
“พวกเราออกมาได้แล้ว!”
หมายเลข 8 ได้ตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น 1
ด้านหน้าของพวกเขานั่นคือท้องทะเลอันไร้สิ้นสุดคลื่นนั้นได้สาดซัดเข้ามาเป็นระลอกพร้อมกับกระทกเข้ามาที่พื้นที่พวกเขายืนอยู่จนเกิดเสียงซ่า
“กลิ่นของแสงแดดและท้องทะเล”
นิยาย เรื่องนี้อัพเดตก่อนที่อื่น เว็ปแรกที่ลง novelza.com
โรแกนได้ยกยิ้มขึ้นมาอย่างมีความสุข เขาได้มองไปที่ท้องทะเลพร้อมกับความทรงจําในอดีตต่างๆมากมายที่ได้หลั่งไหลเข้ามาในหัวของเขา
“เวลาคงจะไหลผ่านมานานมากแล้วงั้นสินะ,หวังว่าพรรคพวกของฉันจะยังสบายดีนะ?”
โรแกนได้เงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าและยกยิ้มมุมปากขึ้นมา
“ฉันจะไม่กลับมาที่นี่อีกเป็นครั้งที่สอง!”
เมื่อมองไปที่เรือรบที่แล่นอยู่บนท้องทะเลใบหน้าและแววตาของโรแกนก็ได้เปลี่ยนไปในทันที
“เหล่าทหารเรือที่น่าสงสาร!”
“โรแกนไปกันเถอะ! เมื่อไหร่ที่พวกเราออกไปจากที่นี่ได้พวกเราก็จะเป็นอิสระฮ่า ฮ่า ฮ่า!”
หมายเลข 8 ได้หัวเราะออกมาและกระโดดเข้าไปหาเรือรบที่แล่นอยู่ในท้องทะเลอย่างรวดเร็ว
“ตั้งแต่ที่พวกเราออกมาจากประตูนี้พวกเราก็เป็นอิสระแล้ว”
โรแกนได้กล่าวตอบออกมาอย่างแผ่วเบาและกระโดดตามหมายเลข 8 ไป
พวกเขาเป็นหน่วยที่มีหน้าที่ในการส่งตัวเหล่าโจรสลัดในเวลาปกตินั้นพวกเขาว่างมากและพวกเขาก็ว่างกันมาสามวันแล้วมันสบายมาก
แต่ในตอนนั้นเองก็ได้มีทหารเรือคนหนึ่งเหลือบไปเห็นเส้นแสงสองเส้นพุ่งลงมาจากบนท้องฟ้า
หลังจากนั้นไม่นานดวงตาของเขาก็ต้องเบิกกว้าง
“คนงั้นหรอ!?”
“บูม!”
ร่างของทั้งสองได้กระแทกลงไปบนเรือรบ อย่างรุนแรงจนมันสั่นไหวเมื่อรับรู้ได้ถึงแรงสั่ นสะเทือนเหล่าทหารเรือก็ได้วิ่งมาที่ดาดฟ้าเรือในทันที
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ทหารเรือฉันมีเรื่องอยากจะรบกวนพวกนายหน่อย?”
โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยความเฉยชา
“อะไร!?”
ในตอนนี้เหล่าทหารเรือนั้นต่างก็หันมามองหน้ากันด้วยความสับสน
“แล่นเรือ”
เมื่อโรแกนกล่าวจบหมายเลข 8 ก็ได้ชัดดาบของเขาออกมาและฟาดฟันมันออกไป
ท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยความตกตะลึงของเหล่าทหารเรือดาบของหมายเลข 8 นั้นได้แยกทะเลออกมาเป็นสองส่วนและลากยาวออกไปประมาณหนึ่งกิโลก่อนที่จะหยุดลง
“ชายสองคนนี้มาจากไหนกัน?
“เขา..พวกเขาออกมาจากอิมเพลดาวน์ !!”
ทันใดนั้นเองก็ได้มีทหารเรือคนหนึ่งจําเสื้อที่พวกโรแกนใส่ได้และได้กรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว
หนึ่งนาทีต่อมาเรือรบก็ได้แล่นออกไปจากที่แห่งนี้อย่างรวดเร็ว
ศูนย์ใหญ่กองทัพเรือ,เซนโงคุนั้นกําลังอ่านรายงานของเหล่าทหารเรือที่อยู่ในโลกใหม่ด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด
“เปแอบ! เปแอบ!..”
ทันใดนั้นเองเสียงของหอยทากสื่อสารก็ได้ดังขึ้นมาและเซนโงคุก็ได้เอื้อมมือออกไปพร้อมกับยกหูหอยทากสื่อสารขึ้นมา
“พูดมา”
“จอมพลเซนโงคุ! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”
ในตอนนั้นเองเสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกก็ได้ดังออกมาจากหอยทากสื่อสาร
“ใจเย็น ๆ เกิดอะไรขึ้น?”
เซนโงคุได้กล่าวถามออกมาอย่างใจเย็น
“โร..โรแกนหนีออกไปจากอิมเพลดาวน์แล้ว!”
คําพูดของเขาราวกับเสียงฟ้าร้องที่ดังลั่นอยู่ในหูของเซนโงคุ
“นายพูดว่าไงนะ?”
เขาคือใคร?,เขาคือชายที่เมื่อสี่ปีก่อนได้บุกเข้ามาที่ศูนย์ใหญ่กองทัพเรือและดินแดนศักดิ์สิทธิ์แมรีจัวส์และเป็นโจรสลัดที่มีค่าหัวสูงถึง 880 ล้านเบรี!
ข่าวที่น่าตกตะลึงนี้ได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งศูนย์ใหญ่อย่างรวดเร็ว
และแน่นอนว่าข่าวนี้จะต้องไปถึงหูของสามพลเรือเอก!
“ไล่ตามไป,ไม่ว่านายจะจับเขากลับมาได้หรือไม่ก็ตาม!”
“เราไม่สามารถปล่อยผู้ชายคนนี้ไปได้”
“เขาอันตรายเกินไป!”