Special District 9 เขตพิเศษที่ 9 - ตอนที่ 274 แผนชั่วร้ายของเป่ยเตอหยง
ตอนที่274แผนชั่วร้ายของเป่ยเตอหยง
ในรถ
ชาเหมิงยื่นมือออกมาเปิดดูชุดเกราะของหลินเขามองไปที่บาดแผล“ไม่เป็นไรเสื้อเกราะกันกระสุนไว้ได้ยังไม่ทะลุกล้ามเนื้อ”
“เอาออกไปเลย!”ฉีหลินกัดฟันพูด
“ได้เลยผมจะทายาชาให้!”ชาเหมิงพยักหน้า
“ไม่จําเป็นถ้าใช้ยาชาฉันคงขยับแขนได้ไม่ถนัดแน่”ฉีหลินปฏิเสธทันที“แผลแค่นี้ยังไกลหัวใจ…ทําแผลให้ได้ไหม?”
“งั้นอดทนหน่อยนะ”ชาเหมิงสวมถุงมือแพทย์แบบใช้แล้วทิ้งก่อนหยิบอิ่มขึ้นมาหลังจากฆ่าเชื้อแล้วจึงเริ่มคีบกระสุนออก
ฉีหลินหลับตาพลางกัดฟันทนต่อความเจ็บปวดจากไหล่ของเขาก่อนจะตะโกน“ติดต่อคนของเราผ่านวิทยุสื่อสาร!”
“ครับ”คนขับพยักหน้าตอบ
หลังพูดจบกระสุนก็ถูกดึงออกหลอดเลือดที่เพิ่งถูกกระสุนกดทับก็มีเลือดพุ่งออกมา
ชาเหมิงใช้ผ้ากอซหนากดบริเวณบาดแผลของฉีหลิน“คงเป็นกองทหารที่มาปล้นสินค้า”
“เดาสิ”ฉีหลินพยักหน้า
“คนในกองทัพมีส่วนร่วมกับเราแต่อาจเพราะคนของเราในฮ่งเจียงตัดความสัมพันธ์กับพวกเขา”ชาเหมิงขมวดคิ้ว“ผมว่าเราควรรายงานหม่าเหลาเอ๋อ”
“โอ๊ย!”
ความเจ็บปวดเพิ่มขึ้นบนไหล่ฉับพลันขณะที่ก้มมือไปหยิบโทรศัพท์ออกมาเขากดโทรหาหม่าเหลาเอ่อ
บนถนน
“ไม่ยอมพูดอย่างงั้นเหรอ?!”หยางหนานชี้ปืนไปยังชายหนุ่มทั้งสามที่กําลังคุกเข่าอยู่ก่อนเลิกคิ้วขึ้น
ทั้งสามมองมาที่เขาด้วยสีหน้าเย็นชาและไม่พูดอะไร
“ไม่อยากจะเชื่อจริงๆไอ้พวกเวรนี่!”หยางหนานกําลังจะเหนี่ยวไกปืน
“ใกล้จะได้เวลาแล้ว”ชายวัยกลางคนสวมหน้ากากหยุดเขาไว้“รีบไปจากที่นี่ก่อนเถอะ”
หยางหนานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดกับทั้งสามคนตรงหน้าเขา“ไม่พูดก็ไม่เป็นไรเรายังมีเวลาอีกเยอะ!”
ทั้งสามยังคงเงียบ
“ไปเถอะเอาของขึ้นรถ!”หยางหนานตะโกนออกคําสั่ง
ข้างถนนมีรถตู้ขนาดเล็กสองคันมาจอดข้างตู้สินค้าที่พลิกคว่าจากนั้นคนมากกว่าสามสิบคนวิ่งกรูเข้ามาขนย้ายสินค้าทุกอย่างถูกดําเนินการโดยใช้เวลาไม่ถึงสามนาที
อีกไม่กี่นาที่ทุกคนก็ขึ้นรถ
หยางหนานรับโทรศัพท์และพูดกับคนในสาย“เสร็จแล้ว!”
“มีสินค้าเสียหายมั้ย?”เปียเตอหยงถามด้วยรอยยิ้ม
“สินค้าสภาพดีทุกกล่อง”
“เยี่ยมเลย!”เปียเตอหยงพยักหน้าอย่างพึ่งพอใจ“ฉันจะเตรียมการอย่างดีเมื่อนายกลับมา”
“ได้เลย!”
“แค่นี้ก่อนนะ!”
ทั้งสองวางสายไปหลังพูดจบ
ที่ห้องทํางานในเขตเจียงหนานเป่ยเตอหยงนั่งไขว้ขาบนโซฟาพลางหันไปถามหยวนเค่อ“รู้ไหมว่าทําไมฉันต้องทําแบบนี้?”
“ทําไมละพี่?”หยวนเค่อยิ้มพลางถามอย่างกระตือรือร้น
“ฉันให้คนไปสืบมาสินค้าพวกนั้นอยู่ไกลจากซ่งเจียงต้องใช้เวลาประมาณหนึ่งเดือนตั้งแต่ออกคําสั่งซื้อจนมาส่งในฮ่งเจียง”เป่ยเตอหยงกล่าวอย่างภาคภูมิใจ“พวกนั้นมีการส่งสินค้าถึงสองครั้งและที่ฉันปล้นไปครั้งนี้รู้ไหมเพราะอะไร?”
หยวนเค่อตกตะลึงเพราะเขาคิดตลอดว่าเป่ยเตอหยงคนนี้ทําทุกอย่างเพื่อเงินแม้เขาจะเคยเป็นหมอแต่จากการกระทําที่ผ่านมาเขาเหมือนกับหัวหน้าอันธพาลคนหนึ่งเท่านั้น
แต่สิ่งที่อีกฝ่ายพูดวันนี้ทําให้หยวนเค่อแปลกใจเล็กน้อยเพราะเขาไม่คิดว่าเปยเตอหยงจะคิดวางแผนเกี่ยวกับการแข่งขันทางธุรกิจ
“พี่ต้องการให้สินค้าพวกนั้นหมดหรือขาดตลาดใช่ไหม?”หยวนเค่อถามหลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง
“ใช่!”เป่ยเตอหยงพยักหน้า“คราวนี้ฉันปล้นสินค้าไปสาขาเจ้าหม่าเหลาเอ่อที่ฮ่งเจียงจะไม่มีสินค้าให้ขายภายในห้าวันแล้วอย่างงี้ลูกค้าจะแห่กันไปไหนล่ะ?”
“ก็จะมาซื้อกับเรา”หยวนเค่อพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม“แต่…นี่ก็ไม่ใช่แผนระยะยาวถ้าจะทําอีกก็คง
ยาก”
“กลุ่มที่ร่วมมือกับหยางหนานในครั้งนี้คือแนวป้องกันร่วมในกองทหารรักษาการณ์และพวกนั้นไม่ใช่คนโง่…พวกเขาก็มั่นใจในคุณภาพคนของเรา”เป่ยเตอหยงยืนขึ้นขณะพูดต่อ“กองแนวป้องกันร่วม…นายคิดเหรอว่าพวกเขาจะมาโดยไม่คิดให้ดีก่อน?”
นิยาย เรื่องนี้อัพเดตก่อนที่อื่น เว็ปแรกที่ลง novelza.com
ดวงตาหยวนเค่อเป็นประกาย“สมเหตุสมผลดี”
“ฉันไม่ต้องการทําแบบนี้ไปตลอดหรอกถ้าหม่าเหลาเอ๋อไม่มีสินค้าขายในสามหรือสี่เดือนเท่านี้เราก็ครองตลาดทั้งหมดในย่านถนนเถ้าธุลีได้แล้ว”เป๊ยเตอหยงอธิบายต่อ“พวกฉินอวี่กับเฒ่าหลี่พวกนั้นยังไงก็ต้องดูแลเรื่องยาพร้อมกับหน้าตาของอาชีพตํารวจไปด้วยถึงจะขายถูกแต่ถ้าเจ้าหม่าเหล่าเอ่อไม่มีสินค้าแล้วคนป่วยเหล่านั้นก็ต้องการยาจึงไม่สนว่าต้องซื้อจากไหนและต้องจ่ายเท่าไหร่ฉันจึงเตรียมหนึ่งล้านดอลลาร์ไว้สําหรับให้พวกนั้นรับยาไปแล้วค่อยจ่ายที่หลังทีนี้พอเป็นหนี้ฉันลูกค้าพวกนั้นก็ไม่หนีไปไหนแน่นอน”
“แล้วถ้าเก็บหนี้ไม่ได้ล่ะไม่ขาดทุนเหรอพี่?”หยวนเค่อถามด้วยเสียงแผ่วเบา
“อาจมีคนกล้าเป็นหนี้นายแต่พวกเขาไม่กล้าติดหนี้ฉันแน่”เป๊ยเตอหยงกล่าวด้วยรอยยิ้ม
หยวนเค่อรู้สึกเบื่อมกับคําพูดอีกฝ่ายโดยคิดว่าเป่ยเตอหยงดูมั่นอกมั่นใจเกินไปที่จะทําธุรกิจนี้และยังดูเป็นคนบ้ายอด้วย
“เสี่ยวเค่อเราปล้นสินค้าพวกนั้นได้พวกนั้นก็ทํากับเราได้เหมือนกัน”เป่ยเตอหยงเตือนด้วยเสียงเรียบ“นายต้องเตือนลูกน้องตลอดนะว่าให้ระวังช่วงนี้ไว้”
“พี่ไม่ต้องห่วงหรอก”หยวนเค่ออธิบายเสียงเบา“บริษัทเภสัชกรรมหลงสิ่งในเฟิงเป่ยเป็นองค์กรหลักในเขตพี่เศษที่เก้าสถานที่จัดส่งของพวกเขาก็อยู่ใกล้กับเรามากแถมสินค้ายังถูกส่งโดยรถไฟพิเศษมีคนดูแลอย่างแน่นหนาเราใช้เวลาทั้งหมดแค่ห้าหรือหกชั่วโมงในการขนส่งฉันว่าพวกฉินอวคงไม่เสี่ยงตายไปปล้นหรอก”
“ไม่มีปัญหาสินะฮ่าฮ่า!”เบี้ยเตอหยงหัวเราะเสียงดัง
ในพื้นที่โครงการละแวกภูเขาเหลาเย่ฉีหลินหยิบโทรศัพท์มาโทรออก“สินค้าถูกเอาไปแล้ว!”
“ใครเอาไป?!”หม่าเหลาเอ๋อถามอย่างเร่งด่วน
“เหมือนจะมีทหารมาเกี่ยวแต่ฉันนก็ยังไม่แน่ใจ”ฉีหลินตอบด้วยสีหน้าว่างเปล่าแต่สิ่งที่ฉันมั่นใจก็คืองานนี้เป็นฝีมือของเฒ่าเบี้ยแน่”
“มันเอาไปหมดเลยเหรอ?!”
“เฮ้อ…พวกมันเล่นที่เผลอแถมอาวุธและกําลังคนของพวกนั้นยังเยอะกว่าด้วย”ฉีหลินส่ายหัว
หลังจากครุ่นคิดอยู่นานหม่าเหลาเอ๋อจึงพูดด้วยน้ําเสียงจริงจัง“เดี๋ยวก็รู้ว่าเป็นพวกไหนกันแน่!นายพาคนกลับมาก่อนเดี๋ยวจะเป็นอันตรายถ้ายังอยู่ที่นั่นพวกมันอาจไม่หยุดแค่นั้น”
ฉีหลินส่ายหัวพลางตอบ“ฉันจะไม่กลับไป!”
หม่าเหลาเอ๋อตะลึง“นายคิดจะทําอะไร?”
“ฉันจะโต้กลับ!”ฉีหลินตอบอย่างรวบรัด