[LN] ใครกันที่เป็นคนตัดสินว่าผมมีเลิฟคอมเมดี้ในชีวิตจริงไม่ได้ - ตอนที่ 33
“อ๊ะ ทางนี้~ อุเอโนะฮาระ!”
—เช้าวันอาทิตย์ ภายใต้ท้องฟ้าอันสดใสของปลายเดือนพฤษภาคม
ผมจอดรถจักรยานแล้วรีบวิ่งไปหา ‘เพื่อนสมัยเด็ก’ ของผม—อุเอโนะฮาระ อายาโนะ ที่ยืนอยู่ตรงหน้าป้ายที่มีข้อความว่า ‘ห้องสมุดเมืองเคียวโกคุ’
เมื่ออุเอโนะฮาระสังเกตเห็นผม เธอก็เก็บโทรศัพท์ลงเข้าไปในกระเป๋าแล้วหันมาหาผม
“ขอโทษ! พอดีรถติดก็เลยมาสายน่ะ รอนานหรือเปล่า”
“เปล่า ก็ไม่ได้นานหรอก”
เธอตอบกลับมาด้วยใบหน้าเรียบเฉยตามปกติและสะบัดผมที่ไหล่ไปด้านหลัง
เธอคงมาก่อนเวลานัด 15 นาทีนั่นแหละ เพราะรถเมล์ที่จะมาทันเวลานัดพบได้มีแค่เวลานั้นเท่านั้น ‘ซึนเดเระ’ ก็เป็นซะแบบนี้ละนะ
“คงร้อนแย่ เธอน่าจะเข้าไปรอข้างในนะ… ยังคงเที่ยงตรงเหมือนเคยเลย”
“ก็เข้าไปข้างในแล้วมันมองหากันลำบากไม่ใช่เหรอ อยู่ตรงนี้แหละหาตัวกันง่ายกว่า”
ฉันไม่อยากเสียเวลาเปล่าน่ะ จากนั้นเธอก็ตอบกลับมาแบบเรียบๆ จ้าๆ ซึนเดเระๆ
ลมพัดจนผมของเธอปลิวไสว
อุเอโนะฮาระใส่เสื้อพาร์กาบางๆ ทับเสื้อยืดธรรมดา สะพายกระเป๋าโท้ทใบใหญ่อยู่ตรงไหล่ ส่วนท่อนล่างเป็นกางเกงขากว้างสีฟ้าอ่อนที่ทำให้นึกถึงท้องฟ้าสีคราม นับเป็นชุดที่เหมาะสำหรับใส่ออกมาข้างนอกจริงๆ
“…อื้ม เข้ากันดีนี่”
“ชมฉันไปก็ไม่ได้อะไรหรอก”
“ก็แค่พูดไปตามที่คิดน่ะ ได้รับคำชมแล้วก็หัดรับไว้ตรงๆ บ้างสิ”
“จ้าๆ”
อุเอโนะพูดพร้อมกับหมุนผมเล่น นี่มันซึนเด…(ละไว้ในฐานที่เข้าใจ)
ผมยักไหล่แล้วก็หันหน้าไปทางตึก
“งั้นก็เข้าไปข้างในกันเถอะ จะได้รีบไปจองที่นั่งกันก่อน”
“ถ้าเป็นเรื่องนั้นฉันจองห้องส่วนตัวเอาไว้แล้ว แบบนั้นคงจะดีกว่าใช่ไหมล่ะ”
เธอชำเลืองตามาหาผม
“อืม ก็ใช่แฮะ… ถ้าไม่มีใครเห็นเธอจะสบายใจกว่าสินะ ฉันไม่สนหรอกนะว่าจะมีใครดูอยู่”
“บ้ารึเปล่า จะไปทำอย่างนั้นได้ยังไงกันล่ะ”
อุเอโนะฮาระส่ายหัวพั่บๆ ด้วยสีหน้าปฏิเสธ เขินเหรอจ๊ะ แม่ซึ… (ละไว้ในฐานที่เข้าใจอย่างสมบูรณ์)
“งั้นก็…เข้าไปกันเลย~”
“อื้ม”
—ณ ห้องสมุดวันหยุด
เราออกมาพบกันโดยไม่ได้บอกใครด้วยชุดธรรมดาต่างจากทุกที
ในห้องส่วนตัวที่มีแค่เราแค่สองคน…
“—เอาละ วันนี้เรามาประชุมแผนการ ‘สร้างเลิฟคอเมดี้ในชีวิตจริง’ อย่างกระตือรือร้นกันเถอะ!”
“นั่นประไร เริ่มมาปุ๊บก็เอะอะโวยวายเลย เพราะงี้ไงก็เลยต้องมีห้องส่วนตัว”
—————
ผู้แปล: อายาโนะลุคนี้เกินต้านขริงๆ >< แต่งสวยซะอย่างกับมาเดตกับแฟนแน่ะ
เล่มนี้ผมคงไม่ได้แปลแบบจริงๆ จังๆ แล้วนะครับ เพราะไม่ค่อยว่างแล้ว บวกกับตอนแปลเล่มที่แล้วเหนื่อยมากๆ จนจะดรอปไปหลายรอบ แต่เพราะอยากให้ทุกคนได้เห็นความไวฟุของอายา—อะแฮ่ม ความเจ๋งของเรื่องนี้ก็เลยฝืนแปลจนจบเล่มได้ครับ
ซึ่งใจจริงผมอยากให้มี LC มากกว่าเพราะถนัดเป็นผู้เสพมากกว่า จะมีหวังหรือเปล่านะเพราะญี่ปุ่นก็จบไปแล้วยังไม่มีเมะ แถมกระแสในไทยก็เงียบเหลือเกินไม่มีเพจไหนปั่นเลย