Inhuman Warlock จอมเวทย์ไร้มนุษยธรรม - ตอนที่ 281: นายไม่ได้เป็นอมตะ
ตอนที่ 281: นายไม่ได้เป็นอมตะ
“นายควรกลับไปหาเขาจริงๆ ได้แล้วหมดเวลาเล่นแล้ว อะไรๆ ก็จะรุนแรงขึ้น ผิดขั้นตอนเดียว พ่อจะเสียลูกไปนายรู้ใช่ไหม” ลูซิเฟอร์ถามพลางขมวดคิ้ว “นายไม่ได้เป็นอมตะเหมือนฉัน”
“ฉันรู้ แต่ฉันก็มีศรัทธาในตัวเองเช่นกัน ฉันอยากเห็นจุดจบ อย่างที่นายพูด ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามแผน การแก้แค้นของนายก็จะจบลงภายในเวลาไม่ถึง 1 สัปดาห์ ฉันสามารถช่วยได้นิดหน่อยจนกว่าจะถึงตอนนั้น” แคสเซียสตอบพร้อมส่ายหัว
“ตามใจ” ลูซิเฟอร์พูดออกมาโดยไม่พูดอะไรอีก
เขาเดินเข้าไปในสวนประมาณ 10 นาทีก่อนจะกลับเข้าไปในคฤหาสน์ ในทางกลับกัน แคสเซียสเริ่มฝึกดาบของเขา
ภายในคฤหาสน์ ลูซิเฟอร์อาบน้ําสั้น ๆ และรับประทานอาหารเช้าเสร็จก่อนจะจากไปโดยไม่บอกใคร
เขาขึ้นรถสปอร์ตสีเหลืองและออกจากคฤหาสน์ แคสเซียสยืนอยู่ในสวน ดูลูซิเฟอร์ออกจาก โรงรถซึ่งทําให้เขาประหลาดใจ เขาไปคนเดียว?
รถสปอร์ตสีเหลืองจอดใกล้โรงแรมแห่งเดียวในเมือง เด็กหนุ่มก้าวลงจากรถโดยสวมเสื้อฮูดที่ปิดผมของเขาเขายังสวมแว่นกันแดดสีดําซึ่งเหมาะกับการแต่งกายอย่างผิดปกติ
เขาก้าวเข้าไปในโรงแรมและเข้าหาพนักงานต้อนรับ
“ยินดีต้อนรับครับ มีอะไรให้ช่วยไหม คุณกําลังหาห้องอยู่หรือเปล่า” พนักงานต้อนรับถามลูซิเฟอร์
“เปล่า ฉันกําลังมองหาคนอยู่มีผู้ชาย 2 คนที่มีรอยสักบนหน้า พวกเขาพักที่นี่หรือเปล่า” ลูซิเฟอร์ถามพนักงานต้อนรับ
“เอ่อ คุณกําลังพูดถึง 2 คนนั้น ถูกต้องพวกเขามีห้องอยู่ที่นี่ คุณมาที่นี่เพื่อพบพวกเขาหรือไม่” พนักงานต้อนรับถาม
“ฉันต้องการให้คุณส่งจดหมายนี้ให้พวกเขาในครั้งต่อไปที่คุณเห็นพวกเขา อย่างน้อยให้แน่ใจ ว่าพวกเขาได้รับวันนี้อย่างน้อยก็เท่านั้น” ลูซิเฟอร์ตอบ ขณะที่เขาหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกจากกระเป๋าแล้ววางมัน บนโต๊ะ
เขายังนําเงินออกจากกระเป๋าเงินของเขาแล้ววางลงบนกระดาษ “อ่า ผมเข้าใจแล้ว ผมจะส่งจดหมายให้แน่นอน” พนักงานต้อนรับพูดขณะที่เขารับกระดาษและเงินอย่างตะกละตะกลาม
ลูซิเฟอร์ออกจากโรงแรมโดยไม่หันกลับมามอง พอขึ้นรถก็เดินกลับ ขณะที่ลูซิเฟอร์กําลังส่งจดหมายไปที่โรงแรมเรียอาริและอาร์เน่อยู่บนหลังคา มองขึ้นไปบนท้องฟ้า
พวกเขากําลังรอให้เมฆรู้ที่มาของมัน แต่ท้องฟ้าก็ปลอดโปร่ง พวกเขาไม่รู้ว่าคนที่จะนําเมฆมายืนอยู่ข้างใต้พวกเขาครู่หนึ่ง
เรียอาริ และ อาร์เน่ ยังคงยืนรออยู่ที่หลังคา แต่เมฆก็ไม่ปรากฏ เป็นเวลาบ่ายแล้ว แต่ท้องฟ้าสว่างเหนือศีรษะของพวกเขา
ที่จริงไม่เหมือนเมื่อวาน วันนี้เป็นวันที่อากาศร้อนจริงๆ ซึ่งอาจมีทั้งฝนและเมฆ แต่ไม่มีใครมองเห็นเลย “เมื่อไหร่จะมา เรามายืนที่นี้ตั้งแต่เช้าตรู่ ฉันเริ่มหิวแล้วนะ!” อาร์เน่บ่น ขณะที่เขาเตะพื้นด้วยความหงุดหงิด เนื่องจากเขาไม่ได้ใช้ความสามารถใดๆ ของเขาเลยพื้นใต้ตัวเขาไม่ได้รับผลกระทบ
“ลงไปกินข้าวเถอะ กินข้าวเสร็จแล้วก็กลับมาฉันจะคอยดูให้” เรียอาริตอบ
“คุณแน่ใจไหม?” อาร์เน่ถาม “ไม่ต้องกินด้วยกันเหรอ?”
“ฉันไปกินข้าวได้ หลังจากที่นายกลับมา” เรียอารอธิบาย
“ก็ได้ ฉันจะรีบกลับมา” อาร์เน่ทิ้งเรียอาริ ไว้ตามลําพังท่ามกลางความร้อนที่แผดเผาขณะที่เขาลงไปข้างล่าง
เขาไปที่ห้องของเขาและบอกรูมเซอร์วิสให้นําอาหารกลางวันมาในขณะที่เขานั่งบนโซฟา พักผ่อนและร่มเงาที่จําเป็นมาก
ก๊อก! ก๊อก!
“รูมเซอร์วิสครับ!” เสียงมาจากข้างนอก
“เข้ามาข้างในประตูเปิดอยู่” อาร์เน่ตะโกนเพื่อให้แน่ใจว่าได้ยินเสียงของเขา
ประตูห้องของเขาเปิดออก และชายคนหนึ่งก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับอาหาร ตามมาด้วยพนักงานต้อนรับซึ่งถือกระดาษพับอยู่ในมือ
ในขณะที่จานอาหารถูกเสิร์ฟบนโต๊ะต่อหน้า อาร์เน่พนักงานต้อนรับก็ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้
เขา
“อะไรนะ บิลหรืออะไร” อาร์เน่ถามขณะหยิบกระดาษแผ่นนั้น
“เป็นจดหมายที่ใครบางคนบอกให้ผมส่งถึงคุณทั้งสองตอนนี้ผมทําเสร็จแล้ว ผมจะออกไป” พนักงานต้อนรับพูดขณะที่เขาหันหลังกลับ
นิยาย เรื่องนี้อัพเดตก่อนที่อื่น เว็ปแรกที่ลง
“มีคนส่งมาให้เราเหรอนั่นใคร” อาร์เน่ถามพลางขมวดคิ้ว “สงสัยจะไม่มีใครรู้จักเราแล้วล่ะ”
“ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ผมไม่ได้ถามชื่อผมไม่ได้เห็นหน้าเขาชัดเจนในขณะที่เขาสวมเสื้อสู้ดแต่มันเป็นเพียงจดหมาย”
“บางทีนั่นอาจให้เบาะแสบางอย่างแก่คุณไม่ว่าในกรณีใด เขาจะเป็นแค่คนที่รู้จักคุณเท่านั้น” พนักงานต้อนรับกล่าวก่อนจะจากไปปิดประตูตามหลังเขา
อาร์เน่คลี่กระดาษออกแล้วอ่านเมื่อเขาอ่านจดหมายใบหน้าก็ขมวดคิ้ว เสร็จแล้วเขาก็พับจดหมายและเก็บไว้ในกระเป๋าของเขา
เขาเริ่มกินกินข้าวกลางวันเสร็จก็กลับขึ้นไปบนหลังคา
ท้องฟ้ายังสดใสเหมือนเดิมยังไม่มีวี่แววของเมฆ “กินข้าวเสร็จแล้วเหรอ” เรียอาริถามอาร์เน่
อาร์เน่พยักหน้า “เอาล่ะ นายจับตาดูท้องฟ้า ฉันจะไปกินบ้าง เรียอาริพูด แต่ไม่นานเขาก็สังเกตเห็นว่าอาร์เน่มีสีหน้ากังวล
“มีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นงั้นเหรอ?” เขาถาม
“ใช่ ฉันได้รับจดหมายแล้วเห็นได้ชัดว่ามีคนส่งมาให้เราทางพนักงานต้อนรับอ่านมันสิ” อาร์เน่ตอบขณะที่ส่งจดหมายถึงเรียอารี
“จดหมายถึงเรา ใครส่งมันมา” เรียอาริทึมพําเมื่อเขาเปิดจดหมายและเริ่มอ่าน
[ เมฆและสายฟ้าสีดําไม่ปกติ มีคนอยู่เบื้องหลัง และฉันรู้ว่าเป็นใคร และฉันก็รู้ด้วยว่าคุณ 2 คนเป็นคนเดียวที่สามารถช่วยเมืองของเราให้พ้นจากภัยพิบัตินี้ได้]
[ ฉันอยากจะบอกคุณทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ โปรดพบฉันและช่วยเราและเมืองของเราให้อยู่รอด]
“นี่น่าสนใจมีคนรู้เรื่องนี้และต้องการจะบอกเรา” เรียอาริทึมพําขณะที่เขาอ่านจดหมายจบ
“ถูกต้อง เขายังให้สถานที่และเวลาไปพบคุณคิดว่านี้จะเป็นกับดักไหม?” อาร์เน่ถามพลางขมวดคิ้ว
“มันอาจจะเป็นกับดักก็ได้ แต่เราก็ละเลยไม่ได้เหมือนกัน ถ้าเป็นของแท้ เราจะพลาดข้อมูลสําคัญไป และถึงจะเป็นกับดักเราก็ต้องระวัง” เรียอาริตอบ พลางพับกระดาษอีกครั้ง
“ไปดูกันดีกว่าว่าคนนี้เป็นใคร” เขากล่าวเสริมมองไปยังขอบฟ้าอันไกลโพ้น..