Inhuman Warlock จอมเวทย์ไร้มนุษยธรรม - ตอนที่ 274: ธงแดง
ตอนที่ 274: ธงแดง
ลูซิเฟอร์ลงถึงจุดบนหลังคาของคฤหาสน์ ลมหนาวปะทะผิวของเขาขณะที่เขามองขึ้นไปบน ฟ้า เมฆดํายังคงอยู่บนท้องฟ้าราวกับรอเขาอยู่
ลูซิเฟอร์ลูบคาง ขณะขมวดคิวครุ่นคิด
“ไรอากําลังจะมาที่นี่เช่นกัน ทุกอย่างจะขึ้นอยู่กับเขาและค่าตอบของเขา ฉันหวังว่าเขาจะไม่ โกหก ถ้าเขามีส่วนในการตายของพ่อแม่ฉันจริง ๆ สิ่งต่างๆ จะซับซ้อนขึ้น”
“ตอนนี้ฉันยังคิดไม่ออก ต้องแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ” เขาพูดพร้อมส่ายหัวขณะที่จดจ่ออยู่กับก้อน เมฆ
เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ ขณะที่ยกมือขวาขึ้นสู่ท้องฟ้า รู้สึกเชื่อมโยงกับเมฆ
สายฟ้าแลบไปรอบๆ มือ แต่สายฟ้าแบบเดียวกันก็ส่องประกายอยู่กลางเมฆ ฝนเริ่มตกอีกครั้ง ขณะที่เมฆเริ่มคําราม
“ออกไป ทําลายทุกสิ่ง!” ลูซิเฟอร์คํารามดังพอๆ กับเมฆ ก่อนที่เขาจะกําหมัดขณะที่ลดมือลง สายฟ้าทั้งสิบตกลงมาจากฟากฟ้าเหมือนทหารตอบคํารามของเขา
“ทําไมในเมืองจึงไม่มีใคร? ดูเหมือนเมืองผีเลยเหรอ?”ทริสตันถามขณะเดินไปข้างๆเคล เลียน”นี่มันน่าหดหูเกินไปแล้ว”
“ฉันคิดว่าทุกคนซ่อนตัวอยู่ในบ้านของพวกเขา” เคลเลี่ยนตอบ
“ทําไม? พวกเขารู้หรือไม่ว่าเราอยู่ที่นี่” ทริสตันถาม
“ดูข้างบนสิ” เคลเลียนพูดอย่างสบายๆ โดยไม่ได้มองที่ทริสตัน
เมื่อทริสตันมองขึ้นไป เขาสังเกตเห็นเมฆสีดําบนท้องฟ้า
“พวกมัน” เขาถาม
“ใช่แล้ว เมื่อวานนี้เอง สายฟ้าสีดําตกลงมา ฉันแน่ใจว่าพลเรือนจะต้องถูกข่มขู่โดยสิ่งนั้น นั่น เป็นเหตุผลที่พวกเขาไม่ออกไปข้างนอกเมื่อมีโอกาสดูเหมือนว่าจะเกิดขึ้นอีกครั้ง” เคลเลียนอธิ บาย
ทั้งสามคนกําลังเดินไปหาโรงแรม เสื้อผ้าของพวกเขาเปียกอยู่แล้วเพราะน้ําเย็น
“มาเถอะ สายฟ้าน่ากลัวแค่ไหนกัน? ตราบใดที่นายมีปฏิกิริยาตอบสนองที่ดี นายก็สามารถห ลบในเวลาที่เหมาะสมได้เสมอ แม้ว่ามันจะพุ่งตรงมาหานายก็ตาม” ทริสตันพูดแต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ได้ยินเสียงฟ้าร้องดังลั่น
เขามองขึ้นไปข้างบน แต่ก่อนจะรู้แม้กระทั่งว่าเกิดอะไรขึ้น สายฟ้าก็ตกลงมาที่เขา เขาหาเวลาขยับนิ้วไม่ได้ เมื่อเกิดเหตุการณ์นั้น
โชคดีที่สายฟ้าตกลงมาใกล้เขาและไม่ทับตัวเขาเลย
แม้แต่เคลเลียนและยาลิซ่าก็ตกตะลึง ขณะพวกเขามองดูปากปล่องที่สร้างขึ้นบนถนนคอนกรีต
นั่นไม่ใช่รูหลุมลึกเพียงรูเดียว สายฟ้าอีกหลายสายก็ตกลงไปพร้อม ๆ กัน มันตกลงไปทุกหน ทุกแห่งในเมือง คราวนี้ลูซิเฟอร์ได้เพิ่มค่าความถี่
เขาต้องการจะดูว่า เขาสามารถยึดเมฆออกไปได้ไกลและเขาสามารถโจมตีพื้นที่ใดได้บ้าง “ครั้งต่อไป นายจะไม่ยกธงแดงได้ไหม” เคลเลียนเตือนทริสตัน พลางกลอกตา
“นายคิดว่านายจะหลบได้จริงหรือ ถ้ามันตกลงมา มันอยู่ข้างบนนายไม่ใช่อยู่ใกล้ ๆ หรอกเห รอ?” ยาลิซ่าถามพลางส่ายหัว
“แค่ฉันไม่ได้ตั้งสติ” ทริสตันพูดออกมาอย่างมั่นใจ
“หยุดพูดจนกว่าเราจะถึงโรงแรม” ยาลิซ่าเตือนขณะเริ่มออกเดินทาง เคลเลียนก็ทําตาม
สําหรับชาวเมืองนั้น พวกเขาซ่อนตัวอยู่ในบ้านของพวกเขา เพราะพวกเขากลัวฟ้าผ่า และ ภาวนาว่ามันจะไม่ตกบนหัวของพวกเขา บางคนนั่งใกล้หน้าต่าง มองออกไปข้างนอก เมื่อได้ยิน เสียงฟ้าผ่า พวกเขาสามารถเห็นสายฟ้าตกลงมาแต่ไกล “เกิดอะไรขึ้นกับเมืองนี้ มันไม่ปกติ เรา ถูกสาปหรืออะไรกันแน่เนี่ย มันเกิดขึ้นเป็นครั้งที่ 2 ใน 2 วันแล้ว เมืองนี้ไม่คุ้มที่จะอยู่อีกต่อไป แล้ว ที่นี่ไม่ปลอดภัย”
เมื่อเห็นว่าที่นี่เกิดขึ้นบ่อยเพียงใด ผู้คนจํานวนมากจึงตัดสินใจย้ายไปยังเมืองอื่น ในขณะที่คน อื่นๆ ยังคงสงสัยว่าสิ่งนี้เกิดขึ้นบ่อยเพียงใดและจู่ๆ ก็เกิดขึ้นในเมือง
เคลเลียนและทีมของเขาไปถึงโรงแรมแห่งหนึ่งในเมืองและก้าวเข้าไปข้างใน
“เราต้องการห้องที่ดีที่สุดของคุณ” พวกเขาบอกกับพนักงานต้อนรับ
พนักงานต้อนรับดูประหลาดใจที่เห็นว่าหนึ่งในสามคนดูเหมือนจะถือดาบ “อา ดาบเล่มนั้นเป็น ของจริงเหรอ?” เขาถาม
“มันคมพอแล้วที่จะผ่าคุณออกเป็น 2 ส่วน” ทริสตันพูดโดยไม่ขัดกับคําพูดของเขา
“เอ่อ…” พนักงานต้อนรับอึ้งเมื่อได้ยินคําตอบ คนเหล่านี้ดูเหมือนไม่ใช่คนดี แต่พกวเขาก็ไม่ กล้าขัด
“มีกฎห้ามนําดาบเข้าไปหรือไม่” เคลเลียนถามพลางขมวดคิ้ว
“เอ่อ ไม่นะ”
“งั้นเอาเราห้องเราไปเร็ว!” พนักงานต้อนรับให้กุญแจห้องอย่างเร่งรีบ
“ห้องหมายเลขหนึ่งอยู่ที่ชั้นหนึ่ง” พนักงานต้อนรับบอกกับทั้งสามคนโดยไม่ได้ทําให้พวกเขา โกรธขึ้นมาอีก
เคลเลียนและคนอื่นๆ ออกไป ทิ้งพนักงานต้อนรับไว้ข้างหลัง ซึ่งตอนนี้เหงื่อออกมาก
หลังจากที่เขาเห็นกลุ่มสามคนจากไป ในที่สุดขาของเขาก็ยอมแพ้ด้วยความกลัวขณะนั่งบน เก้าอี้
“อย่างแรกคือพายุฝนฟ้าคะนองแปลกๆ ข้างนอก และตอนนี้คนพวกนี้เหมือนอาชญากร” เขา พึมพํา เช็ดเหงื่อที่หน้าผาก
ลูซิเฟอร์รายการโจมตีด้วยสายฟ้าเสร็จแล้ว ซึ่งทําให้เขาได้รับผลกระทบอย่างหนักอีกครั้ง การหายใจของเขาหนัก เมื่อขาของเขาอ่อนแรงเล็กน้อย
แต่ก็ไม่ได้แย่เหมือนเมื่อก่อน เขานั่งบนพื้นเปียกภายใต้ฝนตกหนัก
“ระยะของการโจมตีนี้ก็ดีเช่นกัน และฉันคิดว่าถ้าฉันฝึกมันทุกวันเป็นเวลาอย่างน้อย 1 สัปดาห์ ฉันควรจะมีความเชี่ยวชาญในการโจมตีนี้”
“ช่องโหว่เดียวที่ฉันเห็นในนั้นคือต้องใช้เวลามากเกินไปในการเตรียมเมฆและการโจมตี ฉัน ต้องลดเวลาที่ต้องใช้ลงหากต้องการให้เป็นประโยชน์”
“นายอยู่นี้นี่เอง ฉันตามหานายทุกที่ ทําไมนายมานั่งตากฝนล่ะ” เมื่อได้ยินเสียงอย่าง กะทันหัน ลูซิเฟอร์มองไปข้างหน้าและพบว่าแคสเซียสยืนอยู่ตรงนั้น
เวราซิตี้ก็อยู่กับเขาเช่นกัน “มันเกิดขึ้นได้อย่างไร?” เขาถามพลางลุกขึ้นยืน
“ถ้านายนั่งกลางสายฝน นายจะป่วย” เวราซิตี้เตือนเขา “เดี๋ยวก่อน นายป่วยแต่นายก็รักษา ด้วยพลังของนายได้ใช่หรือไม่”
“เท่าที่ฉันจําได้ คงใช่” ลูซิเฟอร์ตอบ ขณะก้าวเข้ามาหาพวกเขา “เธอมาหาฉันทําไม”
“นายไม่อยากกินอะไรบ้างหรอ อาหารเช้าพร้อมแล้ว แต่พวกเราหานายไม่เจอ” เวราซิตี้ตอบ
“นอกจากนี้ เรายังต้องสอบปากคําไอย์ในภายหลัง นายควรจะขึ้นไปได้แล้ว” แคสเซียสพูดแทรก
“เธอตื่นอยู่สินะ” ลูซิเฟอร์พยักหน้า
“ดี งั้นพาเธอลงไปกินข้าวเช้าด้วย” แคสเซียสพูด แล้วลงไปข้างล่างพร้อมกับลูซิเฟอร์
“ไม่ใช่คราวนี้ เธอจะหิวจนกว่าฉันจะได้คําตอบ ฉันรอไม่ไหวแล้ว เราไม่มีเวลาแล้ว อีกไม่นาน ไรอาก็จะมาแล้ว แล้วเราจะจากไป วันนี้ฉันต้องการค่าตอบ” ลูซิเฟอร์ประกาศ…