“ก๊าาา”

“กี๊ซซซ!”

 

　ถึงจะที่เป็นชั้นบนสุด แต่ดูเหมือนว่าจะมีก็อบลินมากกว่า 100 ตัว

 

　ผมฟันก็อบลินต่อไปเรื่อยๆ

 

“ข-ช่วยฉันด้วย…!!”

 

　ผู้หญิงที่สวมเสื้อคลุมวิ่งเข้ามาราวกับขอความช่วยเหลือ นั่นเป็นเสียงเดียวกับที่ฉันได้ยินจากชั้น 9

 

　สีหน้าสิ้นหวังราวกับกำลังวิ่งหนีจากสิ่งที่น่าสะพรึงกลัว ใกล้จะได้เวลาแล้วสินะ…

 

“————กุงเนียร์”

 

　อัลมาขว้างหอกของเธอตรงไปยังผู้หญิงคนนั้น

　

“โกบุ…!?”

 

　เลือดจำนวนมากทะลักออกมาจากปากและช่องท้องของผู้หญิงคนนั้นในทันที

 

　นั่นควรจะเป็นอย่างนั้น เพราะะหอกแทงทะลุร่างของเธอ

 

“…อย่าแตะต้องคุโระคุงด้วยมือสกปรกของแกนะ”

 

　อัลมามองหญิงคนนั้นด้วยความดูถูก ราเฟียก็เช่นกัน

　…เมื่อพวกเธอทั้งสองเข้าสู่โหมดนี้จะไม่สามารถหยุดได้

 

“อะ-ยังไง ทำไม…?”

 

　ท้องของผู้หญิงถูกแทงด้วยหอก ทำให้เธอไอเป็นเลือดจากปากและดูเหมือนจะไม่สามารถส่งเสียงได้

 

　เธอน่าจะคิดว่าพวกผมมาเพื่อช่วยเธอล่ะมั้ง

 

“…ทำไมล่ะ แปลกใจเหรอ ฮ่าๆ คุณคิดว่าฉันมาช่วยคุณเหรอ?”

 

　อัลมามองหญิงคนนั้นอย่างเยาะเย้ยและนำหอกที่เธอขว้างกลับมา

 

“ฉันได้ตรวจสอบคุณแล้ว คุณ Goblin Tamer”

 

　ใบหน้าของหญิงสาวซีดเผือดเมื่อได้ยินคำพูดของราเฟีย มันเหมือนกับกำลังถามว่า “รู้ได้ยังไง” 

 

　จริงๆ แล้ว นาชา พนักงานต้อนรับก็อธิบายให้ฟังก่อนจะมุ่งหน้าไปดันเจี้ยน

 

“อาจจะมีมนุษย์ซ่อนตัวอยู่ข้างในรังของก็อบลิน ในกรณีนี้ โปรดนำตัวพวกมันกลับมาแบบเป็นๆ”

 

　มีหลายกรณีที่นักผจญภัยไม่กลับมาจากรังของก็อบลินอย่างไม่ทราบสาเหตุ

 

　นั่นเป็นเหตุผลที่นาชาซังต้องการให้กิลด์ที่แข็งแกร่งเช่นเรารับคำร้อง

 

 

ในการเข้าสู่ดันเจี้ยนนี้คุณจะต้องมีใบอนุญาตเหมือนที่เราใช้ก่อนหน้านี้ แต่ผู้หญิงอยู่ที่นั่นก่อนที่เราจะมาถึงด้วยซ้ำ กล่าวอีกนัยหนึ่งผู้หญิงคนนี้คือผู้ใช้ก็อบลิน

 

“คะ ความพยายามของฉัน อุตส่าห์ทำเงินได้มากมายจากการใช้ก็อบลินแล้วแท้ๆ…”

 

　เมื่อผมมองไปข้างหลังผู้หญิงคนนั้น ผมเห็นบางอย่างที่ดูเหมือนคนนอนอยู่รอบๆ และมันก็ส่งกลิ่นอันไม่พึงประสงค์ออกมาอย่างรุนแรง

 

“…ผมเข้าใจแล้ว ผมเดาว่าพวกเขาเอาเงินและอุปกรณ์จากผู้ชาย และใช้ผู้หญิงเพื่อตอบสนองความใคร่ของก็อบลินสินะ?”

 

“โอ้ ถูกต้องแล้ว… เด็กพวกนี้เดิมทีกำลังรวบรวมสมบัติอยู่ ดังนั้นฉันจึงฝึกพวกมันและเก็บสมบัติไว้ซะเลย”

 

　การฝึกมอนสเตอร์เป็นเวทย์มนตร์ที่ให้คุณควบคุมสัตว์ประหลาดได้ตามที่คุณต้องการ พูดง่ายๆ มันก็เหมือนกับการสะกดจิต ต้องใช้พลังเวทย์มนตร์จำนวนมากในการควบคุมเป้าหมายจำนวนมากในคราวเดียว

 

“แค่โดนจับได้แล้วยังไง? ฉัน…ฉันยังไม่แพ้!”

 

　จากนั้น ผู้หญิงคนนั้นก็ดึงบางสิ่งที่คล้ายกับหลอดทดลองที่บรรจุของเหลวออกมาจากกระเป๋าของเธอแล้วเริ่มดื่ม นั่นคือน้ำยาฟื้นฟู

 

　ท้องที่ถูกแทงด้วยหอกก็กลับคืนสู่สภาพเดิมในไม่ช้า

 

“หึ… ฉันรู้ว่าพวกแกมีฝีมือพอที่จะไปถึงชั้น 9 ได้ แต่มันจะจบลงที่นี่!”

 

　ทันทีที่เธอพูดจบ ก็มีบางอย่างพุ่งเข้ามาหาผม

　ผมสังเกตว่ามันเป็นมีด

　

“…”

 

　ผมสูญเสียสมาธิไปชั่วขณะและไม่สามารถหลบ ส่งผลให้เกิดแผลเล็กๆ ที่ด้านล่างของใบหน้า

 

“คุโระคุง!?”

“โครซัง!?”

 

　อัลมาและราเฟียกังวลจริงๆ แม้ว่าจะเป็นเพียงรอยขีดข่วนก็ตาม

 

　คุณไม่จำเป็นต้องกังวลมากนัก มันจะหายอย่างรวดเร็ว

 

　เมื่อผมสัมผัสแก้ม เลือดที่หยดลงมาก็หยุดแล้ว และแผลก็ถูกรักษาจนหาย

　

“คุณไม่สามารถทำร้ายผมได้”

 

　เขาพูดขณะแสดงแหวนที่เขาสวมบนนิ้วชี้ให้ผู้หญิงที่ประหลาดใจฟัง

 

　แหวนวงนี้เป็นเครื่องมือวิเศษที่เทพธิดามอบให้ผม ผลของมันดีมากเพราะมันจะรักษาคุณโดยอัตโนมัติหากคุณได้รับบาดเจ็บ ตราบใดที่แหวนวงนี้ไม่พัง ผมก็จะไม่เหลือรอยขีดข่วนแม้แต่น้อย

 

　ทันใดนั้นผมก็รู้สึกถึงออร่าดำมืดที่อยู่ข้างๆ ผม

 

“โครซัง…ฉันขอฆ่าอีนี่ได้ไหม?”

 

“เอ๊ะ ฆ่าไม่ได้นะ”

 

　การฆาตกรรมไม่ใช่เรื่องดี

 

“…ถ้าอย่างนั้น ตราบใดที่ฉันไม่ฆ่า คุณก็โอเคใช่มั้ย?”

 

“ใช่ อย่าให้ถึงตาย โอเคนะ?”

 

　ตราบใดที่ไม่โดนฆ่าทันที ก็สามารถรักษาได้ด้วยแหวน

 

“————เอ็กซ์คาลิเบอร์”

 

　ราเฟียกระแทกผู้หญิงคนนั้นล้มลงและแทงด้วยดาบคู่ของเธอ

 

“อ่า คะ…!?”

 

　ทุกครั้งที่แทง เลือดจะกระเซ็น เนื้อและกระดูกจะมองเห็นได้

 

　คนสมัยก่อนบอกว่าเข้าใจการทำงานของร่างกายโดยเห็นสภาวะเช่นนี้

 

“ยะ…หยุดนะ…ได้โปรด…ยกโทษ..”

 

“ยกโทษให้เหรอ หมายความว่ายังไง ยกโทษให้แกงั้นงั้นเหรอ ได้โปรดหยุดล้อเล่นได้แล้ว”

 

　ไม่มีแสงสว่างในดวงตาของราเฟีย

 

　น่ากลัวมาก……. คุณเป็นยันเดเระใช่ไหม? ไม่สิ หรือเหมือนคนโรคจิตมากกว่านะ?

 

“การโจมตีครั้งเดียวที่คุณทำกับโครซังคือการโจมตีเราร้อยครั้ง ดังนั้น แกต้องถูกแทงอย่างน้อยร้อยครั้ง”

 

　เมื่อผมมองไปที่ก็อบลิน ผมเห็นว่าพวกมันกำลังตัวสั่นราวกับว่าพวกมันกลัวภาพนี้จริงๆ

 

“มาเชือดก็อบลินกันเถอะ…”

 

“ผมเห็นด้วย”

 

　ก็อบลินที่หยุดเคลื่อนไหวนั้นล่าง่ายมาก และพวกเราสามารถกำจัดพวกมันได้ภายในเวลาประมาณหนึ่งนาที

 

“อ่า ราเฟีย? คุณราเฟีย? คุณได้ยินผมไหม?”

 

　หลังจากกำจัดก็อบลินออกไปแล้ว ผมลองคุยกับ ราเฟียแต่ดูเหมือนเธอจะหมกมุ่นกับการแทง

 

“…คะ? อะไรนะคะโครซัง?”

 

　ราเฟียที่ย้อมสีแดงสดด้วยเลือด ยิ้มจางๆ ดวงตาของเธอไม่ได้ยิ้มเลย

　ว้าว ร่างกายของราเฟียนั้นเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดจนชุ่มโชก

 

“พอได้แล้ว ดูสิ ข้างในมันทะลักออกมาแล้ว แค่นี้ภาพมันก็ต้องเซ็นเซอร์แล้วนะ”

 

　ถ้าคุณใจไม่แข็งพอเหมือนผม คุณคงอ้วกออกมาไม่หยุดแน่ๆ ผมใจแข็งใช่ไหมล่ะ?

 

“ถึงจะเป็นคำสั่งของโครซัง แต่ฉันก็ไม่มีทางหยุดแน่ๆ ฉันต้องแทงนังนั่นอีก 50 ครั้ง”

 

　โอ้ คุณแทงไป 50 ครั้งแล้ว…

 

“ราเฟีย~ ให้ฉันแทงอีนั่นด้วย!”

 

“…ถ้าอย่างนั้นฉันจะให้อัลมาจังแทงอีก 50 ครั้งที่เหลือ”

 

“ใช่แล้ว ปล่อยให้มันเป็นหน้าที่ของฉัน♪ ฉันจะแทงนังนี่เหมือนราเฟีย♪”

 

　ตอนนี้ร่างกายของก็อบลินเทมเมอร์ไม่เพียงแต่เต็มไปด้วยเลือดเท่านั้น แต่อวัยวะภายในของเธอทะลักออกมา แขนขาของเธอถูกฉีกออก และไม่มีที่ที่ไม่โดนแทง

 

“ฉันลำบากมากเลยกว่าจะได้มันมาจากคุโระคุง แต่… เอาล่ะ สวมมันกันเถอะ♪”

 

　อัลมาสวมแหวนแบบเดียวกับผมให้ก็อบลินเทมเมอร์ จากนั้นร่างกายของหญิงสาวที่แย่มากก็กลับคืนสู่สภาพเดิมอย่างรวดเร็ว

 

　หลังจากนั้นไม่กี่นาที ร่างกายของเธอก็กลับสู่สภาพเดิม

 

“เอ่อ… เอ่อ? ฉัน…”

 

“เอ่อ ตื่นแล้วเหรอ?”

 

“สวัสดี!?”

 

　ทันทีที่เธอเห็นอัลมา ผู้หญิงคนนั้นก็กรีดร้องและตัวสั่นราวกับว่าเธอเพิ่งเห็นบางสิ่งที่น่าสะพรึงกลัว

 

“พลังเต็มเปี่ยม เอาล่ะ เรามาต่อรอบสองกันดีกว่า—กุงเนียร์♡”

 

　เมื่อพูดเช่นนั้น อัลมาก็แทงทะลุช่องท้องของผู้หญิงคนนั้นด้วยหอกอีกครั้ง

 

“อร๊ายยยยย?!”

 

　เสียงกรีดร้องที่เจ็บปวดยิ่งกว่าครั้งแรก เลือดสาด. แต่บาดแผลก็หายอย่างรวดเร็ว

 

“แม้ว่าคุณจะได้รับบาดเจ็บ แต่จากเครื่องมือเวทย์มนตร์นั้น คุณจะฟื้นตัวได้ภายใน 1 วินาที แต่อาวุธของเราสามารถแทงคุณได้ภายในเวลาประมาณ 0.1 วินาที ดังนั้นคุณจะโดนแทงได้ 10 ครั้งก่อนที่คุณจะฟื้นตัวในครั้งต่อไป♪”

 

　ราเฟียผู้ยิ้มอย่างงดงามและผู้หญิงหนึ่งมีสีหน้าสิ้นหวัง ช่างเป็นสิ่งที่ตัดกันราวกับสวรรค์และนรก

 

“ตอนนี้ฉันต้องแทงอีกกี่ครั้งเพื่อให้ครบ? อีก 50 ครั้งสินะ”

 

　เมื่อผมมองอัลมาแบบนี้ ผมอดไม่ได้ที่จะคิดว่าก็อบลินส่งเสียงแหลมเล็กดูน่ารักไปเลย

 

　หลังจากแทงไปประมาณ 50 ครั้ง มือของอัลมาก็หยุดลงในที่สุด

 

“ว้าย ดูน่าจะเจ็บนะนั่น♡”

 

　เธอพูดราวกับว่าเธอทำงานอะไรสักอย่างเสร็จแล้ว แต่สิ่งที่เห็นด้านล่างคือผู้หญิงที่ร่างกายถูกแยกชิ้นส่วนและมีเลือดกระจายจนจำสภาพเดิมไม่ได้อีกต่อไป

 

“โม…โคโระ โด…โคโระ โด…”

 

　ผู้หญิงคนนั้นยังคงหายใจอยู่

　ต้องขอบคุณการคำนวณที่แม่นยำ เพราะต้องสวมและถอดแหวนในเวลาที่เหมาะสม เพื่อที่ก็อบลินเทมเมอร์จะได้ไม่ตาย

 

“คุณจะทำอะไรคุโระคุง”

 

“พอแล้ว ผมจะสวมแหวนให้คนคนนั้น ปล่อยให้เธอหายดีแล้วนำตัวกลับไป ความเสียหายทางทางใจน่าจะหนักมาก”

 

　แม้ว่าเธอจะหายดีแล้ว แต่เธอก็ยังรู้สึกเจ็บปวด หากใครก็ตามที่ถูกแทงมากกว่า 100 ครั้ง สุขภาพจิตของคนคนนั้นจะเสียหายอย่างร้ายแรง

 

　โลกนี้ไม่ไปได้ราบรื่นหมือนไลท์โนเวลในชีวิตก่อนของผม

 

　หากคุณเอาชนะสัตว์ประหลาดระดับ S คุณจะกลายเป็นบอดี้การ์ดของหญิงสาวสักคน หรือคุณจะได้รับความนิยมจากสาวสวย… โลกนี้ไม่มีอะไรแบบนั้น

 

　และเหนือสิ่งอื่นใด……

 

“ฮิฮิ คุณจะต้องทนทุกข์ทรมานมากขนาดนี้ เพราะคุณจะทำร้ายโครซัง”

 

“ถูกต้อง ถ้าแกไม่ทำร้ายคุโระคุง เราคงจับแกตามปกติ ”

 

　สมาชิกในกิลด์ช่างหนักหน่วงรุนแรงจนเหมือนกับ ยันเดเระ ไม่สิ มันหนักว่านั้นจนเหมือนโรคจิตมากกว่ายันเดเระ จนผมคิดว่าที่ผมเคยโดนรังแกนั้นดูน่ารักไปเลย

 

“ไปกันเถอะ โครซัง”

 

“คุโระคุง ไปกันเถอะ!”

 

　ราเฟียและอัลมากลับมาเป็นปกติแล้ว เขาตัดสินใจมัดผู้หญิงคนนั้นด้วยโซ่แล้วกลับไปที่กิลด์ พวกเราจับมือกันตลอดทาง