เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1500
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1500
ลู่ฝานกับหลิงเหยามองหน้ากัน หลิงเหยาพยักหน้าเบาๆ
ลู่ฝานพูดเสียงดังว่า “ได้ ผู้อาวุโสหั่ว ในเมื่ออยากคุยกับฉัน งั้นตามฉันมา!”
พูดพลาง ลู่ฝานเดินไปทางค่ายกลเคลื่อนฟ้า
ไม่ว่ายังไงออกจากที่นี่ก่อนถือเป็นเรื่องดีที่สุด
หั่วตันซูไม่พูดอะไรสักคำ เดินตามลู่ฝานไปทันที
เมื่อผ่านค่ายกลเคลื่อนฟ้า วิวด้านหน้าเปลี่ยนไปทันที
เมืองเล็กๆ ที่เงียบสงบ กลับกลายเป็นเมืองใหญ่ที่เต็มไปด้วยความคึกคัก
เมื่อมาถึงที่นี่ หลิงเหยากับลู่ฝานสบายใจขึ้นไม่น้อย สถานที่เต็มไปด้วยผู้คนแบบนี้ ถึงมีใครอยากหาเรื่องพวกเขาก็ต้องคิดสักหน่อย
ลู่ฝานปรายตามองหั่วตันซู ดูเหมือนคนนี้ไม่ได้มาจับตัวเขาจริงๆ
กลอกตาไปมาเล็กน้อย ลู่ฝานเดินไปข้างหน้าเงียบๆ
เดินได้ไม่ไกล ตึกสองชั้นเล็กๆ ที่ดูเหมือนหม้อยาปรากฏในสายตา ด้านบนเขียนว่าตึกติ่งเซียง คิดไม่ถึงว่าเป็นร้านเหล้าแห่งหนึ่ง
ลู่ฝานชี้ไปที่ร้านเหล้าแล้วพูดว่า “ผู้อาวุโสหั่ว เราคุยกันที่นี่เถอะ!”
หั่วตันซูพยักหน้าพูดว่า “ได้ เชิญคุณชาย”
ทั้งสองเดินเข้าไปในร้านเหล้า เมื่อมองดูไม่มีที่ว่างเลย
เมื่อเด็กเสิร์ฟเห็นว่ามีคนเดินเข้ามา จึงรีบเข้ามาคำนับแล้วพูดว่า “ลูกค้า โชคร้ายจังเลยโต๊ะเต็มหมดแล้ว อีกสักครู่ค่อยมาได้ไหม”
หั่วตันซูเอาป้ายอันหนึ่งออกมาแกว่งหน้าเด็กเสิร์ฟแล้วพูดว่า “ผู้ดูแลตระกูลหั่ว จัดห้องส่วนตัวที่ดีที่สุดมา!”
เมื่อเด็กเสิร์ฟเห็นป้าย และได้ยินคำว่าตระกูลหั่ว เขาชะงักไปแล้วคำนับสุดชีวิต “ที่แท้คือนายท่านผู้ดูแลของตระกูลหั่วนี่เอง ฉันจะไปเตรียมให้เดี๋ยวนี้ เชิญนายท่านขึ้นไปด้านบนได้เลย!”
หั่วตันซูผายมือเชิญพร้อมรอยยิ้ม
“เชิญ!”
ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ แล้วพูดกับหลิงเหยาเสียงเบาว่า “เป็นคนใหญ่คนโตจริงๆ กินข้าวฟรีด้วย”
หลิงเหยาหัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่ต้องจ่ายเงินดีที่สุด”
ทั้งสามคนขึ้นไปข้างบน จู่ๆ ลู่ฝานเห็นผู้ชายอ้วนสองสามคน สวมเสื้อผ้าราคาแพงวิ่งอย่างตื่นตระหนกออกมาจากห้องส่วนตัว
เหมือนพวกเขาเป็นพ่อค้าร่ำรวยในเมือง แต่เมื่อโดนเด็กเสิร์ฟเร่งกลับดูเหมือนลูกน้อง รีบออกไปอย่างรวดเร็วเหมือนกลัวว่าถ้าช้าเพียงก้าวเดียวจะตายอย่างไรอย่างนั้น!
หลังจากนั้นลู่ฝานเห็นน้องอีกคนเดินเข้ามา ยิ้มประจบสอพลอให้ทั้งสองคน “เชิญทางนี้ครับนายท่าน ห้องส่วนตัวที่ดีที่สุด!”
พวกลู่ฝานเหมือนไม่เคยเห็นพวกคนเมื่อกี้ เดินเข้าไปในห้องส่วนตัวทันที
น้องสองสามคนจัดการอย่างรวดเร็ว พวกพ่อค้ารวยเพิ่งออกจากห้องส่วนตัว พวกเขาก็จัดการให้เหมือนใหม่
ทั้งสามคนนั่งลง หั่วตันซูพูดว่า “เอาอาหารที่ดีที่สุดมาให้เต็มโต๊ะ ถ้าไม่อร่อยพวกนายคงรู้ใช่ไหม”
เหงื่อไหลลงมาจากบนหัวน้อง เขารีบคำนับแล้วออกไป
ลู่ฝานมองหั่วตันซูด้วยรอยยิ้ม “ตระกูลหั่วไปที่ไหนก็มีหน้ามีตาจริงๆ!”
หั่วตันซูพูดว่า “ตลกแล้วคุณชาย คิดว่าถ้าคุณชายบอกว่าตัวเองเป็นใคร พวกเขาคงกลัวจนตัวสั่นงันงกเหมือนกัน”
ลู่ฝานพูดว่า “ฉันเหรอ ฉันไม่มีฐานะอะไรเลย แค่คนธรรมดาทั่วไปเท่านั้น!”
หั่วตันซูพูดอย่างประหลาดใจว่า “อะไรกัน คนทั่วไปสู้กับผู้ดูแลชุดม่วงสิบกว่าคนของตระกูลหั่วด้วยตัวคนเดียวได้เหรอ คุณชายถ่อมตัวเกินไปแล้ว ไม่ทราบว่าคุณชายชื่ออะไร เป็นคนที่ไหน ศึกษากับอาจารย์คนไหน”
ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันชื่อลู่ฝาน เป็นคนชนบท ไม่สะดวกพูดเรื่องอาจารย์”
หั่วตันซูพูดเสียงเบาว่า “คนชนบท คงไม่ใช่มั้ง คุณชายลู่ฝานเดินทางมาไกลใช่ไหม!”
ลู่ฝานใจสั่นอย่างแรง มุกสองเม็ดในมือเคลื่อนไหวเร็วขึ้นอีก