อัจฉริยะตัวน้อยกับคุณพ่อสุดโฉด - ตอนที่ 283 หนุ่มหล่อสาวสวย
ตอนที่ 283 หนุ่มหล่อสาวสวย
พิธีกรยื่นไมโครโฟนสีดำทองให้เขา อันโหรวยืนอย่างสง่าผ่าเผยอยู่ด้านข้างเขาพลางยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
โอวหยางลี่ที่ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนมองไปที่พวกเขา ทั้งคู่ยืนเคียงคู่กัน เป็นหนุ่มหล่อสาวสวยที่ดูเหมาะสมกันอย่างลงตัว เมื่อจิ่งเป่ยเฉินพูดขึ้นมา อันโหรวที่ยืนอยู่ข้างเขาก็หันไปมองที่เขา ในสายตาเธอมีเพียงเขาเท่านั้น
นั่นเป็นสายตาที่เธอเคยมองเขา ทำไมตอนนี้แม้แต่ให้ทานเธอก็ยังไม่อยากจะสนใจ ทำเพียงมองมาอย่างไม่สบอารมณ์ มีเพียงแค่ความเฉยเมยและขยะแขยงที่ชัดเจนเท่านั้น
เขาไม่ได้มีความเกี่ยวข้องใด ๆ กับเรื่องเมื่อห้าปีก่อนหน้านั้น หากจะบอกว่าคนที่เกี่ยวข้องกันจริง ๆ ก็มีเพียงแม่ของเขาที่เป็นโอวหยางกรุ๊ปในตอนนี้เท่านั้น
“ขออนุญาตถามประธานจิ่งนะคะ ได้ยินมาว่าผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ ของคุณมีลูกแล้วสองคนซึ่งเป็นลูกครึ่งเสียด้วย คุณไม่ได้รังเกียจหรือถือสาที่จะเป็นพ่อเลี้ยงเหรอคะ?” จู่ ๆ ผู้สื่อข่าวในงานก็กล้าที่จะถามขึ้นมาท่ามกลางผู้คนในงาน
ภายในห้องจัดเลี้ยงจู่ ๆ ก็เงียบสงัดทันทีหลังจากคำถามนั้นถูกเอ่ยขึ้น ข่าวล่าสุดที่มาแรงเอามาก ๆ ของจิ่งเป่ยเฉิน ผู้คนต่างอยากจะรู้เรื่องนี้มาก
แม้อันโหรวจะสวยสง่างามเพียงใด แต่ยังไงเธอก็มีลูกกับคนอื่น จะมีสักกี่คนที่ยอมรับได้?
ยิ่งไปกว่านั้นนี่คือจิ่งเป่ยเฉิน!
นี่คือเทพบุตรในใจของเหล่าสาว ๆ แม้จะเอื้อมไม่ถึงแต่กลับไปหลงรักแม่เลี้ยงเดี่ยวแบบนี้!
พวกเขาย่อมรับไม่ได้!
“ก็ใช่สิ! ฉันคิดว่าจิ่งเป่ยเฉินไม่ได้รังเกียจหรอก ยังไงเมื่อก่อนก็มีรูปถ่ายที่เขาไปรับเด็ก ๆ ด้วยตัวเอง เด็กผู้หญิงตัวน้อยตาสีฟ้า ผมสีทอง ดูหน้าตาน่ารักขนาดนั้น!” โอวหยางลี่พูดขึ้นมาท่ามกลางฝูงชน
แต่ทำไมน้ำเสียงถึงได้ดูหึงแบบนั้น!
สถานการณ์ในตอนนี้ที่แฟนเก่าและแฟนปัจจุบันอยู่ในงานเดียวกัน อีกอย่างแฟนเก่าเองก็เพิ่งจะหย่ามา ครั้งหนึ่งคิดว่าเป็นเพราะผู้หญิงที่ชื่อเหอเหมียวที่เป็นข่าวลือกันในอินเทอร์เน็ต แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเรื่องนี้ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
ผู้คนที่ดูเหตุการณ์นี้อยู่ต่างทยอยกันถอยออกไป เหลือไว้เพียงโอวหยางลี่ที่ยืนเผชิญหน้ากับทั้งสองคนนั้นที่อยู่บนเวที โดยเขายืนอยู่ด้านล่างด้วยท่าทางที่อ่อนแอ
อันโหรวมองไปที่สภาพของโอวหยางลี่ ก่อนจะหัวเราะเล็กน้อย คนที่ไม่รู้เรื่องก็ไม่เกรงกลัว เขายังกล้าที่จะพูดออกมา!
จิ่งเป่ยเฉินจับมือของเธอแน่น ใบหน้าที่หล่อเหลานั้นหัวเราะออกมาพลางมองไปที่เขา เสียงโทนต่ำที่ดูเหมือนกำลังเศร้านั้นดังขึ้นมาภายในห้องโถงใหญ่ “ลูกของโหรวโหรวก็คือลูกของฉัน”
โอวหยางลี่รู้สึกเหมือนว่าหัวสมองของเขานั้นมีเสียงตูมเกิดขึ้น เหมือนว่าทุกอย่างนั้นพังทลายลงแล้ว
ไม่คิดว่าจิ่งเป่ยเฉินนั้นจะชอบเธอมากจนถึงจุดนี้ จุดที่ไม่สนใจว่าเธอจะมีลูกกับคนอื่น
หากลองคิดดูอีกมุมหนึ่ง จริง ๆ เขาเองก็ไม่สนใจ ขอแค่โหรวโหรวกลับมาอยู่ข้างกายเขาและส่งลูกทั้งสองออกไป ให้พวกเขานั้นได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันก็พอ
“ประธานจิ่งนี่มีความรู้สึกที่ลึกซึ้งจริง ๆ”
“จริงด้วย! แบบนี้ก็ไม่ต้องคิดมาก ใจกว้างมาก ๆ”
“พวกนายจะรู้อะไร แบบนี้เรียกว่ารักแท้ต่างหาก!”
เมื่อโอวหยางลี่ได้ยินคำพูดเหล่านั้น เขาก็รู้สึกเหมือนว่าหัวสมองของเขากำลังจะระเบิดออกมา
“จิ่งเป่ยเฉิน ฉันไม่เชื่อว่านายจะไม่ถือสา! เรื่องที่จะช่วยผู้ชายคนอื่นเลี้ยงลูก นายทำได้อย่างนั้นเหรอ? ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่จิ่งเป่ยเฉินรับของที่ไม่ดีต่อ หนำซ้ำยังดูเอาจริงเอาจังแบบนี้ ช่างเปิดโลกเป็นอีกมุมหนึ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อน” โอวหยางลี่ถือแก้วไวน์ในมือแน่นพลางมองไปที่พวกเขา “นายน้อยจิ่ง นายต้องระวังเอาไว้มาก ๆ แล้ว ผู้หญิงคนนี้เป็นคู่รักของฉันมาหลายสิบปี เธอเป็นอย่างไรฉันย่อมรู้ดี อย่าได้หลงกลเธอเชียว อาจจะทำให้ประเทศชาติต้องเสียหาย ไม่แน่เธออาจจะใช้ประโยชน์จากนายอยู่ก็ได้!”
เมื่อโอวหยางลี่พูดออกมา บรรดานักข่าวต่างก็ถ่ายรูปกันอย่างตื่นเต้น ข่าวใหญ่ได้เกิดขึ้นแล้ว!
ก่อนที่ภายในงานเลี้ยงจะเงียบยิ่งกว่าเดิม
รับของที่ไม่ดีต่อ? คู่รักวัยเด็ก? หายนะต่อประเทศชาติ? ผลประโยชน์? คำเหล่านี้ที่ป้วนเปี้ยนอยู่ในหัวสมองของพวกเขา ประธานโอวหยางลี่นี่ช่างกล้าพูดเสียจริง
“งั้นฉันอยากจะรู้ว่าฉันเป็นคนยังไงงั้นเหรอ? ประธานโอวหยางรู้อะไรบ้าง?” อันโหรวยิ้มอย่างเย็นชา เธอกวาดสายตาที่สวยงามไปที่ใบหน้าของเขา “เมื่อก่อนพวกเราก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไร ชายหญิงไม่ได้แต่งงานกันก็ถือว่าไม่เกี่ยวข้องกัน ถึงฉันจะหย่าร้อยครั้งหรือแต่งงานก็ไม่มีความเกี่ยวข้องกับประธานโอวหยางลี่แม้แต่นิดเดียว”
เขาอดไม่ได้ที่จะแคร์มากเกินไป!
“ทุกคนได้ยินแล้วนะ เธอนั้นทะเยอทะยานมาก อยากจะแต่งงานร้อยครั้ง มา มาเลยฉันเพิ่งจะหย่าด้วย! ด้วยรูปร่างหน้าตาที่สวยงามแบบนี้ ฉันยอมอุทิศมอบใบหย่าให้กับเธอ เป็นยังไง?” เขาไม่ได้อยากพูดหมิ่นประมาทเธอตั้งแต่แรก แต่เมื่อเห็นพวกเขาอยู่ด้วยกันอย่างหวานชื่นแบบนั้น เขาเองก็รับไม่ได้
“คงไม่ต้องรบกวนประธานโอวหยางหรอก หากโหรวโหรวอยากจะเล่นเกมแต่งงานแบบสายฟ้าแลบ ไม่ต้องพูดร้อยครั้งหรอก พันครั้งฉันก็ยอมอยู่กับเธอ เพราะชื่อที่จะปรากฏในใบทะเบียนสมรสนั้นจะต้องเป็นชื่อของฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น” จิ่งเป่ยเฉินพูดออกไปพร้อมคลายมือออกจากเอวของเธอ ก่อนจะคุกเข่าลงไปกับพื้นและเงยหน้ามองเธอ
การเคลื่อนไหวที่กะทันหันของจิ่งเป่ยเฉินทำให้บรรยากาศและผู้คนในห้องโถงนั้นเริ่มส่งเสียงฮือฮาขึ้นอีกครั้ง เกิดเรื่องน่าตื่นเต้นได้ทุกเวลาจริง ๆ
อันโหรวมองเขาด้วยความประหลาดใจ เธอหันไปมองรอบข้างก่อนจะมองไปที่เขาที่กำลังหยิบกล่องสีแดงออกมา
ในที่สุดเธอก็เข้าใจขึ้นมาทันทีว่าทำไมถึงเป็นดอกกุหลาบสีแดงที่ดูเหมือนฉากงานแต่งงานแบบนี้ ที่แท้เขาก็จะขอแต่งงาน…….
ความโกรธแค้นในคำพูดโอวหยางลี่เมื่อครู่นั้นจู่ ๆ ก็ถูกแทนที่ด้วยความตื่นเต้นจนพูดไม่ออก เหมือนว่าไม่ได้สนใจกับคำพูดของโอวหยางลี่เลยสักนิด เธอแค่มีผู้ชายตรงหน้าที่รักเธอและใส่ใจเธอก็เพียงพอแล้ว
จะไปแคร์คนอื่นทำไมกัน!
จิ่งเป่ยเฉินเปิดกล่องนั้นออก ดวงตาสีดำสนิทนั้นเต็มไปด้วยใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอที่ดูตื่นเต้น “โหรวโหรวให้ฉันดูแลเธอ หยางหยางและหน่วนหน่วนไปทั้งชีวิตนี้นะ”
อันโหรวที่รู้สึกถึงรสชาติความหอมหวานอมเปรี้ยวนั้นอยากจะตอบตกลงเขาทันที แต่เธอสะอึกสะอื้นจนพูดไม่ออก
เธอไม่ได้ตอบตกลงทันที และก็ไม่ได้รีบร้อน เขาหยิบแหวนออกมาและมองไปที่เธออีกครั้ง น้ำเสียงทุ้มต่ำและอ่อนหวานของเขาพูดออกมาอีกครั้ง “โหรวโหรว เธอตกลงไหม?”
หลินจือเซี๋ยวเห็นฉากนี้เข้า เธอก็รู้สึกตื่นเต้นจนคิดอยากจะตอบด้วยตัวเอง บิ๊กบอสคนนี้ฝึกซ้อมมาหลายครั้งแล้วนี่เอง!
ทุกวันนี้ที่ให้เธอเก็บความลับไว้มันก็ยากมากอยู่แล้วนะ
ฉีเซิ่งเทียนเหลือบสายตามองเธอ เธอรู้สึกตื่นเต้นขนาดนั้นเลยเหรอ?
ทางด้านถังซั่วที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ฉีเซิ่งเทียนก็ไม่ได้พูดอะไร ทั้งสองคนต่างก็มองไปที่เวที ถึงแม้ว่าอันโหรวจะไม่ได้ตอบกลับทันที แต่คำตอบที่ติดอยู่ในปากของเธอย่อมมีคำตอบที่ชัดเจนอยู่แล้ว
เธอ….ต้องตอบตกลงอยู่แล้ว
อันโหรวยังไม่ได้ตอบกลับไป เพียงแต่ยื่นมือข้างซ้ายออกไปแทน จู่ ๆ กลับนึกถึงคำพูดของเขาเมื่อคืนขึ้นมา ‘รู้สึกว่ามือของเธอจะโล่ง ๆ เหมือนขาดอะไรไป’
เมื่อเธอคิดได้ถึงความหมายนั้นเธอก็คิดตอบตกลงทันที! เธอไม่อาจบอกเรื่องที่เธอเพิ่งคิดเรื่องวุ่นวายได้ และไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น ไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าจะกลายเป็นแบบนี้
แหวนเพชรถูกสวมบนนิ้วนางของเธออย่างช้า ๆ หัวใจที่สงบกลับมาเต้นแรงอีกครั้งอย่างบ้าคลั่ง ภายในใจและดวงตาของเธอเต็มไปด้วยเขา
ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นเขาที่ดูจริงจังแบบนี้ แต่ความจริงจังในเวลานี้ต่างจากเมื่อก่อน เขาดูจดจ่อเหมือนว่าคนตรงหน้าเป็นตุ๊กตากระเบื้องที่ประณีต เขาอยากดูแลเธออย่างเต็มหัวใจ
เมื่อแหวนเพชรถูกสวมไปที่นิ้วนางของเธอ เขาก็ลุกขึ้นมากอดเธอไว้ทันที ภายใต้แสงไฟและสายตาของผู้คนในงาน เขาจูบไปที่ริมฝีปากของเธอ ความรู้สึกที่อบอุ่นไม่มีรสชาติของอาหาร มีเพียงรสชาติที่หวานหอมที่ทั้งสองมอบให้แก่กัน
“ยินดีกับประธานจิ่งด้วยที่รับของไม่ดีต่ออย่างสมบูรณ์” โอวหยางลี่พูดเยาะเย้ยเหน็บแนมขึ้นมาอย่างไม่รู้เวลา