หัตถ์เทวะธิดาพญายม - ตอนที่ 568 เส้นทางสู่ขุมนรก
ตอนที่ 568 เส้นทางสู่ขุมนรก
คล้ายท่านเลี้ยวยังอยากจะซักไซ้ ทว่ากลับได้ยินเสียงดัง “ซีซี ซู่ซ่” ขึ้นมาเสียก่อน
เสียงนั้นคล้ายดังแทรกมาจากใต้ดิน เสมือนกําลังแทรกขึ้นตามรอยแตกแยกของแผ่นดิน ทั้งคล้ายมันกระเหี้ยนกระหือรือที่จะเร่งให้ถึงเป้าหมาย
ท่านเดี่ยวตัวแข็งค้าง มันค่อย ๆ เอียงคอเหลียวดูด้านข้างอย่างเชื่องช้า
ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าส่งผลให้มันต้องเสียวสันหลังวาบ
หมู่แมลงจํานวนนับไม่ถ้วน ตัวหนอนทั้งหัวขาวหัวดําพากันชอนไชออกมาจากรอยแยกแตกก่อนจะตรงเข้าชอนไชนัยน์ตา เข้าช่องหูของมัน
“อ๊าก อ๊าก อ๊าก !” เสียงร้องครวญครางดังลั่นหัวหุบเขา
มังกรทองตัวน้อยยกกรงเล็บขึ้นแคะรูหูด้วยอาการเบื่อหน่าย
“เอะอะโวยวายเสียจริง เจ้าตัวไร้ค่า ยามเมื่อเจ้าทรมานเด็กสาวพวกนั้น มิใช่เจ้าตื่นเต้นสุขใจ เมื่อได้ยินเสียงร้องครวญครางของพวกนางกระนั้นหรือ เจ้าไม่เคยคิดว่าพวกนางจะหวาดกลัวทุกข์ทรมานอย่างถึงที่สุดมิใช่หรือ ? เช่นนั้นยามนี้เจ้าน่าจะบันเทิงเมื่อได้สัมผัสรสชาติเฉกเช่นเดียวกัน เจ้าสมควรชื่นมื่นสุขสมใจมิใช่หรือ ?”
เสียงร้องโหยหวนแทบขาดใจดังต่อเนื่องยาวนานกระทั่งจู่ ๆ คล้ายหมู่หนอนแมลงได้รับบัญชา พวกมันพากันล่าถอยชอนไชกลับเข้าผืนดินดั่งหนึ่งสายน้ําหลาก
ยามนี้ทั่วใบหน้าของท่านเลี่ยวเต็มไปด้วยหลุมบ่ออันเกิดจากการกัดแทะของหมู่หนอนแมลงนับไม่ถ้วน มันส่งเสียงร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดระคนโกรธแค้น ขุมพลังในกายเริ่มไหล ถ่ายเทออกจากร่าง
หากแต่คลื่นพลังเจือจางที่แฝงอยู่ในเทือกเขาแห่งนี้ยังคงไหลถ่ายเทแทรกซึมลงสู่ร่าง ช่วยรักษาอาการบาดเจ็บปางตาย เสียงสะอื่นด้วยความทุกข์ทรมานของมันดังขึ้นเป็นระยะ ท่ามกลางความเจ็บปวดปางตาย ทว่าก็มิอาจตาย
มังกรทองตัวน้อยส่งเสียงหัวร่อในล่าคอ
“เป็นอย่างไรบ้าง ? โอสถของนายท่านยอดเยี่ยมอย่างยิ่งใช่หรือไม่เล่า ? ทุกครึ่งชั่วยาม ของทุกวัน ร่างของเจ้าจะส่งกลิ่นดึงดูดหมู่หนอนหมู่แมลง ครั้นเมื่อผ่านไปชั่วครู่ใหญ่ กลิ่นอันแสนดึงดูดจะแปรเปลี่ยนเป็นกลิ่นเหม็นที่น่ารังเกียจสําหรับพวกมัน เมื่อนั้น พวกมันจะพากันละทิ้งเจ้าไป หากแต่เจ้ายังต้องทนรับความทุกข์ทรมานเยี่ยงนี้ ตลอดปี ตลอดเดือน หากทว่ามิอาจถึงแก่ความตาย !”
*ครึ่งชั่วยาม คือ 1 ชั่วโมง “ไม่…ไม่…ละเว้น…ข้า…ละเว้นข้าเถิด”
น้ําเสียงของมันแหบพร่าสั่นเครือ นัยน์ตาหวาดผวาตื่นกลัวถึงความอับจนหมดหนทางอย่างที่สุด น้ํามูกน้ําตาอาบรินด้วยความสิ้นหวัง
“ได้โปรด ขอร้องเถิด…สังหารข้า…ลงมือสังหารข้าที่…”
รอยยิ้มบนใบหน้าของมังกรทองตัวจิ๋วพลันกลับกลายเป็นความเย็นชา เขาคลี่ยิ้มกล่าวคํา
“ครั้งที่เจ้าทรมานผู้อื่น ยามเมื่อพวกเขาร่ําร้องขอความเมตตา เจ้าเคยละเว้นพวกเขาบ้างหรือไม่ ? ยามนี้ภายใต้สถานที่เปียกชื้นมืดสนิทไร้แสงเดือนแสงตะวัน จมอยู่ในหุบเหวอันมืดมิด เจ้าจะได้สัมผัสกับความทุกข์ทรมาน ความตื่นกลัวและสิ้นหวัง เจ้าจะได้รับรู้ถึงความเจ็บปวด ความเจ็บแค้น ความโศกเศร้าทรมานจิตใจของพวกเขาเหล่านั้น”
“อ้า ! จริงสิ นายท่านยังฝากถ้อยค่ามาถึงเจ้าอีกหนึ่งประโยค กรรมดีกรรมชั่วของผู้คนย่อมติดตามคนผู้นั้นไปทุกหนแห่ง คนวิปริตกากเดนยุทธภพเยี่ยงเจ้านี้ มีหรือสวรรค์จะเห็นใจ !”
เพียงสั้นคํากล่าว มังกรทองตัวน้อยก็โยนอาคมบันทึกเสียงลงในช่องเขาล็กก่อนหมุนกายเลี่ยงหลบไปจากที่นั้น
เขาอยากกลับไปหาผู้เป็นนายกระทั่งแทบมิอาจทนรอ ทั้งก็ไม่กล้าชะโงกลงมองเจ้าตัวร้ายที่กําลังจะถูกอายปีศาจกลืนกินจนหมดสภาพ
ภายใต้ช่องเขาลึก ในหูของท่านเลี้ยวแว่วดังเพียงเสียงกรีดร้องโหยหวนของเด็กหนุ่มเด็กสาว
ใบหน้าแห่งความเคียดแค้นจงเกลียดจงชังปรากฏขึ้นเบื้องหน้า แต่ละดวงหน้าล้วนฟกช้ําดําเขียว ทั้งอยู่ในสภาพไม่สมบูรณ์ พวกมันเหยียดยื่นกรงเล็บที่ดูคล้ายท่อนกระดูกสีขาวโพลนออกมาประหนึ่งหมายจะให้ท่านเลี่ยวชดใช้ชีวิตคืนแก่พวกมัน
“อ๊ากกกกก อ๊ากกกกกกกกกก ! ! !”
ยินเพียงเสียงกรีดร้องอันโหยหวนของท่านเดี่ยวผู้เก่งกล้า
หากทว่าหนทางสู่ขุมนรกยังมิได้สิ้นสุดลงเพียงแค่นี้
***จบตอน เส้นทางสู่ขุมนรก * * *