หัตถ์เทวะธิดาพญายม - ตอนที่ 553 สาสมอย่างไรได้!
นิยาย หัตถ์เทวะธิดาพญายม ตอนที่ 553 สาสมอย่างไรได้!
“หากแต่..
นานกงยวิเบียงกลับไปหาอาภรณ์ที่ขาดหลุดรุ่ยของเกอซี พร้อมเสียงกระซิบ
แผ่วเบา
“เจ้ากล้าแตะต้องซีเอ่อ เจ้ากล้าคิดล่วงเกินเอ่อ ! เพียงถูกตัดแขนขาจะสาสมอย่างไรได้ !”
เขาตะเบ็งเสียงตวาดด้วยอาการแทบคลุ้มคลัง
เพียงสิ้นเสียง หินก้อนใหญ่ขนาดเท่าผลแตงโมปลิวกระเด็นสูงขึ้นสู่ท้องฟ้าก่อนจะร่วงตกลงมาใส่เป้าของท่านเดี่ยวอย่างเหมาะเหม็ง
ทั้งชิ้นเนื้อทั้งโลหิตสาดกระเซ็นกระจัดกระจาย พร้อมเสียงกระดูกเชิงกรานของมันแตกแหลกละเอียด
ท่านเลี้ยวเพิ่งรู้สึกโล่งใจ ทว่าที่สุดมันกลับต้องแหกปากร้องลั่นอีกคราก่อนจะสิ้นสติไม่เหลือความรับรู้ใด
แนวสายตาของหนานกงยวเคลื่อนมายังกลุ่มบุรุษชุดดําที่ยามนี้พวกมันบางคนเริ่มวิ่งแตกตื่น หนีตายอลหม่าน
พวกมันพยายามตะเกียกตะกายไปหาเพิ่งเหลียนยิ่งตลอดถึงเหล่าศิษย์สํานักหลิวหลีผู้ยืนชมเหตุการณ์ด้วยสีหน้าตื่นกลัวเนื้อตัวสั่นเทา
มันวิ่งล้มกลิ้งเกลือกร่ําร้องขอความช่วยเหลือ
“เทพธิดาบัวเยือกแข็ง ! แม่นางเฟิง ! ได้โปรดช่วยพวกเราด้วย ! ช่วยพวกเราด้วย !”
พวกมันบางคนยังหันมาร้องขอความเมตตาจากหนานกงยว
“องค์ราชันมัจจุราช พวกเราเพียงกระทําตามคําสั่งอาจารย์ พวกเรา… พวกเรายังมิได้ล่วงเกินแม่นางซีเยว่ พวกเรายังมิได้กระทําสิ่งใดเลยจริง ๆ !
“ ฮือฮือฮือ…”
ชายหนุ่มย่อกายลงประคองร่างของเกอลงพัก ในมือกุมกระบี่ด้ามยาว ฝ่าเท้าก้าวย่างอย่างเชื่องช้าเข้าหากลุ่มชายฉกรรจ์ผู้อัปลักษณ์
ท่วงท่าของเขาผ่อนคลาย ทั่วกายไร้คลื่นพลังที่น่าตื่นผวา หากทว่าสองตาที่เย็นชาคู่นั้นเพียงเคลื่อนผ่านผู้ใดย่อมสร้างความตื่นผวาหวาดกลัวให้มันผู้นั้นได้อย่างเหลือแสน
เพิ่งเหลียนยิ่งผู้ยืนชมเหตุการณ์นับแต่ต้น ยามนี้ขยับก้าวออกมาพลางส่งเสียงร้องโอดครวญ อย่างเสียมิได้
“พี่ยว ท่านคิดสังหารข้าด้วยหรือไม่เล่า ? ทั้งหมดล้วนเป็นฝีมือของข้า ที่ข้าทําไปทั้งหมดเพียงเพราะความรักที่มีต่อท่าน !”
“หลายปีที่ผ่านมา ข้าคือผู้ที่อยู่เคียงข้างท่านมาโดยตลอด ข้าคิดอยู่เสมอว่าข้าจะได้เป็นชายาของท่าน หากมิใช่เพราะหญิงผู้นี้ ท่านคงเป็นสามีของข้ามีใจรักมอบให้แก่ข้าอย่างแน่นอน”
“พี่ยว นางเป็นเพียงสตรีชั้นต่าไร้สกุลไร้ฐานะ หากท่านสมรสกับนางย่อมไม่ก่อเกิดประโยชน์ใดต่อท่าน มีเพียงข้าผู้เดียวเท่านั้นที่คู่ควรกับท่าน !”
ชายหนุ่มช้อนตาขึ้นมองพร้อมรอยยิ้มที่เย็นเยียบเสียดเข้าไปถึงกระดูก
“พล่ามจบหรือยัง ?”
เพิ่งเหลียนยิ่งหวาดกลัวจนตัวสั่นเมื่อได้เห็นสายตาแดงก่ําเย็นยะเยือก ที่เต็มไปด้วยอาการ กระหายโลหิต น้ําเสียงของนางเริ่มสั่นสะท้านตื่นผวา
“พี่ยว ท่านคงไม่ลงมือกับข้าเพียงเพื่อหญิงแพศยาผู้นี้กระมัง ? ข้าคือผู้นํารุ่นเยาว์แห่งสํานักหลิวหลี คือบุตรีแห่งตระกูลเฟิงผู้ทรงอานาจ บิดาของข้าคือผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตท่านไว้ ทว่าเพียงเพื่อหญิงสารเลวไร้ยางอายผู้นี้ ท่านถึงกับคิดลงมือสังหารข้ากระนั้นหรือ ? พี่ยี่ท่านไม่กลัวว่าตระกูลเพิ่งจะติดตามล้างแค้นท่านกระนั้นหรือ ?”
“ยังมี หญิงชั้นต่ําผู้นี้เพิ่งถูกทําให้แปดเปื้อนด้วยน้ํามือของเหล่าบุรุษ นางต่าช้าน่ารังเกียจนาง คือสตรีที่ผ่านมือท่านเอี่ยวและบรรดาศิษย์ ร่างของนางแปดเปื้อนมลทินภายใตไอรักแห่งเหล่าบุรุษ ฮ่าฮ่าฮ่า…สตรีไร้ยางอายเช่นนี้ พี่ยว ท่านยังจะ…”
ไม่ทันขาดคํา ปลายกระบี่อันเฉียบคมของหนานกงยวพลันยกตวัดขึ้นฟาด
ประกายแสงแวววาวสะท้อนความคมกริบของปลายกระบี ผืนแผ่นดินสันสะเทือนลมพายคลัง ก่อตัวพัดกระพือ
คลื่นพลังเข้มข้นที่น่าตื่นผวากดอัดทุกผู้คนทั่วชั้นบรรยากาศ เพิ่งเหลียนยิ่งตลอดถึงเหล่าศิษย์สํานักหลิวหลีต่างกระอักโลหิตอย่างน่าเวทนา ก่อนที่ปลายกระบี่จะแทรกผ่านร่างตลอดถึงใบหน้าของพวกมันอย่างไร้ความปรานี
อาภรณ์ของเพิ่งเหลียนยิ่งถูกปลายกระบี่ตัดขาด บนร่างปรากฏรอยแผลกรีดแลดูคล้ายรอยแส้ที่ถูกทิ้งไว้บนร่างของเกอซี
***จบตอน สาสมอย่างไรได้ !***