หัตถ์เทวะธิดาพญายม - ตอนที่ 497 ขุนเขาสลายวิญญาณ
นิยาย หัตถ์เทวะธิดาพญายม ตอนที่ 497 ขุนเขาสลายวิญญาณ
ทั้งหมดทั้งมวลหาใช่เพราะการฝ่าค่ายอาคมกระบี่แต่เพียงประการเดียวไม่ หากทว่านับแต่ครั้งประมือกับอาวุโสเจียงคราก่อนส่งผลให้เกอซีสามารถจับเคล็ดมหาวิชาอันยิ่งใหญ่ได้ พลังฝีมือจึงรดหน้ารวดเร็วกระทั่งไม่อาจเทียบกับก่อนหน้า
กู้หลิวเพิ่งถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“เช่นนั้น หากมิมีสิ่งใดเกินความคาดหมาย เจ้าย่อมสมควรไปร่วมการประลองในครานี้ ยามนี้ ย่อมมิมีผู้ใดสามารถข่มเหงเจ้าโดยง่ายได้แล้ว”
“รู้หรือไม่ ก่อนหน้านี้ เจ้าทําหน้าราวกับแผ่นฟ้าจะถล่มก็ไม่ปาน”
หญิงสาวหัวเราะคิกคัก
“เช่นนั้นข้าขอตัวไปชําระกายเสียก่อน บ่ายนี้ข้าจะออกเดินทางข้ามเทือกเขาสลายวิญญาณ”
เทือกเขาสลายวิญญาณ เป็นดั่งนามเรียกขานของมัน สถานที่ซึ่งหากคนธรรมดาสามัญล่วงผ่านเข้าไปแล้วย่อมมีมีวันหวนกลับคืนได้อีก
เทือกเขาแห่งนี้ทอดยาวนับพันล้ําจากเหนือจรดใต้ ครอบคลุมอาณาเขตยาวไกลถึงสามแคว้น นับเป็นเทือกเขาที่กว้างใหญ่กว่าขุนเขาฉางหลายเท่าตัวนัก
ยอดสูงสุดของเทือกเขาสลายวิญาณนั้นตั้งอยู่ในดินแดนแคว้นจนหลิง สถานที่แห่งนี้ถูกม่านหมอกปกคลุมตลอดทั้งปี ทั้งยังมากมายด้วยเหล่าสัตว์อสูรซึ่งมีพลังเวทสูงส่งจํานวนนับไม่ถ้วน มีเพียงป่าปีศาจแห่งเดียวเท่านั้นที่มันเป็นรอง
สําคัญเหนืออื่นใดก็คือ สัตว์เวทอสูรภายในเทือกเขาสลายวิญญาณโดยส่วนใหญ่ป่าเถื่อนไร้เหตุผล ทั้งยังดุร้าย เหี้ยมโหด เปี่ยมอาคมสามารถแปลงกายเป็นมนุษย์ได้อย่างแนบเนียน ด้วยเหตุนี้จึงแทบไม่มีผู้ใดคิดย่างกรายเข้าใกล้เทือกเขาสลายวิญญาณแห่งนี้
และด้วยเหตุที่เทือกเขาแห่งนี้คับคั่งไปด้วยหมู่สัตว์อสูรเวทที่ร้ายกาจ ซึ่งมักจะลงเขามา ทําร้ายเหล่ามนุษย์ บรรพชนรุ่นก่อนจากสี่ตระกูลใหญ่จึงร่ายมนต์สะกดเขตมิให้เหล่าสัตว์อสูรออกมาอาละวาดทําร้ายชาวบ้าน ทั้งขณะเดียวกันก็ย่อมสามารถปิดกั้นมิให้เหล่าชาวยุทธทั้งหลายก้าวล่วงเข้าสู่เขตราวป่านี้เช่นกัน
หากแต่ภายหลัง มิรู้ตั้งแต่ปีไหนที่สํานักใหญ่รวมตัวกันเปิดพื้นที่บริเวณยอดเขาสลาย วิญญาณให้เป็นสถานที่ปลอดภัย เหล่าสัตว์อสูรเวทซึ่งมีพลังต่ํากว่าระดับหกล้วนถูกกําจัดสิ้น ทั้งเหล่าสัตว์อสูรเวทพลังสูงไปกว่านั้นล้วนไม่อาจล่วงขึ้นสู่ยอดเขาเบื้องบน
และทุกสี่ปี สถานที่แห่งนี้จะถูกใช้เป็นสถานจัดการแข่งขันล่าสัตว์อสูรเวท ผู้เข้าร่วมการประชันฝีมือล่าสัตว์อสูรล้วนถูกส่งขึ้นสู่สนามแข่งขันล่าสัตว์อสูรด้วยอาคมเคลื่อนย้ายสสาร ทุกคราที่ผู้เข้าร่วมการแข่งขันสามารถล่มสัตว์อสูรลงได้ คนผู้นั้นจะได้รับมนตร์จิต เสมือนหนึ่งคะแนนการประลองของคนผู้นั้น เมื่อสิ้นสุดการล่าสัตว์อสูรเวท ผู้ที่สามารถสะสมคะแนนได้สูงสุดย่อมเป็นผู้กุมชัยชนะครองอันดับหนึ่งในการแข่งขันล่าสัตว์ครานี้
จํานวนผู้ฝึกยุทธตลอดทั่วแถบทวีปหมีหลัวที่ประสงค์จะเข้าร่วมการแข่งขันในแต่ละปีล้วนเพิ่มสูงขึ้นทุกปี
เนื่องเพราะไม่เพียงผู้เข้าร่วมการประชันฝีมือการล่าล้วนได้รับรางวัลตอบแทนจากการเข้าร่วมอย่างเป็นกอบเป็นกํา หากแต่ยังเป็นโอกาสให้ทุกคนสามารถแสดงฝีมือความสามารถให้เป็นที่ประจักษ์สะดุดตาเหล่าสํานักใหญ่ หรือตระกูลใหญ่ทั้งหลาย
และหากเหล่าศิษย์ผู้มีพรสวรรค์จากเหล่าตระกูลใหญ่สามารถแสดงความสามารถให้เป็นที่ชื่นชมย่อมได้รับเกียรติ และการยกย่องจากบรรดาศิษย์อาจารย์ร่วมสํานักผลพวงอันสืบ เนื่องมาจากการแข่งขันล่าสัตว์อสูรครั้งใหญ่ล้วนสูงส่งเกินประมาณ
เดิมที่จินหลิงเป็นเพียงแคว้นเล็ก ทว่าเมื่อมีการจัดการแข่งขันล่าสัตว์บนยอดเขาสลายวิญญาณ แคว้นแห่งนี้จึงกลับกลายเป็นที่จับตามองทั้งยังได้รับผลพวงจากการจัดการแข่งขันเกินความคาดหมาย
เช่นนั้นจึงเป็นธรรมดาที่เหล่าราชสํานัก ตลอดถึงสํานักใหญ่ทั้งหลายทั่วแคว้นจินหลิงล้วนให้ความสําคัญกับการจัดประชันฝีมือในครานี้เหนืออื่นใด
คนในแคว้นจินหลิงเองที่ได้รับเทียบเชิญให้เข้าร่วมงานมีเพียงสองหรือสามคนเท่านั้น
ผู้ใดจะคาดคิดว่าเพียงเกอซีย่างฝ่าเท้าออกจากประตูเรือน อู่ซินกลับปรากฏกายขึ้นฉับพลัน
ยังมิทันที่หญิงสาวจะเอ่ยวาจา บางสิ่งพลันถูกวางใส่ลงในฝ่ามือของนาง
“พระชายาโปรดติดป้ายหยกชิ้นนี้ไว้กับตัวตลอดช่วงเข้าร่วมการแข่งขัน เกิดเหตุจวนตัวเมื่อใด มันย่อมสามารถช่วยพระชายาได้”
ยิ่งกล่าวคํา ใบหน้าของผู้กล่าวก็ยิ่งย่าแย่แสดงความกังวลใจอย่างเห็นได้ชัด หากแต่ความจริงใจล้วนแสดงแจ่มชัดในขณะเดียวกัน
เกอซีรับป้ายหยกชิ้นนั้นไว้ นางก้มลงมองดูแผ่นหยกสีเขียวอ่อนเนื้อเรียบที่ไม่มีความผิดแปลกจากชิ้นหยกทั่วไปแต่ประการใด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นถอนหายใจกล่าวคําอย่างมิได้ติดข้องกังขาใด “ได้ ข้าจะติดตัวไว้”
***จบตอน ขุนเขาสลายวิญญาณ* * *