หัตถ์เทวะธิดาพญายม - ตอนที่ 487 ผืนธงสูบวิญญาณ
นิยาย หัตถ์เทวะธิดาพญายม ตอนที่ 487 ผืนธงสูบวิญญาณ
เกอซียกยิ้มเล็กน้อย “ข้ากลับรู้สึกว่า ดอกไม้ที่เจ้าปลูกเพื่อกลั่นปรุงโอสถสํารับเย็นคือสิ่งน่าอัศจรรย์ยิ่งกว่ากระบี่ตัดนภาเล่มนี้ ด้วยสภาพภูมิอากาศของอาณาจักรหมีหลัว ไม่น่าเป็นไปได้ที่ไม้ชนิดนี้จะเจริญเติบโตงอกงาม หากเจ้าบอกที่มาของดอกไม้นี้ ข้าก็จะบอกที่มาของกระบี่ตัดนภาให้เจ้า เช่นนี้เป็นอย่างไรเล่า ?”
บุรุษในชุดคลุมสีเทาโกรธเกรี้ยวเดือดดาล ขณะมันกําลังฟุ้งซ่าน ดาบของอู่ชิ้นพลันตวัดฟาดเข้าใส่ในทันที
คนผู้นั้นรีบถอยหลังหลบ ชายเสื้อคลุมขาดหลุดด้วยแรงกระบี่ กระนั้นมันยังกล่าวเยาะด้วยอาการเย้ยหยัน “ปู่ผู้นี้เมื่อจะต่อปากต่อคํากับพวกเจ้าแล้ว คิดหรือว่ามันสามารถเป็นคู่ประมือของข้าได้ ?”
ใบหน้าของอู่ซินยังคงเย็นชา ไร้อาการแยแสต่อถ้อยคําปรามาสจากอีกฝ่าย
บุรุษในชุดคลุมจองอู่ซินก่อนจะผ่านสายตาข้ามไปมองเกอซีผู้อยู่ด้านหลังด้วยแววตาเคียดแค้นอาฆาต “เมื่อพวกเจ้าอยากรนหาที่ตายกันนัก ท่านผู้นี้จะช่วยส่งเสริมพวกเจ้าเอง ข้าเริ่มเบื่อที่จะเล่นกับพวกเจ้าแล้ว…”
เพียงกล่าวจบ ใจกลางฝ่ามือของบุรุษในชุดคลุมพลันปรากฏธงสีดําผืนน้อย
ปากของมันพร่ําบ่นคาถา เพียงได้รับการร่ายมนตรา ผืนธงน้อยพลันขยายใหญ่โตยิ่งขึ้น กระทั่งเริ่มมีขนาดกว้าง และใหญ่กว่าผืนผ้าคลุมบนร่างของมัน
มันยกยิ้มชั่วร้ายก่อนจะยกมือขึ้นจับปลายธง “ไป ! ไอ้หนู ! ข้ามิได้ปล่อยให้เจ้าได้ออกโรงมานานแล้ว เจ้าคงหิวโซ ครานี้ข้าจะชดเชยให้เจ้าอย่างสาสมไปเลย !”
“รสชาติยอดฝีมือขั้นย้ายเคลื่อนจิตวิญญาณเพียงผู้เดียวย่อมยอดเยี่ยมกว่าพวกกระจอกปฐพีสะท้านสะเทือนนับร้อย ! จงกลืนกินมันเข้าไปให้เต็มที่ !”
มันถ่ายเทพลังปราณลงสู่ผืนธงขณะปากยังคงกล่าวอวดอ้าง
ผืนธงสีดําสันกระพืออย่างรุนแรง เงาสายสีดําทะลักออกจากผืนธง ก่อนจะเหินพุ่งสูงทะยานขึ้นกลางอากาศ
เงาสายนั้นเริ่มขยายหนาแน่นยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ กระทั่งกลับกลายเป็นใบหน้าปีศาจแยกเขี้ยวพุ่งตรงเข้าหาอู่ซิน
เพียงพริบตาร่างของชายหนุ่มพลันถูกพลังมืดโอบรัด ใบหน้าปีศาจอ้าปากแยกเขี้ยวกว้างก่อนจะกัดลงตามร่างกายของเขา
ลมหายใจของอู่ซินอ่อนแรงลงทุกครา เมื่อถูกกัดแทะ ขณะที่พลังใบหน้าปีศาจกลับกล้าแข็งยิ่งขึ้น
แม้กระบี่ตัดนภาในมือของอู่ซินยังคงตวัดฟาดฟัน ทว่ากลับเริ่มถดถอยเชื่องช้าลงทีละน้อย
กู้หลิวเพิ่งส่งเสียงผ่านไรฟันที่กําลับขบแน่น “สิ่งนั้นย่อมสมควรเป็นผืนธงสูบวิญญาณ”
ผืนธงสูบวิญญาณคืออาวุธร้ายแรงที่บรรจุพลังปีศาจซึ่งสามารถสูบพลัง ดูดกลืนความแข็งแกร่งของผู้ฝึกยุทธอย่างต่อเนื่องกระทั่งอ่อนล้าสิ้นแรง
บุรุษในชุดคลุมส่งเสียงหัวเราะลั่น “ไม่ต้องห่วง รอให้ไอ้หนูนี่ถูกกลืนวิญญาณสิ้นเสียก่อน เจ้าจะได้ลิ้มรสชาติเป็นรายต่อไป”
เพียงกล่าวจบ ร่างของมันพลันสั่นไหว เพียงฝ่ามือราวกรงเล็บของมันพลิกหงาย ใบหน้าภูตปีศาจก็พุ่งพรวดเข้าหาเกอซีในทันที
“ตูม— ขุมพลังมืดดําที่ห่อหุ้มรัดร่างของอู่ซินพลันแตกกระจาย ใบหน้าปีศาจอันน่าสะพรึงกลัวกระเด็นร่วงหล่นพื้น ก่อนจะสั้นกระตุกแตกแหลกห่างออกไปเกือบหลา
ร่างของอู่ซินพลันปรากฏขึ้นเบื้องหน้าเกอซีและกู้หลิวเฟิง ท่อนแขนข้างหนึ่งแตกหัก ทั่วทั้งร่างชุ่มโชกด้วยโลหิตอย่างน่าสะพรึงในสภาพพร้อมจะทรุดร่วงลงได้ทุกเมื่อ
“พระชา…..คุณชายซี หนีไป !” เสียงกระซิบดังจากปากของเขา “ข้าสามารถรั้งคนผู้นี้ไว้ได้ อย่างมากเพียง 2 เค่อ**
*2 เค่อ หมายถึง 30 นาที
เกอซีนิ่งอึ้งตัวแข็งสองตาแดงกําดั่งโลหิต ความเกรี้ยวกราดอัดอั้นในอกจนแทบระเบิด
สิ่งที่นางชิงชังที่สุดคือความอ่อนแอ ทั้งยิ่งเกลียดผู้ทําร้ายคนข้างกายนางเป็นที่สุด
เมื่อได้เห็นปีศาจอาคมของตนอยู่ในสภาพร่อแร่ บุรุษในชุดคลุมสีเทากลับยิ่งเกรี้ยวกราด
ใบหน้าผีเหล่านี้ ต้องใช้จิตวิญญาณมากมายเท่าไรเส้นสังเวยกว่าจะหล่อหลอมขึ้นเป็นอาย ปีศาจที่มีขุมพลังเทียบเท่าพลังปราณขั้นต้นของชั้นปราณที่ห้า ย้ายเคลื่อนจิตวิญญาณ ไม่คาดคิดเลยว่าเด็กชั่วผู้นั้น กระทั่งถูกหักแขนสูบพลังแทบไม่เหลือยังสามารถทําลายใบหน้าปีศาจของมันจนแทบไม่เหลือสภาพเช่นนี้ได้
ด้วยสภาพสะบักสะบอมที่เห็น แม้นปีศาจของมันจะกลืนกินจิตวิญญาณของเจ้าเด็กเวรผู้นี้ไปก็ยังต้องอาศัยเวลาอีกพักใหญ่จึงจะสามารถฟื้นคืนพลังให้แข็งแกร่งดังเดิมได้
***จบตอน ผืนธงสูบวิญญาณ ***