หัตถ์เทวะธิดาพญายม - ตอนที่ 473 เลือดโสโครก
ตอนที่ 473 เลือดโสโครก
เด็กชายผู้นั้นยกมือขึ้นปาดคราบโลหิตที่เปรอะเปื้อนใบหน้า ก่อนจะยึดอกเชิดหน้าจ้องเกอซี คล้ายจะประกาศว่าข้าหาได้มีความเกรงกลัวต่อเจ้าไม่
เห็นท่าที่หยิ่งผยองของเจ้าหนูเช่นนี้ เกอซีมิรู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
เด็กน้อยผู้นั้นหน้าแดงก่ํา เขากลับตัววิ่งตรงไปหากรงขังใช้มีดปังตอสับกุญแจปล่อยเด็ก ๆ ให้เป็นอิสระที่ละคน
ยามนี้หลิวเพิ่งจัดการมนุษย์ใจโหดในห้องใต้ดินแห่งนี้ กระทั่งไม่เหลือผู้ใดกล้าขัดขึ้นต่อ ต้าน
เขายืนท่ามกลางกองเลือดและซากศพ ปลายกระบี่ยาวชี้ใส่ชายชราผู้ทําหน้าที่ปรุงโอสถ น้ําเสียงเย็นชาเอ่ยถามไถ่ “บอกมา เจ้าจับเด็กมาทําอะไรมากมายถึงเพียงนี้ ?”
“ชุบชีวิต… เทพเซียน…..พวกเราเพียงถูกว่าจ้างให้จับเด็กพวกนี้มาทดลองปรุงโอสถ ที่เหลือข้าล้วนไม่รู้ไม่เห็นสิ่งใดทั้งสิ้น !”
“พวกเขาต้องการสร้างเซียนชุบชีวิต เด็กเหล่านี้ล้วนเป็นเด็กในตระกูลมู่หรง หากเจ้าสังหารพวกเรา ตระกูลมู่หรงจะไม่มีวันปล่อยพวกเจ้าไปแน่”
“หากบังเอิญ….. หากสามารถสร้างเด็กซึ่งมีจิตวิญญาณแห่งเทพเซียนผู้เป็นอมตะขึ้นได้ พวกเขาจะมารับตัวเด็กผู้นั้น…”
ยังมิทันกล่าวจบ ปลายกระบี่ของกู้หลิวเพิ่งพลันฟาดลงนั่นศีรษะคนผู้นั้นขาดกระเด็นสิ้นใจในทันที
เขาผละจากร่างที่ไร้วิญญาณชี้ปลายกระบี่เข้าหาล่าคอเฉินเหล่าซื้อพร้อมน้ําเสียงเนิบนาบ “บอกมามู่หรงฟังต้องการทําสิ่งใดกับเด็กพวกนี้ ? แล้วเด็กพวกนี้มาจากที่ใด ?”
เฉินเหล่าซื่อตื่นกลัวกระทั่งปัสสาวะราดรดพื้น เมื่อได้เห็นกู้หลิวเพิ่งล่าสังหารสหายของตนลงต่อหน้าทีละคนทีละคน
มันกุมท่อนแขนที่ถูกตัดขาดส่งเสียงสั่นเครือเนื้อตัวสั่นเทา “ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น ข้าเพียงมีหน้าที่รีดโลหิตจากร่างเด็กพวกนั้น พวกมันต้องการโลหิตวันละสามอ่างใหญ่ ทั้งต้องเป็นโลหิตที่เจ็บอาบด้วยพลังจิตวิญญาณของเด็กชาย และเด็กหญิงที่บริสุทธิ์ ส่วนเรื่องจะนําไปกระทําสิ่งใด ข้ามิอาจล่วงรู้ได้จริง ๆ !”
กู้หลิวเพิ่งหันไปมองอ่างทองแดงที่สูงประมาณหัวเข่าพลางครุ่นคิด จักต้องสังเวยด้วยชีวิตของเด็กมากมายสักเพียงใด โลหิตจึงจะสามารถเต็มอ่างได้ ?
น้ําเสียงผู้เอ่ยถามยังคงเย็นยะเยือก “แล้วเจ้าไปลักตัวเด็กมากมายถึงเพียงนี้มาจากที่ใด ? ทั้งยังจําต้องประกอบด้วยพลังปราณภายในอีกด้วย….”
“เอ่อ….เด็กเหล่านี้ล้วนเป็นเด็กจรจัด” เฉินเหล่าซื้อพยายามตอบคําทั้งที่กรามยังสั่นกระแทกใส่กัน “พวกมันล้วนเป็นเด็กเร่ร่อนบ้างก็ถูกลักตัวมาจากชนบทชายแดน ขอเพียงเด็กคนใดมีพลังปราณภายในแม้เพียงเล็กน้อย พวกเราก็จะลักเอาตัวคนผู้นั้นมา !”
กู้หลิวเพิ่งสูดหายใจเฮือกใหญ่ก่อนค่อย ๆ เผยรอยยิ้มจาง “เยว่เอ๋อน้อย เจ้าเห็นหรือไม่ ? นี้ คือสกลมู่หรง หนึ่งในสี่ตระกูลผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในเมืองเหยียนจิง …..หึหึหึ…. เลือดในกายของข้า มันช่างโสโครกเสียจริง”
เกอซีขยับก้าวออกมาอย่างเชื่องช้า สายเถาวัลย์สีม่วงในมือพุ่งตรงเข้าหาร่างของเฉินเหล่าซื้อ
นัยน์ตาของมันเบิกโพลงด้วยความตื่นผวา รับรู้ได้ถึงสายโลหิตที่ถูกปลายเถาวัลย์สีม่วงสูบกลืน ในขณะที่กําลังรัดร่างของมันแน่นหนา
“ได้โปรด…ละเว้น…”
น้ําเสียงของมันแหบพร่าลางเลือน เลือดและเนื้อค่อย ๆ ถูกสูบกลืนทีละน้อย กําลังเริ่มถดถอยอ่อนล้า
มันเริ่มหวนรําลึกถึงเหล่าเด็กน้อยที่ถูกมันปาดคอ ย่อมตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ย่อมรับรู้ความรู้สึกแห่งความหวาดกลัวทรมานเช่นนี้ มันยืนจ้องมองเหล่าเด็กน้อยดิ้นทุรนทุรายโอดครวญร้องร่า วิงวอนขอชีวิต ยืนมองสายโลหิตที่หยุดร่วงลงเป็นสายอย่างต่อเนื่องกระทั่งชีวิตน้อย ๆ หลุดลอยออกจากร่าง
ในครั้งนั้น มันทั้งสนุก ทั้งตื่นเต้น ยามนี้เวรกรรมได้ติดตามตอบสนองมันแล้ว ช่างรวดเร็วเหลือเกิน !
สายเถาวัลย์เส้นหนาสีม่วงสั้นกระพือด้วยความสุขสันต์ก่อนจะผละจากซากร่างไร้วิญญาณกลับคืนสู่ฝ่ามือของผู้เป็นนายด้วยอาการเริงร่า
หญิงสาวยกมือขึ้นลูบใบของเถาวัลย์หนาที่แกว่งไกว ขณะหันมากล่าวคํากับกู่หลิวเฟิง “ในโลกนี้ไม่มีโลหิตใดโสโครก คงมีเพียงคนเท่านั้นที่โสโครก แม่ไม่อาจเลือกเกิด ทว่าเราสามารถเลือกทางเดินชีวิตของตนได้”
***จบตอน เลือดโสโครก***