หัตถ์เทวะธิดาพญายม - ตอนที่ 446 จํากัดการซื้อขาย
นิยาย หัตถ์เทวะธิดาพญายม ตอนที่ 446 จํากัดการซื้อขาย
กลางดึกสงัดในค่ำคืนนั้น มุมปากของมังกรฟ้าชิงหลงต้องกระตุกก๊ก เมื่อได้เห็นนายท่านนกล่องสํารับอาหารสีแดงเข้มวางไว้เหนือหัวเตียงกระทั่งขณะกําลังนั่งโคจรพลังยังแอบเผยอเปลอกตาขึ้นมองไปพลางยกมือขึ้นลูบไล้กล่องใบน้อยอย่างอ่อนโยนไปพลาง
สายตาที่อ่อนโยนล่าลึกในความรู้สึก ย่อมทําให้ชิงหลงสามารถรับรู้ได้ไม่ยากเลยว่าสาระสําคัญที่สามารถส่งผลให้นายท่านเป็นไปได้ถึงเพียงนี้ หาใช่กล่องสํารับอาหารชุดน้อยไม่หากแต่เป็นแม่นางคนงามผู้มอบสํารับอาหารชุดนี้
สองวันให้หลัง เกอซีจึงหยุดพักการปรุงหลอมโอสถ ชะงักการฝึกมหาเคล็ดวิชาอันยิ่งใหญ่เพื่อออกจากมิติเวท
ก่อนหน้า นางได้มอบโอสถทั้งหมดที่หลอมปรุงแก่ซีซานนําส่งให้ถึงโรงโอสถเซ็งเต่อเป็นที่
เรียบร้อย
ก่อนรับมอบโอสถ โจวเหยียนอันย่อมคาดหวังจะได้เม็ดโอสถชุดใหญ่จากเกอซีทว่าเมื่อ โอสถที่ถูกส่งมอบในมือกลับล้นหลามถึงสองสามพันผู้ดูแลโรงโอสถเช่นเขากลับต้องตื่นตะลึงไม่แต่แค่เพียงนั้น เม็ดโอสถที่ถูกส่งมอบทั้งหมดยังประกอบด้วยคุณสมบัติดีเลิศสูงสุดในท้องตลาดอีกด้วย
นี้….ชั่วระยะเวลาแค่เพียงข้ามวัน ! คุณหนูของเขาช่างเปี่ยมความสามารถ ท้าทายสวรรค์ยิ่ง
ตามที่เกอซีคาดคํานวณไว้ นี่คือช่วงเวลาเจ็ดวันให้หลังที่มารดาของกู้หลิวเพิ่งจะต้องเผชิญกับความเจ็บปวดทรมานอย่างแสนสาหัสอีกคราจ่านางต้องไปเยี่ยมเยือนโรงโอสถเซิงเต่อเพื่อถ่ายทอดพลังปราณพฤกษ์ธาตุอีกครา
ทว่าเพียงถึงถนนฝั่งตะวันออกของเมืองเหยียนจิง หญิงสาวกลับต้องตื่นตะลึงกับคลื่นมหาชนเบื้องหน้า
ถูกแล้ว ยามนี้เพิ่งเพียงยามเฉิน เท่านั้น ทว่าตลอดเส้นถนนฝั่งตะวันออกกลับเนื่องแน่นแออัดด้วยฝูงชน
*ยามเฉิน คือ 7 โมง ถึง 9 โมงเช้า
ไม่แต่แค่เพียงนั้น ผู้คนเหล่านี้หาใช่เพียงมาเยี่ยมเยือนเดินทอดน่องในถนนฝั่งตะวันออกทว่ากลับกําลังยืนออเนื่องแน่นเป็นกระจุกใหญ่คล้ายกําลังรั้งรอบางสิ่งอย่างจดจ่อไม่ยอมเคลื่อนย้ายจากตําแหน่งที่หยุดยืน
เพ่งพิจารณาใคร่ครวญครู่หนึ่ง เกอซีจึงพบว่ากลุ่มคนเหล่านี้ล้วนกําลังรุมมุงแออัดอยู่หน้าประตูโรงโอสถเซิงเต่อ
เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?
ก่อนหน้าเพียงไม่นานนี้ หน้าประตูโรงโอสถถูกทิ้งให้รกร้างวังเวง ทว่ายามนี้กลับปรากฏผู้คนล้นหลาม ?
เหลือเชื่อยิ่งไปกว่านั้นก็คือ ในกลุ่มคลื่นมหาชนล้วนปรากฏผู้คนจากตระกูลใหญ่ ตลอดกระทั่งคนของเหล่าราชนิกูลผู้สวมใส่เครื่องแบบจํานวนไม่น้อยยื่นออแออัดบริเวณแถวหน้าของกลุ่มผู้คน
กระทั่งกลุ่มคนผู้ยโสโอหังพวกนี้ ยังต้องยินยอมยืนเรียงตามล่าดับ เพื่อรอคอยการเปิดดําเนินการของโรงโอสถเชียวกระนั้นหรือ ?
ครั้นเมื่อขยับกายเข้าใกล้ หญิงสาวจึงได้ยินเสียงผู้คนกระซิบกระซาบสนทนา
“เหตุใดยังไม่เปิดประตูอีก นี่ข้ารั้งรอมาทั้งคืนแล้วนา”
“ประสาอะไร ! แค่เพียงข้ามคืน ข้าสิ! มารอตั้งแต่บ่ายวานนี้โน่น ! กระทั่งยามนี้ ก็ยังต้องรออยู่อย่างไร !”
“เจ้าว่า เกิดอะไรขึ้นกับโรงโอสถเซิงเต๋อ ? พวกเขาจะไม่ขายโอสถนั่นให้เราใช่หรือไม่ ?”
“เป็นไปไม่ได้ ! เมื่อวาน ข้าได้ยินมากับหูเลย ท่านผู้ดูแลโจวเป็นผู้กล่าวด้วยตนเองว่าจะเปิด ทําการโรงโอสถอีกครา ทั้งจะเปิดขายโอสถวิเศษชุดนั้นทุกวันได้ยินว่าเม็ดโอสถเสริมพลังสุดย อดชุดนี้ใช้เวลาในการปรุงหลอมนานกว่าปกติจ่าต้องจํากัดปริมาณการซื้อ”
“จํากัดการซื้อ ? แล้วเท่าไรเล่า ? ผู้คนรอแถวก่อนหน้าล้วนมากมาย สลับตําแหน่งกันบ้างจะได้หรือไม่เล่า ?”
ผู้คนเริ่มส่งเสียงโอดครวญ เมื่อผู้อยู่แถวหน้าสุดล้วนเป็นผู้มาจากตระกูลใหญ่ผู้ทรงอิทธิพลและตัวแทนจากเหล่าราชนิกูลทั้งหลาย เพียงคนเหล่านั้นขยับตัวโอสถเสริมพลังชุดสุดยอดคงไม่มีแม้เศษเสี้ยวหลงเหลือถึงมือผู้ใด
อีกคนกล่าวไปพลางถอนใจไปพลาง “ก็แล้วจะอย่างไรเล่า ? สิ่งนี้ล้วนเป็นโอสถของโรงโอสถเซ็งเต๋อหากเขาอยากขายเขาย่อมออกขายหากเขาไม่นึกอยากขายเจ้าจะทําอะไรได้ !”
“อย่าว่าแต่โอสถเสริมพลังชุดสุดยอดนั่นเลย โอสถอื่นใดที่วางขายในโรงโอสถเซิงเต่อทั้งหมดล้วนประกอบด้วยคุณสมบัติยอดเยี่ยมเหนือทุกโรงโอสถเกรงว่าอาจไม่เหลือถึงมือพวกเราแม้เพียงสักสิ่ง”
อีกคนกล่าวสําทับด้วยน้ําเสียงตื่นเต้น “เป็นเช่นนั้นจริง ! เมื่อสองวันก่อน น้องชายของข้าได้โอสถเสริมพลังชุดเยี่ยมจากโรงโอสถเซ็งเต่อไปเขาบอกข้าว่าโอสถชุดนี้คงความบริสุทธิ์ไว้ได้ถึง 99% ระดับพลังผลึกบรรจุถึง 10 ทั้งหมดทั้งมวลล้วนสูงกว่าโอสถเสริมพลังที่ดีที่สุดในท้องตลาดทั้งหมดหากไม่เรียกว่าสุดยอดโอสถจะเรียกใดอื่นได้อีกเล่า !”
***จบตอนจํากัดการซื้อขาย***