หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 765 ได้ยินความลับ
ตอนที่ 765 ได้ยินความลับ
จันทนีเองก็ส่งยิ้มให้เช่นกัน“ตามที่คุณพูด หนูจิไม่ใช่คนแล้งน้ำใจ อีกอย่าง กิจการตระกูลฐิตานันท์ออกใหญ่โต คิดจะแยกตัวออกจากเราไม่ง่ายขนาดนั้น”
“อีกอย่าง แค่หุ้นยี่สิบเปอร์เซนต์เอง ถ้าหนูจิเป็นคนแบบนั้นจริง สิ่งที่สำคัญกว่าคือความรักความผูกพันที่เรามีให้ตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมา เพราะฉะนั้น ฉันไม่เป็นห่วงค่ะ!”
เมื่อฟังคำพูดของจันทนี การันต์จึงยิ้มออกได้ เขายื่นมือออกไปกุมมือเธอ“จันทนี คุณเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดในโลกจริงๆ!”
“ยังไงคะ”
“ทำได้แบบนี้ ไม่ใช่สิ่งที่ผู้หญิงทั่วไปจะทำได้!”
“ฉันรู้สึกมาตลอดว่า หนูจิเป็นของขวัญที่เบื้องบนประทานให้กับพวกเรา!”จันทนีกล่าว
การันต์ยิ้ม แล้วโอบกอดเธอไว้ แล้วตบหลังเบาๆ
ทั้งห้องเงียบกริบ
แต่ว่าด้านนอกห้อง มีหัวใจดวงหนึ่งที่เต้นไม่เป็นระส่ำ
กชกรยืนอยู่ด้านนอก ขนตางอนยาวพริ้วไหว หลังจากที่ได้ยินคำพูดพวกนี้ เธอตกตะลึงมาก
จิดาภาไม่ใช่ลูกสาวที่แท้จริงของพวกเขา……
ไม่รู้ว่าทำไม หลังจากที่ได้ยินเรื่องราวของจิดาภา ใจจึงไม่สงบอยู่เป็นนาน แต่ก็ดึงสติกลับมาได้ในที่สุด จึงรีบกลับห้องไป
ในหัวสมองยุ่งเหยิงไปหมด
เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องมาได้ยินข่าวนี้ด้วย แต่ก็ทำให้ใจนิ่งสงบไม่ได้
เธอเดินไปเดินมาในห้อง หากแต่ท้ายที่สุดก็พยายามพูดโน้มน้าวใจตนเอง
เป็นแบบนี้แล้วยังไง ความสัมพันธ์พวกเขาดีขนาดนี้ จะเป็นลูกแท้ๆหรือเปล่าก็ไม่เห็นสำคัญ
แล้วมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอด้วยนี่นา!
คิดแบบนี้ได้ เธอจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
แต่พอได้รู้“ความลับ”แล้วในใจก็รู้สึกเป็นภาระเหลือเกิน เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเท็จ ตอนนี้กชกรเองก็เริ่มรู้สึกเห็นใจจิดาภาแล้ว
พลิกไปพลิกมา นอนอยู่บนเตียงอย่างไรก็ไม่หลับ
จนกระทั่งเปรมศักดิ์กลับถึงห้อง เธอถึงได้กลิ่นฉุนของเหล้า ในตอนที่กินข้าว เขาไม่ได้ดื่มเหล้ามากมายเลย ดื่มไปเพียงนิดหน่อยเท่านั้น ตอนนี้มีกลิ่นเหล้าฉุนขนาดนี้ได้อย่างไรกัน
เธอขมุ่นคิ้ว นั่งลง
“คุณดื่มเหล้าหรือคะ”
เมื่อเห็นกชกรยังไม่นอน เปรมศักดิ์จึงตะลึงเล็กน้อย“อืม ทำไมยังไม่นอนอีก!”
“ก็รอคุณน่ะสิคะ!”
“คุณพักผ่อนก่อน ผมจะไปอาบน้ำ!”พูดพลาง เปรมศักดิ์จึงเตรียมตัวจะไป
ในเวลานี้ กชกรกลับดึงเขาเอาไว้“ไม่ต้องอาบแล้วค่ะ คุณดื่มเยอะขนาดนี้ ไม่ต้องอาบแล้ว พรุ่งนี้ค่อยอาบแล้วกัน!”
เปรมศักดิ์มองดูกชกร สุดท้ายจึงพยักหน้า ขึ้นไปนอนบนเตียง
“จะให้ฉันรินน้ำให้ไหมคะ”
“ไม่ต้องหรอก รีบนอนเถอะ!”มองดูเขา กชกรก็ไม่ได้คิดอะไรมาก พยักหน้า นอนลงไปไม่รู้ว่าทำไม ค่ำคืนนี้ เธอนอนไม่ค่อยหลับ เธอลืมตา อยากจะพูดอะไรบางอย่างกับเปรมศักดิ์ แต่กลับเห็นว่าเขาหลับไปแล้วความรู้สึกหดหู่บังเกิดขึ้นในใจ……จนกระทั่งดึกมาก กชกรจึงค่อยๆหลับไปในเวลาแบบนี้ สถานที่แบบนี้ เป็นเวลากลางดึกแต่ในอีกสถานที่หนึ่ง กลับเป็นช่วงเวลากลางวัน ระยะเวลาห่างจากที่นี่หลายโมงยามอยู่ยืนอยู่ด้านหน้าหน้าต่าง รูปร่างที่สูงโปร่งก็ไม่สามารถปิดความรู้สึกหดหู่ได้มิด แววตาของสงชัยมองทะลุหน้าต่างออกไปไกล ราวกับว่าอยากหามองหาคนๆหนึ่งในท่ามกลางฝูงชนที่มากมายราวกับทะเลมนุษย์ ……ในเวลานี้เอง เบเบ้จึงค่อยๆเดินมา สายตามองไปยังกองนิตยสารบนโต๊ะบนนั้นมีข่าวกองพะเนิน ส่วนหน้าแรกนั้น เป็นข่าวการแต่งงานของหญิงชายคู่หนึ่งหลังจากที่เห็นข่าว สายตาของเบเบ้ก็มองไปยังสงชัย ค่อยๆเดินเข้าไปหา ยืนอยู่ข้างกายเขา“คิดไม่ถึงว่าผ่านไปนานขนาดนี้ คุณก็ยังลืมเธอไม่ได้ พอมีข่าวคราวของเธอขึ้นมาเล็กน้อย ก็มีผลกระทบต่อสภาพจิตใจคุณแล้ว!”สงชัยสูดลมหายใจลึก“แล้วยังไงเหรอ ตอนนี้ทุกอย่างก็สายไปแล้ว……”นับตั้งแต่ตอนที่เขาตัดสินใจกลับมา เขาก็รู้แล้วว่า เขาได้แพ้ไปครึ่งใหญ่แต่ว่า ต่อให้รู้ ตอนนี้เห็นข่าวนี้ ใจของเขาก็อดไม่ได้ที่จะเจ็บความรู้สึกสูญเสียที่ไม่อาจหวนคืนแบบนั้น มันกระตุกอยู่ในใจเป็นระยะเขารู้ ว่าหากพลาดพลั้งไป ก็จะเป็นความสูญเสียชั่วชีวิตของเขา แต่ว่าตอนนี้ เขามีวิธีอะไรได้อีกหรือ“คุณยังคงรักเธอมาก!”ไม่ใช่ความสงสัย แต่เป็นการยืนยันสงชัยไม่ปฏิเสธ เพราะว่าในใจเขาไม่อาจปฏิเสธในเวลานี้ เบเบ้คิดอยู่นาน จึงพูดขึ้น“กลับไปเถอะ!”ได้ยินแบบนี้ สงสัยตะลึงอย่างผิดคาด มองเบเบ้อย่างเหลือเชื่อ“คุณว่าไงนะ”“ฉันรู้ ว่าถ้าคุณไม่กลับไป ก็จะเป็นความสูญเสียของคุณตลอดชีวิต ฉันไม่อยากให้คุณสูญเสียอะไรทั้งสิ้น ไม่อย่างนั้น ฉันกลัวว่าต่อไปคุณจะมาโทษฉันได้!”เบเบ้กล่าว“แต่ว่าคุณ……”“ฉันไม่เป็นไรหรอกนะ อยู่ที่นี่ จะมีคนดูแลฉันเอง!”เบเบ้กล่าวในใจของสงชัย ยังคงมีความตกตะลึกที่พูดไม่ออก เรื่องหนึ่งเป็นเพราะเบเบ้ต้องบาดเจ็บที่หัวเพื่อตนเอง แม้ว่าตอนนี้จะดีขึ้นมากแล้ว แต่ก็ยังคงปวดหัวเป็นระยะๆ ส่วนอีกเรื่อง เป็นเรื่องของคนที่ตนเองรัก ……เรื่องหนึ่งคือความรับผิดชอบเรื่องหนึ่งคือเรื่องของคนที่ตนรัก……เขาไม่มีทางเลือกท้ายที่สุด เขามองดูเบเบ้ แล้วพยักหน้า“ผมจะเป็นเพื่อนคุณจนถึงวันสุดท้าย……”ได้ยินคำพูดของเขา เบเบ้จึงยิ้มออก สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจเลือก……แต่ว่า สุดท้ายคงไม่ใช่เธอ!สายตามองออกไปข้างนอก รอยยิ้มของเจมน่าค่อยๆเผยออกมาอย่างขมขื่นคนมีทั้งสุขสมและทุกข์ตรมเป็นสิ่งที่ถูกกำหนดมาพันเดชทำอาหารเช้าเสร็จแล้วจึงรีบกลับบริษัท พอกำหนดฤกษ์แต่งงานแล้ว ตอนนี้ก็มีเรื่องให้วุ่นอีกมาก เขาจึงต้องจัดการเรื่องที่บริษัทให้เรียบร้อยในตอนที่จิดาภากำลังกินอาหารเช้าอยู่นั้น ไปรยาจึงโทรศัพท์มาหลังจากที่พูดไปไม่กี่คำ ไม่นานเธอก็เร่งมาถึง“จิดาภา ตอนนี้เธอแน่ขึ้นทุกวันแล้วนะ จะแต่งงานก็ไม่บอกไม่กล่าว !”พอไปรยาเห็นจิดาภาจึงบ่นเสียยกใหญ่“ก็เห็นข่าวแล้วนี่ไง ข่าวนั้นไวกว่าให้ฉันบอกอีก!”จิดาภาพูดอย่างไม่ยี่หร่า ยังกินชองไปพลาง ถามขึ้นว่า“เธอกินอะไรหรือยัง”“ยังเลย!”“นั่งลงกินด้วยกัน!”ไปรยาเองก็ไม่เกรงใจแลัว จึงนั่งลงกินกับจิดาภา“ทำไมถึงตัดสินใจแต่งงานกระทันหันล่ะ”ไปรยากินไปถามไป“กะทันหันเหรอ”“แล้วไม่กระทันหันหรือไง”“ก็พอตัวนะ!”จิดาภาพูด ตอนนี้ตัดสินใจแล้ว ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากนักในเวลานี้ ไปรยามองไปที่ท้องของเธอ“ก็จริงนะ ถ้ายังไม่แต่งงานอีก รอให้ท้องใหญ่กว่านี้ ก็ต้องอุ้มท้องแต่งล่ะ!”“ตอนนี้ดูออกไหม”“ยังผอมเพรียวอยู่!”พูดพลางไปรยาก็กินต่อ จิดาภาพยักหน้า“งั้นก็ดี!”“เด็กนี่โตไวมาก ชุดของเธอตอนนี้ก็ต้องขยายทีละหนึ่งนิ้ว แล้วชุดแต่งงานจะทำไง”“เรื่องนี้……”จิดาภาคิดแล้วคิดอีก“พันเดชคงจะจัดการให้มั้ง!”ไปรยาพยักหน้า“ก็จริงนะ เรื่องพวกนี้ไม่ต้องเป็นห่วง!”เมื่อฟังน้ำเสียงของไปรยา จิดาภาจึงมองเธอ“เป็นไง ไม่โกรธเขาแล้วเหรอ”“เธอยังไม่โกรธเลย ฉันโกรธไปมีประโยชน์อะไร!”ไปรยากลอกตาขาว ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะว่าเพื่อเธอ เรื่องอะไรไปรยาจะต้องไปโกรธด้วย!จิดาภาส่งยิ้ม“ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงฉัน ไปรยา ขอบใจนะ!”จู่ๆจิดาภามาพูดขอบคุณแบบนี้ ไปรยารู้สึกไม่ค่อยชินเลย“อย่ามาสำออยใส่ฉันนะ รับไม่ได้!”จิดาภาหัวเราะขึ้นในเวลานี้ ไปรยากำลังกินอาหารสีหน้าก็ขุ่นขึ้น“จิ พอเธอท้อง ฝีมือทำอาหารก็ตกไปนะ!”เธอพูดอย่างรังเกียจเล็กน้อยจิดาภา“……”คำพูดนี้ถ้าพันเดชมาได้ยินเข้าคงจะโกรธน่าดู!“นี่ไม่ใช่ฉันทำนะ!”“ไม่ใช่เธอเหรอ แล้วใคร……”พูดไปได้ครึ่งหนึ่ง ไปรยาจึงมองเธอ“คงไม่ใช่พันเดชทำหรอกนะ” จิดาภาพยักหน้าให้อย่างปฏิเสธไม่ได้…… ไปรยาเซ่อไปเลย“เธอแน่ใจเหรอ” “แล้วไม่อย่างนั้นล่ะ”พันเดชเข้าครัว……เป็นปรากฏการณ์เหลือเชื่อที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!“ก็ได้ ฉันยอมแล้ว!”ไปรยากินไปแต่ว่าในเวลานี้ เหมือนจู่ๆเธอจะเข้าใจขึ้นมา ว่าทำไมจิดาภาถึงยอมแต่งงานกับพันเดชเขาสูงส่งขนาดนั้น ไม่ธรรมดา เรื่องแบบนี้จะหาแม่บ้านมาทำให้ก็ได้ แต่เขาก็เต็มใจทำให้จิดาภา บางที ในเรื่องของความรักต่างฝ่ายต่างก็ต้องปรับและยอมให้กันและกันบ้าง เรื่องพวกนี้เป็นสิ่งที่คนอื่นไม่อาจเข้าใจได้คิดมาถึงตรงนี้ ไปรยาจึงวางใจลงมาก ที่จริงขอแค่จิดาภามีความสุข ก็พอแล้ว“จริงสิ หมู่นี้เธอกับเอลิสต์เป็นยังไงบ้าง ”จู่ๆจิดาภาก็ถามขึ้นพูดถึงเรื่องนี้ ไปรยาก็แทบจะสำลักนมสดที่ดื่มอยู่“อะไรอะไรเป็นไง เธอพูดอะไรน่ะ!?”“ไม่เข้าใจจริงๆหรือว่าแกล้งไม่เข้าใจ”“ก็ไม่เข้าใจจริงๆน่ะสิ!”“ไปรยา จะบอกอะไรให้นะ แม้ว่าเอลิสต์จะเคยทำผิดพลาด แต่เขาก็เป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง ที่มีค่าคู่ควรไขว่คว้าไว้ เธออย่าพลาดเชียวนา ไม่งั้นรอให้เธอสูญเสียไปแล้ว เธอจะเสียใจสุดๆ!”จิดาภามองเธอพลางพูดไปรยามองดูเธอ กลอกตาขาว“เธอหัดยุ่งเรื่องชาวบ้านตั้งแต่ตอนไหนกันเนี่ย!”“ถ้าจะบอกว่าเสียใจ ควรจะเป็นเขามากกว่า ฉันออกจะเป็นคนที่โดดเด่น กลัวว่าจะหาแฟนไม่ได้หรือไง”ไปรยากล่าวจิดาภาหัวเราะขึ้นมา ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ถึงนิสัยปากแข็งแต่ใจอ่อนของไปรยา แต่พอพูดมาถึงตรงนี้ เธอเชื่อว่าไปรยาคงเข้าใจ“จ๊ะๆๆ!”จิดาภายิ้มพลางพูดไปรยาก็ยิ้มตาม พอมองเธอ ก็เหมือนจะคิดอะไรออก“จริงสิ งานแต่งพวกเธอจัดที่ไหน”จิดาภามองไปรยา แล้วส่ายหน้าอย่างไม่รู้ความ“……ไม่รู้สินะ!”“โรงแรมเหรอ”ไปรยาถามต่อ“……ไม่รู้!”“เธอรู้อะไรบ้างเนี่ย”ไปรยาถาม“รู้วันแต่งงาน!”ไปรยา“……ขอถามหน่อย นั่นมันใช่งานแต่งงานเธอไหม”ทำไมถามอะไรก็ไม่รู้เรื่องสักอย่าง