หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 346 ใช้ทั้งไม้นวมและไม้แข็ง (5)
บทที่ 346 ใช้ทั้งไม้นวมและไม้แข็ง (5)
จิดาภากลับยิ้ม พูดอย่างสบายใจ “คุณหมายถึงอะไร?” น้ำเสียงนั้น เหมือนกับว่าไม่ได้กำลังไล่ถาม และยังเป็นทำเหมือนเรื่องธรรมดาที่ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องตัวเอง
เพราะเหตุนี้ ตุลยายิ่งรู้สึกไม่มั่นใจเพิ่มมากขึ้น
“ตอนที่กษิดิสจะฆ่าฉัน ในนาทีสุดท้าย เขาพูดกับฉันประโยคนึง ….” จิดาภาพูดอย่างเชื่องช้า เวลานี้ ดวงตากระจ่างใสจ้องมองไปยังตุลยาอย่างแน่วแน่
เมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ ตุลยาสีหน้าเปลี่ยน ความเย่อยิ่งและเกี้ยวกร้าวเมื่อครู่ได้หายไปหมด ถูกแทนที่ด้วยความตื่นตระหนก หวาดกลัว และก็กระวนกระวาย
“อะไร พูดอะไรของเธอ?” เธอย้อนถาม แต่เนื่องจากมีพันเดชอยู่ในเหตุการณ์ เลยไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี
“อยากรู้ไหม” จิดาภาเลิกคิ้วถามกลับอย่างสบายใจ
“จิดาภา ทางที่ดีเธออย่าพูดเหลวไหลจะดีกว่า” จิดาภาก็ยังไม่ทันพูด ตุลยาจึงพูดตะโกนเสียงดัง กลัวว่าพันเดชจะเชื่อคำพูดของเธอ
เห็นท่าทางเคร่งเครียดของเธอ จิดาภายิ้ม เธอเชื่อว่า ความกลัวและความตื่นตระหนกของเธอ ในด้านของพันเดช ก็อยู่ในสายตา“คุณตุลยา ฉันยังไม่ได้พูดเลย คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันจะพูดอะไร?” หรือว่าคุณกังวลไม่ก็ ไม่มั่นใจ" จิดาภามองไปยังเธอแล้วถามอย่างช้าๆ ไม่รีบร้อนและก็ไม่โกรธ กลับกันยังชื่นชมความหน้าด้านของเธอ“จิดาภา ระวังคำพูดของคุณจะดีกว่า” ตุลยาเตือนอย่างเย็นชา จิดาภายิ้ม “ฉันก็แค่พูดถึงประโยคสุดท้ายที่กษิดิสพูดกับฉัน จริงๆแล้ว ฉันแค่อยากจะลองถามคุณตุลยาดูว่ามันหมายความว่ายังไงกันแน่” จิดาภาพูด “ เขาพูดว่าอะไร “ ตุลยายังไม่ทันได้พูด พันเดชกลับพูดขึ้นมาก่อน จิดาภายิ้มอย่างเย็นชา ค่อยๆพูดออกมา เขาพูดว่า “ถ้าหากว่าฉันตาย ไม่ต้องไปตามหาเขา ถ้าจะตามหา ก็ให้ไปหาตุลยา” พูดออกมาแบบนี้ สีหน้าของตุลยาเปลี่ยนไป “คุณตุลยา คุณสามารถบอกฉันได้ไหมว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนั้น” จิดาภาแกล้งถามอย่างไม่รู้เรื่อง แท้จริงแล้ว มันหมายถึงอะไร เธอก็รู้ชัดอยู่แล้ว พันเดชรู้ว่า จิดาภาไม่เคยพูดจาเหลวไหล ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะจงใจหาเรื่อง แต่ว่าถ้าหากว่ากษิดิสพูดแบบนี้ ถ้างั้น …เรื่องนี้ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตุลยาไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง สายตาของเขาเพ่งมองไปที่ตุลยา เห็นตุลยาดูกระวนกระวาย “ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าเขาหมายถึงอะไร ? จิดาภา เธอไม่ต้องจงใจหาเรื่องฉันที่นี่ คุณคิดว่าพูดแบบนี้ แล้วเดชจะเชื่อเธองั้นหรอ?” ตุลยามองไปที่เธอแล้วตะโกนอย่างประหม่า แต่เธอรู้สึกไม่วางใจ เขาทรยศหักหลังตั้งนานแล้ว“ไม่ใช่ว่าจงใจหาเรื่อง รอหากษิดิสให้เจอก่อนแล้วก็จะรู้” จิดาภาพูดอย่างสบายใจ พอฟังถึงตรงนี้ สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปจิดาภากลับยิ้ม “เอาล่ะ ฉันไม่รบกวนพวกคุณแล้ว ฉันออกไปก่อนนะ” ขณะพูดที่เธอหันหลังกำลังจะเดินจากไป ในขณะนั้น คุณย่าก็เดินเข้ามา“ คนที่ต้องออกไป เกรงว่าน่าจะเป็นเธอตุลยา!”พอได้ยินแบบนี้ สายตาบางคนมองไปทางคุณย่า สีหน้าของเธอยิ่งเปลี่ยนเป็นดูไม่ได้ “ คุณย่า….”ตุลยาเรียก” ถึงแม้ว่าคุณย่าจะไม่ชอบเธออีกต่อไป แต่ก็ไม่เคยเปิดเผยตรงๆแบบนี้ คุณย่ากลับยิ้ม “คุณตุลยา เธอเคยได้ยินประโยคนี้ไหม กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมคืนสนอง”“……” จิดาภาเธอคิดในใจ คุณย่านี่ทันสมัยจริงๆ เธอรู้ว่าเป็นคำพูดที่ฮิตที่สุดในเวลานี้