หมอหญิงยอดมือสังหาร - ตอนที่ 795 พวกนางตัดสินใจ (3)
ตอนที่ 795 พวกนางตัดสินใจ (3)
เฉินซื่อสร้างเรื่องเช่นนี้ พระชายาเยี่ยนอ๋องที่เป็นแม่สามีอีกทั้งยังเป็นผู้เสียหายกลับไว้ชีวิตนาง แม้ต่อไปจะไม่มีอิสระ แต่ด้วยนิสัยของพระชายาเยี่ยนอ๋องแม้ตอนนี้ไม่ได้กำจัดต่อไปก็ไม่ได้หมายความว่าจะโหดร้ายทารุณกับนาง ผลลัพธ์นี้แม้แต่หนานกงมั่วเองก็ไม่เอ่ยไม่ได้เลยว่ามีความเมตตาอย่างยิ่งแล้ว
หนานกงมั่วครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ เอ่ย “เพราะเชียนชื่อหรือเพคะ”
พระชายาเยี่ยนอ๋องถอนหายใจ “ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าคือคนที่เข้าใจที่สุด อย่างไรชื่อเอ๋อร์ก็ไม่อาจมีภรรยาที่วางยาแม่สามีได้ หากคนนอกรู้…เส้นทางข้างหน้าของชื่อเอ๋อร์ก็จะยากยิ่งขึ้น”
“เสด็จป้าผ่านความยากลำบากด้วยความตั้งใจดี พวกเขาจะเข้าใจเพคะ” หนานกงมั่วเอ่ย
พระชายาเยี่ยนอ๋องพยักหน้า “ข้าเพียงหวังว่าพวกเขาพี่น้องจะรักและสามัคคีกันไปตลอด การแก่งแย่งของเชื้อพระวงศ์เรื่องเหล่านี้…เห็นมาเยอะเกินไปแล้ว”
หนานกงมั่วเงียบอยู่ชั่วครู่ เห็นอยู่ว่าความปรารถนาของพระชายาเยี่ยนอ๋องนั้นความจริงแล้วเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้ยากที่สุด
พระชายาเยี่ยนอ๋องเอ่ย “เรื่องนี้หลังจากเยี่ยนอ๋องกลับมาคงมีวิธีจัดการ ข้าอยากขอให้เจ้าช่วยบอกกับจวินเอ๋อร์สักหน่อย ให้เขาช่วยเกลี้ยกล่อมเยี่ยนอ๋อง นิสัยของเยี่ยนอ๋อง เกรงว่าคงมีเพียงเขาที่เยี่ยนอ๋องฟัง” อารมณ์ร้ายของเยี่ยนอ๋อง พระชายาเยี่ยนอ๋องคิดว่าตนเองรู้จักเป็นอย่างดี เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นไม่จับเฉินซื่อถลกหนังก็นับว่าเบาแล้ว แต่ไม่ว่าอย่างไรพระชายาเยี่ยนอ๋องไม่มีทางยอมให้เยี่ยนอ๋องฆ่าลูกสะใภ้ผู้นี้อย่างแน่นอน ต่อให้ตัวนางเองก็แทบอยากฆ่าเฉินซื่อให้ตายยังต้องยอมให้เฉินซื่อมีชีวิตอยู่ต่อไป อย่างน้อยสองปีนี้ต้องมีชีวิตอยู่ให้ดี
อีกทั้งหากเยี่ยนอ๋องสังหารเฉินซื่อหลังจากนั้นต้องหันมาโกรธเซียวเชียนชื่ออย่างแน่นอน แม้แต่ภรรยาของตนเองยังดูแลไม่ได้ ยังจะจัดการเรื่องใหญ่อันใดได้ เดิมก็ไม่พอใจต่อบุตรชายผู้นี้อยู่แล้ว พระชายาเยี่ยนอ๋องไม่อาจให้บุตรชายต้องมาถูกสามีโกรธอีก
หนานกงมั่วพยักหน้า “เสด็จป้าวางใจเถิดเจ้าค่ะ”
พระชายาเยี่ยนอ๋องถอนหายใจออกมา “อู๋สยา ขอบคุณเจ้ามาก”
สองวันต่อมา เยี่ยนอ๋องพาคนกลับมาถึงเมือง และในเวลานี้เขตชายแดนเมืองโยวโจว กองทัพของราชสำนักและทัพของเฉินอวี้ เซวียเจินก็ปะทะกันขึ้นมาแล้ว
เป็นเช่นนั้น เมื่อกลับถึงจวนเยี่ยนอ๋องก็เดือดดาลขึ้นมา ต่อว่าเซียวเชียนชื่อจนศีรษะแทบเปียกชุ่ม เดิมทีในสายตาของบุตรชายทั้งสามเยี่ยนอ๋องนั้นเป็นคนเข้มงวด เซียวเชียนชื่อแน่นอนว่าไม่กล้าเถียงทำได้เพียงก้มหน้ายอมรับคำด่าจากบิดา มองเห็นท่าทางก้มหน้าก้มตาของเขา ความโกรธของเยี่ยนอ๋องยิ่งปะทุขึ้นมามากขึ้น เขายินยอมที่เซียวเชียนชื่อจะกล้าเงยหน้าขึ้นมาเถียงเขาสักประโยคสองประโยคเหมือนเซียวเชียนจย่งเสียยังจะดีกว่า ท่าทางยอมให้ดุด่าโดยไม่ขัดขืนนี้ทำให้คนมองที่ไม่โกรธก็ต้องโกรธขึ้นมา
ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ เยี่ยนอ๋องหยิบจานฝนหมึกขึ้นมาขว้างใส่เซียวเชียนชื่อ
“พี่ใหญ่” เซียวเชียนจย่งร้องตะโกนออกมา “รีบหลบสิ”
ไหนเลยเซียวเชียนชื่อจะหลบได้
มือข้างหนึ่งยื่นออกมา รับจานฝนหมึกตรงหน้าเซียวเชียนชื่อเอาไว้ ทุกคนในห้องหนังสือพ่นลมหายใจออกมา เยี่ยนอ๋องเองก็ตื่นตกใจ เขาเองก็ไม่คิดว่าเซียวเชียนชื่อจะยืนเหม่อลอยไม่ขยับ หากการปาครั้งนี้ไปโดน… เยี่ยนอ๋องรู้สึกหวาดกลัวอยู่ในใจ ก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวนั่งกลับลงไปบนเก้าอี้
เว่ยจวินมั่วก้มลงไปมองจานฝนหมึกในมือ หมุนตัวนำกลับไปวางคืนที่โต๊ะตรงหน้าเยี่ยนอ๋อง
“พี่ใหญ่ ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่” เซียวเชียนจย่งเอ่ยถามอย่างเป็นกังวล
เซียวเชียนชื่อส่ายศีรษะ ประสานมือหันไปหาเยี่ยนอ๋อง “เป็นความผิดของลูก ขอเสด็จพ่อได้โปรดลงโทษ”
เยี่ยนอ๋องโมโหขึ้นมาอีกครั้ง ไม่มีคำอธิบาย ไม่มีการโต้เถียง ไม่มีการอ้อนวอน ทุกครั้งล้วนเป็นเช่นนี้ ขอเสด็จพ่อได้โปรดลงโทษ ราวกับเขาเป็นอ๋องผู้โหดร้ายไร้เหตุผล เซียวเชียนจย่งลอบกระตุกชายเสื้อของพี่ใหญ่ เอ่ย “เสด็จพ่อ เรื่องนี้จะโทษพี่ใหญ่ก็ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ หลายวันมานี้ในจวนเกิดเรื่องมากมาย พี่สะใภ้เพิ่งคลอดบุตรธุระต่างๆ ล้วนเป็นหน้าที่ของพี่ใหญ่ต้องจัดการ ไหนเลยเขาจะมีเวลาไปสนใจว่าเฉินซื่อผู้นั้นจะทำอันใด อีกทั้งการป้องกันเมืองครั้งนี้พี่ใหญ่ก็มีความดีความชอบ ต่อให้มีความผิดก็น่าจะลบล้างกันได้”
เยี่ยนอ๋องส่งเสียงหยัน มองบุตรชายทั้งสาม “พี่ชายเจ้ายุ่ง เช่นนั้นเจ้าทำอันใดอยู่”
เซียวเชียนจย่งยักไหล่ กลอกตา เอ่ย “ข้าทำเป็นเพียงทำสงคราม เรื่องอื่นทำไม่เป็นช่วยอันใดไม่ได้”
“เจ้ายังมีหน้ามาเอ่ย” เยี่ยนอ๋องเอ่ยอย่างหงุดหงิด “ในเมื่อทำไม่เป็นก็ไปร่ำเรียนเสีย” เซียวเชียนจย่งรีบหดคอหลบไปอยู่ด้านหลังเซียวเชียนชื่อ “เสด็จพ่อ อย่าเป็นเช่นนี้เลย แม่ทัพเซวียยังทำสงครามอยู่มิใช่หรือ ให้กระหม่อมไปอยู่ในกองทัพของแม่ทัพเซวียมิได้หรือ”
“ไปให้พ้น” เยี่ยนอ๋องร้องไห้ไม่ได้หัวเราะไม่ออกมองไปยังบุตรชาย ลูกทั้งสามคนนี้มันอย่างไรกัน คนโตชื่นชอบตำราเกลียดการต่อสู้ คนสามชอบการต่อสู้เกลียดตำรา คนรองกลับเก่งไปทุกด้าน แต่ว่า…
ถอนหายใจออกมา เยี่ยนอ๋องนวดหัวคิ้วมองดูบุตรชายทั้งสาม “ออกไปให้หมด จะไปทำอันใดก็ไปทำ”
เมื่อรอดตัว เซียวเชียนจย่งจึงลอบถอนหายใจออกมา ยื่นมือไปเกี่ยวแขนพี่ชายและวิ่งออกไปด้านนอก คนอื่นทำสงครามชนะต่างก็รอรางวัล ทว่ากับบิดาของเขาทำได้เพียงคาดหวังว่าไม่โดนทำโทษก็นับว่าเป็นที่น่าพอใจแล้ว ความปรารถนานี้ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน…
ในห้องหนังสือเหลือเพียงเยี่ยนอ๋องที่นั่งอยู่กับเว่ยจวินมั่วที่ยืนอยู่ เยี่ยนอ๋องถอนหายใจออกมา เอ่ยถาม “เจ้าก็ไม่เห็นด้วยเรื่องการสังหารเฉินซื่อหรือ”
เว่ยจวินมั่วเงยหน้าขึ้นมา มองไปยังเยี่ยนอ๋องเอ่ยถามเรียบนิ่ง “เสพติดการสังหารลูกสะใภ้หรือ”
“…” ข้าไม่เคยสังหารลูกสะใภ้มาก่อน เสพติดบ้าอันใดกัน
“มิเช่นนั้นพระองค์จะเอาแต่คิดอยู่แบบนี้หรือ เฉินซื่อจะฆ่าหรือไม่ฆ่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใดพ่ะย่ะค่ะ” คุณชายเว่ยเอ่ย
เยี่ยนอ๋องสูดหายใจเข้าลึก “ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่สตรีผู้นี้จะปล่อยไปเช่นนี้ก็ง่ายเกินไป ชีวิตนี้ข้าไม่เคยมีความเมตตาเยี่ยงนี้มาก่อน” นิสัยของเยี่ยนอ๋องนั้นเหมือนกับอดีตฮ่องเต้ แม้อยู่ในตำแหน่งสูงมานานทำให้ดูสง่างาม แต่อย่างไรภายในก็ยังเป็นวีรบุรุษที่ออกมาจากสนามรบ ความเมตตาคำนี้ เยี่ยนอ๋องแสดงออกมาว่าเขาไม่รู้จัก การเข่นฆ่านั้นถึงจะเป็นทางของเขา
“อืม”
“อืมบ้าอันใด เจ้าเอ่ยมาให้ชัดเจน” เยี่ยนอ๋องเอ่ย
คุณชายเว่ยเอ่ยเสียงเรียบ “กระหม่อมก็ไม่เห็นด้วยกับการสังหารเฉินซื่อ”
“เหตุ ผล” เยี่ยนอ๋องกัดฟันเอ่ย
เว่ยจวินมั่วเอ่ย “เสด็จป้าไม่เห็นด้วย เสด็จแม่ก็ไม่เห็นด้วย อู๋สยาก็ไม่เห็นด้วย นี่เป็นเรื่องของสตรี กระหม่อมไม่สนใจเรื่องในเรือน พวกนางตัดสินใจ”
“…” เจ้ากำลังบอกว่าข้าสอดมือเข้าไปยุ่งอย่างนั้นหรือ เยี่ยนอ๋องกรุ่นโกรธขึ้นมา เพียงคว้าจานฝนหมึกเมื่อครู่เอาไว้ทว่าไม่อาจขว้างออกไปได้ เพราะเขาราวกับอ่านความคิดจากใบหน้าหล่อเหลาของคุณชายเว่ยได้ว่า ‘หากขว้างออกไปอีก กระหม่อมไม่มีทางช่วยพระองค์เก็บอีกแน่’ เยี่ยนอ๋องโกรธจนตัวสั่นแล้ว
คุณชายเว่ยเอ่ย “เสด็จลุงมีเวลาว่างมายุ่งเรื่องในเรือนของเซียวเชียนชื่อ มิสู้สนใจเรื่องของตนเองจะดีกว่า”
“ข้าจะมีเรื่องอันใด” เยี่ยนอ๋องกัดฟันกรอด
เว่ยจวินมั่วเอ่ย “อู๋สยาบอกว่า ชายารองกงเหมือนจะท้อง ยินดีกับเสด็จลุงด้วยพ่ะย่ะค่ะ”
“…” เยี่ยนอ๋องไม่สัมผัสได้ถึงความรู้สึกยินดีเลยสักนิด ใบหน้าของตนก็ไม่มีความรู้สึกอยากได้รับความยินดี มือข้างหนึ่งเคาะลงบนโต๊ะตรงหน้าโดยไร้กฎเกณฑ์ คิ้วคมขมวดราวกับกำลังคิดบางสิ่งอยู่ “ท้องหรือ”
“อืม เสด็จลุงอายุมากทว่ายังแข็งแรง”
ดวงตาของเยี่ยนอ๋องทะมึนลง “ได้ยินว่ากงอวี้เฉินสำนักหอธารานั่น คิดจะชิงตัวเด็กทั้งสองไปหรือ”