สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 295 มาเยือนเพื่อขอบคุณ
ตอนที่ 295 มาเยือนเพื่อขอบคุณ
หยุนเสียนเถียนไม่ยอมปล่อยชายผู้นี้ไปโดยง่าย นางรีบฉวยโอกาสแห่งชัยชนะนี้ก้าวตามเขาไป
“เช่นนั้นข้าว่าคนขี้ขลาดควรจะเป็นเจ้ามากกว่าคุณชายจาง! หากเอาแต่นินทาลับหลังเช่นนี้ แล้วเจ้าจะต่างอะไรกับสตรีปากยื่นปากยาวกัน?”
ชายหนุ่มในชุดผ้าแพรวิ่งหนีไป ก่อนที่จางชิงเฟิงโค้งคํานับแสดงความขอบคุณนางต่อหน้าผู้คน “ขอบคุณแม่นางหยุนที่ช่วยแก้ข้อครหาให้ข้า!”
หยุนเถียนเถียนโบกมืออย่างเฉยเมยก่อนพูดพลางยกยิ้ม “เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้นข้าเองก็มี ส่วนทําให้เจ้าต้องเสียชื่อด้วย… เฉินไฉ่อมีเจตนาต้องการให้ร้ายข้า ซึ่งข้าไม่อาจยอมได้จึงต้องจัดการเช่นนั้น ทว่าข้าไม่นึกเลยว่าท่านจะพลอยโดนหางเลขไปด้วย”
จางชิงเฟิงกล่าวพร้อมรอยยิ้มครั้งนั้นข้าตามืดบอดคิดว่าแม่นางเฉินจะเป็นคนดี ไม่นึกเลยว่า นางจะเลวทรามได้เพียงนั้น! แม้นางจะไม่ใช่สตรีที่หลินหูต้องการร่วมหอลงโลงด้วยก็จริง ทว่า เขากลับล่วงเกินนางไปแล้ว ถึงขนาดนี้แล้วจะทําเช่นไรได้? เหล่าสาวใช้ที่บ้านข้าก็ช่างปากสว่างเหลือเกิน จนเรื่องแพร่งพรายออกไป ซ้ํายังทําให้แม่นางพลอยทุกข์ใจเช่นนี้ด้วย”
หยุนเสียนเถียนแหงนมองท้องฟ้าพลางกล่าว “บัดนี้ก็เย็นย่าเสียแล้ว… พวกข้าคงต้องขอตัวกลับก่อนแล้ว ข้าเพิ่งกล่าวไปว่าความสัมพันธ์ระหว่างสามีข้ากับคุณชายจางนั้นใกล้ชิดยิ่งนัก หากท่านมีเวลาก็มาเยี่ยมเยือนข้าได้เสมอ สามีข้าคงประทับใจในบุคลิกของท่านเป็นแน่… ไม่ทราบว่าท่านจะรังเกียจหรือไม่?”
“จางชิงเฟิงผู้นี้ขอขอบคุณแม่นางหยุนด้วยใจจริงอีกครั้ง… ครั้นมีเวลาเมื่อใดข้าจะไปเยี่ยมแม่ นางแน่นอน! ถึงครานั้นข้าก็ขอรบกวนแม่นางด้วย…”
หยุนเถียนเถียนพยักหน้าเล็กน้อยก่อนเดินทางกลับพร้อมแม่หม้ายเยว่… นางไม่ได้ใส่ใจเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เท่าใดนัก
จางชิงเฟิงไม่อาจลืมบุญคุณของนางในครั้งนี้ได้ หากไม่ได้หยุนเถียนเถียนเข้ามาช่วยในวันนี้ ต่อให้เขาจะเป็นผู้ไร้มลทินมัวหมองก็ตาม ทว่าเขาก็ต้องยอมจ่ายเงินจํานวนมากเพื่อรักษาเกียรติ และชื่อเสียงของตนไว้
ทุกวันนี้การสอบจอหงวนเริ่มเข้มงวดกับชื่อเสียงของเหล่าบัณฑิตที่เข้าสอบมากยิ่งขึ้น แม้ไม่ใช่ข้อผิดพลาดหนักหนา ทว่าก็ทําให้เขาหมดสิทธิ์สอบได้ ล่าพังแค่เรื่องนี้ก็เพียงพอแล้วที่ผู้เป็นศัตรูจะหยิบยกมาเป็นข้ออ้างเพื่อกําจัดเขาออกไป!
เมื่อจางชิงเฟิงกลับถึงบ้าน เขาก็รีบบอกเรื่องนี้กับจางซิวไฉ่ผู้เป็นบิดา พลางนึกหาโอกาสตอบแทนบุญคุณหยุนเถียนเถียน!
จางซิวไฉ่คร่ําครวญอยู่ครู่หนึ่งก่อนส่ายหน้าอย่างเสียดาย สตรีผู้ซื่อตรงเช่นนี้ได้ออกเรือนกับชายอื่นไปเสียแล้ว หากได้นางมาเป็นสะใภ้ก็คงจะดีกับลูกชายของตนไม่น้อยที่เดียว! ส่วนจางชิงเพิ่งรู้ดีว่าแม้ตนจะมีความสามารถในการอ่านเขียน ทว่าข้อเสียก็คือเขายังบกพร่องในเรื่องมนุษยสัมพันธ์
“เจ้าสมควรไปขอบคุณนาง! บางทีที่นางช่วยก็อาจเพราะรู้สึกผิดต่อเจ้า อย่างไรเสียผู้เดียวที่นางต้องการจะแก้แค้นก็คงมีเพียงเฉินไฉ่อ ซึ่งก็เกี่ยวข้องกับเจ้าโดยตรงอยู่แล้ว! เราในฐานะบัณฑิตก็จงให้นางเป็นผู้ลงมือเถิด พ่อนึกดูแล้ว… ไม่ว่านางจะคิดอ่านหรือกระทําเช่นไรเราก็ย่อม ได้ประโยชน์เป็นแน่!”
“ว่าแต่นางไม่ได้บอกท่านพ่อหรือว่านางอาศัยอยู่ที่ใด? แถมนางยังเคยบอกว่าข้ามีสัมพันธ์อัน ดีกับสามีของนางด้วยไม่ใช่หรือ? ข้าว่าควรใช้โอกาสนี้นําสินน้ําใจเล็กน้อยไปมอบแก่นางด้วยจะดีกว่า! ในฐานะบัณฑิตแล้วข้าว่าต้องไม่ทําสิ่งใดให้นางเสื่อมเสีย ทว่าการไปเยี่ยมนางอย่างเปิดเผยก็คงไม่น่าเกลียดแต่อย่างใด”
“สามีของนางน่าเกรงขามอีกทั้งยังเป็นคนใจร้อน ทว่าพ่อคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาเช่นไร หากเจ้าบอกกล่าวแก่เขาว่ามาเพื่อขอบคุณ พร้อมนําของขวัญมาตอบแทนที่แม่นางหยุนช่วยเจ้าไว้… เช่นนี้แล้วเขาคงไม่กังวลแน่”
จางชิงเฟิงพยักหน้า เขาเคยพบหยุนเคอครั้งหนึ่งแล้ว และนึกอยู่เสมอว่าอีกฝ่ายคงเป็นสุภาพบุรุษพอที่จะไม่สงสัยภรรยาของตนในเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ เพราะไม่ว่าอย่างไรนี่ก็เป็นสิ่งที่เขาสมควรทํา มนุษย์ย่อมรู้หน้าไม่รู้ใจอยู่แล้ว ต่อให้หยุนเคอเป็นคนใจแคบคิดเล็กน้อยจริง ทว่าเขาก็บริ สุทธิ์ใจเพราะมาเพื่อตอบแทนแม่นางหยุนเท่านั้น!
จางชิงเฟิงตัดสินใจเลือกผ้าลายดอกไม้จากร้านของฝากมาผืนหนึ่ง ว่าตามจริงแล้วผ้าผืนนี้อาจดูสวยงามมากในสายตาหญิงชนบท… ของขวัญชิ้นนี้จึงดูไม่เลวเลยทีเดียว!
อย่างไรเสียเขาก็รู้ว่าหยุนเกียนเถียนไม่ได้มีรสนิยมเฉกเช่นสาวชาวบ้านทั่วไป นางอาจไม่ถูกใจผ้าผืนนี้เลยก็ได้! ทว่าก็ถือว่าเป็นของขวัญที่ให้ด้วยใจจึงไม่สําคัญว่านางจะชอบหรือไม่ เพราะอันที่จริงเขาก็ไม่ได้หวังให้นางสวมมันจริง ๆ อยู่แล้ว!
จางชิงเฟิงมาหาหยุนเถียนเถียนพร้อมของขวัญชิ้นนั้น เมื่อถึงหน้าบ้านแล้วจึงเคาะประตูเรียกนาง ทว่าผู้ที่มาเปิดประตูก็คือหยุนเคอ!
หากไม่นับการปฏิบัติตัวต่อภรรยาของเขาแล้ว หยุนเคอดูเป็นบุรุษที่เย็นชานัก จางชิงเฟิงถึงกับสะดุ้งเมื่อได้เห็นท่าทางเช่นนี้ของเขา!
“ค… คุณชายหยุน! ข้าน้อยจางชิงเฟิง! แม่นางหยุนเคยให้ความช่วยเหลือข้าไว้…ข้าจึงมาเยี่ยมเยือนเพื่อแสดงความขอบคุณแก่นาง!”
หยุนเคอประหลาดใจเล็กน้อย แม้เขาจะรู้ว่าภรรยาของตนชอบออกไปจับจ่ายซื้อของข้างนอก ทว่าเขาคาดไม่ถึงเลยว่านางจะเคยทําเรื่องใหญ่เช่นนี้ด้วย!
บัดนั้นหยุนเคอเองก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มสนทนากับแขกที่มาเยือนผู้นี้อย่างไร ทั้งสองจึงยืนอึกอักกันอยู่ครู่หนึ่ง
ท้ายที่สุดหยุนเคอก็ทําได้เพียงเปิดทางให้เขา “คุณชายจาง… เชิญ!”
กระนั้นจางชิงเฟิงก็ไม่กล้าก้าวเข้าไปในบ้าน ทว่าวางผ้าผืนนั้นไว้บนโต๊ะแทน
พอดีกับจังหวะที่หยุนเถียนเถียนกําลังรวบผมเดินออกจากห้อง!
“หยุนเคอ… ใครมางั้นหรือ?”
เขาไม่ได้ตอบค่าพลางปล่อยให้นางนั่งลงที่โต๊ะ
หยุนเถียนเถียนไม่จําเป็นต้องรอคําตอบอีกแล้วเมื่อเห็นว่าแขกผู้นั้นคือจางชิงเฟิง
“คุณชายจาง… ท่านมาแล้วหรือ! ข้านึกแล้วว่าท่านต้องมาเยี่ยมเยือนข้าที่นี่ในสักวันหนึ่ง ทว่า ไม่นึกเลยว่าท่านจะมาวันนี้!”
จางชิงเฟิงยกยิ้มกว้างราวกับว่าเขาไม่เคยมีปัญหากับเฉินไฉ่อมาก่อน!
“แม่นางหยุนมีบุญคุณต่อข้า… เดิมที่ข้าต้องการมาเยี่ยมเยือนนางเพียงที่ปากประตูเท่านั้น ทว่าคุณชายหยุนกลับใจกว้างยอมให้ข้าเข้ามาในบ้าน ข้าเกรงว่าท่านจะผิดใจกับแม่นางหยุน หากการมาของข้าครั้งนี้สร้างความกังวลใจแก่ท่าน… ข้าต้องขออภัยด้วย”
หยุนเคอหน้าดําคร่ําเครียด ปรากฏว่าชายผู้นี้เกรงว่าแม่น่าหยุนจะเสื่อมเสีย จึงไม่กล้าเข้าบ้านในทีแรก เขาช่างพูดจาตรงไปตรงมาจึงไม่น่าเป็นพวกหน้าซื่อใจคด
“คุณชายจาง… ท่านเป็นผู้มีเจตนาดีนัก ภรรยาของข้าชอบต่อต้านเรื่องที่ไม่เป็นธรรมอยู่เสมอ! อีกทั้งพวกเราเป็นสามีภรรยาที่ต่างไว้เนื้อเชื่อใจกัน หากข้าเคืองโกรธเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ ข้าคงเป็นสามีที่ไม่ได้ความเอาเสียเลย”
แขกผู้มาเยือนรู้สึกยินดีนักอีกทั้งไม่ผิดหวังเลยที่มาเยี่ยมเยือนนางวันนี้ เขาเผยรอยยิ้มอย่างมีความสุขยิ่ง!
“ตอนนั้นนางรีบกลับ แม่นางหยุนได้ประกาศว่าข้ากับท่านต่างมีไมตรีต่อกัน… วันนี้ข้าจึงมา เพื่อทําตามวาจานั้น! เมื่อได้เห็นบุคลิกตรงไปตรงมาของคุณชายหยุนเช่นนี้ ทําให้ข้ารู้สึกต้องการผูกมิตรกับท่านยิ่ง!”
หยุนเถียนเถียนยกยิ้ม ตรงข้ามกับหยุนเค่อที่ยังมีสีหน้าเย็นชาเล็กน้อย หากเขาสามารถมีเพื่อนสนิทมิตรสหายสักสองสามคนก็ย่อมดีกว่านี้มาก อีกทั้งสุภาพบุรุษเช่นจางชิงเฟิงก็เป็นตัวเลือกที่ดี!