สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 242 หญิงแพศยา
ตอนที่ 242 หญิงแพศยา
การที่นายหญิงหลี่รีบร้อนออกจากบ้านถือเป็นเรื่องปกติดังนั้นจึงไม่มีคนรับใช้หรือยามเฝ้าประ ตูคนไหนสนใจว่านายหญิงจะออกไปที่ใดเพราะหญิงผู้นี้ร้ายกาจกว่าที่เห็น หากเข้าไปยุ่งกับเรื่องของนางมากเกินไปอาจถูกนางกําจัดได้!
ภายในใจหลี่ซื่อฮวากระวนกระวายยิ่งเพราะเขาอยากทราบว่าเหตุใดพ่อของตนถึงไม่กําจัดหญิงเลวผู้นี้เสียที?แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังเข้าใจและ ภาวนาให้ท่านพ่อจัดการเรื่องที่เกิดในร้านอาหารเสร็จโดยเร็วจะได้รีบกลับมาสะสางเรื่องอัปยศกับหญิงเลวคนนั้น!
หลี่จินกลับมาถึงบ้านในเวลาพลบค่ําแต่ไม่ได้มุ่งหน้าไปหานายหญิงหลทันทีเพราะเขาเพิ่งได้รับข่าวดีเรื่องที่อนุภรรยาตั้งครรภ์!
การตั้งครรภ์นั้นถือเป็นเรื่องมงคล ดังนั้นหลี่จินจึงเดินทางไปยังห้องของอนุภรรยาอย่างมีความสุข
อนุภรรยาผู้นี้มีร่างกายที่ไม่ค่อยแข็งแรงนักทําให้ตั้งครรภ์ไม่ได้ จึงทําได้เพียงมองดูภรรยาคนอื่น ๆ ของนายหัวตั้งครรภ์และคลอดบุตรหญิง ชายแก่นายหัวหลี่โดยที่ไม่มีโอกาสให้กําเนิดลูกของตนเองด้วยซ้ํา
ตอนนี้หลี่จินยังคงตื่นเต้นกับข่าวตั้งครรภ์ของอนุภรรยาจึงเก็บเรื่องของหญิงแพศยาไว้จัดการที่หลังเพราะข่าวที่เขาเพิ่งได้รับเป็นมงคลกว่าเรื่อง อัปยศพรรค์นั้นหลายร้อยเท่า!
*งดวย
หลี่จีนเดินเข้าไปในห้องของอนุภรรยาพร้อมปรี่ไปโอบกอดนางด้วยความปลื้มปีติ แต่เมื่อนึกถึงลูกในครรภ์ที่ยังไม่แข็งแรงพอเขาจึงถอยห่าง ออกมาเล็กน้อย
ใครจะรู้เล่าว่ากํายานที่ถูกจัดไว้ภายในห้องจะทําให้นายหัวหลี่รู้สึกกําหนดขึ้นมา หลี่จินไม่คุ้นเคยกับกลิ่นนี้สักเท่าไรเพราะมันมักถูกจุดในหอ นางโลมซึ่งเขาไม่เคยไปที่นั่นมาก่อน
ถึงกระนั้นหลี่จินไม่ใช่ชายที่สามารถยับยั้งใจและระงับตัณหาได้จึงปรี่เข้าไปหาอนุภรรยาและอุ้มนางขึ้นเตียงอย่างรวดเร็ว
หลังจากร่วมรักไม่นาน หลี่จินก็นอนหมดแรงข้างภรรยา!
อนุภรรยาลุกขึ้นจากเตียงด้วยท่าทีเขินอายพลางสวมเสื้อผ้าก่อนยื่นน้ําชาให้สามี
หลี่จินรับชาไปดื่มพร้อมรอยยิ้มและหอมแก้มอนุภรรยาด้วยความรักใคร่ก่อนออกจากห้องไปครั้งนี้จะไม่มีผู้ใดสามารถขัดขวางเขาจากการจัด การหญิงแพศยาได้!
หลี่จินลงกลอนประตูหลังเดินเข้าไปในห้องของนายหญิงหลี่เพราะเขาไม่ต้องการให้ผู้ใดรับรู้เรื่องราวน่าอายเช่นนี้ซึ่งครานี้เขามาหานายหญิงหลี่ตามลําพังไม่ได้พาต้ายาหรือผู้อื่นมาด้วย
นายหญิงหลี่หันมายิ้มให้หลี่จินด้วยรอยยิ้มชวนฝัน
“ท่านพี่เป็นอะไรไปเจ้าคะ? หรือว่าข้าปรนนิบัติท่านไม่ดีพอ?”
หลี่เดินจอ้าวไปคว้าคอเสื้อของนายหญิงหลี่ก่อนเหวี่ยงนางลงกับพื้นอย่างรุนแรง
“นังสารเลว! เหตุใดเจ้าถึงกล้าลักลอบคบชู้กับไอ้พ่อบ้านต่ําต้อยนั่น? ข้าดูแลเจ้าไม่ดีพอหรืออย่างไรถึงหักหลังข้าและทําเรื่องเลวระยําเช่นนี้?!”
หลีจนคิดว่าหากนางรู้ว่าเรื่องคบชู้ถูกเปิดโปงนายหญิงหลี่คงตกใจและก้มหัวอ้อนวอนร้องขอความเมตตาเป็นแน่
แม้อยากฆ่าภรรยาของตนให้ตายตกแต่เมื่อได้เห็นใบหน้างดงามและรอยยิ้มอันน่าหลงใหลความเกลียดแค้นที่สุมอยู่ในอกพลันมลายไปใน พริบตา ตราบใดที่หญิงผู้นี้ยังใช้มารยาเข้าหาหลี่จินก็คงไม่สามารถทําร้ายนางได้ลงแม้เกลียดแค้นเพียงใดเขาก็ยังตั้งใจมอบร้านอาหารและธุรกิจต่างๆ ให้หลี่ซื่อฮวาดูแลและฝากฝังให้ลูกชายดูแลภรรยาของตาตลอดไป
ใครจะรู้เล่าว่าหลีจนคิดผิดถนัดเพราะนายหญิงหลี่หันกลับมายิ้มให้เขาด้วยรอยยิ้มที่แสนเย็นชา “ดูท่านสิ… เหตุใดถึงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟถึงเพียงนี้? นอกจากข้าท่านยังมีภรรยาอีกมากมายมิใช่หรือเจ้าคะ!ท่านเป็นต้นเหตุที่บังคับให้ข้าต้องทําเช่นนี้รู้ตัวหรือไม่เจ้าคะ?”
“ท่านมักยุ่งกับกิจการนอกบ้านจึงไม่มีเวลามาดูแลข้าและครอบครัว! หากกลับบ้านท่านก็มัวแต่ไปขลุกกับนังเมียน้อยพวกนั้นโดยที่ไม่คิดจะมา ทักทายข้าด้วยซ้ํา!ท่านต่างหากเล่าที่ละทิ้งข้าก่อนแล้วจะโทษข้าได้อย่างไร?!”
ใบหน้าของหลี่จินเปลี่ยนเป็นสีแดง…เพราะความโกรธแค้น หญิงเลวมักมีข้ออ้างมากมากมายเสมอ!
“เจ้าเป็นโรคขาดผู้ชายไม่ได้อย่างนั้นหรือ?เรื่องมาถึงจุดนี้แล้วเจ้ายังไม่รู้จักสํานึกผิดอีก!เจ้าคงคิดสินะว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้าถึงได้สวมเขาให้ข้าเช่นนี้!”
ทันใดนั้น หลี่จินปรี่เข้าไปบีบคอของภรรยาด้วยแรงทั้งหมดที่มี
ความคิดชั่ววูบนั้นน่ากลัวเสมอ ขณะนี้นายหญิงหลี่รู้สึกตื่นกลัวอย่างมากเพราะเวลาที่นายหัวหลี่โมโหนนน่ากลัวกว่าปีศาจตนใดในโลกหล้า นาง เริ่มไม่แน่ใจว่าอนุภรรยาคนนั้นได้วางยาพิษหลี่จินหรือไม่? เนื่องจากเขายังมีพละกําลังเหลืออยู่มาก!
สายตาของหลีจินพลันเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนเมื่อเห็นว่าเมียรักกําลังจะหมดลมหายใจ
ตอนนี้แรงบีบบริเวณลําคอของนายหญิงหลี่เริ่มคลายลงขณะที่ใบหน้าของหลี่จินเริ่มซีดเซียวพลางเอามือจับหน้าอกด้วยความเจ็บปวดพร้อม หายใจเข้าออกอย่างหนักหน่วง
เมื่อเห็นเช่นนั้น นายหญิงหลี่จึงคลายความกังวลลงไอ้เฒ่าหลี่กําลังจะตาย… สภาพขอ งมันตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับหมาข้างถนนแม้แต่น้อย!
“หากท่านยอมหลับหูหลับตาสักนิดก็คงไม่ต้องมาตายเยี่ยงหมาข้างถนนแบบนี้… ข้าพูดผิดหรือไม่เจ้าคะ?”
หลี่จินกระเสือกกระสนยื่นมือออกไปคว้าชายกระโปรงเมียรักเอาไว้ด้วยความกลัวตาย
“ตะ… ตามหมอที่…”
หลีจินไม่รู้ว่าสาเหตุของความผิดปกติในร่างกายนั้นเกิดจากยาพิษ เขาจึงเข้าใจผิดคิดว่าโรคประจําตัวกําเริบ
“ตามหมอ? เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือ? ถ้าเจ้ารอดไปได้ข้าก็ต้องตาย! นายท่านชรามากแล้ว… และตอนนี้ก็ถึงเวลาที่อํานาจจะต้องเปลี่ยนมือแล้วลูกชายของท่านอายุเท่าไรแล้วล่ะ?เขาคงไม่คิดว่าท่านพ่อผู้เฉลียวฉลาดจะต้องมาตายเพราะสตรีตัวเล็ก ๆ!”
“โชคดีที่พี่ชายข้าหาซื้อยาพิษชนิดนี้มาได้หากลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเจ้ากลับมาเจอท่านพ่อในสภาพนี้คงคิดว่าเจ้าตายเพราะอาการ หัวใจวาย คงไม่มีผู้ใดสงสัยนังเมียน้อยคนนั้น
แน่!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เพลิงแค้นในใจของหลี่จินยิ่งโหมไหม้จนส่งผลให้เขาหายใจไม่ออก
“นะ นังงูพิษ… จะ เจ้าวางยาบ้าหรือ!”
หลี่จินรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายตะโกนด่าเสียงจนทําให้นางสะดุ้งตัวโยน แต่ทันใดนั้นประโยค“หวนคืนสู่แสงสว่าง”ก็ผุดขึ้นมาในความคิดยิ่ง ทําให้นางเหิมเกริมมากขึ้น
“เจ้ารู้อยู่แล้วมิใช่หรือว่าที่นั่งเด็กนั่นทําไปเพราะรู้สึกอย่างไร! หากก่อนหน้านี้นางได้รับความเป็นธรรมก็คงไม่คิดแค้นถึงขนาดร่วมมือกับข้า เพื่อฆ่าเจ้า! แต่เจ้าคงไม่คิดถึงเรื่องเช่นนี้หรอกเพราะเจ้าโปรดปรานนางมากเสียจนลืมว่านางอยู่ใต้อํานาจของข้า… รู้สึกอย่างไรล่ะ?ยาพิษชนิดนี้ช่างน่าทึ่งเสียใจ!”
ร่างกายของหลี่จินอ่อนแอลงอย่างรวดเร็วใบหน้าแดงก่ําของเขาเริ่มซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด
“นะ นังแพศยา… นะ นังงูพิษ!”
“โอ้… ข้าจะถือว่ามันเป็นคําชมแล้วกัน!ข้าว่าท่านควรสั่งสอนลูกชายให้ดีกว่านี้นะเจ้าคะเพราะตราบใดที่ข้ามีชีวิตอยู่มันจะต้องอยู่ภายใต้อํา นาจของข้ารวมไปถึงทรัพย์สมบัติทั้งหมดของตระกูลหลี่… ข้าพูดถูกหรือไม่เจ้าคะ? ฮ่าฮ่าฮ่า!”
หลี่จินรู้สึกกังวลอย่างยิ่ง เพราะเขาเกรงว่าหากตนตายไปชีวิตของลูกชายจะต้องตกอยู่ในกํามือของสตรีชั่วช้าและถ้าเขาตกหลุมพรางของนางอีกคน เมื่อถึงครานั้นตระกูลหลี่คงพบเจอกับจุดจบเป็นแน่!
หลี่จินกระเสือกกระสนคลานไปยังประตูเพื่อออกไปเตือนลูกชาย แต่โชคร้ายที่ร่างกายไม่ตอบสนองดั่งใจหวัง