วิวาห์ 365วัน - ตอนที่ 13 เวลาในเจ็ดปี หัวใจที่ยังไม่ตาย
การจ้องมองของฮั่วจิ้นซีลดลง ลมหายใจของเขาไม่ถูกรบกวน การจ้องมองของเขายังคงล้ำลึก
“สำหรับเครื่องบันทึกเสียง” เขาพูดช้าๆ เสียงของเขาแผ่วเบาและห่างเหิน “คุณทำได้ไหม”
“คุณฮั่ว พูดแบบนั้น มันจะน้อยเกินไปที่จะดูถูกเสน่ห์ของเขา” มู่เฉี่ยนเงยหน้าขึ้น “ฉันคิดยังไงกับคุณคุณไม่รู้ ไม่แน่บางทีหลังจากผ่านมาเจ็ดปี หัวใจของฉันยังคงไม่ตายละ?”
“หัวใจยังไม่ตาย?” ฮั่วจิ้นซีมองเธอด้วยสายตาที่เข้ม “เธอยังกล้า?”
“ทำไมฉันถึงไม่กล้าล่ะ?” มู่เฉี่ยนค่อยๆลุกขึ้นยืน ก้มตัวเข้าไปใกล้เขา “ตั้งแต่ที่คุณฮั่วเต็มใจที่จะให้ฉันเมตตาฉัน ฉันควรจะคาดหวังว่าวันหนึ่งฉันอาจจะกลับมาทำมัน”
ทั้งสองอยู่ห่างกันไม่มาก ฮั่วจิ้นซีได้กลิ่นหอมในเส้นผมของเธอ แต่เขาไม่ได้ขยับหรือหยุดเธอ
มู่เฉียนมองไปที่เขาครู่หนึ่ง จากนั้นก็เปลี่ยนใจโน้มตัวไปข้างหน้า เพื่อจูบเขา
วินาทีต่อมาเสียงโทรศัพท์มือถือของฮั่วจิ้นซีก็ดังขึ้น เกือบจะในเวลาเดียวกันมือของเขาก็แตะที่ไหล่ของมู่เฉี่ยน
มู่เฉี่ยนล้มตัวลงนั่งข้างๆเขาบนโซฟาอย่างอ่อนแรง มองดูเขารับโทรศัพท์ด้วยสายตาที่ร้อนรน
น่าจะเกี่ยวกับบางอย่างที่เร่งด่วน ฮั่วจิ้นซีตอบสองครั้ง และวางสาย จากนั้นลุกขึ้นยืนโดยที่ไม่ได้มองไปที่มู่เฉี่ยน “เธอกลับไปได้แล้ว”
“ฉันไม่ไป” มู่เฉี่ยนเอนกายลงบนโซฟา ปฏิเสธอย่างทื่อ ๆ
ฮั่วจิ้นซีมองไปที่เธอ
“ฉันอยากช่วยคุณป้าหลินดูแลฉีหราน!” มู่เฉี่ยนพูดอย่างเป็นธรรมชาติ “เขาไม่อยู่ เธอก็ไม่อยู่ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะทิ้งเด็กไว้ที่บ้านคนเดียว ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ คุณฮั่วในฐานะที่เป็นพ่อยากที่จะทนได้ ยิ่งไปกว่านั้นฉีหรานชอบฉันมาก เขาเต็มใจที่จะให้ฉันอยู่ดูแลเขา”
…..
เมื่อฮั่วจิ้นซีทิ้งเธอไว้ที่บ้านคนเดียว มู่เฉี่ยนไม่ค่อยอยากจะเชื่อ
หลังจากนั้นเธอก็พูดเพียงไม่กี่คำ ฮั่วจิ้นซีปกป้องเธออย่างนี้ปล่อยให้เธออยู่ต่อไปงั้นเหรอ?
อย่างไรก็ตามเมื่อฮั่วจิ้นซีจากไป เธอเดินไปยังที่ที่ฮั่วจิ้นซีเพิ่งนั่ง มองหาเครื่องบันทึกของตัวเอง เธอก็รู้ว่าฮั่วจิ้นซีไม่ค่อยสบายใจกับเธอ
เขาเอาเครื่องบันทึกเสียงของเธอไป
เครื่องบันทึกนี้มีการบันทึกการพูดคุยทั้งสองครั้งของเธอกับหลินซู
มู่เฉี่ยนถอนหายใจอย่างแรง เดินขึ้นไปชั้นบนอย่างช้าๆ
ฮั่วฉีหรานนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานเล็ก ๆ ในห้องนอนของเขา จ้องมองไปที่หนังสือภาพของครอบครัวด้วยความงุนงง
มู่เฉี่ยนเปิดประตู ยืนพิงที่ประตูแล้วจับคางมองไปที่เขา “คุณโชคดีมากที่เป็นผู้ชายตัวเล็ก ๆ ฉันจะอยู่ที่นี่เพื่อดูแลคุณ ควรจะมีความสุขเถอะ?”
ฮั่วฉีหรานไม่ได้พูดอะไร แต่ดินสอสีขึ้นมา เพื่อเพิ่มสีสันให้กับหนังสือภาพที่อยู่ตรงหน้าอย่างเงียบ ๆ
มู่เฉี่ยนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ
ฮั่วฉีหรานทำงานได้ดีมาก ทุกเก้าโมงเช้า มู่เฉี่ยนช่วยเขาอาบน้ำ พาเขาไปนั่งลงบนเตียง ทิ้งท้ายประโยคไว้ว่า “หลับดีๆนะ พรุ่งนี้เช้าฉันจะพาเธอไปกินของอร่อยๆ”
ฮั่วฉีหรานหลับตาลงอย่างเชื่อฟัง
เมื่อเยี่ยซีโทรมาตอนสิบโมง มู่เฉี่ยนก็ไปสำรวจทุกซอกทุกมุมของห้องกาแฟ
“คุณนอนค้างคืนที่นั่นไหม” เยี่ยซีรู้สึกกังวล กระวนกระวายใจอยู่ชั่วขณะ อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “มู่เฉียน อย่าสับสนสิ!”
มู่เฉี่ยนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ พูดหลังจากหัวเราะ “คุณคิดว่าฉันอยู่ที่นี่เพื่อฮั่วจินซี?”
เยี่ยซีส่งเสียงครวญครางและไม่พูด
“ไม่ต้องกังวล!” มู่เฉี่ยนหันศีรษะ มองออกไปนอกหน้าต่าง “ฉันมีแผนอื่น”
ฮั่วจิ้นซีและหลินซู เป็นเพื่อนบ้านกันนี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ มันอาจเป็นโอกาสสำหรับเธอด้วย