วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 918 การสร้างเด็กน้อย
ตอนที่ 918 การสร้างเด็กน้อย
เมื่อค่ำด้านนอกก็มีดวงดาวห้อยลงมาพร้อมกับท้องฟ้าที่เงียบสงบแต่ในบ้านกลับเต็มไปด้วยความสนุกสนาน
“เพื่อความเจริญรุ่งเรืองของมนุษย์ถึงเวลาแล้วที่พวกเราสองสามีภรรยาควรจะทำสิ่งที่ควรทำ! ”
ธัชชัยที่มีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบเอวไว้ได้กลายร่างเป็นหมาป่าพุ่งไปกดวัจสาตัวน้อยๆ ไว้ใต้ร่าง
วัจสาก็ให้ความร่วมมืออย่างดีอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มราวกับนกน้อย
ท่าทางเขินอายก็ยิ่งทำให้การรุกของชายหนุ่มรุนแรงยิ่งขึ้น
คืนนี้ธัชชัยเป็นสุภาพบุรุษมากเพราะเขารู้ว่าหญิงสาวชอบที่จะคลอเคลียกับเขาก่อนการที่จู่ๆ พุ่งเข้าไปเลยมันไม่ใช่สิ่งที่เขาสามีควรจะทำ
มีเพียงความอบอุ่นที่จะทำให้หญิงสาวรู้สึกได้ว่าผู้หายรักเธอมากแค่ไหน
ผู้หญิงเพราะรักถึงมีความสุขส่วนผู้ชาย…..
“รอก่อน……”
ใบหน้าเล็กๆ ที่แสนงดงามของวัจสาถูกธัชชัยจูบซะจนแดง
“ยังต้องรออะไรอีก? รอไม่ไหวแล้ว! ”
ชายหนุ่มลากเสียงยาว จมูกโด่งอยู่ห่างจากใบหน้าของหญิงสาวไม่ถึงเซนทำให้เธอหน้าแดงใจเต้น
แต่วัจสาก็ยังคงหยิบสิ่งป้องกันออกมาจากตู้หัวเตียง
“ใส่อันนี้เถอะ! ”
คิ้วของชายหนุ่มขมวดทันที “ผมไม่ชอบอันนี้! ”“ไม่ได้! ยังไงก็ต้องใส่! ”
วัจสาออดอ้อนต้องรู้สิว่าช่วงสองสามวันนี้เป็นช่วงอันตรายถ้าไม่ป้องกันได้ท้องแน่!
ธัชชัยเลิกคิ้วเล็กน้อยดูท่าทางไม่สบายใจ “เป็นอะไร? รังเกียจผมหรอ? ”
“เปล่า…..ฉันก็แค่กลัวท้อง……..”
วัจสาใช้หน้าผากเนียนถูกับใบหน้าหล่อเหลาของธัชชัย เธอรักชายคนนี้มากจริงๆ จนแทบอยากจะยกทุกสิ่งที่ตนมีให้แก่เขา
เมื่อพูดถึงว่าอาจจะตั้งท้องธัชชัยก็ยิ่งตื่นเต้น
“งั้นคุณก็ท้องสิ! มองดูเด็กน้อยต่อแถวกันกินข้าว! มันสนุกจะตาย! ”
บางทีเพราะตนเองมีวัยเด็กที่ไม่มีความสุขดังนั้นธัชชัยจึงหวังมากๆ ที่ตนเองจะมีทายาทเยอะๆ และรักพวกเขาให้ถึงที่สุด!
“แต่ว่าฉันยังต้องจัดการเรื่องเรียนให้เรียบร้อยยังไม่อยากตั้งท้องคนที่สองนี่ ยังเหลืออีกตั้ง1ปีถึงจะได้ใบปริญญา! เพื่อตะวันฉันจึงไม่มีโอกาสอีกแล้วถ้าหากท้องคนที่สองอีก….ฉันก็ต้องเสียโอกาสนี้ไปอีกใช่มั้ย? ”
วัจสาพูดถึงเหตุผลที่ยืนยันให้ธัชชัยใช้ที่ป้องกัน
“นี่มันเรื่องง่ายๆ ไม่ใช่หรอ? ผมก็บริจาคเงินให้โรงเรียนพวกคุณคุณต้องได้ใบปริญญาแน่! ท้องซะดีๆ น้องสาวนี่ไม่เกี่ยวกับเรื่องเรียนคุณเลยสักนิด! ดีมากเลยนะ! ”
ชายหนุ่มบังคับร่างกายของหญิงสาวทำให้เธอก่อเกิดความเจ็บปวดขึ้นมาเธอสั่นเพราะการกระทำของเขา เขาก็ชอบทำแบบนี้
“ดีตรงไหน? ฉันไม่ต้องการให้คุณมาช่วยลับหลังฉันแล้วก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องเอาเงินมาแลกกับปริญญา! แบบนี้ฉันก็ได้แต่ดูถูกตนเอง! ”
วัจสาขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มพร้อมกับกอดแขนเอาไว้แล้วฟังเสียงหัวใจเต้นเป็นเพราะไปคว้าเอาใครมาเป็นของเล่นรึเปล่าถึงได้เต็มไปด้วยความรักอบอุ่นขนาดนี้
ที่จริงแล้วแค่การย้ายเข้าไปอยู่ในตระกูลศรีทองคฤหาสน์สไตล์เก่าแก่นั้นวัจสาก็รู้ว่าตนเองเป็นสะใภ้ของบ้านตระกูลศรีทองจริงๆ
แม้จะอยู่ในที่ชุมชนเธอก็รู้สึกมั่นใจขึ้นในการเป็นสะใภ้หลายคนจะพูดว่าชีวิตเป็นของตัวเองไม่ต้องสนใจว่าคนอื่นจะพูดยังไงขอแค่ตัวเราเองมีความสุขก็พอแต่วัจสาที่ที่มีประสบการณ์มากมายกลับรู้สึกว่าถ้าหากในตอนที่มีความสุขก็สามารถมีความสุขให้คนอื่นเห็นได้ด้วยนี่ถึงจะเป็นการที่ได้ผลดีด้วยกันทั้งสองฝ่ายไม่ใช่หรอ?“สามีรู้ว่าภรรยาสุดที่รักของผมเนี่ยสามารถใช้ความสามารถตัวเองเอาใบปริญญามาได้แต่สามีอยากมีลูกหลายๆ คนจริงๆ นะ…..ถึงแม้ว่าจะเป็นเสียงของพวกเขาที่ทะเลาะกันผมก็สบายใจ! ”วัจสารู้ว่าทำไมธัชชัยถึงรักและทะนุถนอมลูกตนเองนักเพราะวัยเด็กของเขาจนกระทั้งโตล้วนเจออะไรมามากมายจึงทำให้เขาเกิดความคิดอย่างงี้เหมือนกับว่าคิดอะไรขึ้นมาได้จู่ๆ วัจสาก็ยิ้มออกมา“ธัชชัยตอนนี้ครอบครัวพวกเรามีแค่ตะวันคนเดียวคุณก็แทบจะไม่ได้มาที่ห้องนั่งเล่นแล้ว ละถ้าเกิดมีลูกอีกสองสามคนฉันว่าแม้แต่ห้องฉันคุณก็จะไม่ได้เข้ามาเลย! ”วัจสานับว่าหาข้ออ้างที่ดีที่สุดได้แล้ว!ชายหนุ่มเบิกตากว้าง “วางใจเถอะ สามีคุณเก่งขนาดนี้ต้องคิดหาวิธีได้แน่! ท้องก่อนค่อยว่ากัน! ”วัจสายังไม่ทันได้มีการตอบสนองใดๆ ชายหนุ่มก็ไม่สนใจของที่เธอหยิบออกมาจากตู้หัวเตียงอีกแล้ว ชักปืนขึ้นเข้าสู่สนามรบทันที!จัวหวะที่ร้อนแรงมันกลืนกินสติของวัจสาไปหมดสิ้น……ถึงแม้ว่าธัชชัยจะรับไม่ได้กับการมีอยู่ของอำเภอพัดรักแต่เขาก็ยังทำสิ่งหนึ่งที่พอเรียกได้ว่าเป็นความเมตตาเขาอนุมัติให้ตะวันลูกชายเขาในทุกๆ วันอาทิตย์ให้สิบสองมารับไปหาอำเภอพัดรักที่อ่าวตอนนี้เด็กน้อยตะวันเป็นที่รักทุกคนไปแล้วนอกจากอยู่ในโรงเรียนอนุบาลแล้ว แค่อยากไปข้างนอกเขาไม่ต้องเอาขาไปก็ได้ไม่ใช่สิบสองอุ้มก็แปดให้ขี่หลังขนาดอำเภอพัดรักที่ยังขยับตัวได้ไม่สะดวกนักก็ยังให้เขาขี่คอเมื่อเข้าไปในห้องโถงเล็ก เด็กน้อยที่รอผู้ปกครองมารับก็ตื่นเต้นขึ้นวันนี้เขาจะได้ไปหาพ่อบุญธรรมอำเภอพัดรักอีกแล้ว!ตอนนี้อ่าวคือสวรรค์ของเล่นของเขาและสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือมีคนเล่นเป็นเพื่อนเขา!ความรู้สึกต่างกับอยู่ที่ตระกูลศรีทองอย่างสิ้นเชิง ปู่ภูษิตก็แก่แล้วกลิ้งไปกลิ้งมาก็ไม่ได้ส่วนย่าอ้อยก็ทำเป็นแค่อาหารอร่อยๆ! เดี๋ยวนี้หม่ามี๊วัจสาก็ตั้งใจเรียนมุมานะสุดๆสำหรับพ่อธัชชัย…..ถึงจะเล่นกับเขาได้แต่นอกจากเล่นกับเขาเดี๋ยวนี้ก็ชอบไปกวนหม่ามี๊! ”ดังนั้นสิ่งที่เด็กน้อยรอคอยที่สุดก็คือทุกวันศุกร์ไปเล่นที่บ้านพ่อบุญธรรมอำเภอพัดรัก!แต่วันนี้คนที่มารับคือพ่อธัชชัย!“เห็นว่าพ่อมารับแล้วตื่นเต้นแปลกใจมั้ยครับ? ”ธัชชัยทำสนิทสนมกับลูกมากราวกับเหมือนไม่มีใครแสดงความรักแบบพ่อลูกอย่างชัดเจนเด็กน้อยรู้สึกเก้ๆ กังๆ หันไปมองเด็กสาวที่เป็นเพื่อนห้องเดียวกันที่ชื่อว่าถิงถิงบางครั้งธัชชัยหันไปมองตามสายตาของเด็กน้อยเมื่อสาวน้อยเห็นสายตาของธัชชัยก็ตะโกนเสียงหวานขึ้นมา: “พ่อตะวันสวัสดีค่ะ”“สาวน้อยสวัสดีจ้ะ” ธัชชัยเอื้อมมือไปลูบหัวเด็กน้อยในใจเต็มไปด้วยความเอ็นดู“ถิงถิง ฉันไม่ได้หลอกเธอใช่มั้ยหล่ะ? พ่อของฉันหน่ะหล่อมาก! ”“พ่อของฉันก็หล่อเหมือนกัน! ” สาวน้อยพูดด้วยเสียงภูมิใจ“แต่ว่าพอฉันโตขึ้นก็ต้องหล่อกว่าพ่อแน่! ” เด็กน้อยตะวันพูดด้วยความมั่นใจ“แต่ว่าฉันรู้สึกว่าพ่อของฉันหล่อกว่าอีกนะ! เธออ้วนจ้ำม่ำก็แค่น่ารัก! ”สาวน้อยไม่กลัวคนแปลกหน้า เบิกตามองธัชชัยรูปหล่อดวงตานี้ยิ่งทำให้ธัชชัยอยากมีลูกสาวเมื่อเห็นธัชชัยอุ้มเด็กน้อยขึ้นรถแปดที่เตรียมมารับก็เศร้าขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้พ่อบุญธรรมอำเภอพัดรักได้อธิบายกับพวกเขาไว้แล้วไม่ว่าจะเป็นใครก็ไม่สามารถแย่งสิบห้าไปจากธัชชัยได้ดังนั้นแปดจึงทำได้แค่เพียงมองธัชชัยอุ้มเด็กน้อยเดินไปเขาถอนหายใจอย่างช้าๆ ถ้าตนเองกลับไปมือเปล่าคนที่อ่าวจะต้องผิดหวังกันเยอะแน่ทุกสัปดาห์เมื่อเด็กน้อยมาที่อ่าวก็ดูเหมือนมีงานเลี้ยง!แปดที่อยู่ท่ามกลางกลุ่มคนเดิมทีอยากจะมองส่งธัชชัยขับBentley ออกจากโรงเรียนอนุบาลแต่เขายืนอยู่ที่เดิมมาสามนาทีกว่าแล้วรถธัชชัยก็ยังไม่ได้ขับออกหรือว่าเด็กน้อยจะงอแงกับพ่อ? อยากกลับไปอ่าวกับพี่แปดคนนี้หรอ?ที่จริงเมื่อตอนที่ธัชชัยกับลูกชายตะวันเห็นแปดยืนอยู่ในกลุ่มคนห่างออกไปไม่ไกลเด็กน้อยก็ถามขึ้นมาในรถว่า: “พ่อไม่ใช่พูดแล้วหรอครับว่าทุกวันศุกร์ผมจะไปอยู่กับพ่อบุญธรรม? ”“ทำไมหล่ะ? พ่อบุญธรรมสำคัญกว่าพ่อคนนี้หรอครับ? ”“ไม่ใช่ครับ….ผมแค่รู้สึกว่าพ่อบุญธรรมจะคิดถึงสิบห้าของเขาแถมบาดแผลที่หลังพ่อบุญธรรมก็ยังไม่หายดี! ” เด็กน้อยดูไม่มีความสุขก็แค่รูเลือดสองสามรูเองไม่ใช่รึไง? เดือนนึงแล้วยังไม่ดีขึ้นอีกหรอ? นี่อำเภอพัดรักเล่นแผนสกปรกอะไรรึเปล่า? หรือเพราะเขาแก่แล้วภูมิคุ้มกันเลยลดลง?ธัชชัยไม่ได้พูดอะไรหยิบซองจดหมายออกมาจากหน้ารถส่งให้เด็กน้อย“คืนนี้ลูกยังอยู่ที่นั่นอยู่แต่ต้องเอาอันนี้ไปให้พ่อบุญธรรมนะ”“นี่คืออะไรครับ? พ่อเขียนจดหมายให้พ่อบุญธรรมหรอครับ? ”“ใช่”เด็กน้อยแปลกใจมาก “ถ้างั้นผมดูได้มั้ยครับ! ”“ได้สิ”เด็กน้อยรีบเปิดซองจดหมายด้วยความดีใจหลังจากเปิดแล้วพลิกไปพลิกมาก็รู้จะแต่ตัวSที่เหมือนงูตัวเล็กๆ“มีแค่สี่ตัวหรอครับ? ” เด็กน้อยยังสามารถนับได้“อื้อ สี่ตัวครับ! ”“ดูเหมือนน้อยไปมั้ยครับ? ”“ไม่นะ กำลังดีเลย”“แต่ว่า…..แต่ว่าผมรู้สึกว่ามันซับซ้อนไปอักษรเต้าหู้พวกนี้พ่อบุญธรรมเข้าใจหรอครับ? ”“เข้าใจสิ”เด็กน้อยถามด้วยความกังวลอีกครั้ง: “ถ้าไม่เข้าจะทำยังไงครับ? ”“ให้เขาเปิดพจนานุกรมดูสิ! ”เด็กน้อยจึงทำได้เพียงแค่ใส่จดหมายกลับเข้าไปในซองอย่างจนปัญญา“ลูกต้องส่งจดหมายนี้ให้ถึงมือพ่อบุญธรรมนะครับ ลูกชายสุดที่รักทำได้มั้ยครับ? ”“แน่นอนครับ! ธัชชัยคุณนี่ขี้เหนียวจริงๆ ทำไมไม่เขียนให้เยอะกว่านี้?! ”“……”แปดเห็นเด็กน้อยถือซองจดหมายลงมากจากรถBentley และกำลังวิ่งมาทางตัวเองด้วยความดีใจก็อุ้มเด็กน้อยขึ้นมากอดไว้ในอ้อมกอด“ทำใจจากพี่แปดไม่ได้ใช่มั้ยหล่ะถึงได้ลงรถมา? ”“ก็นิดหน่อย! ”“นิดเดียวเองหรอ! พี่แปดเศร้าจริงๆ นะ! ”แปดใช้หัวฟังเสียงหน้าอกเด็กน้อยเด็กน้อยก็หัวเราะขบขันหลังจากขึ้นรถแปดก็ถามขึ้นว่า: “จดหมายนี้พ่อนายเขียนใช่มั้ย? ”“ใช่ครับ เขาบอกให้ผมเอาไปให้พ่อบุญธรรม! ”“ให้พี่แปดดูได้มั้ยครับว่าเขียนว่าอะไร? ”เด็กน้อยขมุบขมิบปากคิด สุดท้ายก็ยอมเพราะมีแค่สี่ตัวแล้วพ่อก็ไม่ได้บอกว่าห้ามให้ใครดู!แปดดึงกระดาษนั้นออกมาเมื่อเห็นตัวอักษรสี่ตัวบนนั้นใบหน้าก็เปลี่ยนมาเป็นจริงจังทันที“แปด พี่ว่าพ่อผมขี้เหนียวไปหน่อยมั้ยเขียนให้พ่อบุญธรรมแค่สี่ตัวอักษรเอง! พี่อ่านออกมั้ยว่าบนกระดาษมันเขียนว่าอะไร? ”แปดเอากระดาษใส่ซองจดหมายอย่างเงียบๆ หลังจากนั้นพูดเสียงเรียบๆ ว่า: “พี่แปดก็ไม่รู้จักตัวอักษรจีนเหมือนกัน! ”“แปดนี่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ ตอนนี้ก็โตขนาดนี้แล้วยังไม่รู้จักตัวอักษรจีนอีก! ”เด็กน้อยพึมพำคว้าจดหมายในมือของแปดกลับมา“สิบห้า พี่แปดอยากคุยกับนายเรื่องนึง…..ก็คือซองจดหมายนี้นายรอจนถึงพรุ่งนี้ตอนบ่ายตอนที่ก่อนพ่อนายจะมารับแล้วค่อยให้พ่อบุญธรรมได้มั้ย? ”แปดแค่อยากให้พ่อบุญธรรมอำเภอพัดรักมีเวลา24ชั่วโมงใช้เวลาอย่างมีความสุขกับสิบห้าก่อน“ทำไมหล่ะ? เพราะพ่อผมเขียนด่าพ่อบุญธรรมหรอครับ? ”เด็กน้อยพึมพำ: “แต่ผมรู้จักแค่ตัวs……”“ไอ้sบ้า? ไอ้sงี่เง่า? ทำไมไม่พูดเลยหล่ะ? ” เด็กน้อยบ้าไปแล้ว“พ่อนายไม่ควรทำเรื่องแบบนี้! ” แปดคาดเข็มขัดนิรภัยที่ออกแบบมาโดยเด็กน้อยโดยเฉพาะเด็กน้อยด่าอย่างไม่ชอบใจ:” ถ้ารู้ว่าโง่ขนาดนี้ก็ไม่ถามแต่แรกแล้ว! ”