วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 670 ขายตัวเองในราคาที่สม
ตอนที่ 670 ขายตัวเองในราคาที่สม
“ธัชชัยเมื่อกี้คุณได้ยินที่วัจสาพูดแล้วใช่มั้ย? เธอบอกว่าตะวันเป็นลูกบุญธรรมของอำเภอพัดรักยังไงเสียอำเภอพัดรักก็ไม่ทำอะไรเขาแน่ คุณช่วยมีเหตุผลหน่อยได้มั้ย ถ้าคุณไม่ช่วยมิ้นหล่ะก็ เธอจะต้องตายแน่ๆ! ”
เมื่อเห็นวัจสาไปแล้ว กนิษฐาก็รีบเข้ามาเติมไฟทันที
จริงๆ การโหวตในครั้งนี้มันเป็นกุศโลบายของธัชชัยเฉยๆ นั่นแหล่ะ เขาเพียงอยากให้วรพลเห็นธาตุแท้ของผู้หญิงที่เขารักนักรักหนาว่าเธอเป็นยังไง!
หลายวันมานี้ เวลาที่แวววัยอยู่คนเดียวเธอก็จะมีเรื่องให้คิดเยอะแยะเต็มไปหมด
เดิมทีคิดว่าเธอจะหัวหงอกหมดหัวไปเพราะคิดเยอะแล้ว แต่มันก็อาจจะดูเว่อไป แวววัยไม่ได้กลายเป็นยายแก่ผมขาวซะหน่อย
มันน่าเศร้ากว่าผมหงอกเสียอีก หัวใจของเธอถูกห่อหุ้มไปด้วยโคลน ที่ถูกตีด้วยความจริงอีกที แต่ถึงจะเจ็บให้ตายอย่างไรเลือดก็ไม่ออก
หลายวันมานี้เธอโทรศัพท์หาวัจสามาโดยตลอด แต่น่าเสียดายที่โทรไม่ติด แวววัยก็นึกขึ้นมาได้ว่าเวลาที่วัจสาไม่สบายใจเธอจะไปอยู่ที่สถานรับเลี้ยง ซึ่งก็เป็นที่ที่เธอเติบโตด้วย ดังนั้นแวววัยจึงตัดสินใจไปดู เพื่อที่จะเป็นการทำให้ใจสบาย
แน่นอนหล่ะว่าที่สถานรับเลี้ยงเต็มไปด้วยความตื่นเต้นสนุกวนานด้วยเพราะมีเด็ก แต่คนภายนอกไม่มีทางรู้เลยว่าภายใต้ความสนุกสนานนั้นมีความเศร้าแล้วสิ้นหวังแอบซ่อนเอาไว้อยู่
เด็กบางคนได้รับการช่วยเหลือจากสังคม โดยการได้รับบริจาคพวกสื่อต่างๆ แต่ก็ยังมีหลายๆ อย่างที่ยังไม่ได้รับการช่วยเหลือ มันเพียงแค่ยังชีพไปวันๆ สำหรับการใช้ชีวิตที่ยากลำบาก
แวววัยมาเยี่ยมคุณดนิตา ตอนนี้เขาหงอกเต็มหัวไปหมดแล้ว หงอกแต่ละเส้นนับเป็นจำนวนเด็กในอุปการะได้เลย
น่าเสียดายที่เด็กๆ เหล่านั้น ส่วนใหญ่จะเป็นโรคปากแหว่งเพดานโหว่ หรือแขนขาลีบ หรือโรคหัวใจ อีกทั้งยังมีบางรายเป็นลูคีเมียมาแต่กำเนิดด้วย…ก่อนที่พวกเขาจะเกิด พ่อแม่ต่างคาดหวังรอวันที่พวกเขาจะเกิด แต่เมื่อพวกเขาเกิดมาแล้วเป็นนางฟ้าหรือเทวดาตัวน้อยๆ ที่ไม่สมประกอบ พวกเขาเหล่านั้นก็โดนทิ้งขว้างไปแวววัยไม่อยากที่จะตัดสินใคร อีกทั้งทุกคนก็มีปัญหาเป็นของตัวเอง เธอแค่รู้สึกเสียใจแทนตัวน้อยๆ พวกนั้นก็เท่านั้นเองเมื่อมองดูคุณดนิตาสอบถามและปลอบเด็กน้อย แวววัยก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหลเธอเองก็เป็นเด็กที่เป็นปากแหว่งเพดานโหว่มาตั้งแต่เกิด เป็นคุณดนิตาที่คอยช่วยวิ่งเต้นและออกค่าใช้จ่ายให้แก่เธอ หลังจากที่ผ่าตัดและรักษาตัวอย่างต่อเนื่องแล้วมันก็ดีขึ้น แม้ว่าจะเป็นรอยแผลเล็ก แต่นานวันเข้ามันก็หายไปตามกาลเวลาเธอไม่อาจจะลืมได้เลยที่เมื่อยังเยาว์นั้นเธอถูกเพื่อนๆ ล้อว่าเป็นปีศาจ มันเป็นเรื่องฝังใจเธอมาตั้งแต่ยังเด็ก และกลายเป็นปมด้อยของเธอแต่ตอนนี้มันไม่เหมือนตอนนั้นอีกต่อไปแล้ว เธอดีขึ้นและไม่มีใครหัวเราะเยาะเธออีกแล้ว!หลังจากที่ออกมาจากสถานสงเคราะห์แล้ว เธอก็ฟื้นคืนสติขึ้นมาใหม่ เธอเงยหน้ามองท้องฟ้า ก่อนจะคิดได้ว่ายังมีใครบนโลกนี้ที่ยังอยากมีชีวิตอยู่ แต่เขาทำไม่ได้ แล้วคนที่มีโอกาสนั้น ทำไมถึงอยากที่จะทิ้งขว้างมันไปเสียหล่ะ?หลังจากคิดได้เธอจึงโทรไปยังเบอร์ที่โสธรเคยให้เอาไว้โทรไปครั้งแรกไม่รับ ต้องโทรไปถึงสองครั้งเขาถึงจะรับ เสียงจากด้านนั้นดูสับสนอลเวง ดูเหมือนว่าจะมีเสียงของผู้หญิงที่ร้องง้องแง้งๆหัวของแวววัยเสียเลือดขึ้นปุดๆ สันดานเปลี่ยนยากจริงๆ ไอ้โสธรนี่!รับสายไปแล้วประมาณชั่วโมงกว่า โสธรก็รีบปรี่ตัวมาที่สวนสาธารณะอย่างรวดเร็วเพื่อจะเอาเช็คมาให้แวววัย“แวววัย ค่าตัวเธอเนี่ยเทียบเท่าระดับท็อปเชียวนะ”สามารถเอาเรื่องเงินมาแก้ปัญหากับแวววัยได้ นั่นทำให้โสธรมีความสุขมากๆ เพราะไม่ว่าอะไรก็ตามที่เขาขาด แต่สิ่งที่เขาไม่ขาดแน่ๆ นั่นก็คือเงิน!มือที่รับเช็คของแวววัยนั้นสั่นไปหมด“ทำไมถึงสั่นแบบนี้หล่ะ? หรือว่าไม่เคยจับเงินที่มากมายขนาดนี้มาก่อน” โสธรถามเสียงเย็นก็ใช่หน่ะสิ ตัวเธอเองไม่เคยได้เห็นเงินมากมายขนาดนี้มาก่อน…นี่มันสิบล้าน เลบศูนย์เยอะอะไรขนาดนี้หล่ะ…..ในที่สุดก็ขายตัวเองมาได้ในราคาที่ดี!“เอาเงินนี่ไปซ่อมฟิล์ม และหาผู้ชายที่ซื่อสัตย์แต่งงานด้วยซะ อ้อ แล้วก็ไม่ต้องกลับไปที่Richbabyอีก คนรวยไม่ใช่ว่าจะเป็นคนดีอะไร! ”ใบหน้าของโสธรเต็มไปด้วยความรั้นหน่อยก่อนจะพูด “แน่นอนหล่ะ รวมถึงฉันด้วย! ”ตอนที่วัจสาไปหาแวววัยที่อพาร์ทเมนต์นั้นก็จวนใกล้ค่ำเต็มทีเหตุผลที่เธอเลือกที่จะไปหาแวววัยนั่นก็เพราะเธอไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดี เมือง Sจะบอกว่าเล็กก็ไม่จะบอกว่าใหญ่ก็ไม่มาก เธอเองไม่อาจหาที่ๆ สามารถจะอยู่ได้เลยอย่างน้อยแวววัยก็มีรังเล็กๆ เป็นของตัวเอง แล้วเธอหล่ะ? ที่ไหนบ้างที่จะสามารถเป็นที่หลับนอนของเธอกับลูกได้บ้าง?แถมตอนนี้แม้แต่ลูกของเธอเองก็จวนจะเสียไปอยู่แล้ว!เธอเคาะอยู่หน้าประตูห้องพักของแวววัยอยู่นาน แต่ไม่มีใครออกมาเปิด เมื่อกี้ตอนที่อยู่ด้านล่างก็ดูเหมือนจะไม่เห็นไฟเปิดอยู่จึงไม่รู้ว่าเธออยู่ห้องรึเปล่าวัจสาไม่อาจจะหลีกหนีความรู้สึกผิดไปได้ เรื่องที่เกิดขึ้นกับแวววัยนั้นสาหัสนัก แต่เธอก็ไม่ได้อยู่ข้างๆเพื่อนเลย ตอนที่เธอประสบปัญหาแวววัยมักจะคอยป้องเธออยู่เสมอเดิมทีหัวใจของเธอก็หนักอึ้งมากอยู่แล้ว อยู่ๆ วัจสาก็รู้สึกว่าหากว่าเธออยู่ที่นี่ไม่ได้จริงๆ แล้วสามารถกลับไปอยู่ที่sky dreamกับลูกชายแล้วหล่ะก็ เธอก็ยินดีที่จะอยู่วัจสาแนบกายที่บอบช้ำลงกับประตู เธอไม่รู้ว่าจะไปไหน เธอจึงรออยู่ที่นี่ห้องฝั่งตรงข้ามเปิดออก ก่อนจะมีหญิงวัยประมาณห้าสิบกว่าเดินออกมา“สาวน้อย เธอชื่ออะไรจ๊ะ? ”