วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 447 วิธีฆ่าตัวตายแบบนี้ 2
ตอนที่ 447 วิธีฆ่าตัวตายแบบนี้ 2
“ฉันจะเป็นน้องสาวแท้ๆของพี่! เพราะพี่ต้องเป็นพี่ชายที่ดีมากๆแน่ๆ คงจะดูแลทะนุถนอมฉันเหมือนกับไข่ในหินแน่นอน!”
น้ำตารื้น และไหลลงบนใบหน้าใสๆของเธอ
“วัจสา ชีวิตนี้เป็นพี่ที่ทำร้ายเธอ! ถ้าหากไม่ใช่พี่ ถ้าหากไม่ใช่เพราะพี่ เด็กดีอย่างเธอคงต้องมีคนที่รักเธอมากๆแน่นอน! พวกเราตระกูลศรีทองทำให้เธอต้องลำบาก แล้วยังมาเจอเหตุการณ์เลวร้ายแบบนี้อีก!”
วัจสาไม่อาจมองหาคนที่และทะนุถนอมเธอราวกับกล่องดวงใจ เธอต้องการแค่คนที่ไม่คอยเหยียบย่ำให้เธออยู่ใต้เท้าก็พอ!
……
“ใส่ซะ!” กรดลพูดด้วยความเย็นชา ในมือถือเสื้อกันกระสุนเอาไว้
แต่ธัชชัยปฏิเสธ
กรดลหัวเราะเย็นเยือก “นายจะไม่เอาแม้แต่ร่างศพใช่ไหม?”
“กรดล อำเภอพัดรักเขาโหดเหี้ยมแบบไหนกัน น่ากลัวหรือน่ารังเกียจ?” ธัชชัยถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
สาเหตุที่เขาถามเรื่องนี้คือ เขากังวล วัจสาเธอเป็นผู้หญิงที่หน้าตาใช้ได้ อำเภอพัดรักจะให้ผู้ชายมาย่ำยีเธอไหม?”
กรดลเงียบไปสักพัก เหมือนเขากำลังคิด คำว่า “น่ากลัว” และ “น่ารังเกียจ” ของธัชชัยนั้นหมายความว่าอย่างไร“น่าจะเป็นอย่างหน้ามากกว่า เขาจะทำให้นายเสียน้ำตาก่อน แล้วค่อยเสียเลือด แต่น่ารังเกียจที่นายว่า ฉันไม่ค่อยเข้าใจ ขอตัวอย่างหน่อยได้ไหม? ฆ่าได้หยามไม่ได้เหรอ?”ธัชชัยโล่งอกขึ้นหนึ่งเปราะ เขาไม่ได้สนใจว่าฆ่าได้หยามไม่ได้ แค่น่ารังเกียจก็พอแล้ว “เป็นอย่างหน้าก็ยังดี”เขาหันหน้าไป มองท้องฟ้ายามค่ำที่นอกหน้าต่าง“ลูกน้องของวิศาลยังเฝ้าอยู่ที่หน้าบ้าน ต้องพาไปแสดงต่อหน้าอำเภอพัดรักหน่อยไหม?” กรดลกำลังหยอกวิศาลเล่นอย่างเห็นได้ชัดลูกน้องที่วิศาลทิ้งเอาไว้ เป็นแค่พวกชอบอวดเบ่ง ทิ้งไว้ที่นี่ก็เพื่อรายงานข่าวเท่านั้นเองพาไปจะไปสู้ลูกน้องอำเภอพัดรักที่ฝีมือเหนือคนได้อย่างไร? ลูกน้องของเขาเองอย่างน้อยก้สู้กับลูกน้องวิศาลได้สิบคนธัชชัยพูดขึ้นอย่างรำคาญ “นายช่วยฉันดึงความสนใจจากพวกนั้นก็พอ เห็นแล้วรำคาญ!”“ขอโทษ แต่ฉันรับงานนี้ไม่ได้ นายหาทางเองแล้วกัน!” กรดลมักทำให้ธัชชัยต้องยอมอยู่เรื่อย กระด้างกระเดื่องอย่างเขามันดีจริงเหรอ?“วิศาลแค่หวังดี นายอย่าทำกับเขาแบบนี้!” เขาทิ้งคำพูดเหล่านี้ไว้ แล้วเดินออกจากห้องไปแม้แต่คำว่าให้เขาระวังตัวยังไม่มีหลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง เฟอร์รารี่สีดำขลับก็แล่นออกไปลูกน้องของวิศาลรีบขับรถตามขึ้นไป“เป็นกลุ่มที่ไร้ประโยชน์จริงๆ!” ธัชชัยยืนอยู่ตรงหน้าต่าง มองดูภูษิตหลอกล่อคนพวกนั้นออกไป แล้วขมวดคิ้วรอจนผ่านไปยี่สิบนาที ฮัมเมอร์ที่ดูแข็งแกร่งจึงแล่นออกจากบ้านศรีทอง มุ่งหน้าไปทางท่าเรือน้ำตื้นคฤหาสน์ที่ท่าเรือน้ำตื้นก็ไม่ต่างกัน ถ้าไม่มีคนพามา ก็คงหาเจอได้ยากเครื่องมือไม่ได้มากอย่างที่คิด รอบๆเป็นที่เปิดปิดประตูรูปโจ๊กเกอร์ทั้งหมดเงียบสงบมาก วิวย่ามค่ำคืนสวยมาก คฤหาสน์ริมทะเล ท้องฟ้าสีเข้มทอประกายอยู่บนน้ำทะเลธัชชัยไม่คิดว่าอำเภอพัดรักจะเป็นคนที่มีรสนิยมและตามเทรนด์ขนาดนี้ ทั้งๆที่เขาโหดเหี้ยมมากขนาดนั้นคนที่ใช้ชีวิตท่ามกลางเส้นทางสีเลือด มีชีวิตที่สงบขนาดนี้?วิวกลางคืนตกทอดสู่ตาของธัชชัย แต่ไม่ได้เข้าไปในส่วนลึกของมัน ภายนอกธัชชัยอาจดูมั่นคงสงบนิ่ง ดังนั้นเรื่องวุ่นวายทั้งหมดจึงอยู่เพียงในใจของเขาบนจอทีวีขนาดยักษ์นั้น ฝีก้าวของธัชชัยมั่นคงมาก แววตาคมกริบของเขาจับจ้องไปรอบๆ เขาดูสงบและมีสติมากกว่าคนอื่นๆในรุ่นราวคราวเดียวกันอำเภอพัดรักที่นั่งอยู่บนโซฟา ใช้ตาคมๆที่เหมือนเหยี่ยวของเขามองมายังธัชชัยเหมือนมาก! เหมือนเรื่องโกหกที่เป็นจริง อดไม่ได้ที่จะตกใจกับความยิ่งใหญ่ของดีเอ็นเอ!อำเภอพัดรักขยับไข่มุก และลูกประคำที่ข้อมือตัวเอง ทุกครั้งที่เขาเห็นหน้าใบนี้ มีเพียงความคิดเดียว คือต้องทำให้ตัวเองสงบนิ่งให้ได้มากที่สุดไม่รู้ว่าหลายปีมานี้ ทำไมเขายังเก็บมันไว้ในใจ? ผู้หญิงคนนั้นตายไป 20 ปีแล้วไม่ใช่เหรอ? ผู้หญิงที่เจ้าชู้และเลือดเย็นคนนั้น คู่ควรแก่การที่เขาเสียเวลาหลายปีเพื่อเกลียดเธอ รำลึกถึงเธอเหรอ?อำเภอพัดรักอดไม่ได้ที่จะคิด หากเธอยังมีชีวิตอยู่ก็คงจะดี เธอจะได้เห็บกับตา ว่าทายาทที่เธอกับผู้ชายคนอื่น ถูกเขาพรมมินจัดการจนตายอย่างไร!อยากมีชีวิตก็ไม่ได้ อยากตายก็ไม่ได้!ธัชชัยถูกชายร่างกำยำเดินนำเข้ามาในคฤหาสน์ ด้านนอกจัดได้เหมือนมาก แต่มีเพียงจุดเดียวที่มีไฟสว่าง ในนั้นคงจะเป็นที่อำเภอพัดรักอยู่สินะ