วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 320 ไม่มีเจ้าชายหรือซินเดอเรลล่า
ตอนที่ 320 ไม่มีเจ้าชายหรือซินเดอเรลล่า
ก่อนที่ธัชชัยจะทำอะไรรุนแรงกับเธอได้อีก วรพลก็เอ่ยปากขึ้น
"ชัย แกกำลังจะทำอะไรหน่ะ เธอแค่ทาเล็บเท่านั้น ไม่ได้เป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตอะไรเลยแล้วดูแกทำสิ ทำไมถึงได้โหดร้ายแบบนี้นะ! มันเป็นตัวฉันเองที่ร่างกายไม่แข็งแรง อีกอย่างแกก็โยนน้ำยาทาเล็บเธอทิ้งไปแล้วด้วยนี่ไม่ใช่เหรอ? "
" ใช่ ฉันไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย ทำไมถึงได้ใจร้ายขนาดนี้ อย่างกับคิดจะกินหัวอย่างไรอย่างนั้นแหละ! "
เธอหลบไปที่ข้างหลังของวรพลพลางพูด ราวกับหาที่กำบัง
ทันใดนั้นเองธัชชัยก็ตวาดเสียงแว๊ด “เธอหุบปากไปเลยนะ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ไม่ ไม่ต้องพูดอะไรออกมาเลยสักอย่างเดียว
เธอปิดปากของเธออย่างสนิท ด้วยเพราะก่อนหน้านี้มันเป็นความผิดของเธอ แต่แค่คิดว่าวันนี้เธอได้จูบ กับธัชชัยแล้วเธอจึงอารมณ์ดีมากทีเดียว
ตลอดเช้านั้นธัชชัยคอยอยู่เคียงวรพลตลอด อยู่ใกล้ๆ ไม่ห่าง ถึงแม้ว่ากนิษฐาจะรู้สึกเบื่อแต่เพราะมีธัชชัยอยู่ที่นั่นด้วย นั่นคือเหตุผลที่เธออยู่ในนั้น จนกระทั่งเผลอหลับลงไปบนเตียงคนเฝ้า
และเมื่อเธอตื่นขึ้นมาธัชชัยก็ได้หายตัวไปแล้ว
เขาได้แอบย่องไปหาหวานใจของเขาอย่างวัจสาเป็นชั่วโมงได้แล้ว
เมื่อวัจสาปรากฏตัวขึ้นในหอพัก แวววัยก็แฮปปี้ดี๊ด๊ามากๆ เธอไม่ได้พูดอะไรเลยก็วิ่งตรงไปยังเรือนร่างอันซูบผอมของวัจสา แล้วกอดเธอแน่นๆ โดยไม่ปล่อย จนเวลาล่วงไปครู่หนึ่ง“ ในที่สุดแกก็กลับมามีชีวิตชีวาสักที วัจสา!”เห็นได้ชัดว่าเธอรู้สึกถึงความกังวลและเป็นห่วงที่ของแวววัยเป็นอย่างมาก เพราะร่างที่ถูกโอบกอดนั้นแอบสั่นไหวเล็กน้อยวัจสามีความสุขมากจริงๆ ที่ไม่ว่าเธอจะอยู่ในความสับสนมากที่สุดและหมดหนทางมากที่สุด แต่เธอนั้นมีเพื่อนที่แสนดีอย่างแวววัยที่คอยจะเคียงข้างและดูแลเธอ“ยัยแวว ฉันไม่ได้เป็นอะไร แกไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ”เธอตอบด้วยเสียงที่สั่นเล็กน้อย ตอนนี้เธอมีแรงกระตุ้นแล้วที่จะแบ่งปันเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ของเธอเธออยากจะบอกว่า แวววัย ฉันท้องลูกของธัชชัย ท้องกับสามีของตัวฉันเอง !ท้องกับผู้ชายที่ฉันรัก!แต่เธอไม่สามารถพูดออกไปได้ หากว่าพูดออกมา แวววัยรู้ก็เทียบเท่ากับธัชชัยรู้นั่นแหละ แวววัยไม่มีทางปิดบังอะไรเขาได้แน่เธอไม่ได้ต้องการที่จะบังคับให้เขายอมรับว่าเขาเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของเธอบังคับให้ยอมรับ มันทำให้เธอรู้สึกแย่มากกว่าที่จะเขาไม่ยอมรับมันหลังจากกอดอย่างเงียบๆ ในที่สุดแวววัยก็ปล่อยเธอออกมาก่อนจ้องมองเธอ “พูดตรงๆนะ ธัชชัยเป็นคนพาแกกลับมาใช่มั้ย? ”วัจสายิ้มอย่างขมขื่น ไม่อยากที่จะพูดถึงมันเสียเท่าไหร่ ไอ้หัวข้อที่น่าเศร้าใจนี้ เธอไม่ได้ต้องการที่จะได้ยินมันเสียด้วยซ้ำ"ตั้งแต่เช้าวันรุ่งขึ้นที่เธอเดินทางไปหมูบ้านแจ่มใส เธอมักจะคิดว่าธัชชัยอาจจะเหมือนพระเอกในนิยาย ที่มาปรากฏต่อหน้าเธออย่างเงียบๆ แล้วพูดว่า อภัยให้ผมด้วย กลับไปกับผมเถอะนะ”แม้ว่ามันจะต้องไปพบเจออะไรก็แล้วแต่ เธอยินดีที่จะไปกับเขาแต่มันก็แค่สิ่งที่เธอคิดเท่านั้น เขาไม่ได้มีความคิดที่จะไปหมูบ้านแจ่มใสเพื่อหาเธอเลยสักนิด“ก็ไม่นะ ฉันกลับมาเอง”เธอตอบกลับเบาๆ“ มันเป็นไปไม่ได้ ธัชชัยออกมีความสามารถมากขนาดนั้น มันเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับเขาที่สืบไม่ได้ว่าแกไป หมูบ้านแจ่มใสกับเรรัตน์ จิตใต้สำนึกของแวววัยคิดว่าเป็นเพราะเขาไม่รู้เบาะแสของวัจสา ดังนั้นไม่ได้ตามหา“ไม่มีใครมีเวลาว่างขนาดนั้นหรอก เขามีพี่ชายที่ต้องดูแล”เธอให้เหตุผลที่ดีแก่เขา ด้วยเพราะมันก็เหมือนเป็นการปลอบใจตัวเองไปในตัวด้วยอีกทาง ในโลกนี้ ไม่อาจมีผู้หญิงคนไหนสามารถเข้ามาแทนที่ของวรพลพี่ขายของเขาไปได้หรอกเขาเองก็เคยพูดแบบนั้นไว้เหมือนกัน ว่าผู้หญิงก็เหมือนเสื้อผ้า เธอก็เป็นเพียงเสื้อผ้าที่เขาใส่อยู่บ่อยครั้งก็เท่านั้นหือ เธอยังเป็นชุดที่เขาหวงแหนมากเสียด้วย"เวรเฮ้ย น่าผิดหวังมากจริงๆ นี่มันเรื่องอะไรกันวะเนี่ยพออยากจะเกลือกจะกลิ้งกัน ก็รวดเร็วฉับไว แต่พอแกหายไปเขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลยงั้นเหรอ? ไม่หาสักหน่อยเลย? นี่มันไร้ความปรานีสิ้นดี! "แวววัยโกรธมากจริงๆ ก่อนหน้านี้เจออะไรที่มันไม่ยุติธรรมเล็กๆ น้อยๆ เธอก็จะมองธัชชัยอยู่ในภาพที่สดใสและดูดีอยู่เสมอวัจสาเงียบไปสักพักก่อนจะพูด"แวววัย แกพูดเรื่องอะไรอยู่เนี่ย ไร้สาระน่า"ต่อหน้าเจ้าตัวน้อยแบบนี้ เธอจะไม่พูดอะไรที่น่าอายแบบนั้น ไม่งั้นเจ้าตัวเล็กของเธอหน้าไม่แดงแน่เหรอ?เธอไม่ได้ต้องการที่จะไปใส่ใจอะไรกับเรื่องนี้อีกเป็นเวลานานทีเดียว ในที่สุดแวววัยก็ไร้ซึ่งความตื่นเต้นจึงได้แค่ถอนหายใจออกมายาวๆ "ฉันคิดว่าแกสามารถเขียนเรื่องราวของเจ้าชายกับซินเดอเรลล่า… เฮ้นี่! ""ดูเหมือนซินเดอเรลล่าอย่างพวกเราจะไม่เคยเจอเจ้าชายที่แท้จริงในชีวิตเลย เจอแค่พวกที่มันเป็นพวกเศษสวะ ถ้าจะพูดให้ถูกต้องก็ต้องบอกว่าเทพนิยายนี่มันเต็มไปด้วยการหลอกลวงสิ้นดี"ความเศร้าที่อยู่ๆ ก็ประดังเข้ามาของแวววัยมันทำให้วัจสายิ่งเศร้าไปมากขึ้นกว่าเดิม