วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 230 ให้โอกาสผมอีกสักครั้ง
ตอนที่ 230 ให้โอกาสผมอีกสักครั้ง
วัจสายิ้มออกมา คิ้วขมวดเป็นปม “ฮ่าๆๆ วรพล ชอบมั้ย? ” แต่แล้วเธอก็หัวเราะแห้งกับตัวเองอย่างอึดอัด “ดูเหมือนว่ามันจะดูเด็กเกินไปหน่อย ขอโทษนะ วรพล ฉันแค่คิดว่าคุณจะชอบก็เลยซื้อมาให้หน่ะ”
“ไม่ๆๆๆ ไม่เด็กเลย ฉันชอบมาก จริงๆนะ ของคุณเธอนะสา ขอบคุณสำหรับของขวัญ” วรพลชอบของขวัญชิ้นนี้จริงๆ เจ้าเบย์แม็กซ์โง่นี่มันออกจะน่ารัก ทำให้หัวใจของเขารู้สึกอบอุ่นขึ้นมาจริงๆ
“ชอบก็ดีแล้วหล่ะ ฉันหล่ะคิดว่าคุณจะไม่ชอบเพราะมันดูเด็กไปก็เท่านั้น”
วัจสายิ้มบื้อๆ ออกมาอีกครั้ง แต่รอยยิ้มนั่นมันบริสุทธิ์พอที่จะทำให้คนมองรู้สึกอบอุ่นไปด้วย
“สา ลุกขึ้นพูดเถอะ บนพื้นมาเย็นนะ”
เขาไม่ได้ทิ้งเธอไว้แบบนั้น ถึงแม้ว่ามันจะสะดวกสำหรับเขาที่จะพูดคุยกับเธอ แต่มันจะทำให้เธอต้องกล้ำกลืนฝืนใจ
"ไม่เป็นไรเลยค่ะ ร่างกายฉันหน่ะออกจะแข็งแรง ดังนั้นสอบวัดมวลฉันถึงได้คะแนนดีไงหล่ะ ฮ่าๆๆ "
ได้ยินว่าเขาชอบของขวัญ วัจสาก็ดีใจมาก ทันใดนั้นเธอก็ล้วงเข้าไปในถุงเล็กๆ ของเธออีกครั้ง "จริงสิ มีอีกอย่างด้วยหล่ะที่อยากจะให้"
เธอดึงมันออกมา สิ่งที่อยู่มือของเธอมันคือเครื่องเล่น MP3
"วรพล MP3อันนี้ฉันลงเพลงเอาไว้เยอะเลยนะมันเป็นเพลงออกแนวสบายๆ มีAtimeforusของGiovanni Marradi แล้วก็ยังมีอีกมากมาย คุณสามารถพักผ่อนหย่อนจิตใจของคุณได้อย่างแน่นอน อ่อแน่หล่ะ ถ้าคุณไม่ชอบเพลงข้างใน ก็สามารถลบและดาวน์โหลดใหม่ได้ด้วยนะในขณะที่พูด วัจสาก็ล้วงค้นเข้าไปในกระเป๋าของเธออีกครั้งเขามองดูการเคลื่อนไหวของเธอ ก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ แม้ว่าจะไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงใดๆ บนใบหน้าที่เป็นแผลเป็นของเขาก็ตามที แต่เขากล่าวออกมาอารมณ์ดี "สา นี่เธอกลายร่างเป็นโดราเอมอนรึไง กระเป๋าเธอดูจะกลายเป็นกรุถุงสมบัติไปแล้ว"ครั้งนี้เธอดึงเอาภาพถูกตัดจากหนังสือพิมพ์ของประเทศอังกฤษที่ชื่อว่า《DailyMail》และตัดเอาข้อความออกมาด้วยภาพนี้แสดงให้เห็นว่าเด็กน้อยอายุเพียง9ขวบ เธอถูกเผาที่หลังของเธอหลังจากถูกยิงด้วยระเบิดน้ำมันแข็ง พอ43ปีผ่านไป เธอมีอายุตอนนี้ก็คือ 52ปี ร่างกายยังคงทิ้งไว้ซึ่งแผลเป็นและความเจ็บปวดที่มากล้น“43ปีให้หลัง ได้มีแพทย์ที่สถาบันโรคผิวหนังและเลเซอร์ในไมอามี่ที่ชื่อว่าjill rebellตัดสินใจที่จะช่วยเธอ ไวเบลบอกว่า เลเซอร์ที่ใช้ในการรักษาสามารถระเหยเนื้อเยื่อแผลเป็นหลังจากการเผาไหม้ผิว จึงทำให้ผิวเรียบและเนียนขึ้น ที่สำคัญกว่านั้นนั่นก็คือการรักษาดังกล่าวจะช่วยให้เธอกำจัดความเจ็บปวดที่กวนใจเธอมานานหลายสิบปีด้วย”เธออธิบายภาพและข้อความรสเดียวจบ แล้วก็มองเข้าไปในตาของเขาอีกครั้ง “วรพล ฉันรู้นะคะ ว่าคุณกำลังเจ็บปวด และร่างกายส่วนที่ถูกเผามีขนาดใหญ่กว่าเด็กผู้หญิงคนนี้หลายเท่า บางทีคุณอาจจะเจ็บจนถึงขั้นกินข้าวไม่ลง นอนไม่หลับ หรือแม้แต่ถึงขั้นอยากจะจบชีวิตของตัวเองไปเลย แต่ฉันเชื่อนะคะ พวกเราทุกคนก็ต่างเชื่อในตัวคุณ มันจะต้องดีขึ้นแน่นอน”วรพลชะงักงันไป เขาไม่ได้คาดหวังว่าสาวน้อยในวัยยี่สิบต้นๆ ของเขาจะเข้าใจ เธอไม่ได้บังคับให้เขามีชีวิตอยู่ เธอเพียงคิดว่าเขาไม่ควรยอมแพ้ และให้เขามีความกล้าหาญ เธอเป็นคนดีอะไรขนาดนี้นะ”“นิดเดียว ฉันเข้าใจแล้วหล่ะ ขอบใจเธอมากนะ เธอเป็นคนดี เป็นธัชชัยเองที่ไม่รู้วิธีที่จะดูแลคุณได้ยินชื่อธัชชัยขึ้นมา หัวใจของเธอก็เหมือนถูกน็อกมืดจมไปเธอพริ้มหลับตาลง “ฉันไม่ต้องการให้ใครมาดูแล ฉันดูแลตัวเองได้ค่ะ”เธอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนั้น เธอไม่กล้าที่จะคาดหวังว่าผู้ชายคนนั้นจะมาดูแลเธอ ไม่ได้คาดหวังที่จะได้รับความเคารพ ตราบใดที่เขาไม่ต้องทำให้เธอต้องอับอาย ไม่ทำอะไรที่รุนแรง และไม่ทิ้งเธอท่ามกลางสายฝนแบบนั้น แค่นั้นเธอก็พอใจแล้ว“วรพล ฉันกลับไปโรงเรียนก่อนนะ ไม่งั้นเดี๋ยวมืดแล้วจะกลับไม่สะดวกเท่าไหร่ คุณต้องดูแลตัวเองให้ดีนะคะ แล้วฉันจะกลับมาเยี่ยมคุณบ่อยๆ ”“ไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้ค่อยกลับสิ เธอบอกว่ามันไม่สะดวกที่จะกลับตอนมืดๆ นี่นา” วรพลพูดกักตัวไว้เขาไม่อยากให้เธอกลับไปโรงเรียนดึกๆ คนเดียว“พรุ่งนี้มีการตรวจหอพักหน่ะ แล้วฉันก็สัญญากับเพื่อนร่วมห้องว่าจะกลับไปด้วย” เธอค่อยๆ ลุกขึ้นจากพื้นดิน ไม่ใช่เพราะคุกเข่ามานานเท่านั้น แต่บวกกับที่เมื่อคืนเธอถูกโยนลงไปในสายฝนและล้มลง ตอนนี้เข่าข้างนั้นเจ็บระบมไปหมด ทำให้ทันทีที่เธอลุกขึ้นเธอจึงทรุดเกือบล้มลงกับพื้นดีหน่อยที่ธัชชัยตาไวมือถึง จึงคว้าเอาหญิงสาวที่กำลังจะล้มลงมาไว้ในอ้อมกอดเธอต่อสู้อย่างไร้สติ ผลักและดันเขาออกไปจากตัว เธอให้ห่างจากเขาที อย่าได้พบเจอกันอีกป้าอ้อยก้าวไปหาข้างหน้าด้วยความเป็นห่วง “คุณผู้หญิง ใช่เพราะที่ล้มเมื่อคืนรึเปล่าคะ? เจ็บตรงไหนรึเปล่า?เธอเงอะๆ งะๆ ผลักเขาออกไป “ไม่นะ ไม่เจ็บตรงไหนเลย ฉันกลับไปโรงเรียนก่อนนะ ไว้วันหน้าฉันมาเที่ยวเยี่ยมหาอีกนะวรพล” วัจสาพูดเสร็จก็เดินออกไปทางประตูเข่าของเธอมันเจ็บจริงๆ แต่เธอก็กัดฟันทน เธอไม่ต้องการที่จะแสดงความอ่อนแอต่อหน้าชายหนุ่ม ไม่อยากให้ใครต้องมาสงสารเธอ“หมอภาคิน คุณพาพี่ชายฉันขึ้นไปข้างบนก่อน ป้าอ้อยเตรียมยาด้วย เดี๋ยวฉันกลับมา”หลังจากที่ออกคำสั่งไว้แล้ว เขาก็หายตัวไปจากห้องโถงอย่างรวดเร็ว เดินดุ่มๆ ไปข้างนอกกนิษฐายืนดูสิ่งที่เกิดขึ้นด้านหน้าอย่างเงียบๆ เธอกำลังปะติดปะต่อว่าสถานการณ์ตอนนี้มันเป็นอย่างไรมองดูธัชชัยเดินออกไปจากห้องโถงไป เธอก็พลันคิดขึ้นได้มาเองว่าการที่ธัชชัยจะไปยุ่มย่ามกับยัยอินโนเซนต์วัจสานั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้