ลูกเขยมังกร - ตอนที่ 402 จัดการนัดบอด
บทที่ 402 จัดการนัดบอด
“แม่ นี่แม่พูดอะไร? เฉินเฟิงก็มาจงไห่เหมือนกันเหรอ?!”
พอได้ยินข่าวจากหลินหลัน เสี้ยเมิ่งเหยาอดไม่ได้ที่จะตกใจ เฉินเฟิงมาทำอะไรที่จงไห่? เขามาตอนไหน ทำไมตัวเองไม่รู้?
“ลูกไม่รู้?” หลินหลันมองไปที่เสี้ยเมิ่งเหยาอย่างสงสัย เสี้ยเมิ่งเหยาเวลานี้ดูประหลาดใจ ไม่เหมือนกำลังเสแสร้ง เธอคงไม่รู้ว่าเฉินเฟิงมาหาจงไห่ คิดมาถึงตรงนี้ หลินหลันรู้สึกโล่งใจทันที
ในเมื่อเสี้ยเมิ่งเหยาไม่รู้ว่าเฉินเฟิงมาจงไห่ นั่นหมายความว่าหลายวันนี้เฉินเฟิงไม่ได้มารบกวนเสี้ยเมิ่งเหยา
“ไม่รู้ก็ไม่รู้ อย่างไรก็ตามลูกก็ได้หย่ากับไอ้สวะนั่นแล้ว เขาจะไปไหน ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับลูก” หลินหลันกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ ตอนนี้เธออยากจะให้เสี้ยเมิ่งเหยาและเฉินเฟิงตัดขาดกัน เสี้ยเมิ่งเหยาขมวดคิ้ว ไม่ได้พูดอะไรมาก แต่ในใจกระวนกระวาย เฉินเฟิงมาที่จงไห่ เขามาทำอะไรที่จงไห่?
หลิวเส้าฝู้ที่หายตัวไปอย่างลึกลับเมื่อไม่กี่วันก่อน หรือว่าจะเกี่ยวกับเขา?
“เมิ่งเหยา แม่มาจงไห่ครั้งนี้ มีสองเรื่องที่ต้องทำ”หลินหลันไม่สังเกตเห็นความผิดปกติของเสี้ยเมิ่งเหยา ยังคงพูดพึมพำกับตัวเอง: “เรื่องแรกคือมาดูว่าลูกหางานที่จงไห่เป็นยังไง”
“เรื่องที่สองก็คือ หลายวันก่อนแม่ให้ป้ารองจัดการนัดบอดให้ลูก”
“นัดบอด?”
ได้ยินสองคำนั้น เสี้ยเมิ่งเหยาหน้าซีด จากนั้นความโกรธก็พรั่งพรูออกมาจากอก: “แม่ ตอนนี้ฉันยังไม่อยากนัดบอด…..”
“ทำไมไม่อยาก?!”ไม่รอให้เสี้ยเมิ่งเหยาพูดจบ หลินหลันก็รีบตัดบทเสี้ยเมิ่งเหยา
“ลูกหย่ากับไอ้สวะนั้นแล้ว ตอนนี้ลูก เป็นอิสระแล้ว”
“ลูกไม่ไปนัดบอด หรือว่าจะเป็นม่ายทั้งชีวิตงั้นเหรอ?”
“แม่ ฉันกับเฉินเฟิงเพิ่งจะหย่ากันได้ไม่กี่วัน?!ตอนนี้แม่ยังจัดการนัดบอดอีก เคยคิดถึงความรู้สึกฉันบ้างไหม!” เสี้ยเมิ่งเหยาโมโห เธอคิดไม่ถึง ไม่คิดว่าหลินหลันจะไร้ยางอายขนาดนี้ เธอกับเฉินเฟิงเพิ่งจะหย่ากันไม่ถึงสัปดาห์ ก็จัดการเรื่องนัดบอดให้กับเธอแล้ว นี่ถ้าหากว่าคนอื่นรู้เข้า คนอื่นจะมองเธอยังไง?
เห็นเสี้ยเมิ่งเหยาโมโห น้ำเสียงของหลินหลันก็อ่อนลง: “เมิ่งเหยา แม่ไม่อยากนัดบอดให้ลูกเร็วขนาดนี้ แต่ป้ารองบอกว่า รองประธานบริษัทของพวกเธอเดือนที่แล้วเพิ่งหย่าพอดี หลายวันมานี้กำลังหาคู่นัดบอด หลังจากที่ป้ารองเอารูปถ่ายของลูกให้รองประธานคนนั้นดู รองประธานคนนั้นพอใจมาก แสดงท่าทางอยากเจอลูก…..”
“แม่ มากเกินไปแล้วนะ! ป้ารองคิดอะไรอยู่แม่ไม่รู้เหรอ!” เสี้ยเมิ่งเหยาโกรธจนตัวสั่น แม้ว่าไม่เคยเห็นรองประธานที่หลินหลันพูดคนนั้น แค่ให้แม่หัวนิ้วเท้าคิดก็รู้แล้วว่า อายุของรองประธานคนนั้น ไม่น้อยแน่นอน เกรงว่าเป็นพ่อก็ยังได้เลย
บอกให้เธอไปนัดบอดกับรองประธานคนนั้น ที่จริงก็แค่อยากขายเธอให้กับรองประธานคนนั้น จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นให้หลินเย่นเลื่อนตำแหน่งในบริษัทจงเสิ้ง
หลินหลันฉีกยิ้ม ความคิดของหลินเย่นเธอต้องรู้แน่นอน แต่ว่าเวลานี้อยู่ต่อหน้าเสี้ยเมิ่งเหยาไม่สามารถพูดความจริงได้
“เมิ่งเหยา ความคิดของป้ารองแม่รู้ดี เธอก็แค่ทำเพื่อลูก”
“ข้อเสียของรองประธานคนนั้นก็แค่อายุเยอะไปหน่อย นอกจากอายุเยอะแล้ว ด้านอื่นๆของเขาดีหมดเลย คฤหาสน์ในชื่อของเขา ก็มีอยู่สองหลัง คฤหาสน์สองหลังนี้ ทั้งสองอยู่ในเขตพื้นที่เจริญของจงไห่ แต่ละแห่งมูลค่าถึงสองสามพันล้านได้ นอกจากคฤหาสน์สองหลังนี้แล้ว คนนั้นเขายังมีรถหรูสี่คัน อีกทั้งยังมีหุ้นในบริษัทจงเสิ้ง15%”
“ได้ยินป้ารองบอกว่า หุ้น15% นั้น ในตลาดตอนนี้มีค่ากว่าสี่สิบล้าน”
“เมิ่งเหยา ถ้าลูกได้แต่งงานกับรองประธานคนนั้น ชาติหน้า ไม่ซิ ชาติหน้าๆ ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องชีวิตความเป็นอยู่แล้ว” ขณะที่พูดนั้น ในแววตาของหลินหลันเป็นประกายสีเขียว สี่สิบกว่าล้าน เมื่อก่อนแค่คิดเธอก็ไม่กล้าคิด แต่ตอนนี้ เธอกลับได้มีโอกาสเข้าใกล้มัน
เสี้ยเมิ่งเหยากัดฟันแน่น น้อยใจเล็กน้อย: “แม่ ในสายตาแม่ ฉันเป็นแค่สินค้าเหรอ?”
หลินหลันขมวดคิ้ว: “เมิ่งเหยา ลูกพูดอะไรนะ? สินค้าอะไรกัน แม่แค่ไม่อยากให้ลูกหาสามีสวะอย่างเฉินเฟิง ไม่อยากให้เสียเปรียบอีกครั้งเท่านั้นเอง….”
“พอแล้ว!”หลินหลันยังพูดไม่จบ ก็ถูกเสี้ยเมิ่งเหยาตัดบท: “แม่ เฉินเฟิงไม่ใช่สวะ ไม่ว่าจะเป็นเมื่อก่อนหรือตอนนี้ ตลอดจนในอนาคต เขาก็ไม่ใช่สวะ!”
“อีกอย่าง อยู่กับเขามา แต่ไหนแต่ไรฉันไม่เคยเสียเปรียบ”
“สำหรับตอนนี้ ฉันจะมีสามีแบบไหน ไม่เกี่ยวอะไรกับแม่ เรื่องนี้แม่ไม่ต้องมายุ่ง!” หลังจากพูดจบ เสี้ยเมิ่งเหยาหมุนตัวแล้วก็ไป หลินหลันที่อยู่ที่เดิมกลับระเบิดความโกรธออกมา: “เสี้ยเมิ่งเหยา!พูดอะไรของแกน่ะ?! แกเป็นลูกสาวฉันนะ แกจะหาสามี จะไม่เกี่ยวกับฉันได้ยังไง!”
“เสี้ยเมิ่งเหยา หยุดนะ แกมาคุยกับฉันให้รู้เรื่องก่อน!” หลินหลันตามเสี้ยเมิ่งเหยาออกมาจากสนามบิน
เพิ่งจะออกจากสนามบิน ก็พบกับหลินเย่นและถางรั่วเสวี่ยนสองแม่ลูก
“ป้ารอง”แม้ว่าในใจจะโกรธ แต่ต่อหน้าหลินเย่น เสี้ยเมิ่งเหยาก็ไม่อยากเสียมารยาท
หลินเย่นพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นฉันมองไปที่เสี้ยเมิ่งเหยา ถอนหายใจออกมาอย่างไม่จริงใจ: “ครั้งที่แล้วที่โรงพยาบาล ทำไมไม่เห็นว่าเมิ่งเหยาเด็กคนนี้สวยขนาดนี้นะ”เสี้ยเมิ่งเหยายิ่งสวย หลินเย่นยิ่งดีใจอย่างแน่นอน
“ป้ารองชมเกินไปแล้ว”เสี้ยเมิ่งเหยาขมวดคิ้ว สำหรับหลินเย่นป้ารองคนนี้ ในใจเธอลึกๆแล้วไม่ชอบเลย แต่ไม่ว่าจะไม่ชอบแค่ไหน หลินเย่นก็เป็นป้ารอง
ได้ยินเสียงที่หลินเย่นชมเสี้ยเมิ่งเหยาแล้ว ถางรั่วเสวี่ยนอดไม่ได้ที่จะอิจฉาเล็กน้อย หลังจากที่พบกับเสี้ยเมิ่งเหยาแล้ว เป็นครั้งแรกที่เธอสงสัยเกี่ยวกับสถานะหญิงงามอันดับหนึ่งในตระกูลหลินของเธอเอง
“พี่สาวก็สวยจริงๆ น่าเสียดายที่แต่งกับพี่เขยที่เป็นเศษสวะแบบนั้น” ถางรั่วเสวี่ยนมองไปที่เสี้ยเมิ่งเหยาแสร้งทำสงสาร คำพูดนี้ของเธอ ดูเผินๆก็จะรู้สึกว่ากำลังเยินยอเสี้ยเมิ่งเหยา แต่ความเป็นจริงกลับคือกำลังประชดว่าเสี้ยเมิ่งเหยาว่าตาบอด ที่ได้ผู้ชายอย่างเฉินเฟิง
การประชดในคำพูดของถางรั่วเสวี่ยน เสี้ยเมิ่งเหยาฟังออก แต่ว่าเสี้ยเมิ่งเหยาขี้เกียจจะทะเลาะกับถางรั่วเสวี่ยน “เมิ่งเหยา ฉันได้จัดการเรื่องนัดบอดให้กับหลานแล้ว แม่หลานคงจะพูดกับหลานแล้วใช่ไหม”หลินเย่นมองไปที่เสี้ยเมิ่งเหยา ดังนั้นเธอกับถางรั่วเสวี่ยนจึงรีบมาที่สนามบิน กลัวว่าจะเกิดอะไรผิดพลาด
สีหน้าของเสี้ยเมิ่งเหยาขรึมขึ้น: “พูดแล้ว”
หลินเย่นพยักหน้า: “พูดแล้วก็ดี”
“ในเมื่อพูดแล้ว งั้นพรุ่งนี้หลานแต่งตัวให้สวยๆนะ ไปพบกับประธานหวางสักครั้ง ถ้าหากว่าสามารถทำให้ประธานหวางชอบได้ ในสัปดาห์หน้าก็สามารถจัดงานแต่งที่ต่างประเทศได้เลย” สีหน้าของหลินเย่นเป็นไปอย่างที่คิด เหมือนกับว่าเสี้ยเมิ่งเหยากับประธานหวางที่เธอเอ่ยถึงนั้น ราวกับเป็นของขวัญที่มอบให้เสี้ยเมิ่งเหยายังไงอย่างนั้น ใบหน้าสวยของเสี้ยเมิ่งเหยาเริ่มเย็นลง: “ป้ารอง ดูเหมือนว่าฉันยังไม่ได้รับปากว่าจะไปนัดบอดกับประธานหวางคนนั้นเลยนะ”
“ไม่รับปาก?!” หลินเย่นขึ้นเสียงสูง
“เสี้ยเมิ่งเหยา หมายความว่ายังไง?!”
“แกรู้ไหมว่าประธานหวังของพวกเราเป็นใคร?”