ราชันย์จอมโจรปล้นสุสาน - บทที่ 23: บัญชีดำในตำนาน 1
บทที่ 23: บัญชีดำในตำนาน (2)
“โห นี่มันเงินจริงเหรอเนี่ย?”
พวกโอซังอูมองกองเงินที่ตั้งอยู่หน้าจูฮอน
จูฮอนได้เงินรางวัลทั้งหมดราวหกสิบล้านดอลลาร์หรือประมาณเจ็ดหมื่นล้านวอน
“อ่าใช่ ถ้าฉันเพิ่มเงินที่เล่นตั้งแต่รอบแรกไปด้วย ก็จะได้ประมาณเจ็ดสิบเก้าล้านวอน”
“ระ-เรารวยแล้ว! รวยโว้ย!!”
“เงินรางวัล! ฉันไม่เคยเห็นเงินเยอะขนาดนี้มาก่อนเลย! นี่มันมากพอที่จะเอามาใช้ฟุ่มเฟือยได้ทั้งชีวิตเลยนะเนี่ย?!”
จูฮอนเริ่มยิ้มทันทีที่ได้ยินเสียงตะโกน ตอนนี้เขามีเงินกองมหาศาลอยู่ตรงหน้า
‘รู้สึกดีจริง’
เงินส่วนใหญ่จูฮอนฝากเข้าบัญชีธนาคาร และเอาเงินสดสามแสนดอลลาร์ไปจ่ายเป็นค่าธรรมเนียมในการเข้างานประมูล
พวกโอซังอูเริ่มตะโกนด้วยความดีใจ
“สุดยอด! แค่นี้ก็สบายไปทั้งชาติแล้ว!”
จูฮอนแอบขำใส่พวกโอซังอูที่กำลังดูมีความสุข
“พวกแกดูเหมือนจะเข้าใจอะไรผิดไปอย่างนะ นั่นไม่ใช่เงินของพวกแก”
พวกโอซังอูครวญครางทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น
“อะ-เออน่า รู้หรอก!”
“ดี”
แต่สำหรับพวกเขา แค่เห็นเงินสามร้อยล้านวอนก็ตัวสั่นด้วยความดีใจไปหมดแล้ว
จูฮอนผู้ที่เคยสัมผัสกับโบราณวัตถุมามากมายซึ่งมีค่ากว่าร้อยล้านวอนแอบหัวเราะทันทีที่เห็นพวกโอซังอูคลุ้มคลั่งกับเงินจำนวนเล็กน้อยเช่นนี้
แต่จูฮอนก็เข้าใจว่าพวกเขารู้สึกอย่างไร
‘เราก็เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเหมือนกัน’
ตอนนั้นเป็นช่วงที่เขาไปทำงานให้กับประธานควอนครั้งแรก เขาอาจจะโกหก หากเขาบอกว่าไม่ได้ทำตาโตระหว่างที่เห็นเงินจำนวนมหาศาลกองอยู่ต่อหน้า
เหตุผลที่จูฮอนไม่ได้รู้สึกอะไรต่อเงินจำนวนมากขนาดนั้นก็เพราะเขาเคยชินกับมันแล้ว เขารู้สึกว่ามันไม่ใช่ของตนด้วยซ้ำ
‘ตอนที่เรายังเป็นหัวหน้าทีมขุดค้นสุสาน เราได้เงินกลับบ้านมาแค่ประมาณหนึ่งล้านวอนต่อเดือนเอง’
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนึกถึงผลประโยชน์มากมายที่จูฮอนทำให้ประธานควอน เขาทำงานโดยไม่มีวันหยุดเลยด้วยซ้ำ แถมยังต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงตายทุกครั้งอีก นั่นคือในช่วงเวลาที่แม้แต่พนักงานใหม่ของบริษัทขนาดใหญ่ควรจะได้รับเงินเดือนเริ่มต้นอย่างน้อยห้าล้านวอน แต่สำหรับจูฮอน มันราวกับว่าไม่ได้อะไรเลยเมื่อคิดเช่นนั้น
‘เหอะ แต่มันก็เป็นเพราะเราได้โบราณวัตถุแห่งการรักษามาแทนเงินนั่นแหละ’
ถึงกระนั้น พวกเขาก็ได้แต่ใช้โบราณวัตถุแห่งการรักษาเพื่อลดความเจ็บปวดชั่วคราวแทนที่จะแก้ไขปัญหา
นั่นคือวิธีที่ประธานควอนหลอกใช้คนอื่นเพื่อที่จะให้มาเป็นทาสของตน
จูฮอนเดาะลิ้นทันทีที่คิดเช่นนั้น
‘ถ้าไอ้แก่ควอนนั่นไม่ได้ครอบครองโบราณวัตถุแห่งการรักษาทั้งหมดตั้งแต่แรกแล้วเอาไปใช้ในทางที่ผิดละก็…’
จูฮอนเดาะลิ้นอีกครั้ง
พนักงานคาสิโนที่กำลังใส่เงินสามแสนดอลลาร์ไปในกระเป๋าเอกสารจ้องมองไปที่จูฮอน
เขาอาจจะมองว่าจูฮอนเป็นสัตว์ประหลาด เพราะโชคลาภที่ทำให้เขาเป็นเหมือนนักต้มตุ๋น นั่นเป็นสาเหตุที่จูฮอนเริ่มยิ้มขึ้นมา
เขาจะปล้นคนพวกนี้ก็ได้ แต่เขาก็ยังคุมตัวเองอยู่
จูฮอนเป็นคนที่มีสติ เหตุผลที่แท้จริงคือว่าเขาไม่ต้องการที่จะมีชื่ออยู่ในบัญชีดำ
แม้แต่เมืองลาสเวกัสที่เคร่งศาสนาก็ยังต้องหวาดระแวงใครบางคนที่ต่อต้านตรรกะของมนุษย์ และจูฮอนก็จะปล่อยให้เมืองนี้ล้มละลายไม่ได้ เพราะเขายังต้องใช้เมืองนี้เพื่อหาเงินในอนาคต
‘ที่นี่มีการประมูลทุกเดือน’
นั่นเป็นสาเหตุที่จูฮอนเผยสีหน้ายิ้มที่ชั่วร้าย
เขาจะทำตัวดีทุกครั้งที่ชนะรางวัลใหญ่
นอกจากนี้…
‘เราไม่จำเป็นต้องเพิ่มค่าความเป็นมิตรกับโบราณวัตถุโดยไม่มีเหตุผลอีกแล้ว’
สถานที่หลายแห่ง อาทิเช่น สนามรบหรือคาสิโนเป็นที่ซึ่งทำให้มนุษย์ได้รับความเดือดร้อนและหายนะถือเป็นสถานที่ที่โบราณวัตถุโปรดปรานมากจนพวกมันจะสั่นคลอนด้วยความดีใจ ยิ่งจูฮอนสร้างปัญหาให้กับคนอื่นมากเท่าไหร่ ค่าความเป็นมิตรของจูฮอนจะเพิ่มขึ้นเหมือนกับประธานควอนมากขึ้นเท่านั้น
จูฮอนไม่อยากที่จะทำตามที่โบราณวัตถุต้องการ
ถึงกระนั้น
‘ถ้าเราจะเล่นต่ออีกสักนิด ก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง?’
ทันใดนั้นเอง…
จูฮอนมองดูนาฬิการาวกับกำลังคิดอะไรอยู่
ตอนนี้เวลา 19.00 น.
เหลือเวลาอีกประมาณหนึ่งชั่วโมงก่อนเริ่มการประมูล ณ เวลา 20.00 น. แต่ทว่า เขาก็ยังไม่ได้รู้สึกต้องการขนาดนั้น
นั่นคือเหตุผลที่จูฮอนเริ่มบ่นพึมพำกับตัวเอง
‘เรายังเหลือเวลาอยู่ จะไปเล่นอีกสักรอบดีไหมนะ…’
ใบหน้าของพนักงานคาสิโนซีดเซียวทันที
‘ขะ-เขาพูดว่าอะไรนะ?’
‘ขะ-เขายังไม่พอใจกับเงินจำนวนมหาศาลขนาดนั้นอีกเหรอ?!’
‘ไอ้ปีศาจบ้านี่มันคิดที่จะทำอะไรอยู่กัน?!’
นั่นคือสิ่งที่ใบหน้าของพวกเขาพยายามที่จะสื่อ แต่จูฮอนก็ไม่ได้สังเกตระหว่างที่เขาลุกออกจากที่นั่ง
“ยังเหลือเวลาอยู่เลยนี่ ทำไมเราไม่…?”
‘ไม่นะ อย่าทำแบบนั้น!’
พนักงานคาสิโนอยากที่จะกรีดร้อง
บางทีความรู้สึกที่เป็นเหมือนลางร้ายก่อนหน้านี้อาจจะถูก จูฮอนดูเหมือนจะมาปล้นลาสเวกัสได้ตลอดเวลาหากเขามีเวลาในอนาคต
นี่คือสาเหตุที่พวกเขาควรจะทำให้ชื่อของจูฮอนติดอยู่ในบัญชีดำ
‘เขาอาจชนะรางวัลได้มากพอที่จะทำให้พวกเราเดือดร้อนเรื่องการเงินได้เลยนะ!’
มันดูเหมือนจะไม่มีอะไรจนกระทั่งตอนนี้ แล้วถ้าชายคนนี้ติดอยู่ที่ลาสเวกัสสักปีนึงล่ะ?
ร่างกายของพวกเขาเริ่มสั่นด้วยความกลัว
‘แค่คิดก็แย่มากแล้ว’
มันคงเป็นไปไม่ได้ภายใต้ตรรกะของมนุษย์ แต่จูฮอนถือเป็นผู้โชคดีที่ก้าวข้ามตรรกะนั้นไป
ผู้ที่ชนะรางวัลใหญ่มักจะมีประโยชน์ในเรื่องการสร้างชื่อเสียงให้กับคาสิโน แต่บุคคลนี้เป็นเหมือนนักต้มตุ๋นที่อาจทำให้ผู้คนคิดว่าคาสิโนกำลังร่วมมือกันเพื่อหลอกลวงประชาชน
‘ขอร้องล่ะ อย่ากลับมาเลย ไอ้ตัวประหลาด’
พวกเขาร้องไห้อยู่ในใจ
บางคนเริ่มตะโกนทันทีที่จูฮอนหายตัวไป
“มันจะดีเหรอที่จะปล่อยไอ้หมอนั่นไป? เขาอาจจะนำหายนะมาสู่ลาสเวกัสในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าก็ได้นะ!”
เรื่องนั้นอาจเกิดขึ้นได้หากจูฮอนเลือกที่จะทำเพราะมีเจตนาร้าย ถึงกระนั้น พนักงานเริ่มหัวเราะราวกับว่ามันเป็นไปไม่ได้
“นายก็พูดเกินไป อะไรแบบนั้นไม่เกิดขึ้นหรอก”
ในทางกลับกัน พนักงานบางคนกลับแสดงสีหน้าจริงจัง
“นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะมาหัวเราะนะ นายลืมไปแล้วงั้นเหรอ เรื่อง ‘ผู้หญิงคนนั้น’ เมื่อสองสามเดือนก่อนน่ะ?”
พนักงานเริ่มตัวสั่นทันทีที่ได้ยินคำพูดที่คุ้นเคย
ทว่า มีผู้หญิงอีกคนที่มีชื่ออยู่ในบัญชีดำด้วยเหตุผลบางอย่างที่ต่างจากจูฮอน
‘ผะ-ผู้หญิงคนนั้น!’