ยัยเฉิ่มแสนเชยมัดใจนายหล่อร้าย - ตอนที่ 45
หลายคนมองว่าเวลามันช่างผ่านไปเร็วเหลือเกินแต่สำหรับฉัน เวลามันช่างเดินช้าซะเหลือเกิน หนึ่งปีแล้วที่ฉันอยู่โดยไม่มีเจสัน และวันนี้ก็เป็นวันที่ฉันเรียนจบเป็นวันรับปริญญาของฉัน ฉันควรจะยิ้มสดใสและดีใจแต่มันไม่เป็นอย่างนั้น เพราะอะไรหน่ะเหรอ
ก็เจสันหน่ะสิเขาไม่ติดต่อฉันมาเป็นอาทิตย์แล้วหายเงียบไปเลย ฉันพยายามคิดว่าเขาเองก็เรียนหนัก ไม่อยากคิดมาก แต่มันก็อดคิดไม่ได้
“เฮ้อ” ฉันถอดหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ถอนหายใจทำไมครับ บัณฑิตใหม่”
“พี่มาร์ค” เป็นพี่มาร์คที่เดินถือช่อดอกไม้มาหาฉัน พี่มาร์คยังเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาขี้เล่นเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนและทำให้สาวๆ มองตามไม่ขาด
“ครับ ยินดีด้วยนะ เป็นอะไรทำหน้าเศร้า” และเขายังเป็นพี่ชายที่แสนดีของฉันอีกคน ที่คอยดูแลฉันตามคำฝากฝังของเจสัน จนเราสนิทกันมากขึ้น
“เปล่าค่ะ” ฉันบอกไป ไม่อยากให้เขาเห็นว่าฉันคิดมากเรื่องเจสัน
“แล้วชาลีละ” พี่มาร์คถามหาชาลี สองคนนี้ก็เจอกันบ่อยๆ ตอนมาหาฉัน พี่มาร์คก็รู้แล้วว่าชาลีเป็นเกย์เขาถึงไว้ใจให้ฉันอยู่กับชาลีบ่อยๆ พี่บีมก็รู้ด้วยนะ
“ถ่ายรูปอยู่กับเพื่อนค่ะ” ฉันพูดพร้อมชี้มือไปหาชาลี
“อ่อ งั้นเรามาถ่ายรูปดีกว่า ส่งไปให้ไอ้เจดู” พี่มาร์คพูดพร้อมกับชูกล้องที่เขาถือมาด้วยเพื่อที่จะถ่ายรูปฉัน
“ไม่คิดจะรอกูเลยรึไง” เสียงเข้มๆ ก็ดังเข้ามา
“พี่บีม น้องหนูดี สวัสดีค่ะ” เป็นพี่บีมกับน้องหนูดีที่เดินเข้ามา ฉันบอกรึยังว่าตั้งแต่พี่บีมคบกับน้องหนูดีเขาพูดเยอะขึ้น ยิ้มบ่อยขึ้น และมีมุมน่ารักๆ ให้เห็นเป็นบางครั้งเมื่ออยู่กับน้องหนูดี
“ใครบอกให้มึงมาช้า” ก่อนที่ทั้งสองคนจะเอ่ยทักฉันพี่มาร์คก็พูดสวนขึ้นซะก่อน
“เออกูช้า ยินดีด้วยนะครับน้องสาวของพี่” พี่บีมไม่สนใจพี่มาร์คหันมาพูดกับฉันพร้อมกับยื่นช่อดอกไม้มาให้พร้อมกับมือใหญ่ที่ลูบหัวฉันเบาๆ
“ยินดีด้วยนะคะพี่ลูกน้ำ” หนูดีก็พูดขึ้นอีกคน
“ขอบคุณค่ะ”
“งั้นมาถ่ายรูปดีกว่า ชาลีเว้ยมาถ่ายรูปให้หน่อย” พี่มาร์คตะโกนเรียกชาลีที่อยู่ไม่ไกลจากเรานัก นี่ก็ไปใช้เขา
“ครับพี่” ชาลีเดินมาพร้อมกับหยิบกล้องกับพี่มาร์คไปถ่ายรูป
“ไอ้เจมันโทรมายินดีกับน้ำรึยังครับ” พอถ่ายรูปเสร็จพี่มาร์คก็ถามเรื่องเจสันกับฉัน
“ยังเลยค่ะ” ฉันพูดพร้อมกับทำหน้าเศร้าๆ
“อย่าทำหน้าเศร้าสิครับเดี๋ยวมันก็โทรมา” พี่มาร์คปลอบฉัน
ฮัลโหลๆ เทสๆ ๆ “ประกาศ นางสาว ปัทมา อินพรมมา บัณฑิตคณะศิลปกรรมศาสตร์ฟังทางนี้”
อะไรอ่ะ นั้นมันชื่อฉันนิ มหาลัยของเจสันมีเสียงตามสายด้วยนะฉันเคยบอกรึยังและตอนนี้เสียงนั้นกำลังเรียกชื่อฉันอยู่
“นั้นมันชื่อน้ำนิ” เป็นชาลีที่เอ่ยขึ้นมาหลังจากที่ได้ยินชื่อฉัน
“ฟังก่อน” พี่บีมพูดขึ้น ฉันจึงหยุดฟัง แล้วสักพักก็มีเสียงกีตาร์ดังขึ้นและมีเสียงคนร้องเพลงตามมา นั้นมันเสียงเจสันนิ เขาเล่นอะไรเนี่ย ฉันได้แต่ยืนฟังเพลงที่เขาร้องเงียบๆ นักศึกษา บัณฑิตทุกคนที่อยู่แถวนั้นหันมามองที่ฉันเป็นตาเดียว และไม่นานก็มีนักศึกษากลุ่มหนึ่งเดินออกมา
ฉันยังเป็นคนที่รักเธอหมดใจ
ฉันยังได้แต่คิดถึงเธอเรื่อยไป
ฉันยังดูรูปถ่ายที่เราชิดใกล้อยู่ทุกวัน
ฉันยังรอคอยให้เธอนั้นกลับมา
ฉันยังกาปฏิทินทุกคืนวัน
เพราะคำเดียว ระยะทาง
ที่มาขวางกั้นเราไว้
ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย
บางคนถือรูปถ่ายที่ฉันถ่ายกับเจสันอยู่มากมายเรียงกันเป็นหน้ากระดานเข้ามาหาฉัน เสียงเพลงก็ยังไม่หยุด ฉันได้แต่มองภาพพวกนั้นพร้อมกับเสียงเพลงที่ออกมาตามสาย ด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาเต็มหน้าตอนไหนไม่รู้ เขากำลังเซอร์ไพรส์ฉันใช่รึเปล่า
อยู่ตรงนั้นเธอเป็นอย่างไรก็ไม่รู้
ฝากเพลงนี้ให้ไปถามเธอดู
อยากจะรู้ในความเป็นไป
เธอยังคิดถึงฉันทุกนาทีรึเปล่า
เธอยังจำเรื่องเราในวันวานได้หรือไม่
เธอยังมีใจให้ฉันคนเดียว ยังรอฉันแค่คนเดียว
เธอยังคงเป็นเหมือนเดิมอยู่ใช่ไหม
ช่วยบอกให้รู้ที
ฉันกลัวใครทำให้เธอนั้นเปลี่ยนไป
ฉันกลัวสิ่งที่ไม่แน่นอนมากมาย
ฉันกลัวคำว่าเสียใจ เธอรอฉันได้ใช่ไหม
ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย
อยู่ตรงนั้นเธอเป็นอย่างไรก็ไม่รู้
ฝากเพลงนี้ให้ไปถามเธอดู
อยากจะรู้ในความเป็นไป
เธอยังคิดถึงฉันทุกนาทีรึเปล่า
เธอยังจำเรื่องเราในวันวานได้หรือไม่
เธอยังมีใจให้ฉันคนเดียว ยังรอฉันแค่คนเดียว
เธอยังคงเป็นเหมือนเดิมอยู่ใช่ไหม
เธอยังคิดถึงฉันทุกเวลาอยู่รึเปล่า
เธอยังดูรูปเราใบเดิมๆ อยู่หรือไม่
เธอยังมีใจให้ฉันคนเดียว ยังรอฉันแค่คนเดียว
เธอยังรักกันเหมือนเดิมอยู่ใช่ไหม
ช่วยบอกให้รู้ที
“ฮือๆ” ฉันเอามือปิดปากพร้อมกับร้องไห้โฮออกมา ตอนนี้นักศึกษาที่ถือรูปถ่ายของฉันกับเจสันเดินมาล้อมฉันเป็นวงกลมพร้อมกับร้องเพลงที่เจสันร้องไปด้วย ที่เขาหายหน้าไปเป็นอาทิตย์เพื่อที่จะทำสิ่งนี้ให้ฉันเหรอ ฉันมองดูรูปทุกๆใบ กริยาบถของฉันกับเจสันที่ถูกปริ้นออกมาเป็นจำนวนมากมีทั้งรูปที่ฉันยิ้มหัวเราะไปพร้อมกับเขาพอเห็นภาพพวกนี้น้ำตามันก็ไหลทะลักออกมามากมาย ไม่นานเพลงก็จบลงน้องหนูดีก็เดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับยื่นแท็บเล็ตมาให้ฉัน ฉันก็เห็นเจสันที่ถือกีตาร์อยู่ในนั้น
“อย่าร้องครับ” เขาพูดออกมาเมื่อเห็นหน้าฉัน ใครมันจะไม่ร้องทำให้ซึ่งขนาดนี้
“พี่เจบ้า” ฉันพูดพร้อมกับสะอื้นเล็กน้อยพร้อมกับปาดน้ำตาออกจากหน้า
“ขอโทษที่หายไปเป็นอาทิตย์ คิดถึงนะ คิดถึงพี่รึเปล่า” เจสันพูดพร้อมกับยื่นมือมาข้างหน้าเหมือนกับว่าเขากำลังเช็ดน้ำตาให้กับฉัน ฉันเผลอหลับตาเหมือนกับว่ากำลังรับสัมผัสของเขาอยู่ ตอนนี้ฉันอยากให้เขามาอยู่ตรงหน้ามากกว่า คิดถึงอ้อมกอดอุ่นๆ ของเขาจะแย่
“คิดถึงค่ะ” ฉันบอกออกไปด้วยความคิดถึงจริงๆ
“ยินดีกับบัณฑิตใหม่ด้วยนะครับ และขอโทษที่ไม่ได้อยู่ด้วย ยัยเฉิ่มของพี่เก่งที่สุด” เจสันพูดพร้อมกับยิ้มให้ฉัน
“ขอบคุณค่ะ และก็ไม่เป็นไรที่พี่เจทำน้ำก็ซึ่งมากไม่ยักรู้ว่าพี่เจร้องเพลงเป็นด้วย” ฉันแซวเขาเรื่องเพลง ไม่อยากให้เขาทำหน้าเศร้า ฉันเข้าใจดีทุกอย่าง
“ร้องให้ฟังน้ำคนแรกครับ ชอบไหม คิดถึงจัง” เขาพูดพร้อมกับบอกคิดถึงฉันอีกครั้ง
“ชอบค่ะ คิดนานไหมคะฉากนี้ ไม่อายรึไง ใช้อำนาจในทางที่ผิด” ฉันพูดเรื่องที่เขาทำเซอร์ไพรส์ฉัน
“ไม่นานครับ และไม่ผิดด้วย ก็คนจะแสดงความยินดีกับแฟนต้องใช้อำนาจให้มีประโยชน์สิ”
“แนะ พี่มาร์คพี่บีมร่วมมือด้วยใช่ไหมคะ” ฉันหันไปถามพี่มาร์คพี่บีม ก็ได้รับหัวเราะแห้งๆ กลับมา
“พี่มีอะไรจะให้ด้วยครับ” เจสันบอกฉันออกมาผ่านหน้าจอ
“อะไรคะ”
“ไอ้มาร์ค” เจสันเรียกพี่มาร์ค พี่มาร์คก็ปรบมือสองสามที ก็มีชายคนหนึ่งถือช่อดอกไม้ออกมาพร้อมกับลูกโปร่ง บอกเลยลูกโปร่งลูกใหญ่มากแถมยังสกรีนหน้าฉันกับเจสันอยู่ที่ลูกโปร่งอีกต่างหากนี่เขาคิดได้ไงเนีย ผู้ชายแบบเขาก็มีความมุ่งมิ้งเยอะเหมือนกันนะเนี่ย น้องหนูดีก็เดินมาจับแท็บเล็ตออกจากมือฉันแล้วตั้งขึ้นให้หันหน้ามาทางฉัน ผู้ชายคนนั้นก็ยื่นลูกโปร่งกับดอกไม้มาให้ฉัน ฉันก็ยื่นมือไปรับ
“ยินดีด้วยครับที่รัก” เจสันพูดพร้อมกับยิ้มให้ฉัน เขาทำเหมือนกับว่าเขาอยู่กับฉันที่นี่ สิ่งที่เขาทำให้วันนี้ฉันรู้สึกถึงความใส่ใจที่เขามีให้ฉัน มันมีมากแค่ไหน ฉันไม่ควรกังวลหรือไม่เชื่อใจเขาอีกต่อไปในเมื่อเขาทำให้ฉันขนาดนี้ ไม่ได้อยู่ด้วยยังทำให้ขนาดนี้
“ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณมากจริงๆ” ฉันซึ่งมากจริงๆ กับสิ่งที่เขาทำให้
“เวลานี้พี่อยากอยู่กับน้ำใจจะขาด”
“หวานซะ” พี่มาร์คแซวฉันกับเจสัน
“มึงจะทำไม” เจสันหันไปถามเพื่อน
“เปล๊า” พี่มาร์คตอบเสียงสูง
“พี่ลูกน้ำคะนั่นกล่องอะไรคะ” น้องหนูดีพูดกับฉันและมองมาที่ลูกโปร่ง ฉันเลยมองตามบ้าง จริงด้วยมีกล่องอะไรอ่ะ ฉันเลยยื่นมือไปหยิบดึงให้มันขาดออกจากเชือกที่มัดไว้
“นึกว่าจะไม่เห็นซะแล้ว” เจสันพูดขึ้นหลังจากที่ฉันหยิบกล่องนั้นมาอยู่ในมือ
“อะไรอีกคะเนี่ยอย่าบอกนะว่าเป็นแหวน” ฉันพูดออกไปอย่างติดตลก
“หว่า รู้ทันซะแล้ว เปิดดูสิครับ” อ้าวจริงซะงั้น เจสันบอกให้ฉันเปิดดู ฉันก็เปิดก็เห็นแหวนเพชรเม็ดเล็กๆ อยู่ข้างใน น่ารักมากเลย
“พี่เจ” ฉันเรียกเขาเสียงแผ่วเบา
“ชอบไหมครับ เก็บไว้นะ เก็บเอาไว้ พี่จะกลับไปใส่ให้น้ำเองกับมือ รอพี่นะครับ” พอเขาพูดฉันก็เดินเข้าไปใกล้และจ้องมองเขาเต็มๆ ตา
“ฮือๆ พี่เจ น้ำจะรอค่ะ จะรอ” ฉันพูดพร้อมกับร้องไห้ออกมา
“ที่ร้องนี่ดีใจรึเสียใจครับ หือ”
“ดีใจสิคะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่พี่เจให้น้ำขนาดนี้” ฉันขอบคุณเขาอีกครั้ง ขอบคุณที่ผู้ชายอย่างเขารักฉัน ฉันขอบคุณที่เขาไม่รังเกียจผู้หญิงคนนี้ ฉันอยากเจอเขาและอยากจะกอดเขาตัวเป็นๆ ใจจะขาด ความห่างไกลมันทำให้เราคิดถึงกันมากจริงๆ และทำให้รู้ด้วยว่าฉันรักเขามากแค่ไหน