เจสัน

สรุปว่าผมเคลียร์กับไอ้บีมแล้วนะครับผมพยายามจะเข้าใจมัน เข้าใจว่าความคิดความรู้สึกคนเราห้ามกันไม่ได้ ผมเชื่อว่าสักวันมันจะต้องเจอคนที่มันรักและรักมัน มันก็เตือนผมให้ผมระวังเรื่องแนนไว้ ก็ไม่ใช่ว่าผมจะชะล่าใจหรอกนะผมก็คิดอยู่เหมือนกันว่าเธอจะไม่หยุดอยู่แค่นี้ เพราะแนนเป็นคนเอาแต่ใจอยากได้อะไรก็ต้องได้

ถามว่าผมรู้จักเธอได้ยังไงน่ะเหรอ คงต้องบอกว่าเธอเข้ามาทำให้ผมรู้จักมากกว่า เพราะเธอลูกผู้มีอิทธิพลท่านหนึ่งในมหาลัยผม เธอเลยใช่เส้นสายของพ่อเข้ามาทำความรู้จักกับผม ตอนนั้นผมก็ไม่คิดอะไรมากแค่สนุกๆ เพราะดูเธอก็เป็นผู้หญิงแรงๆ ง่ายๆ และเธอก็ยอมรับข้อตกลงของผมด้วย แต่มาวันนี้เธอกลับนำปัญหามาให้ผม

“เฮ้ย ไอ้เจ ไอ้บีมลูกค้ามีเรื่องข้างล่างวะ” ผมนั่งคิดอะไรสักพักหลังจากคุยกับไอ้บีมเสร็จไอ้มาร์คก็วิ่งขึ้นมาแล้วบอกว่าลูกค้ามีเรื่องพวกผมคงต้องลงไปจัดการ

“เรื่องไรวะ”

“น่าจะเป็นคู่แข่งของผับเราวะ มันเข้ามาก่อกวนมากกว่ากูว่า” คู่แข่งเหรอพวกนี้มันวอนหาเรื่องจริงๆ ว่าแล้วพวกเราทั้งสามก็เดินลงมาด้านล่างทันที ก็เห็นกับพวกนักเลงที่กำลังด่าเด็กเสิร์ฟของร้านอยู่

“มึงไม่มีตารึไง ถึงเดินไม่ระวัง ทำเหล้าหกใส่กูไอ้ขี้ข้า”

“เอ่อ ผมขอโทษครับ” เด็กเสิร์ฟที่ร้านพูดขอโทษมันออกไปแต่มันยังไม่จบ

“ขอโทษแล้วมึงคิดว่ามันจะหายรึไง กราบตีนกูซะแล้วกูจะไม่เอาเรื่อง” มันจะมากไปแล้วนะไอ้เวรนี่กล้าดียังไงมากร่างในผับผม

“เอ่อ ผม” เด็กเสิร์ฟคนนั้นก็ตัวสั่นท่า ก้มหน้าก้มตา

“มีเรื่องอะไรกัน” ผมเข้าไปแทรกพูดเสียงแข็ง

“มึงเป็นใคร มายุ่งอะไรด้วย”

“กูเจ้าของผับ” ผมพูดออกไปเสียงเย็น

“อ่อ เจ้าของผับนี่เอง ลูกน้องมึงทำเหล้าหกใส่กู”

“แล้วไง เด็กมันก็ขอโทษไปแล้วหนิมึงยังจะเอายังไงอีก” เป็นไอ้มาร์คที่พูดตอบกลับมัน

“ก็ไม่แล้วไง แต่กูยังไม่พอใจ”

“แล้วมึงจะเอายังไง” ผมเป็นฝ่ายถามมันบ้าง ส่วนไอ้บีมก็ไม่ได้พูดอะไรแต่ผมรู้ว่ามันกำลังประเมินสถานการณ์อยู่และพร้อมจะลุยทุกเมื่อ

“ให้มันกราบตีนกู”

“มันไม่มากไปหน่อยเหรอ” ไอ้มาร์คพูดขึ้น

“กูพอใจ ถ้ามันไม่ทำมึงก็ทำสิวะ ฮ่าๆ ๆๆ” พอมันพูดแบบนั้นพวกเพื่อนที่มากับมันก็หัวเราะดังลั่น และตอนนี้ก็ดูเหมือนเพลงที่เปิดอยู่ก็ถูกปิดและทุกคนที่อยู่ในนี้ก็หันมาสนใจจุดนี้จุดเดียว

“หึ มึงคิดว่ามึงกำลังเล่นอยู่กับใคร” เป็นไอ้บีมที่เป็นฝ่ายพูดขึ้นสงสัยมันจะหมดความอดทนแล้วจริงๆ บอกเลยเห็นมันเงียบๆ แต่ตอนมันโกรธนี่น่ากลัวยิ่งกว่าผมกับไอ้มาร์คซะอีก

“มึงอย่ามาขู่กูซะให้อยาก พวกกูไม่กลัวพวกมึงหรอก เป็นเจ้าของผับได้ไงวะ บริการแย่ๆ แบบนี้ลูกน้องก็ไม่อบรมสั่งสอน” นี่พวกมันคงไม่รู้จักพวกผมจริงๆ ซินะถึงกล้าพูดแบบนี้ สงสัยจะเป็นแค่พวกต่างถิ่นที่ถูกจ้างมาทำลายชื่อเสียงของผับผมถึงไม่รู้จักว่ามันกำลังเล่นอยู่กับใคร

“หึ กูขอเตือนมึงว่าอย่ามากร่างที่นี่ออกไปซะก่อนที่พวกกูจะหมดความอดทน” ผมพูดขู่มันออกไปเพื่อที่จะไม่อยากมีเรื่อง

“มึงไม่ต้องมาขู่ให้กูกลัวไอ้พวกกระจอก ถ้ามึงไม่ยอมกราบตีนกู มึงก็กินตีนกูไปแล้วกัน เฮ้ย ลุยโว้ย” มันพูดจบก็สั่งลูกสมุนเข้ามาตะลุมบอนกับพวกผมทันที

“พวกมึงไม่ต้อง พวกกูจะยืดเส้นยืดสายซะหน่อยไม่ได้ออกกำลังกายนานแล้ว” ผมหันไปบอกการ์ดที่ยืนอยู่รอบๆ

“พร้อมไหม” ไอ้มาร์คหันมาถามผมกับไอ้บีม

“เสมอ” ผมพูดออกไปแล้วพวกเราก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงเข้าไปตะลุมบอนกับพวกมันทันที ผมจัดการกับไอ้หัวหน้าตัวก่อกวนเป็นอันดับแรก เข้าไปเตะไปต่อยมันโดยที่มันไม่มีโอกาสที่จะสู้ผมได้เลย พอสู้ไม่ได้มันก็ควักมีดออกมาจะสู้กับผม

“ไอ้เชี่ย” เป็นเสียงผมเองล่ะครับก็เพราะเมื่อกี้ผมเผลอไปมองไอ้บีม มันเลยถือโอกาสใช้มีดตวัดลงที่แขนผม ดีหน่อยที่ผมหลบทันมันจึงเข้าไม่ลึกมาก แล้วผมก็ไม่ปล่อยมันไว้นานจัดการกับมันให้ไปหมอบอยู่ที่พื้นด้วยความอนาถ และไปจัดการกับลูกสมุนมันต่อ จนพวกมันสู้พวกผมไม่ได้เลยพากันถอยกลับไป

“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง” ไอ้ตัวหัวหน้ามันพูดชี้หน้าผม แล้วรีบวิ่งออกไปจากผับทันที ส่วนพวกลูกน้องก็วิ่งตามออกไปเป็นพรวน

“เฮ้ย เป็นไงบ้างวะเจสัน” ไอ้มาร์คมันถามผมเพราะมันเห็นผมโดนมีดบาดที่แขน

“ไม่เป็นไรมากแค่ถากๆ” ผมตอบออกไป ถึงมันจะรู้สึกแสบๆก็เถอะ

“ไปทำแผลเถอะ” ไอ้บีมบอกตอนนี้ผมรู้สึกเจ็บแสบๆ ที่แผลนิดๆ

“เออ ไปสิ เฮ้ย จัดการเคลียร์ข้างล่างให้รีบเรียบร้อยและก็ขอโทษลูกค้าทุกคนด้วย แล้วบอกว่าวันนี้ผับเราเลี้ยงฟรี เพื่อเป็นการไถ่โทษที่เกิดเรื่อง” ผมสั่งลูกน้องก่อนที่จะขึ้นไปข้างบน

“ครับ”

แล้วผมก็เดินขึ้นห้องมาพร้อมกับไอ้มาร์คไอ้บีม ทำไมตอนนี้รู้สึกเจ็บนะ เจ็บชะมัด

“ไอ้เจ ทำแผลก่อนเหอะ” ไอ้มาร์คไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลมาเพื่อที่จะทำแผลให้กับผม ปกติพวกเราไม่ค่อยจะมีเรื่องสักเท่าไหร่โตๆ กันแล้ว ใช้กำลังตัดสินปัญหาไม่ใช่ทางออกที่ดี แต่วันนี้พวกมันวอนหาเรื่อง

“ขอบใจมาก”

“เอ่อ พรุ่งนี้อลิชจะกลับแล้วมึงรู้รึยัง”

“อืม รู้แล้ว” แล้วทำมันต้องทำหน้าเศร้าๆ ด้วยวะ ผมว่าสองคนนี้ต้องมีอะไรกันแน่ๆ

“เออ งั้นกูกลับก่อนนะโว้ย” ตอนนี้ผมอยากกลับคอนโดจะแย่แล้ว คิดถึงลูกน้ำอ่ะ อารมณ์คิดถึงเมียก็มา

“รีบไปไหนของมึงพึ่งจะห้าทุ่มเอง”

“ไปอ้อนเมีย โว้ย” ว่าจะเอาแผลที่แขนกลับไปอ้อนเมียซะหน่อย

“ไอ้….เออไปเลยไปเบื่อคนมีเมียโว้ย”

“เบื่อก็รีบหาสิวะ ไปแล้ว ไปนะไอ้บีม” ก่อนจะออกไปผมก็หันกลับมาบอกไปบีม

“อืม” ไอ้บ้านี้มันจะพูดน้อยไปไหนของมัน เมื่อออกจากผับผมก็กลับมาที่คอนโดทันที พอมาถึงก็เจอกับลูกน้ำนอนอยู่บนโซฟา สงสัยเธอคงจะรอผมเลยเผลอหลับไป ว่าจะกลับมาอ้อนซะหน่อยไม่ทันซะแล้ว พรุ่งนี้ก็ได้ฮ่าๆ ๆ

วางแผนอ้อนเมีย

ว่าแล้วผมก็จัดการอุ้มเธอเข้าไปในห้องนอนวางลงเตียงอย่างทะนุถนอม แล้วผมก็รีบจัดการอาบน้ำเพื่อมานอนกอดเธอทันที ตัวหอมๆ นุ่มๆ นี่สินะที่ทำให้ผมคิดถึงไม่อยากห่างแม้แต่นาทีเดียว ฝันดียัยเฉิ่มของฉัน

ลูกน้ำ

“อืม” ฉันดิ้นขยุกขยิกไปมาบิดขี้เกียจไปด้วย เช้าแล้วเหรอเนี่ย เอ๊ะ เจสันกลับมาตั้งแต่ตอนไหนนะ เมื่อคืนฉันนอนรอเขาอยู่ที่ห้องนั่งเล่น เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ พอตื่นมาก็มานอนบนเตียงซะแล้วสงสัยเขาคงจะอุ้มฉันเข้ามา

“โอ๊ย”

“หืม พี่เจเป็นอะไรคะร้องทำไม ยังกับคนเจ็บ” ฉันถามออกไปเพราะอยู่ดีๆ ก็ร้องขึ้นทั้งที่ยังไม่ลืมตา

“เจ็บครับที่รัก”

“เจ็บตรงไหนคะ น้ำยังไม่ได้ทำอะไรให้เลยนะ” อยู่ดีๆก็บอกว่าเจ็บ ฉันแค่ขยับตัวแล้วไปโดนแขนเขานิดหน่อยเองนะ

“แขน โอ๊ย” นี่สำออยรึเปล่า หน้านี่เหมือนเจ็บมากนะแต่แฝงไปด้วยความไม่น่าเชื่อถือเชื่อดีรึเปล่าเนี่ย

“ไหนดูสิ” เฮ้ยจริงด้วย เขาไปโดนอะไรมา ฉันลุกขึ้นนั่งตัวตรงทันทีที่เห็นแขนเขามีผ้าพันแผล

“เจ็บจริงๆ นะครับน้ำดูสิ” เขาก็ยกแขนที่พันด้วยผ้าพันแผลขึ้นมาให้ฉันเห็นเต็มๆ ตา

“พี่เจ โดนอะไรมาค่ะ” ฉันถามออกไปเสียงเย็น ไปทำอะไรมาถึงเจ็บตัวอย่างนี้นะ

“เอ่อ…พี่” ยังจะลีลา อย่าบอกนะว่าไปมีเรื่องมาหน่ะ แล้วตรงหน้าก็มีรอยซ้ำอีกต่างหาก แน่ๆเลย

“บอกมาไปทำไรมา ถึงบาดเจ็บอย่างนี้”

“ที่ผับมีเรื่องนิดหน่อยไม่มีไรมากหรอกครับ อย่าห่วงเลย” บอกเสร็จเขาก็ลุกขึ้นมากอดฉันอย่าออดอ้อน