นิยาย มังกรซ่อนเล็บ เนี่ยฟง

บทที่ 98

ปราณดาบสีฟ้าที่มีประกายสายฟ้าล้อมรอบสองเล่ม พุ่งทะยานเข้าหากลุ่มควันสีม่วง เปรี้ยง เปรี้ยง ตูม เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดแว่วดังออกมาจากควันสีม่วง ทั้งหมดยังไม่มีวี่แววว่าจะลงไปตรวจสอบแต่อย่างใด ยังคงแอบซ่อนอยู่หลังก้อนเมฆ ผู้อาวุโสที่บังคับนกยักษ์แผ่ลมปราณตรวจสอบ ไม่พบเจอสิ่งใดทั้งหมดจึงลงไปตรวจสอบด้านล่าง มีศพชายฉกรรจ์หกคนสภาพตกจากที่สูงกระดูกแตกละเอียดเลือดไหลนองเต็ม พื้น หยางเวยรีบพุ่งเข้าไปปลดทรัพย์ศพทั้งหก หลังจากตรวจสอบแหวนทั้งหกวงพบป้ายสีดํามีอักษรไม้ดําสลักอยู่ ผู้อาวุโสหันไปมองด้วยความตกใจ กล่าวออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ

“ป้ายไม้ดําจากผาไม้ดํา พรรคมารที่คอยทํางานสกปรกคอยสังหารผู้คนตาม คําสั่งผู้ว่าจ้าง”

ทั้งสามคนหันมามองหน้ากันด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่มีผู้ใดคิดกล่าวสิ่งใดออกมา ไม่นานทั้งหมดรีบขึ้นไปบนหลังนกยักษ์บินย้อนกลับมาอีกครั้ง บริเวณที่แยกจากเจ้าสํานักจางหลิง เมื่อมาถึงฝุ่นควันฟุ้งกระจาย สภาพโดยรอบถูกทําลายลงไปไม่น้อย ต้นไม้ใหญ่หักโค่น ไม่พบผู้ใดอยู่ในบริเวณ สุดท้ายก็พุ่งทะยานไปทิศทางมุ่งหน้ากลับสํานัก ตลอดระยะเวลาเดินทางกลับใช้เวลานานพอสมควรเพราะทั้งสี่ต้องปลอมตัวเก็บซ่อนชุดสํานักเอาไว้ ย่างเข้าวันที่ห้า ในระหว่างที่นั่งบนหลังนกยักษ์ ด้านหน้าก็ ปรากฏจุดสีดําพุ่งเข้ามาสามจุด ทั้งสี่เตรียมการรับมือไว้อย่างดี

ชั่วน้ําเดือดจุดด้านหน้าก็เห็นเป็นนกยักษ์สามตัวกําลังพุ่งเข้ามาด้วยความเร็ว เมื่อสังเหตุก็พบว่าเป็นผู้อาวุโสของสํานักทุกคนเลยเบาใจ เมื่อเข้ามาถึงทั้งสามคนรีบกัมคารวะ

“คารวะผู้อาวุโสขอรับ”

“พวกเจ้ารีบกลับไปที่สํานักเถอะ เจ้าสํานักต้องการพบพวกเจ้า”

ผู้อาวุโสที่มาด้วยเอ่ยถามออกมาเสียงดัง

“สถานการณ์ต้องนี้เป็นอย่างไรบ้าง”

“คนของราชสํานักส่งคนออกกวาดล้างสํานักกิเลนไฟแล้ว”

สิ้นเสียงกล่าวทั้งหมดก็รีบบังคับนกยักษ์พุ่งทะยานมุ่งหน้ากลับสํานักพยัคฆ์ สายลม เมื่อมาถึงทั้งสามก็เข้าพบเจ้าสํานักตรงห้องโถงใหญ่

“คารวะเจ้าสํานักขอรับ”

เนี่ยฟงโบกสะบัดมือขวา มอบป้ายไม้สีดําให้แก่ผู้เป็นอาจารย์ เจ้าสํานักเมื่อรับป้ายดํามาอยู่ไว้ในมือก็ก้มหน้าครุ่นคิดบางอย่าง นานเกือบแปดลมหายใจก็ลืมตาเอ่ยวาจาบางอย่างออกมา

“ป้ายไม้ดําจากผาไม้ดํา มีใครบางคนว่าจ้างมือสังหารให้มาสังหารพวกเจ้า หนึ่งในสามคน ดังนั้นช่วงเวลาต่อจากนี้ไปพวกเจ้าทั้งสามระวังตัวหน่อยก็แล้วกัน ข้าจะให้ผู้อาวุโสในสํานักออกจัดการเรื่องนี้ให้ หากไม่มีสิ่งใดแล้วพวกเจ้าก็ไปพักผ่อนเถอะ”

ทั้งสามเมื่อออกมาจากห้องโถงก็มุ่งหน้ากลับที่พัก หลันเซ่อรีบพุ่งเข้าไปนอนข้างเตียง เนี่ยฟงก็ล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง ผ่านไปเกือบครึ่งเดือนข่าวการล่มสลายของสํานักกิเลนไฟก็แผ่กระจายประดุจไฟลามทุ่งทั่วทั้งเขตสายลม สํานักใหญ่หนึ่งในสามของเขตสายลม เหล่าศิษย์สํานักถูกส่งแยกย้ายกลับภูมิลําเนาเดิม เหล่าผู้อาวุโสถูกสังหารหลายคนหลังจากการสอบสวน และอีกหลายคนถูกปล่อยตัว ที่ฝึกกําลังพลของราชสํานักถูกย้ายมาที่สํานักกิเลนไฟเดิม อีกทั้งยังรับสมัครชาวบ้านเข้ามาร่วมฝึกด้วย

รุ่งเช้าวันหนึ่งขณะที่สายลมหนาวยังพัดต้องกาย กลุ่มเมฆฝนดําก็ตั้งเค้ากระจายไปทั่วท้องฟ้า เสียงร้องคํารามของฟ้าผ่าดังสนั่น สัตว์อสูรร้องคํารามด้วยความตื่นกลัวห่าฝนเม็ดใหญ่พุ่งลงมาจากฝากฟ้า แผ่นดินสั่นสะเทือน บ้านเรือนถูกทําลายหลายหลัง เหล่าทหารวนออกมาช่วยเหลือชาวเมือง เกือบสองชั่วยามที่เกิดเหตุการณ์ร้ายแรงขึ้น เจ้าสํานักจางหลิงส่งศิษย์จํานวนมากออกช่วยเหลือชาวเมือง นํากําลังโดยผู้มีอันดับทั้งสิบ เนี่ยฟงเสมอชื่อให้หวังหลินเป็นหัวหน้า แน่นอนว่าหลายคนเห็นด้วย ศิษย์สํานักมากมายลงเขา บ้านเรือนพังเสียหายพอสมควร เม็ดยาถูกแจกจ่ายให้แก่ชาวบ้านที่ได้รับบาดเจ็บ

เนี่ยฟงเดินแยกออกมามุ่งหน้าไปที่ร้านยา เมื่อมาถึงพบว่าไม่มีส่วนใดเสียหาย โชคดีที่ตนเองนั้นลงสลักอักขระศักดิ์สิทธิ์เอาไว้ หลังจากนั้นก็เดินอ้อมมาทางด้านหลัง เมื่อเข้ามาถึงก็พบเจอชายชราเนี่ยกังยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวเดิมนั่งอ่านหนังสืออยู่

“คารวะท่านปู่”

ชายชราเนี่ยกังวางหนังสือลงหันมามองต้นเสียง

“ลูกฟง เป็นเจ้าเอง เหตุใดเจ้าถึงมาที่นี่กัน”

“ท่านอาจารย์ให้ลงจากเขาเพื่อช่วยเหลือชาวบ้าน ข้าเลยแวะมาเยี่ยมท่าน”

สองปู่หลานคุยกันอยู่นานเกือบหนึ่งชั่วยาม ไม่นานเนี่ยฟงก็ขอตัวลาออกมามุ่งหน้ามาสมทบกับพวกหยางเวย การช่วยเหลือเป็นไปได้ด้วยดี แต่ทว่าไม่นานก็มีเหล่าทหารวิ่งเข้ามาในพื้นที่ขอกําลังเสริมจากศิษย์สํานักพยัคฆ์สายลม หวังหลินนําศิษย์จํานวนมากกว่าครึ่งมุ่งหน้าไปที่ประตูเมืองทิศเหนือ เมื่อมาถึงก็พบกับกองทัพสัตว์อสูรจํานวนมากมุ่งหน้าเข้ามายังเมือง หลายคนเกิดความรู้สึกแปลกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“นานเท่าไรแล้วที่ข้าหลงลืมเหตุการณ์นี้ไป”

แว่วเสียงที่เข้ามาเนี่ยฟงถึงกับขมวด

“เหตุการณ์ใดขอรับท่านลุ่ยกง”

“เจ้าคิดว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเพราะภัยธรรมชาติเช่นนั้น เมื่อครั้งอดีตเหล่าปีศาจเมื่อคิดบุกหรือทําสงครามพวกมันจะปลุกระดมเหล่าสัตว์อสูรเป็นด่านหน้าเข้าตีเมือง หลังจากนั้นค่อยบุกเข้ามาด้านในทําให้เสียกําลังพลน้อยที่สุด”

“เช่นนั้นการที่เหล่าสัตว์อสูรพวกนี้บุกมายังที่นี่ก็หมายความว่าเป็นเพราะพวกปีศาจหรือขอรับ”

“เรื่องนี้เป็นเพียงการคาดเดา เจ้าเตรียมตัวรับมือสัตว์อสูรพวกนี้เถอะ ดูแล้วพวกมันคงคลั่งเพราะบางอย่าง”

หวังหลินเดินขึ้นไปด้านบนกําแพงเมือง ศิษย์สํานักหลายคนเดินติดตาม ทหารปิดกําแพงเมืองไว้หนาแน่น หลายคนอยู่ประจําจุดป้อมยิงหน้าไม้ เสียงร้องคํารามดังขึ้นมาเป็นระยะๆ ชั่วน้ําเดือด เสียงสั่งการยิงหน้าไม้ดังลั่นออกมา ลูกหน้าไม้ขนาดใหญ่พุ่งออกไปประดุจห่าฝน มันพุ่งเข้าเสียบแทงตามร่างกายของสัตว์อสูร มีหลายตัวตกตายไป และอีกหลายตัวยังคงวิ่งเข้ามาเช่นเดิม ลูกหน้าไม้ปลิวว่อน เลือดสีแดงไหลนองตามพื้น สัตว์อสูรจํานวนไม่น้อยตกตายลง แต่นั่นก็เป็นเพียงส่วนน้อย แม่ทัพใหญ่กําดาบ ในมือแน่นพุ่งทะยานออกไปพร้อมกับฟาดฟันดาบในมือ ปราณดาบสีขาว ขนาดใหญ่พุ่งเข้าสังหารสัตว์อสูรตกตายไปสองตัว

เสียงเฮ เสียงโห่ร้องดังสนั่น เหล่าทหารผู้มีฝีมือต่างพุ่งทะยานลงจาก กําแพงเมืองติดตามแม่ทัพใหญ่ออกไป เช่นเดียวกับหวังหลินที่ร้องตะโกนพุ่งทะยานลงจากกําแพงเมืองนํากลุ่มศิษย์สํานักพยัคฆ์สายลมลงต่อสู้ปราณดาบ ปราณกระบี่ปลิวว่อนไปทั่ว หลายคนต่างเรียกสัตว์อสูรคู่กายออกมาร่วมต่อสู้ เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ดูม ตูม ตูม ตูม การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือด เหล่าศิษย์สํานักคนไหนบาดเจ็บก็ รีบถอยกลับเข้ามาในเมืองเช่นเดียวกับทหาร ผลัดเปลี่ยนกันเข้าปะทะ

อรุณเริ่มลาลับขอบฟ้า สัตว์อสูรถูกจัดการเกือบหมดส่วนที่เหลือหนีกลับเข้าป่า ไป แสงไฟจากตะเกียงและคบเพลิงถูกจุดให้แสงสว่างทดแทน เนื้อสัตว์อสูรจํานวนมากถูกส่งให้แก่ชาวเมืองเพื่อนํามาแจกจ่าย แก่นพลังปราณถูกแบ่งจัดเจ็บไว้ที่แม่ทัพใหญ่และหวังหลิน แม่ทัพใหญ่เรียกหวังหลินเข้าประชุมร่วมกับเหล่าแม่ทัพคนอื่น ๆ เนื่องจากเป็นตัวแทนของสํานักพยัคฆ์สายลม ช่วงจังหวะที่ทุกคนกําลังทานอาหารเย็นกันอยู่ เสียงสั่นสะเทือนและเสียงร้องคํารามก็ดังแว่วเข้ามาอีกครั้งที่ด้านหน้ากําแพง เมืองระฆังที่ป้อมถูกตีสั่นระรัว เหล่าแม่ทัพที่กําลังประชุมอยู่รีบออกมา ทั้งหมดพุ่งทะยานขึ้นมาที่ป้อมหลายคน เมื่อขึ้นมาต้องนิ่งค้าง หลายคนตัวสั่นสะท้าน หลายคนลงไปนั่งกับพื้น เพราะ ความหวาดกลัวกับภาพที่ปรากฏด้านหน้า