มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 431
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 431
เวย์ลอนกำลังขอความช่วยเหลือจากเจซันอยู่อย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่พวกเขาจะสามารถได้ทราบข้อมูลที่แน่ชัด เวย์ลอนก็วางสายไปแล้ว นี่เป็นเพราะเขาได้สังเกตเห็นเซลล่าและคนที่เหลือกำลังเจลข้ามาในห้อง
“ฉันขอโทษนะเวย์ลอน! ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของฉันเอง!” เซลล่ากล่าวขอโทษ
“เธอกำลังพูดถึงอะไรอยู่เซลล่า? ฉันแค่รู้สึกประหลาดใจเมื่อพวกเขาเริ่มทำร้ายพวกเราโดยไม่แม้แต่จะทำเรื่องให้กระจ่างเสียก่อนด้วยซ้ำ! อย่ากังวลไปเลย ลูกน้องของพ่อของฉันกำลังจัดการกับพวกเขาอยู่ตอนนี้! พ่อของฉันก็ได้ข่าวเกี่ยวกับปัญหาของเธอเหมือนกัน!” เวย์ลอนกล่าวด้วยนำ้เสียงดุร้าย
เซลล่ากำลังจะพูดบางอย่างเมื่อโทรศัพท์ของเธอเริ่มดังขึ้นมา
ด้วยการสูดหายใจเข้าลึก ๆ เธอกดรับสาย มันเป็นการพูดคุยกันสั้น ๆ และเธอก็วางสายไม่นานหลังจากนั้น
“…ตอนนี้มันจบแล้ว! สายนั่นมาจากประธานของฉัน เขาแจ้งให้ฉันทราบว่าฉันถูกไล่ออก!” เซลล่ากล่าวอย่างอ่อนแรง
เธอรู้ว่าเธอเพิ่งจะเสียโอกาสในการมีอาชีพที่ยอดเยี่ยมไปแล้ว เพราะตอนนี้เธอถูกไล่ออก เธอจะไม่สามารถเข้าทำงานที่บริษัทสาขาที่ดีเลิศหรือการลงทุนในบริษัทต่าง ๆ ภายใต้ดรีม อินเวสทเมนท์ กรุ๊ปที่ไหน ๆ ได้อีกต่อไปแล้ว
ทั้งหมดมันหายไปแล้ว
“…อะไรนะ? เธอถูกไล่ออกเหรอ?”
อย่างไรก็ตามเวย์ลอนไม่เคยคำนึงถึงความเป็นไปได้นั้นเลย ตอนแรกทั้งหมดที่เขาต้องการจะทำก็คือการโอ้อวดความสามารถทั้งหลายของเขาต่อหน้าเซลล่า
เป้าหมายของเขาคือ ทำให้เธอชื่นชมเขาและตกหลุมรักกับเขา
เขาได้ต่อสู้และฟาดฟันเพื่อช่วยเหลือเธอแต่ไม่เพียงแค่ว่าทำแบบนั้นจะล้มเหลวในการการแก้ปัญหาของเซลล่าแล้ว มันยังเป็นการเพิ่มภาระให้เธอมากขึ้นเพราะโดยพื้นฐานแล้วตอนนี้เธอตกงาน
“เวย์ลอน…พวกเราควรจะทำยังไงดีตอนนี้? แน่นอนมันรู้สึกเหมือนกับว่าพวกเขาจะยังคงคุกคามเซลล่าต่อไปอยู่!” เรถามขึ้นมา กำลังทำตัวยุ่งเรื่องของคนอื่นอย่างที่เธอเป็น
“อย่าลืมสิ! พวกเรายังมีพ่อของเวย์ลอนอยู่เคียงข้างของพวกเรา! เขาต้องมีอำนาจมากกว่ารองผู้จัดการบางคนอยู่แล้วอย่างแน่นอน!” เพื่อนร่วมชั้นขายคนหนึ่งพูดดูถูกขึ้นมาขณะที่เขาวิเคราะห์สถานการณ์
ตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของเวย์ลอนก็ดังขึ้นมา
เขารับสายมันทันที
“เป็นไงบ้างครับ พ่อ?…พ่อพูดว่าไงนะ? ให้ตายเถอะ เอาล่ะ ผมเข้าใจแล้ว แล้วผมล่ะ? โอเคครับพ่อ เข้าใจแล้ว!”
เมื่อเขาวางสายในที่สุดแล้ว ใบหน้าของเขาก็ซีดเซียว และมือของเขาก็กำลังสั่นอย่างรุนแรงมากจนโทรศัพท์ตกลงบนเตียง
“…เวย์ลอน? เกิดอะไรขึ้น?” เซลล่าถาม รู้สึกกังวลขึ้นมา
“…มันจบแล้วสำหรับฉัน คนที่ทุบตีฉันคือผู้บริหารระดับสูงจากสำนักงานใหญ่ แม่ พ่อของฉันต้องการจะจัดการใช้เส้นสายของเขากับเจซัน สุดท้ายแล้ว เจซันก็เป็นแค่คนขับรถคนหนึ่ง เขาไม่ได้มีอิทธิพลเท่ากับผู้บริหารระดับสูงคนนั้นอย่างแน่นอน…ยิ่งไปกว่านั้น ผู้บริหารระดับสูงคนนั้นเคยทำงานให้กับ คุณไมเคิล ซีค มาก่อน…เขาเป็นคนสนิทที่ภักดีของคุณซีค! แม้แต่เจซันก็ไม่ต้องการจะเข้าไปเกี่ยวข้องในเรื่องนี้ พ่อของฉันกำลังอ้อนวอนพวกเขาอยู่ตอนนี้ และเขาโทหาฉันเพื่อจะให้ฉันขออภัยกับกรรมการผู้จัดการคนนั้นในคืนนี้!”
เวย์ลอนเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขาด้วยแขนเสี้อของเขา
เซลล่าก็ตกอยู่ในความตกใจอย่างที่สุด
ดังนั้นกลับกลายเป็นว่าเวย์ลอนก็จมอยู่ในปัญหาเช่นเดียวกัน
“นอกจากนี้เซลล่า…พ่อของฉันบอกฉันว่า…บอกให้พวกเราทุกคนอย่าทำตัวบุ่มบ่ามมากเกินไปอีกต่อไป…ชาร์ลีคุกคามเธอในบริษัท ปัญหานั้นควรจะได้รับการแก้ไขอย่างง่ายดายด้วยการที่เธอยื่นคำร้องเรียนไปยังผู้บังคับบัญชาของเธอ…พวกเขาจะลงโทษไอ้คนวิตถารคนนั้นอย่างรุนแรงแน่นอนเมื่อพวกเขารู้เกี่ยวกับการประพฤติผิดต่าง ๆ ของเขา…ทั้งหมดที่พวกเราได้ทำไปในวันนี้เพียงแค่จะทำให้สถานการณ์ยิ่งเลวร้ายลงกว่าเดิมอย่างมากขึ้นเรื่อย ๆ…ไม่มีอะไรเป็นไปอย่างถูกต้อง ฉันตกอยู่ในปัญหาตอนนี้ และเธอก็เสียงานของเธอด้วยเหมือนกัน!” เวย์ลอนกล่าวด้วยนำเสียงอ่อนโยนผิดปกติจากที่เคย ในที่สุดเขาก็พูดเหมือนคนถ่อมตัวคนหนึ่งได้แล้วตอนนี้
เมื่อได้ยินแบบนั้น เซลล่าก็รู้สึกราวกับว่าใครบางคนก็เคยได้ให้คำแนะนำแบบเดียวกันนี้กับเธอมาก่อน…
เมื่อระยะที่มองเห็นของเธอกวาดไปทั่วห้องคนไข้ เธอก็สังเกตเห็นเจอรัลด์กำลังยืนอยู่ข้างประตู แน่นอน ก็เหมือนกับที่เจอรัลด์ได้แนะนำเธอให้ทำเมื่อพวกเขาพบกันด้านนอกห้องน้ำก่อนหน้านี้
ก่อนหน้านี้ เธอคิดว่าเจอรัลด์ไม่มีประสบการณ์ เธอยังไม่แม้แต่จะยอมรับคำแนะนำของเขาด้วยซ้ำ…
สุดท้ายแล้ว ถ้าเธอจะเพียงทำตามคำแนะนำของเขา ทั้งหมดนี่ก็คงจะไม่เกิดขึ้น เรื่องนี้ก็คงจะคลี่คลายลงอย่างง่ายดาย
แต่มันสายเกินไปแล้วที่จะเสียใจ…
จากนั้นเพื่อนร่วมชั้นทั้งหลายก็พยายามจะทำให้อารมณ์ดีขึ้น โดยการแบ่งปันผลลัพธ์เชิงบวกจากเรื่องในวันนี้ แต่อย่างไรก็ตามลึก ๆ ลงใปข้างใน พวกเขาทุกคนก็รู้ว่าพวกเขาแค่กำลังปลอบใจกันและกัน
ขณะนั้นเอง โทรศัพท์ของเซลล่าก็ดังขึ้นอีกครั้ง
เธอรับโทรศัพท์และก็เหมือนกับก่อนหน้านี้ เธอเพียงพูดคุยไม่นานนัก
อย่างไรก็ตาม รายละเอียดต่าง ๆ ของการโทรดูเหมือนจะทั้งน่าตกใจและสำคัญมากต่อเซลล่า นี่เป็นเพราะเมื่อใกล้จะสิ้นสุดการโทร สายตาของเธอเบิกกว้างขึ้นและการแสดงออกของความเหลือเชื่อสุด ๆ ที่ระบายบนใบหน้าของเธอนั้น
“เซลล่า? เกิดอะไรขึ้น?”
เซลล่าใช้เวลาครู่หนึ่งที่จะตอบเนื่องจากว่าเธอยังคงตกตะลึงจากการโทรนั้นอยู่
“เจ้านาย…เจ้านายของบริษัทของฉันโทรหาฉันเป็นการส่วนตัวเมื่อครู่นี้ เขาบอกฉันว่าฉันสามารถกลับมาทำงานที่นั่นได้และฉันจะถูกย้ายไปแผนกบุคคล ฉันจะทำงานโดยการเป็นเด็กฝึกงานอยู่ที่นั่น และฉันจะยังได้รับการฝึกฝนอีกด้วยเพื่อที่ฉันจะสามารถดำรงตำแหน่งที่สูงขึ้นในแผนกนี้ได้ในอนาคต…เขายังขออภัยกับฉันอีกด้วยเกี่ยวกับปัญหาในเรื่องชาร์ลี…เขาบอกฉันว่าชาร์ลีถูกไล่ออกและเขายังบอกอีกด้วยว่ามันเป็นการตัดสินใจโดยเบื้องบน!”
“…เอ๋?”