มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1688
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1688
หลังจากค้นพบเจ้าของเสียงแล้ว ความโกลาหลก็เกิดขึ้นท่ามกลางฝูงชนอีกครั้ง
ผู้ชายที่ทุกคนกำลังพูดถึงคือ เรย์ เลห์ตัน นักเรียนที่เก่งที่สุดในชั้นเรียนระดับสูง ความสามารถของเขาได้บรรลุถึงจิตวิญญาณระดับที่เจ็ดในอาณาจักรแห่งนักปราชญ์แล้ว
เรย์ลุกขึ้น และเดินมุ่งหน้าไปยังใจกลางลานประลอง ก่อนจะเผชิญหน้ากับเจอรัลด์ เขาชี้หน้าเจอรัลด์อย่างเยือกเย็นก่อนจะพูดว่า “ฉัน เรย์ เลห์ตัน และฉันขอท้านาย หากนายชนะ ฉันจะยินดีเชื่อฟังและคอยติดตามรับใช้นาย แต่ถ้าฉันชนะ นายจะต้องยกตำแหน่งนักเรียนที่ได้รับเลือกให้ฉัน และมาเป็นลูกน้องของฉัน!”
คำพูดของเรย์นั้นฟังดูเย่อหยิ่งและคุกคามอย่างเห็นได้ชัด
เจอรัลด์ไม่ได้รู้สึกโกรธเลยแม้แต่น้อย หลังจากที่ได้ยินคำพูดของเขา ในทางกลับกัน เขาคิดว่าเรย์เป็นคนที่น่าสนใจมาก
เรย์เป็นคนตรงไปตรงมาและห้าวหาญ และเขากล้าที่จะแสดงถึงความไม่พอใจทันทีแทนที่จะทำอะไรสกปรกลับหลัง เขาสมควรได้รับความเคารพยกย่องเป็นอย่างยิ่ง
“ตกลง ฉันยอมรับคำท้า!”
เจอรัลด์ไม่คิดที่จะปฏิเสธเขา และตอบรับคำท้านั้นทันที
ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน เรย์พุ่งเข้าหาเจอรัลด์ราวกับเสือที่ดุร้ายที่มีพลังทำลายล้างไม่ต่างจากพายุทอร์นาโด เขาไม่รอให้อิคินก์ประกาศเปิดการต่อสู้ด้วยซ้ำ
เรย์มีร่างกายและกล้ามเนื้อที่แข็งแรง เขาชกหมัดไปที่เจอรัลด์อย่างแรง
การที่เรย์ไปถึงจิตวิญญาณระดับที่เจ็ดในอาณาจักรแห่งปราชญ์ได้นั้น ก็แสดงว่าเขาต้องมีพลังอันแข็งแกร่งอยู่แล้ว หากใครโดนหมัดของเขาเข้าไปจริง ๆ กระดูกของคนคนนั้นคงแหลกละเอียดอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ชอบต่อสู้กับคู่ต่อสู้เช่นนี้ นี่เป็นเพราะเขาสามารถทดสอบความแข็งแกร่งของร่างกายได้ในเวลาเดียวกัน
ช่วงเวลาต่อมา เจอรัลด์ก็ยื่นหมัดออกมาเช่นกัน
ปัง
หมัดของเจอรัลด์และหมัดของเรย์ปะทะกัน
ทันใดนั้น ทรายที่อยู่รอบ ๆ ลานประลองก็ปลิวว่อนไปทุกทิศทุกทาง คลื่นความร้อนที่เกิดขึ้นจากการปะกันอย่างรุนแรงล้อมรอบร่างของทั้งสองคนเอาไว้
พื้นด้านล่างที่ทั้งคู่ยืนอยู่เกิดแตกร้าวและยุบตัวลงไป มีหินจำนวนมากลอยขึ้นไปในอากาศ เห็นได้ชัดว่าผลที่ตามมาของการปะทะกันนั้นทรงพลังเพียงใด
หลังจากนั้นไม่นาน ฝุ่นและทรายก็สลายไป
ทุกคนเห็นเจอรัลด์และเรย์ยืนอยู่ที่จุดเดียวกัน แต่ดูเหมือนว่าเรย์จะมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก
หากพวกเขาเข้ามาใกล้ จะเห็นได้ชัดว่าเรย์มีรอยเปื้อนเลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผลที่เกิดจากการต่อสู้ เลือดยังคงไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง และหยดลงบนพื้นที่มีรอยแตก
ด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว ทุกคนก็สามารถตัดสินได้แล้วว่าใครคือผู้ชนะและใครคือผู้แพ้
ทั้งสองยืนนิ่งอยู่สองสามวินาทีโดยหันหน้าเข้าหากัน ก่อนที่เรย์จะค่อย ๆ ดึงหมัดของเขากลับไป
“ฉันแพ้แล้ว!”
ครืน!
คำพูดของเขาทำให้ทุกคนเงียบลง
ทุกคนยังคงประหลาดใจ และไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เขาพูด
เรย์ยอมแพ้แล้วจริง ๆ เหรอ?!
ผลลัพธ์นี้ไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนคาดหวัง เรย์เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในสำนักศึกษาไลคอม แต่ตอนนี้เขากลับพ่ายแพ้ให้กับเจอรัลด์ ซึ่งเขาก็ยอมรับความพ่ายแพ้นั้นด้วยความเต็มใจ ช่างเป็นข่าวที่น่าตกใจยิ่งนัก!
“นายแข็งแกร่งมาก! ฉันขอชื่นชมจากใจจริง!”
เรย์ยิ้มให้เจอรัลด์อย่างเป็นมิตร
“นายเองก็มีฝีมือไม่แพ้กัน ฉันหวังว่าเราจะเป็นเพื่อนกันได้นะ!”
เจอรัลด์ยิ้มตอบอย่างสุภาพ ในขณะที่เขายื่นมือออกไปหาเรย์
“แน่นอน ถือเป็นเกียรติของฉันที่ได้เป็นเพื่อนกับนาย!” เรย์ยื่นมือออกไปจับมือกับเจอรัลด์โดยไม่รีรอ
ในขณะนั้น ทั้งสองเปรียบเสมือนผู้แข็งแกร่งที่ให้ความเคารพนับถือซึ่งกันและกัน ผู้ที่แข็งแกร่งอย่างแท้จริงมักจะได้รับความเคารพจากทุกคนเสมอ
เจอรัลด์รู้สึกว่าเรย์จะเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งของเขา คงไม่มีนักสู้คนไหนที่ใจกว้างเท่าเรย์อีกแล้ว