มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1647
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1647
เมื่อได้ยินเช่นนั้น โนริก็ดีใจเป็นอย่างมาก เนื่องจากการที่เจอรัลด์มาที่นี่เพียงเพื่อช่วยเธอ ก็หมายความว่าเขายังคงห่วงใยเธออยู่
เพราะอย่างไรเสีย ตั้งแต่ไหนแต่ไรเธอไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะมาที่นี่ เพราะโนริมั่นใจว่าเธอไม่เคยพูดถึงการเดินทางไปผาศักดิ์สิทธิ์กับเขาเลยแม้แต่น้อย
เมื่อคิดเช่นนั้นแล้ว โนริจึงถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่า “…จะว่าไปแล้ว คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันอยู่ที่นี่?”
“ฉันรู้เรื่องนี้ตอนที่ฉันไปยังคฤหาสน์ของเธอ และพ่อของเธอบอกฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้” เจอรัลด์ตอบ
“อย่างนี้นี่เอง… แต่เดี๋ยวก่อนนะ การที่คุณมาที่นี่ ไม่ได้หมายความว่าการฝึกสร้างยันต์กับนายท่านฮันต์จะหยุดชะงักใช่ไหม” โนริถามด้วยน้ำเสียงกังวลเล็กน้อย
เดิมทีการที่เจอรัลด์จะได้รับการยอมรับให้เป็นศิษย์ของเขามันไม่ง่ายเลย ด้วยเหตุนี้ โนริจึงหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเธอจะไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้เจอรัลด์พลาดโอกาสในการเป็นศิษย์ของนายท่านฮันต์ต่อไป
แต่ทว่าเจอรัลด์กลับหัวเราะ ก่อนจะลูบหัวโนริเบา ๆ
เขาหยิบตราปรมาจารย์ยันต์ระดับหนึ่ง ซึ่งซ่อนอยู่ในเสื้อนอกของเขาออกมาแสดง จากนั้นเจอรัลด์จึงกล่าวว่า “ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันได้เป็นปรมาจารย์แล้ว! นี่คือหลักฐานไงล่ะ!”
“ตรายันต์ระดับปรมาจารย์ระดับหนึ่ง?! เท่าที่ผ่านมาแค่ครึ่งเดือน! คุณนี้มีพรสวรรค์จริง ๆ เจอรัลด์!” โนริอุทานด้วยความไม่เชื่อ ในขณะที่ดวงตาของเธอเป็นประกาย
ในเมื่อเขาสามารถบรรลุอันดับได้อย่างรวดเร็วขนาดนั้น… นั่นแสดงว่าเขามีความสามารถและทรงพลังอย่างแท้จริง! ช่างหน้าชื่นชม!
“พูดถึงเรื่องนี้แล้ว ฉันได้ยินจากพ่อของเธอ ว่าเธอมาหาสมุนไพรโบราณ ถ้าฉันจำไม่ผิดมันคือโสมพาแน็กซ์อายุพันปี?” เจอรัลด์ถาม ขณะที่เขามองโนริด้วยสายตาสงสัย
โนริพยักหน้าตอบรับแล้วพูดว่า “ใช่แล้วล่ะ! มันเป็นสมุนไพรโบราณที่จะปรากฏขึ้นทุก ๆ สองสามพันปีเท่านั้น อีกอย่างนั่นจะพบได้บนภูเขาแห่งนี้เท่านั้น! ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงตามคนอื่น ๆ มาที่นี่ หลังจากได้ยินว่าใกล้จะได้เวลาที่มันจะปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง! น่าเสียดายที่เราได้ประสบกับหิมะถล่ม ก่อนที่เราจะได้ค้นหามันจนเจอ! อย่างกับว่าเราถูกกำหนดให้ไม่อาจหามันเจอเสียอย่างนั้น!”
เมื่อมองดูโนริถอนหายใจด้วยความท้อแท้ เจอรัลด์ก็คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบว่า “ชีวิตของเธอสำคัญกว่ามาก! ว่าแต่เธอรู้หรือเปล่าว่าโสมนั่นมีหน้าตาเป็นอย่างไร”
“แน่นอนว่าฉันรู้!” โนริตอบ ขณะที่เธอควานหารูปถ่ายจากกระเป๋าเป้ก่อนจะยื่นให้เจอรัลด์
เมื่อมองไปที่มัน เจอรัลด์ก็ได้พบกับดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ที่มีกลีบดอกคล้ายกับผลึกน้ำแข็ง แค่เห็นก็เพียงพอที่จะทำให้ทุกคนรู้สึกว่าเป็นสิ่งที่มีค่ามาก ไม่แปลกใจเลยที่โนริและคนอื่น ๆ กระตือรือร้นที่จะตามหามัน…
“สมุนไพรชนิดนี้มีไว้ทำอะไร” เจอรัลด์ถามด้วยความรู้สึกว่าสมุนไพรที่ดูมีค่าและหายากเช่นนี้ ต้องมีประโยชน์เป็นอย่างมาก
“ว่ากันว่าโสมพาแน็กซ์อายุพันปีสามารถใช้ทำยาอัดเม็ดที่เรียกกันว่าโอสถคืนชีพ! กล่าวกันว่าเม็ดยานี้สามารถทำให้คนตายฟื้นคืนชีพได้!” โนริกระซิบ
“จริงเหรอ?” เจอรัลด์ถามด้วยความไม่เชื่อเล็กน้อย
แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่ยังคงฝึกฝนเพื่อบรรลุทิพยญาณ แต่เจอรัลด์ก็เข้าใจว่ายังมีอะไรเกี่ยวกับโลกลึกลับนี้อีกมากที่เขาไม่รู้… แต่ถึงกับมียาที่สามารถทำให้คนตายฟื้นกลับขึ้นมาได้น่ะเหรอ? สำหรับเขาแล้ว นี่ถือว่าห่างไกลจากความเป็นจริงมากจนเกินไป เพราะแม้แต่คนที่แข็งแกร่งพอ ๆ กับเขาก็ยังไม่อาจชุบชีวิตคนตายได้
โนริยักไหล่แล้วบอกว่านั่นเป็นเพียงข่าวลือเท่านั้น แม้แต่เธอเองก็ไม่แน่ใจว่าคำกล่าวอ้างนั้นจริงแท้เพียงใด
ในขณะนั้น เควสเดินเข้าไปหาทั้งคู่ก่อนที่จะรายงานว่า “หลังจากตรวจสอบแถวนี้จนทั่วแล้ว ผมพบว่ามีสมาชิกในทีมเพียงไม่กี่คนที่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย ที่เหลือก็สบายดี นั่นก็แปลว่าเราสามารถเก็บข้าวของ และเริ่มออกจากที่นี่กันได้แล้ว!”