มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1457
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1457
“คุณมีวิจารณญาณที่ดีจริง ๆ อาจารย์คลอฟอร์ด… เมื่อประมาณครึ่งปีก่อนที่ผมบังเอิญเจอกับคนที่มีฝีมือคนนั้น… ครอบครัวของผมสนใจในทักษะศิลปะการต่อสู้มาโดยตลอด และผมมีลูกศิษย์จำนวนมากที่ทำหน้าที่เป็นสาวกของผม… บุคคลที่มีฝีมือนั้นได้รับการว่าจ้างจากศัตรูของครอบครัวเรา เพื่อมาแอบลอบสังหารผม เพราะถ้าผมตาย ครอบครัวของผมจะต้องพังพินาศอย่างแน่นอน! ถึงกระนั้น ชายคนนั้นก็ทรงพลังอย่างยิ่ง… แม้ผมจะมีลูกศิษย์ที่เก่งกาจกว่ายี่สิบคน แต่ก็ไม่มีใครที่มีฝีมือเทียบชายผู้มากด้วยทักษะได้เลยสักคน!”
“ในที่สุด ลูกชายของผมและบอดี้การ์ดอีกหลายสิบคนก็ต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อให้ผมหนีรอดออกมา อย่างไรก็ตาม แม้ว่าผมจะวิ่งหนีได้ไกลแล้ว แต่ผมก็ยังถูกพลังลมปราณที่สำคัญของเขาโจมตีจนได้รับบาดเจ็บ! แม้ว่าพลังลมปราณที่สำคัญจะพุ่งเข้ามาหาผมอย่างแผ่วเบา แต่ผมก็ยังลงเอยด้วยการบาดเจ็บจนเกือบตายในจุดนั้น!” ชายชราอธิบาย ความกลัวสะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา
เห็นได้ชัดว่าเหตุการณ์ดังกล่าวได้ทิ้งรอยแผลเป็นไว้ในใจของเทอร์แรนซ์ และเจอรัลด์ก็พยักหน้าอย่างเห็นอกเห็นใจ ท้ายที่สุด เขารู้ดีว่ามีความแตกต่างกันอย่างมากระหว่างผู้ที่มีพลังลมปราณที่จำเป็นกับคนธรรมดาทั่วไป
ถึงกระนั้นก็ตาม มีกฎที่ไม่ได้เขียนไว้ระบุว่าผู้ที่มีพลังลมปราณที่จำเป็นจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของคนทั่วไปมากเกินไป และคนส่วนใหญ่ก็ปฏิบัติตามกฎเกณฑ์นั้นเป็นอย่างดี บอกตามตรงเลยว่า นี่เป็นครั้งแรกที่เจอรัลด์ได้ยินเกี่ยวกับเหตุการณ์ดังกล่าว
ขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เจอรัลด์จำได้ว่าลุงของเขาเคยบอกเขาเมื่อนานมาแล้วว่า คนที่มีอำนาจมากที่สุดไม่ได้มาจากตระกูลที่ลึกลับ แม้จะรู้กันดีว่าตระกูลที่ลึกลับมีอำนาจมากในบางพื้นที่ แต่ผู้ที่มาจากครอบครัวดังกล่าวยังห่างไกลจากการเป็นยอดฝีมืออยู่มากพอสมควร
ท้ายที่สุด เขาเคยพบกับคนในท้องถิ่นซึ่งฝึกฝนตนเองอย่างแท้จริงเพื่อบรรลุการตรัสรู้ทางจิตวิญญาณมาก่อน แม้คนคนนั้นจะไม่ได้มาจากจาเอลตรา แต่พวกเขาก็มีพลังลมปราณที่จำเป็น คล้ายกับลุงของเขา
ด้วยเหตุนี้ โลกจึงเป็นสถานที่อันกว้างใหญ่อย่างแท้จริง… เจอรัลด์ไม่ได้โง่เขลาเหมือนในอดีตอีกต่อไปแล้ว… ตอนนี้เขารู้แล้วว่าศัตรูของเขานั้นยังห่างไกลจากการเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งของโลก…
“หลังจากนั้น ทรัพย์สินของครอบครัวผมก็ถูกขโมยไปจนหมด อาจารย์คลอฟอร์ด! ผมไม่สามารถทำอะไรได้ด้วยตัวเอง ผมจึงฝากความหวังทั้งหมดไว้กับหลานสาวของผม… และนั่นคือเหตุผลที่ผมเต็มใจที่จะคุกเข่าต่อหน้าคุณแบบนี้… ผมหวังว่าอาจารย์คลอฟอร์ดแห่งโบสถ์แลงเวิร์นจะรับเธอเป็นศิษย์ของเขา ด้วยความโชคดี ตอนนี้เธอได้กลายเป็นบุคคลที่สามารถฝึกฝนตนเองให้บรรลุการตรัสรู้ทางวิญญาณได้อย่างแท้จริง…” เทอร์เเรนซ์กล่าวเสริม
“ผมเข้าใจแล้ว… ถึงกระนั้นคุณก็ต้องทำทุกอย่างแบบค่อยเป็นค่อยไป ผมจะช่วยรักษาอาการบาดเจ็บภายในของคุณก่อน!” เจอรัลด์พูด ในขณะที่เขาตรวจสภาพหัวใจของเทอร์แรนซ์
เมื่อตระหนักว่าเขาไม่ได้โกหก เจอรัลด์จึงคิดได้ว่าชายผู้นี้ต้องทนทุกข์ทรมานเพียงใด นอกเหนือจากความจริงที่ว่าเจอรัลด์ได้ตกลงรับเพอร์ลาเป็นศิษย์ของเขาแล้ว เขารู้ว่าอย่างน้อยเขาต้องแสดงความเคารพต่อเทอร์แรนซ์ด้วย
ด้วยเหตุนี้ เจอรัลด์จึงเปิดใช้งานดวงตาสีทองของเขาเพื่อเริ่มรักษาบาดแผลของเทอร์แรนซ์
ตามที่เทอร์แรนซ์พูดไว้ ครอบครัวเชอร์วินเคยเป็นครอบครัวที่ร่ำรวยและมีเกียรติในจังหวัดเจนน่า อย่างไรก็ตาม ปัญหาบางอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อประมาณครึ่งปีก่อน ทำให้ทั้งครอบครัวของพวกเขาตกต่ำลง และเหลือบริษัทเพียงไม่กี่แห่งอยู่ในมือ ครอบครัวเชอร์วินจึงเทียบได้กับครอบครัวทั่วไปในตอนนี้
ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด หลังจากที่ทั้งเจอรัลด์และเซนนี่ปิดภูเขาแลงเวิร์นแล้ว พวกเขาก็มุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ของครอบครัวเชอร์วิน
เมื่อพวกเขามาถึง เทอร์แรนซ์ก็ทุ่มเททุกอย่างเพื่อดูแลเจอรัลด์ ชายชรายังส่งลูกน้องของเขาออกไป เพื่อสอบถามเกี่ยวกับที่อยู่ของเจ้าแห่งวิญญาณอีกด้วน
เจอรัลด์เองก็มองหาเจ้าแห่งวิญญาณเช่นกัน
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่พวกเขาได้ทำการค้นหามาระยะหนึ่งแล้ว ในพื้นที่เกือบทั้งหมดในจังหวัดเจนน่า เจอรัลด์ก็ยังไม่สามารถหาเบาะแสใดเกี่ยวกับที่อยู่ของเจ้าแห่งวิญญาณได้เลย!
ถึงกระนั้น เจอรัลด์ก็ยังหมั่นฝึกฝนเพอร์ลาทุกครั้งที่เขามีเวลาว่าง และในขณะเดียวกัน เขาก็ฝึกฝนตัวเองอย่างขยันขันแข็งในช่วงเวลาเหล่านั้นเช่นกัน
หลังจากนั้นไม่นาน เจอรัลด์ก็เริ่มสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง ความเร็วของการฝึกฝนภายในของเขาเริ่มช้าลงโดยไม่ทราบสาเหตุ!
ยิ่งไปกว่านั้น มีบางสิ่งที่แปลกประหลาดเกิดขึ้นกับร่างกายของเขาอีกด้วย แผ่นกลม ๆ ห้าแผ่นปรากฏขึ้นบนบริเวณน้ำอมฤตแห่งชีวิตของเขา และพวกมันถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบในห้าสีที่แตกต่างกันออกไป พวกมันยังคงวนเวียนอยู่ในบริเวณนั้น และสร้างความประหลาดใจให้กับเจอรัลด์เป็นอย่างมาก ในขณะที่เจอรัลด์พยายามสัมผัสพวกมันโดยใช้พลังแห่งความคิดของเขา แต่พวกมันกลับไม่ตอบสนองอะไรเลย
“พวกมันอยู่ในร่างฉันมาห้าวันแล้ว… พวกมันคืออะไรกันแน่…? ถ้าไซล่าอยู่ที่นี่… เธอจะต้องรู้เรื่องนี้อย่างแน่นอน!”
ในช่วงแรก เจอรัลด์สังเกตเห็นจุดหลากสีสันปรากฏขึ้นในบริเวณน้ำอมฤตแห่งชีวิตของเขา อย่างไรก็ตาม ในตอนนั้น เจอรัลด์ไม่ได้ให้ความสนใจกับพวกมันมากนัก
แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถเพิกเฉยต่อสิ่งเหล่านี้ได้อีกต่อไป ท้ายที่สุด ตอนนี้พวกมันมีขนาดที่ใหญ่ขึ้นอย่างเห็นได้ชัด และพวกมันได้พัฒนาขอบเขตบางอย่างอีกด้วย
แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เจอรัลด์ก็ไม่ใช่คนประเภทที่จะปล่อยให้ตัวเองนิ่งเฉยกับเรื่องแบบนี้ ในเมื่อไซล่าไม่ได้อยู่กับเขาในตอนนี้ เขาจึงพยายามค้นหาความทรงจำที่ฝังไว้ในหัวอยู่ตลอดเวลา โดยหวังว่าจะได้คำตอบจากที่นั่น ท้ายที่สุด เขาแอบสงสัยว่าอย่างน้อยหนึ่งในความทรงจำเหล่านั้นต้องมีการเชื่อมต่อโดยตรงกับแผ่นกลม ๆ หลากสีเหล่านี้
ในขณะนั้นเอง เจอรัลด์ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู พร้อมกับเสียงของเพอร์ลาที่ดังขึ้น “คุณยังฝึกฝนวิชาอยู่หรือเปล่าคะ ท่านอาจารย์…?”